ตอนที่ 6 ไม่มีหนทางอื่น

“เสด็จพ่อ !”

องค์หญิงปิงหลินถลาเข้ามาในห้องทรงงานโดยไม่รอให้ขันทีหน้าห้องประกาศให้เข้าพบเสียก่อน เพราะนางอยู่เหนือกฎเกณฑ์ทุกอย่างในวังหลวง

“รีบร้อนมาหาพ่อถึงที่นี่ มีเรื่องใดรึ”

ฮ่องเต้แย้มสรวลน้อย ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความกังวลใจที่เกิดขึ้นในท้องพระโรงเมื่อเช้าเอาไว้

“ลูกได้ยินเหล่าสนมของเสด็จพ่อ ต่างพากันยินดีและเฉลิมฉลองกันถ้วนหน้าให้กับลูกที่จะต้องแต่งงานไปต่างบ้านต่างเมืองใช่หรือไม่เพคะ”

องค์หญิงปิงหลินฟ้องฮ่องเต้ก่อนที่นางสนมเหล่านั้นจะเอาเรื่องที่ตนลงโทษพวกนางมาฟ้องเสด็จพ่อ

“ผู้ใดช่างปากมากนัก”

ฮ่องเต้คำรามอยู่ในลำคอ สีหน้าโกรธเกรี้ยวแทนธิดา

“เป็นใครไม่สำคัญ เพราะลูกลงโทษพวกนางไปแล้วเพคะ”

จากนั้นองค์หญิงปิงหลินก็รีบเข้าสู่เรื่องสำคัญทันทีว่า “เป็นเรื่องจริงหรือเพคะ เรื่องที่เสด็จพ่อจะให้ลูกแต่งงานกับองค์รัชทายาทแคว้นอ้ายฉี”

องค์หญิงปิงหลินรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“เรื่องจริง”

ฮ่องเต้ตอบเสียงเบา ราวกับกลัวว่าคำตอบนั้นจะกระทบกระเทือนจิตใจธิดาสุดรักของตน

“ลูกไม่แต่งงานไปไหนทั้งนั้น ลูกจะอยู่ที่นี่ !”

องค์หญิงปิงหลินแผดเสียงออกมาพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า รู้สึกน้อยใจที่บิดายกตนให้แต่งกับบุรุษเมืองเถื่อน โดยไม่ถามความคิดเห็นจากนางแม้แต่น้อย

“หลินหลิน เจ้าโตเป็นสาวแล้ว อายุเจ้าก็สมควรจะออกเรือนได้แล้ว อีกทั้งองค์ชายรัชทายาทกับเจ้ามีตำแหน่งสูงศักดิ์เท่าเทียมกัน”

เมื่อใดที่ทรงเรียกธิดาว่า หลินหลิน นั่นหมายความว่าพระองค์ต้องการสนทนากับธิดาในฐานะพ่อคนหนึ่งที่มีความรักความห่วงใยต่อลูกสาว ช้าหรือเร็วเขาก็ต้องบอกนาง ดังนั้น วันนี้เขาจึงจะพูดกับนางให้เข้าใจ

“เสด็จพ่อไม่รักลูกแล้วหรือเพคะ ไยส่งลูกไปไกลถึงเพียงนั้น”

องค์หญิงปิงหลินปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา เสียงของนางเจื่อเสียงสะอื้นอย่างน่าสงสาร

หัวใจของผู้อยู่เหนือคนนับแสนสะท้านไหว แต่หน้าที่ความรับผิดชอบต่อบ้านเมืองทำให้ฮ่องเต้เอ่ยคำอย่างหนักแน่นว่า “ไม่มีบิดาคนไหนไม่รักลูกของตน  แต่พ่อต้องจำใจให้เจ้าแต่งงานเพื่อความผาสุกของประชาชน มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะหยุดสงครามนองเลือดระหว่างทั้งสองแคว้นได้”

“แล้วความสุขของลูกเล่าเพคะ”

“นับตั้งแต่ลูกเกิดในเชื้อพระวงศ์ ชีวิตของลูก คือ ชีวิตเพื่อประชาชนต้องเสียสละเพื่อส่วนรวม”

“ไม่มีหนทางอื่นแล้วหรือเพคะ”

องค์หญิงปิงหลินถามเสียงแหบแห้ง

ฮ่องเต้ส่ายหน้าอย่างช้า ๆ แทนคำตอบ นางรู้ว่าพ่อของตนก็ปวดใจไม่แพ้กัน แต่จะปฏิเสธเช่นไรได้ ในเมื่อเกิดในที่สูงย่อมต้องแบกรับภาระมากกว่าผู้อื่น

องค์หญิงปิงหลินยอบกายลง อำลาออกไปอย่างเงียบ ๆ   เมื่อร่างขององค์หญิงออกไปพ้นประตูแล้ว ฮ่องเต้จึงยกมือขึ้นนวดขมับ ความเครียดจากเรื่องนี้ทำให้เขาปวดหัวมาหลายวัน เฉินกงกงจึงรีบยกชาสมุนไพรคลายเครียดเข้ามาถวาย

ณ ห้องบรรทม

“ชิงชิง เตรียมข้าวของให้ข้า ข้าจะหนีออกจากวัง ในเมื่อเสด็จพ่อไม่ทรงช่วย ข้าก็จะหนีการแต่งงานครั้งนี้ด้วยตนเอง”

องค์หญิงปิงหลินรับสั่งกับนางกำนัลทั้งน้ำตา

“องค์หญิง......”

ชิงชิงทอดเสียงอย่างปลอบประโลม แววตาเต็มไปด้วยความสงสารจับใจ ตอนนี้องค์หญิงทรงเสียพระทัยมากอาจจะคิดทำอะไรที่ไม่ถูกต้อง ดังนั้นนางจึงเอ่ยเตือนสตินายของตนว่า

“ไม่ได้นะเพคะองค์หญิง หากหนีออกจากวัง พระองค์จะทรงลำบากยิ่งกว่าแต่งไปต่างแคว้นอีกนะเพคะ”

องค์หญิงที่เคยมีข้าทาสบริวารรับใช้นับร้อยจะไปใช้ชีวิตธรรมดาสามัญได้เช่นไร สู้แต่งไปต่างแคว้นไม่ดีกว่าหรือ อย่างน้อยก็ยังทรงอยู่ในฐานะองค์หญิง

“ใครบอกว่าข้าจะทนลำบากตลอดชีวิต ข้าแค่หลบหนีไปสักระยะหนึ่งเท่านั้น ข้าอยากเห็นพวกสนมแลขุนนางเหล่านั้นมันอกแตกตาย หากไม่สามารถจับตัวข้าส่งไปต่างแคว้นเพื่อแต่งงานได้แล้ว พวกเขาจะทำเช่นไร”

องค์หญิงปิงหลินยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก แววตามุ่งมั่น ใคร ๆ ต่างบอกว่านางเป็นปีศาจร้ายแห่งวังหลวง แต่ใครเล่าจะรู้ว่าเหล่านางสนมจับจ้องที่จะรังแกนางเพียงใด หากนางไม่ต่อสู้เพื่อตนเอง นางก็คงจะถูกกดขี่ข่มเหงได้ง่าย ๆ

“หากองค์หญิงหนีไป หม่อมฉันต้องถูกตัดหัวแน่ ๆ เพคะ”

ชิงชิงรีบเอ่ยทัดทานอย่างขวัญหนีดีฝ่อ  

“ถ้าเจ้ากลัวถูกประหารก็หนีไปกับข้าด้วยสิ”

องค์หญิงปิงหลินจับมือสองข้างของชิงชิง นางทำราวกับว่ากำลังจะชวนสาวใช้ออกไปเที่ยวเล่นเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วนี่คือการหนีออกจากวัง !

“แต่......”

ชิงชิงอยากจะเอ่ยทัดทาน แต่คนเป็นบ่าวจะเอ่ยทัดทานอย่างไรได้

“ไม่ต้องปฏิเสธแล้ว หากเสด็จพ่อจะเอาโทษ ข้าจะรับไว้แต่เพียงผู้เดียว !”

องค์หญิงปิงหลินประกาศเสียงกร้าว แววตามุ่งมั่น การแต่งงานไปต่างแคว้นก็เท่ากับตายทั้งเป็น จะมีอะไรให้นางหวาดกลัวอีกเล่า

เมื่อชิงชิงเก็บของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นทั้งของตนและขององค์หญิงใส่ในห่อผ้าเรียบร้อยแล้ว วันต่อมานางจึงไปสืบข่าวหาช่องทางลักลอบออกจากวังหลวง แล้วนางก็สืบทราบมาได้ว่าจะมีขบวนพ่อค้าเดินทางไปยังชายแดนที่ติดอยู่กับแคว้นชีเซินทางตอนใต้ ดังนั้น พวกนางจึงตัดสินใจให้สินบนขบวนพ่อค้าไว้ให้มาจอดรอรับที่ประตูท้ายพระราชวัง

องค์หญิงปิงหลินแต่งกายอย่างสาวชาวบ้าน ไร้เครื่องประดับผมอันสูงส่ง ไม่มีอาภรณ์ไหมเนื้อดี มีเพียงผ้าเนื้อหยาบสีมอซอ แต่กระนั้นความงดงามยังฉายแสงออกมาให้เห็นอย่างโดดเด่น

“องค์หญิง”

ชิงชิงเรียกสาวในชุดชาวบ้านที่ยืนอยู่ข้างกาย

“ชิงชิง ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่า นับจากที่ข้าถอดมงกุฎแล้วเดินออกนอกวัง ข้าคือ หลินหลิน น้องสาวของเจ้า”

องค์หญิงปิงหลินส่งเสียงเตือนนางกำนัลคนสนิทเบา ๆ พวกนางกำลังแอบย่องไปยังประตูท้ายพระราชวัง เพื่อรอขบวนเกวียนสินค้าไปยังชายแดน เพราะชาวบ้านและประชาชนในเขตชายแดนไม่มีใครเคยเห็นพระพักตร์ขององค์หญิง ดังนั้น นางจึงเลือกไปที่นั่นเพื่อหลบภัยสักพัก

“ทราบแล้วเพคะ”

ชิงชิงเหงื่อออกเต็มฝ่ามือ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง สีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก แม้จะกลืนน้ำลายยังรู้สึกว่ายากลำบาก

“ไม่ต้องใช้คำพูดเพคง เพคะแล้ว พูดจาธรรมดาจะได้ไม่ตกเป็นที่สังเกต”

องค์หญิงปิงหลิน ซึ่งบัดนี้เป็น หลินหลิน กำชับเตือน จิตใจของนางมุ่งมั่นที่จะหลบหนีการแต่งงานให้ได้ อีกทั้ง ต่อให้ถูกจับได้อย่างมากก็แค่ถูกฮ่องเต้บ่นคำสองคำ นางจึงไม่หวั่นเกรงใด ๆ