LOGINShare
ตอนที่7 ป้ายหยกสัญลักษณ์
Last Updated:
2025-06-20 00:31:29“เข้าใจแล้ว.. พะ... เพ..”
ชิงชิงรับคำเสียงเบา นางรีบกลืนคำว่า - เพคะ - ลงคอ เพราะนางยังรู้สึกไม่ชินปากกับคำพูดที่ไม่ต้องเอ่ยคำศัพท์ชั้นสูง
“ชิงชิง เจ้าเก็บของมาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“เรียบร้อยแล้ว จะตรวจดูอีกรอบไหม เผื่อว่ามีอะไรขาดหาย”
ชิงชิงยื่นห่อผ้าให้หลินหลิน
หลินหลินรับห่อผ้ามาค้นดูเครื่องใช้จำเป็นมีแล้ว เสื้อผ้าบางส่วนครบแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอจึงเอ่ยถามว่า
“ป้ายหยกสัญลักษณ์ขององค์หญิงของข้าเจ้าไม่ได้หยิบมาด้วยรึ”
“ข้าคิดว่าออกมานอกวังคงไม่ได้ใช้ จึงไม่ได้หยิบมาด้วย”
ชิงชิงตอบ ใบหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ถึงไม่ได้ใช้ แต่ก็ควรเอามา หากทิ้งไว้แล้วมีคนคิดไม่ดีต่อข้า นำป้ายหยกสัญลักษณ์ขององค์หญิงไปกระทำเรื่องไม่ดีเข้าจะทำอย่างไร”
หลินหลินเอ่ยเสียงเครียด
“งั้นเดี๋ยวข้าจะกลับไปตำหนักหงส์ฟ้า ไปเอาป้ายหยกของเจ้ามาให้ เจ้าไปรอข้าที่เกวียนของพ่อค้าที่ประตูท้ายวังก่อน”
ชิงชิงเสนอขึ้น นางเป็นนางกำนัลเข้าออกในวังหลวงจะไม่เป็นที่สังเกต
“ตกลง”
หลินหลินพยักหน้า
“เมื่อเจ้าเข้าไปในเกวียนของพ่อค้าแล้วห้ามออกมา และห้ามส่งเสียงดังจนกว่าข้าจะกลับมา”
ชิงชิงบอกหลินหลินด้วยความเป็นห่วงเกรงว่าจะถูกจับได้
“ไม่ต้องห่วงข้าหรอก ตอนเด็ก ๆ ข้าเคยเล่นซ่อนแอบ รับรองไม่มีใครรู้ว่าข้าซ่อนอยู่ที่ไหน”
หลินหลินรีบบอก การลักลอบออกจากวังครั้งนี้ สำหรับนางแล้วก็เป็นเพียงการเล่นซ่อนหากับฮ่องเต้และเหล่าขุนนางน่าชังพวกนั้น ดูซิว่าใครจะจับนางไปแต่งงานได้ !
เมื่อได้ยินดังนั้น ชิงชิงจึงรีบสาวเท้ากลับไปยังตำหนักหงส์ฟ้า ส่วนหลินหลินก็เร้นกายเดินตามสาวใช้ แล้วเดินปะปนไปกับบรรดาพ่อค้าแม่ค้าที่มาจัดส่งสินค้าตามนัดหมายให้กับวังหลวงออกนอกประตูไป
หลินหลินเหลียวมองดูด้านหลังแล้วพบว่า ตนออกมาพ้นสายตาของทหารยามประตูท้ายวังแล้ว ดังนั้น นางจึงกวาดตามองหาขบวนเกวียนสินค้าของพ่อค้า
“แล้วคันไหน เป็นเกวียนของพ่อค้าที่นัดไว้นะ”
หลินหลินแอบเดินเข้าไปสำรวจตามเกวียนต่าง ๆ ที่จอดเรียงรายอยู่รอบกำแพงวังหลวง และเมื่อพบคันที่บรรทุกเสบียงอาหารเอาไว้เต็มลำ นางจึงกระโดดผลุบหายขึ้นไปในเกวียนหลังนั้นอย่างรวดเร็ว
“ต้องเป็นคันนี้แน่ ๆ ที่มารับสินค้าจากท้องพระคลังหลวงไปขายที่ชายแดน”
นางกวาดสายตามองอาหารแห้งภายในเกวียน จากนั้นก็จับพวกมันโยนไปคนละทิศละทาง เพื่อเลือกที่นั่งสบาย ๆ ให้กับตนเอง
........
“ท่านแม่ทัพ”ทันทีที่เห็นแม่ทัพอย่างจงกลับออกมาจากท้องพระโรงหลังจากที่ไปรายงานสถานการณ์แนวชายแดนแล้ว รองแม่ทัพเฉิงอี้ก็ประสานมือไว้ด้านหน้าแล้วโค้งคำนับแล้วเอ่ยชัดถ้อยชัดคำว่า
“เกวียนเสบียงและเกวียนสรรพาวุธพร้อมแล้ว”
“อืม ครั้งนี้ต้องเตรียมของพวกนี้ไปเยอะหน่อย เพราะข่าวการหมั้นหมายขององค์หญิงปิงหลินกับองค์ชายรัชทายาทอ้ายฉีไม่สู้ดีนัก เพราะฮ่องเต้ทรงยังไม่ตัดสินพระทัยให้คำตอบที่แน่ชัด เกรงว่าหากองค์ฮ่องเต้ทรงปฏิเสธการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรี พวกเราอาจจะต้องทำสงครามใหญ่”
แม่ทัพอย่างจงสีหน้าเคร่งเครียด เขารักษาชายแดนมานานจึงรู้ว่าฝีมือการสู้รบของแคว้นอ้ายฉีนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าแคว้นฉู่เลย หากต่อสู้กันจริงกองทัพของเขาที่รักษาการเขตชายแดนที่ติดกับแคว้นอ้ายฉีต้องเตรียมรับมืออย่างหนักหน่วง
“หวังว่าฮ่องเต้จะไม่ทรงตามใจองค์หญิงมากเกินไป ให้เห็นแก่ไพร่ประชาชน อย่าให้มีสงครามเกิดขึ้นเลย”
เฉิงอี้เอ่ยเบา ๆ
“เรื่องนั้น พวกเราไม่อาจคาดเดาใจของฮ่องเต้ได้ พวกเราเป็นทหารก็รักษาชายแดน ปฏิบัติหน้าที่ของตนให้เต็มที่เถอะ”
แม่ทัพอย่างจงตบบ่ารองแม่ทัพคู่ใจแล้วเดินนำไปยังประตูหลังท้ายวัง จากนั้นก็ตวัดร่างขึ้นอาชาอย่างว่องไว ควบนำขบวนกลับสู่ค่ายทหาร
ชิงชิงเมื่อได้ป้ายหยกสัญลักษณ์ขององค์หญิงแห่งแคว้นฉู่แล้วก็รีบวิ่งมายังประตูท้ายวัง เห็นขบวนเกวียนพ่อค้ากำลังจะเคลื่อนออกไปจึงรีบตะโกนว่า
“เดี๋ยวก่อนท่าน รอข้าก่อน”
“อ้าวแม่นางข้านึกว่าเจ้าจะไม่ไปกับพวกข้าแล้ว พวกข้ารอตั้งนานแล้วนะ”
พ่อค้าคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ขออภัย ข้าลืมของจึงวิ่งกลับเข้าไปเอา”
ชิงชิงกระชับห่อผ้าไว้แน่น มองซ้ายขาวอย่างหวาดระแวง อีกทั้งยังสอดส่ายสายตามองหาองค์หญิงของตน
“งั้นรีบขึ้นมาเถอะ หากขืนชักช้า ฟ้าจะมืดกลางป่า เดี๋ยวจะลำบากกันหมด”
พ่อค้าเร่งนาง
“ได้ ๆ”
ชิงชิงจึงก้าวขึ้นเกวียนไปกับพ่อค้าด้วยความรีบร้อน องค์หญิงคงจะหลบอยู่ในเกวียนลำไหนสักลำถึงที่พักแล้วนางจึงค่อยออกตามหาแล้วกัน เพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญ คือ ออกจากวังหลวงให้เร็วที่สุด !
ณ ค่ายทหาร
ขบวนเกวียนลำเลียงเสบียงอาหาร และอาวุธของแม่ทัพอย่างจงเร่งเดินทางสู่ชายแดนโดยไม่พักอย่างเร่งรีบจนมาถึงค่ายทหารที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือติดกับแคว้นอ้ายฉี
ร่างสูงสง่าบนหลังอาชาทอดสายตามองกระโจมที่พักที่เรียงรายตามแนวเขา แสงสุดท้ายของวันนี้กำลังจะสิ้นสุดลงคบเพลิงทุกดวงจึงถูกจุดขึ้นก่อนที่ฟ้าจะมืดลง
แม่ทัพอย่างจงกระโดดลงจากม้าอย่างองอาจ นายทหารผู้ดูแลม้าวิ่งเข้ามารับเชือกจากมือผู้บังคับบัญชา แล้วจูงม้าศึกเข้าไปในโรงม้าอย่างรู้หน้าที่
“ทหารช่วยกันขนเสบียงและอาวุธเข้าไปเก็บให้เรียบร้อย จากนั้นค่อยแยกย้ายพักผ่อน”
หยางจงตะโกนสั่งเหล่าทหาร จากนั้นเขาก็หมุนตัวกายหมายจะไปยังกระโจมที่พักของตน แต่แล้วฝีเท้าของเขาก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวก็ดังขึ้น
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
หยางจงหันกลับไปมองเบื้องหลัง เหล่าทหารคล้ายกับแตกตื่นกับขบวนเกวียนที่อยู่ด้านหลัง เขาจึงเร่งสาวเท้าเข้าไปดูด้วยตาของตนเองว่ามีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้น
Latest chapter
ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า ตอนที่7 ป้ายหยกสัญลักษณ์
“เข้าใจแล้ว.. พะ... เพ..”ชิงชิงรับคำเสียงเบา นางรีบกลืนคำว่า - เพคะ - ลงคอ เพราะนางยังรู้สึกไม่ชินปากกับคำพูดที่ไม่ต้องเอ่ยคำศัพท์ชั้นสูง“ชิงชิง เจ้าเก็บของมาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”“เรียบร้อยแล้ว จะตรวจดูอีกรอบไหม เผื่อว่ามีอะไรขาดหาย”ชิงชิงยื่นห่อผ้าให้หลินหลินหลินหลินรับห่อผ้ามาค้นดูเครื่องใช้จำเป็นมีแล้ว เสื้อผ้าบางส่วนครบแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอจึงเอ่ยถามว่า“ป้ายหยกสัญลักษณ์ขององค์หญิงของข้าเจ้าไม่ได้หยิบมาด้วยรึ”“ข้าคิดว่าออกมานอกวังคงไม่ได้ใช้ จึงไม่ได้หยิบมาด้วย”ชิงชิงตอบ ใบหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด“ถึงไม่ได้ใช้ แต่ก็ควรเอามา หากทิ้งไว้แล้วมีคนคิดไม่ดีต่อข้า นำป้ายหยกสัญลักษณ์ขององค์หญิงไปกระทำเรื่องไม่ดีเข้าจะทำอย่างไร”หลินหลินเอ่ยเสียงเครียด“งั้นเดี๋ยวข้าจะกลับไปตำหนักหงส์ฟ้า ไปเอาป้ายหยกของเจ้ามาให้ เจ้าไปรอข้าที่เกวียนของพ่อค้าที่ประตูท้ายวังก่อน”ชิงชิงเสนอขึ้น นางเป็นนางกำนัลเข้าออกในวังหลวงจะไม่เป็นที่สังเกต“ตกลง”หลินหลินพยักหน้า“เมื่อเจ้าเข้าไปในเกวียนของพ่อค้าแล้วห้ามออกมา และห้ามส่งเสียงดังจนกว่าข้าจะกลับมา”ชิงชิงบอกหลินหลินด้วยความเป็นห่ว
ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า ตอนที่ 6 ไม่มีหนทางอื่น
“เสด็จพ่อ !”องค์หญิงปิงหลินถลาเข้ามาในห้องทรงงานโดยไม่รอให้ขันทีหน้าห้องประกาศให้เข้าพบเสียก่อน เพราะนางอยู่เหนือกฎเกณฑ์ทุกอย่างในวังหลวง“รีบร้อนมาหาพ่อถึงที่นี่ มีเรื่องใดรึ”ฮ่องเต้แย้มสรวลน้อย ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความกังวลใจที่เกิดขึ้นในท้องพระโรงเมื่อเช้าเอาไว้“ลูกได้ยินเหล่าสนมของเสด็จพ่อ ต่างพากันยินดีและเฉลิมฉลองกันถ้วนหน้าให้กับลูกที่จะต้องแต่งงานไปต่างบ้านต่างเมืองใช่หรือไม่เพคะ”องค์หญิงปิงหลินฟ้องฮ่องเต้ก่อนที่นางสนมเหล่านั้นจะเอาเรื่องที่ตนลงโทษพวกนางมาฟ้องเสด็จพ่อ“ผู้ใดช่างปากมากนัก”ฮ่องเต้คำรามอยู่ในลำคอ สีหน้าโกรธเกรี้ยวแทนธิดา“เป็นใครไม่สำคัญ เพราะลูกลงโทษพวกนางไปแล้วเพคะ”จากนั้นองค์หญิงปิงหลินก็รีบเข้าสู่เรื่องสำคัญทันทีว่า “เป็นเรื่องจริงหรือเพคะ เรื่องที่เสด็จพ่อจะให้ลูกแต่งงานกับองค์รัชทายาทแคว้นอ้ายฉี”องค์หญิงปิงหลินรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ“เรื่องจริง”ฮ่องเต้ตอบเสียงเบา ราวกับกลัวว่าคำตอบนั้นจะกระทบกระเทือนจิตใจธิดาสุดรักของตน“ลูกไม่แต่งงานไปไหนทั้งนั้น ลูกจะอยู่ที่นี่ !”องค์หญิงปิงหลินแผดเสียงออกมาพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า รู้สึกน้อยใจที่บิดายกตนให้แต่งกับบุร
ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า ตอนที่ 5 นางปีศาจชัด ๆ
“เจ้าไล่เฆี่ยนตีผู้อาวุโส แบบนี้จะให้ข้าชมเจ้าว่าเด็กดีงั้นรึ หรือจะให้เรียกเจ้าว่าองค์หญิงปีศาจ”หยางจงพูดจบก็รีบสะบัดตัวออกจากการจับกุมของทหารองครักษ์ที่กำลังอึ้งกับถ้อยคำเผ็ดร้อนของเขาเมื่อครู่“กล้าว่าข้าเป็น องค์หญิงปีศาจรึ ทหารจับตัวเขามาทำโทษเดี๋ยวนี้ !”องค์หญิงน้อยกระทืบเท้าเร่า ๆ อย่างขัดใจหยางจงวิ่งหลบหนีอย่างว่องไว แต่แล้วเขาก็ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครบางคนตุบ !“โอ๊ย !” ร่างของเด็กชายวิ่งชนเข้ากับผู้หนึ่งจนหงายหลังล้มลงไป เด็กหญิงที่วิ่งไล่ตามมาจึงฟาดกิ่งไม้ตีหยางจงเสียหลายที“นี่แนะ นี่แนะ เจ้าบังอาจว่าข้าเป็นปีศาจรึ”“ท่านหญิงโปรดระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ บุตรชายของกระหม่อมผิดไปแล้ว”แม่ทัพหยางคุกเข่าลงพร้อมกับดึงให้บุตรชายให้หมอบอยู่ข้าง ๆ เขามีลูกชายเพียงคนเดียว แต่กลับไปล่วงเกินเบื้องสูงเข้าให้แล้ว หยางจงซ่อนความโกรธเอาไว้ในใจ บิดาเขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ รบข้าศึกทำคุณให้แผ่นดินมาช้านานเหตุใดต้องคุกเข่าให้กับเด็กหญิงคนหนึ่งด้วย !“เขาเป็นลูกเจ้ารึ ข้าจะไปฟ้องเสด็จพ่อ ข้าจะลงโทษเขา โทษฐานที่บังอาจกล่าวหาว่าข้าเป็นองค์หญิงปีศาจ”องค์หญิงน้อยเชิดหน้าขึ้น พร้อมกับเอามือกอ
ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า ตอนที่ 4 บังอาจนัก
“บังอาจนัก กล้าสาปแช่งให้องค์หญิงให้มีอันเป็นไปรึ”ชิงชิงตวาดขึ้นด้วยความโมโห นางและองค์หญิงเดินมายังไม่ทันจะถึงท้องพระโรงก็ได้ยินบทสนทนาอันแสลงหูนี้เมื่อเห็นว่าคนที่กล่าวเป็นเพียงนางกำนัลข้างกายองค์เท่านั้น สนมฉิงเฟยจึงขึ้นเสียงตอบกลับว่า“ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยเช่นนั้น เจ้าคงจะหูฝาดไปเอง”“ถ้าเจ้าบอกว่านางหูฟาด ก็เท่ากับว่าข้าหูไม่ดีด้วยงั้นรึ เพราะถ้อยคำเมื่อครู่ข้าก็ได้ยิน !”องค์หญิงปิงหลินตวาดเสียงกร้าวเมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่านางสนมต่างก้มหน้าตัวสั่นงันงกไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากขึ้นแก้ตัว“ดี ในเมื่อไม่มีใครกล้ายอมรับผิด ทหาร ! ตบปากพวกนาง ห้าสิบที โทษฐานที่บังอาจว่าข้าหูไม่ดี”สิ้นคำองค์หญิงปิงหลินก็เชิดหน้าขึ้น แล้วเดินจากไปปล่อยให้ทหารเหล่านั้นทำโทษ ในเมื่อพวกนางไม่อยากยอมรับ ก็จงลิ้มรสความเจ็บปวดเสียบ้างเพี๊ยะ !“โอ๊ย องค์หญิงโปรดเมตตา กระหม่อมไม่กล้าอีกแล้ว โอ๊ย โอ๊ย”ใบหน้าสวย ๆ ของเหล่านางสนมเริ่มบวมแดง ริมฝีปากบวมเจ่ออย่างน่าสงสารเพี๊ยะ ! เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ !เสียงตวาด เสียงฟาดมือลงกระทบเนื้อ และเสียงร้องโอดโอยดังเป็นระยะ ๆ นั้น ทำให้ หยางจง แม่ทัพใหญ่หยุดมองดู
ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า ตอนที่ 3 เกิดเรื่องใหญ่
ชิงชิง รีบซอยเท้าเข้ามาหาองค์หญิงปิงหลินซึ่งประทับอยู่ในศาลาริมน้ำ สวนอุทยานส่วนพระองค์ในพระตำหนัก“ท่านหญิง ท่านหญิงเพคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ”นางไม่ลืมที่จะยอบกายถวายความเคารพก่อนแล้วจึงเอ่ยคำ นางรีบวิ่งมาที่ศาลาริมน้ำทันทีที่ทราบเรื่องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีจากเฉินกงกงหัวหน้าขันทีที่รับใช้องค์ฮ่องเต้“เจ้าเรียกข้าเสียงดังทำไมกัน ดูสิผีเสื้อแตกตื่นบินหนีหมดแล้ว”ท่านหญิงปิงหลินกล่าวอย่างเกียจคร้าน มิได้ใส่ใจความตื่นตระหนกของนางกำนัลคู่ใจ เพราะไม่ว่าจะมีเรื่องใดเกิดขึ้น นางมั่นใจว่าทั้งฮ่องเต้และองค์รัชทายาทจะยื่นพระหัตถ์มาปกป้องเสมอ ดังนั้น นางจึงเอนกายอย่างสบายบนเก้าอี้ที่สั่งทำพิเศษ ทอดสายตาไปยังบึงบัว ผีเสื้อน้อยกำลังกระพือปีกดอมดมบุปผาอย่างสำราญใจ“โธ่... องค์หญิงเพคะ อย่าทรงพระทัยใจเย็นอยู่เลย คราวนี้มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับพระองค์แล้วจริง ๆ เพคะ”ชิงชิงแทบจะร้องไห้ออกมา รู้สึกสงสารองค์หญิงที่ต้องแต่งงานกับองค์รัชทายาทต่างแคว้น“ว่ามาเถอะ”เมื่อทนเสียงคร่ำครวญของชิงชิงใช้ไม่ไหว องค์หญิงปิงหลินจึงขยับกายลุกขึ้นนั่ง เพื่อจักได้ฟังข่าวร้ายที่นางกล่าวถึง“แคว้นอ้ายฉีส่งทูตมาส
ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า ตอนที่2 ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว
ณ ศาลาริมน้ำ อุทยานหลวง“ข้าได้ยินมาว่า องค์หญิงปีศาจสั่งโบยแล้วขับไล่พ่อครัวออกจากตำหนักอีกแล้ว”เหยากุ้ยเฟยเอ่ยจบก็ยกน้ำชาขึ้นจิบ การได้สนทนาถึงเรื่องไม่ดีของศัตรูกับเหล่าพี่น้องนางสนมเปรียบเสมือนการได้ชมการแสดงรื่นเริงเพื่อความบันเทิงใจในยามว่าง“นับวันยิ่งจะแผลงฤทธิ์มากขึ้น ข้ารู้สึกละอายใจแทนฝ่าบาทยิ่งนัก”หวงกุ้ยเฟยแสร้งทอดถอนลมหายใจ แล้วทอดสายตามองไปยังลานบุปผานานาชนิดที่กำลังแข่งกันเบ่งบาน มวลบุปผาเหล่านี้เปรียบเสมือนเหล่าสาวงามข้างกายฮ่องเต้ ถึงแม้จะมีมากมาย แต่ก็ไม่มีนางใดได้ขึ้นครองตำแหน่งฮองเฮา เพราะฝ่ามือน้อย ๆ ขององค์หญิงปิงหลินได้ขว้างกั้นตำแหน่งนี้เอาไว้ แม้นางจะเป็นถึงหวงกุ้ยเฟยแต่ก็ยังไม่อาจก้าวเข้าสู่ตำแหน่งฮองเฮาได้“ทั้งพ่อครัว ทั้งนางกำนัล หากขัดใจองค์หญิงปีศาจเพียงนิด ก็ล้วนถูกขับไล่ หากปล่อยไว้เช่นนี้ วังหลังต้องลุกเป็นไฟแน่ ๆ ฮ่องเต้สมควรที่จะแต่งตั้งฮองเฮาเพื่อดูแลความเรียบร้อยของวังหลัง ตามความเห็นของข้า หากไม่มีนาง ท่านพี่ก็คงจะได้ขึ้นตำแหน่งฮองเฮาไปนานแล้ว”เหยากุ้ยเฟยพูดยุแยง หมายจะยืมมือของหวงกุ้ยเฟยกำจัดองค์หญิงปิงหลินให้พ้นไปจากเส้นทางตำแหน่งฮองเฮาของ
You may also like
ทัณฑ์อสุรา
เพลงมีนา12.3K viewsข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง
ลิ่วเยว่56.6K viewsแต่งกับขุนนาง
หอมดังเดิม108.8K viewsอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่20.7K viewsภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น
Tuk Kung1.6K viewsเจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว
ซูเมี่ยวหลิง791 viewsบัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น
malinee206 viewsแวมไพร์พี่เลี้ยงเด็ก
บ.บี353 views
