ตอนที่ 5 นางปีศาจชัด ๆ

“เจ้าไล่เฆี่ยนตีผู้อาวุโส แบบนี้จะให้ข้าชมเจ้าว่าเด็กดีงั้นรึ หรือจะให้เรียกเจ้าว่าองค์หญิงปีศาจ”

หยางจงพูดจบก็รีบสะบัดตัวออกจากการจับกุมของทหารองครักษ์ที่กำลังอึ้งกับถ้อยคำเผ็ดร้อนของเขาเมื่อครู่

“กล้าว่าข้าเป็น  องค์หญิงปีศาจรึ ทหารจับตัวเขามาทำโทษเดี๋ยวนี้ !”

องค์หญิงน้อยกระทืบเท้าเร่า ๆ อย่างขัดใจ

หยางจงวิ่งหลบหนีอย่างว่องไว แต่แล้วเขาก็ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครบางคน

ตุบ !

“โอ๊ย !”

 ร่างของเด็กชายวิ่งชนเข้ากับผู้หนึ่งจนหงายหลังล้มลงไป เด็กหญิงที่วิ่งไล่ตามมาจึงฟาดกิ่งไม้ตีหยางจงเสียหลายที

“นี่แนะ นี่แนะ เจ้าบังอาจว่าข้าเป็นปีศาจรึ”

“ท่านหญิงโปรดระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ บุตรชายของกระหม่อมผิดไปแล้ว”

แม่ทัพหยางคุกเข่าลงพร้อมกับดึงให้บุตรชายให้หมอบอยู่ข้าง ๆ เขามีลูกชายเพียงคนเดียว แต่กลับไปล่วงเกินเบื้องสูงเข้าให้แล้ว

 หยางจงซ่อนความโกรธเอาไว้ในใจ บิดาเขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ รบข้าศึกทำคุณให้แผ่นดินมาช้านานเหตุใดต้องคุกเข่าให้กับเด็กหญิงคนหนึ่งด้วย !

“เขาเป็นลูกเจ้ารึ ข้าจะไปฟ้องเสด็จพ่อ ข้าจะลงโทษเขา โทษฐานที่บังอาจกล่าวหาว่าข้าเป็นองค์หญิงปีศาจ”

องค์หญิงน้อยเชิดหน้าขึ้น พร้อมกับเอามือกอดอกอย่างวางอำนาจ ทั้ง ๆ ที่ตัวของนางเล็กเพียงนิดเดียว

แม่ทัพหยางได้ยินดังนั้นหัวใจก็หล่นวูบลงจึงรีบเอ่ยทัดทานขึ้นทันทีว่า

“บุตรไม่ดี เพราะบิดาสั่งสอนไม่ดี กระหม่อมจะลงโทษเขาเองพ่ะย่ะค่ะ”

เขาทราบดีว่าฮ่องเต้รักองค์หญิงมาก หากทรงทราบเรื่องที่เกิดขึ้นเกรงว่าแม้แต่ตำแหน่งแม่ทัพอาจจะรักษาชีวิตบุตรชายของตนไม่ได้แน่ ๆ

ทหารองครักษ์ ขันทีและนางกำนัลต่างหวาดหวั่นใจไม่แพ้กัน เพราะไม่มีใครไม่รู้จักแม่ทัพใหญ่ผู้ซึ่งมีคุณต่อแผ่นดินฉู่ หากแม่ทัพต้องสูญเสียบุตรชายเพียงคนเดียวไปก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้านัก ใบหน้าของแต่ละคนจึงเคร่งเครียดขึ้นตามลำดับ

“เจ้าจะลงโทษเขาอย่างไร”

ปากเล็ก ๆ ขององค์หญิงน้อยเอ่ยถามอย่างกระหายใคร่รู้ ดวงตากลม ๆ นั้นมีรอยซุกซนราวกับว่าความโกรธเมื่อครู่ได้สลายลงไปแล้ว

“กระหม่อมจะโบยเขาพ่ะย่ะค่ะ”

แม่ทัพหยาง กล่าวหนักแน่น

“ไม่เอา ในเมื่อเขากล้าว่าข้าเป็นองค์หญิงปีศาจ งั้นก็ให้เขาเดินไปตะโกนไปว่า -องค์หญิงปิงหลินแสนน่ารัก ข้าจะรักและภักดีต่อท่านจนวันตาย - จนกว่าจะถึงจวนท่าน”

“ไม่มีทาง”

หยางจงปฏิเสธทันควัน แต่แม่ทัพหยางรีบตอบรับเสียงดังลั่นจนกลบเสียงเล็ก ๆ ของบุตรชายว่า

“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ดีมาก ไปสิ... เริ่มจากตอนนี้เลย ข้าอยากได้ยินเจ้ายกย่องชมเชยข้า”

องค์หญิงปิงหลินสั่งจบก็หัวเราะคิกคักออกมาอย่างพอใจยิ่ง

แม่ทัพหยางส่งสายตาสั่งให้บุตรชายลุกขึ้นแล้วทำตามที่องค์หญิงบอก เขาจึงจำยอมส่งเสียงออกมาเบา ๆ อย่างฝืนใจเต็มทนว่า

“องค์หญิงปิงหลินแสนน่ารัก ข้าจะรักและภักดีต่อท่านจนวันตาย”

ใบหน้าของเด็กชายบิดเบี้ยวราวกับถูกบังคับให้กลืนยาขมลงคอก็มิปาน

“ข้าไม่ได้ยิน !”

องค์หญิงปิงหลินแกล้งตวาดออกมา และเมื่อเขาส่งเสียงดังมากขึ้น นางก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

“องค์หญิงปิงหลินแสนน่ารัก ข้าจะรักและภักดีต่อท่านจนวันตาย !”

“แสนน่ารักที่ไหนกันเล่า ! นางปีศาจชัด ๆ”

หยางจงพึมพำออกมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น เขาต้องทนความอับอายขายหน้ารวมปี

“ท่านแม่ทัพ ท่านว่ากระไร ข้าฟังไม่ชัด”

เฉิงอี้ รองแม่ทัพคู่กายขมวดคิ้วอย่างงุนงง ตนเห็นแม่ทัพไม่ยอมเดินไปข้างหน้าเสียที อีกทั้งยังเอ่ยวาจาฟังไม่ได้ความเขาจึงเอ่ยถามขึ้นเพื่อความกระจ่าง

“เห็นทีวันนี้เราคงจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทไม่ได้แล้ว กลับกันเถอะ”

แม่ทัพหยางจงหมุนกายก้าวเท้ากลับไปยังประตูวังหลวง เฉิงอี้จึงรีบทัดทานขึ้นด้วยความแคลงใจว่า

“ใกล้จะถึงห้องทรงงานแล้ว เหตุไฉนต้องรีบกลับเล่า”

“เจ้าไม่เห็นหรือ เมื่อครู่องค์หญิงปิงหลินรีบร้อนเข้าเฝ้าฮ่องเต้ เกรงว่าคงจะมีเรื่องด่วนไปกราบทูล หากเราเข้าไปขัดจังหวะตอนนี้เกรงว่าจะไม่ดีแน่ ๆ”

แม่ทัพหยางจงเอ่ยโดยไม่หยุดเดิน ต้องเดินให้ไกลจากรัศมีองค์หญิงปีศาจนั่น ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี

“องค์หญิงปิงหลิน องค์หญิงปีศาจแห่งวังหลวงนั่นรึ”

เฉิงอี้แอบชำเลืองไปยังด้านหลัง เขาได้ยินคำเล่าขานมานาน จึงอยากจะดูให้เต็มตาเสียหน่อยว่า องค์หญิงปีศาจหน้าตาจะดุร้ายเพียงใด  แต่ภาพสาวงามเบื้องหลังกลับทำให้เขาตื่นตะลึงเป็นอย่างยิ่ง จึงชะงักเท้าลงไม่ได้ติดตามแม่ทัพไป มีใครบ้างเล่าไม่รู้ว่าองค์หญิงปิงหลินร้ายกาจเพียงใด กิตติศัพท์ของนางขจรไปไกล แต่น้อยคนนักที่จะได้เห็นพระพักตร์อันงดงามที่ตรงกันข้ามกับนิสัยใจคอยิ่งนัก

“นี่เฉิงอี้  ระวังปากเจ้าด้วย ระวังหัวเจ้าจะรักษาไว้บนบ่าไม่ได้”

แม่ทัพหยางจงเอ่ยเตือน แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างกาย เขาจึงหันกลับไปแล้วพบว่า รองแม่ทัพของตนกำลังยืนมององค์หญิงปิงหลินอย่างหลงใหล เขาจึงสืบเข้าไปหาผู้ใต้บังคับบัญชาของตนแล้วตะโกนใส่หูอีกฝ่ายว่า

“อยากตายรึไง !”

“ย๊าก ! ท่านแม่ทัพ ข้าตกใจหมดเลย”

เฉิงอี้สะดุ้งโหยง

“ตามมาได้แล้ว”

แม่ทัพหยางสั่งเสียงดุดันแล้วออกเดินนำกลับจวนแม่ทัพ