ตอนที่ 1 ฟื้นจากความตาย

ตอนที่ 1

ฟื้นจากความตาย

เสียงน้ำกระทบฝั่งอย่างเชื่องช้า สายลมเย็นเฉียบพัดผ่านใบหน้า ราวกับกำลังปลุกปลอบร่างที่ไร้เรี่ยวแรง

เฟิงเหม่ยหลินรู้สึกเหมือนลอยอยู่กลางความว่างเปล่าทั้งกายหนักอึ้ง ราวกับจมหายไปในความฝันที่ไม่มีทางตื่น ข้างในอกเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ ความมืด และเสียงเรียกที่แผ่วเบาราวกระซิบ

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ”

เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นแผ่วเบา ก่อนจะแทรกซึมเข้ามาในหัว เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงกลิ่นยาสมุนไพรบางเบาที่โชยเข้าจมูก

“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”

เปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ เปิดขึ้น แสงสลัวจากโคมไฟน้ำมันสะท้อนแผ่วเบากับม่านผ้าบาง ๆ สีขาวที่ไหวตามลม มีผ้าห่มปักลายหนานุ่มคลุมอยู่บนร่าง ร่างกายของเธอนอนอยู่บนเตียงไม้ที่แกะสลักอย่างสวยงาม

เฟิงเหม่ยหลินกระพริบตาปริบ ๆ ห้องนี้ ไม่ใช่โรงพยาบาล ไม่ใช่รถพยาบาล ไม่ใช่ โลกที่เธอจากมา

“ที่นี่มัน ที่ไหน” เธอพึมพำเสียงแผ่วเบา ขณะที่มองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความงุนงง หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บหน้าอก

เพดานไม้ลายจีนโบราณ ผ้าม่านเนื้อหนา โต๊ะชาจีน แม้กระทั่งชุดนอนของเธอก็ไม่ใช่เสื้อผ้าสมัยใหม่ หากแต่เป็นชุดคลุมผ้าปักมือแบบโบราณ

ทันใดนั้น ร่างของสาวใช้คนหนึ่งก็รีบลุกขึ้นนั่งคุกเข่าข้างเตียง ดวงตาแดงช้ำอย่างชัดเจน

“คุณหนู ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพช่วยท่านไว้ หากช้าไปกว่านี้อีกเพียงก้าวเดียว ท่านคง”

คำพูดของอีกฝ่ายกลายเป็นเสียงเบลอในหู เฟิงเหม่ยหลินรู้สึกเหมือนทุกอย่างในหัวกำลังหมุนควงกลับไปยังภาพสุดท้าย รถตกสะพาน สายน้ำสีคล้ำ และความหนาวเย็นที่กัดกินร่างกาย

“ท่านแม่ทัพ”

เธอกระซิบทวนคำนั้นด้วยน้ำเสียงสั่นไหว ขณะเหลือบมองมือของตนเองที่วางอยู่บนผ้าห่ม นิ้วเรียวยาว ผิวขาวเนียน แต่นั่นไม่ใช่มือของเธอ

“มะ...ไม่จริง”

เธอยกมือขึ้นแตะใบหน้าตัวเองอย่างเงียบงัน รูปหน้าเรียวเล็ก จมูกโด่ง ดวงตากลมโตมีหางตาเชิดเล็กน้อย ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความแข็งกร้าว

นั่นไม่ใช่ใบหน้าของเธอในโลกเดิม แต่มันคือตัวละครที่เธอเพิ่งอ่านไปเมื่อคืน

“นี่มันเฟิงเหม่ยหลิน ในนิยาย”

เธอผงะถอยเล็กน้อย ความจริงกระแทกใจเหมือนถูกน้ำเย็นราดกลางอก

นิยายเรื่อง “รักใต้จันทรา” เฟิงเหม่ยหลิน นางร้ายตกน้ำตายจากอุบัติเหตุเพราะพยายามลักพาตัวนางเอก เธอตกน้ำ แล้วตื่นขึ้นมาในร่างของนางร้ายคนนั้นงั้นเหรอ

“เป็นไปไม่ได้ นี่มันแค่ฝัน”

เธอส่ายหน้าช้า ๆ ขณะพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่ทันใดนั้นความวิงเวียนก็แล่นวูบเข้ามา จนร่างกายเธอเอนไปข้างหน้า

“คุณหนู อย่าเพิ่งลุกนะเจ้าคะ ท่านยังอ่อนแรงมาก” สาวใช้รีบพยุงเธอกลับไปนอน ริมฝีปากซีดเผือดของเธอเม้มแน่น

“ท่านแม่ทัพซูหมิงเฉินเป็นผู้ช่วยชีวิตท่านจากแม่น้ำ ท่านแม่ทัพอุ้มท่านขึ้นหลังม้า แล้วรีบพากลับมาที่จวนโดยไม่ยอมให้ใครแตะต้องเลยเจ้าค่ะ”

“แม่ทัพซู…หมิง…เฉิน”

ชื่อที่เคยเป็นแค่ตัวอักษรในหน้ากระดาษ กลับกลายเป็นคนจริง ๆ ในโลกนี้

พระรองในนิยายที่เธอเคยอ่าน กลายเป็นผู้ช่วยชีวิตเธอในครั้งนี้ เธอเงียบไปนานมากจนสาวใช้ต้องเอ่ยเรียกเบา ๆ

“คุณหนู ท่านร้องไห้หรือเจ้าคะ”

เฟิงเหม่ยหลินเอื้อมมือแตะแก้มตัวเอง หยดน้ำตาไหลลงมาช้า ๆ โดยไม่รู้ตัว หัวใจเธอรู้สึกปั่นป่วนจนบอกไม่ถูกว่านี่คือความตกใจ หรือความอบอุ่นจากการรอดตาย หรือเพราะเธอไม่เข้าใจเลยว่านี่คือความฝัน หรือความจริงที่จะพลิกชีวิตเธอไปตลอดกาล

หลังจากเธอฟื้นได้ไม่นาน ประตูห้องนอนของเธอก็ถูกเปิดออกอย่างร้อนรน เสียงฝีเท้าหนักแน่นของใครบางคนดังขึ้นก่อนที่ม่านจะถูกรั้งออกอย่างรวดเร็ว

“หลินเอ๋อร์”

ชายวัยกลางคนในชุดขุนนางก้าวเข้ามา ดวงตาคมที่เคยเฉียบขาดกลับแดงช้ำ ก่อนที่หญิงสาวบนเตียงจะตั้งสติได้ เขาก็ทรุดตัวลงข้างเตียงแล้วรวบตัวเธอเข้ากอดไว้แน่น

“ลูกพ่อ ขอบใจฟ้า ขอบใจสวรรค์ ในที่สุดเจ้าก็ฟื้น พ่อ พ่อคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นเจ้าอีกแล้ว”

เสียงของเขาสั่นเครือ น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยความรัก ความโล่งใจ และความเจ็บปวดที่อัดแน่นอยู่ในอก

แขนที่กอดเธอไว้ก็แน่นเสียจนเธอแทบหายใจไม่ออก

เฟิงเหม่ยหลินนิ่งงันไปชั่วขณะ พ่องั้นเหรอ

เธอเลื่อนสายตาช้า ๆ มองใบหน้าของชายตรงหน้าอย่างพินิจ เขาไม่ได้ดูร้ายกาจ ไม่ได้ดูเข้มงวด เขาดูเหมือนพ่อที่รักลูกอย่างสุดหัวใจ

เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดนั้นอย่างประหลาด กลิ่นของยาสมุนไพรจากชายเสื้อ กลิ่นเหงื่อของคนที่เฝ้าไม่หลับไม่นอน มันสมจริงเกินกว่าจะเป็นเพียงความฝัน

“ท่าน คือ”

เธอยังไม่ทันถามคำถามจบเลยด้วยซ้ำ เขาก็พูดขึ้นมาก่อน

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แค่เจ้าฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว เจ้าจะพูด จะนิ่ง จะงอแง จะร้องไห้ จะดื้อดึงอย่างไรก็ได้ เพราะเจ้าคือชีวิตของพ่อ หลินเอ๋อร์”

เขาลูบผมเธอเบา ๆ ขณะน้ำตาหยดลงบนหลังมือของเธอ เฟิงเหม่ยหลินเบิกตาเล็กน้อย ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นวาบผ่านอก

เธอเคยอ่านในนิยาย มีประโยคหนึ่งที่บรรยายพ่อของเฟิงเหม่ยหลินไว้ว่า

“เสนาบดีเฟิงรักบุตรสาวดุจดวงใจ ใครแตะต้องนางก็เหมือนแตะต้องดวงใจเขา เขารักนางจนยอมตามใจทุกอย่าง แม้นางจะเหยียบหัวคนทั้งแคว้น เขาก็พร้อมจะปูทางให้เดินอย่างสง่าผ่าเผย”

“และด้วยรักอันไร้ขอบเขตนั้นเองที่ทำให้คุณหนูเฟิงกลายเป็นนางร้ายที่หยิ่งผยองเกินเหตุ”

เธอเม้มริมฝีปากเบา ๆ นี่คือเขาพ่อของเฟิงเหม่ยหลิน ที่ยอมให้ลูกทำทุกอย่างตามใจ จนสุดท้ายก็พาเธอไปสู่จุดจบ

เธอขยับมือเบา ๆ แตะลงบนไหล่ของเขา ก่อนจะเอ่ยเรียกชายคนนั้น

“ท่านพ่อ”

เสียงแผ่วเบาหลุดจากริมฝีปาก ดวงตาของชายตรงหน้าสว่างวาบขึ้นทันที

“เรียกอีกทีสิ เรียกอีกที”

เธอกะพริบตา ก่อนจะเรียกอีกครั้ง

“ท่านพ่อ”

“โอ้ สวรรค์เมตตาแล้ว” เขากอดเธอแน่นขึ้นอีกครั้งด้วยความปีติยินดี

เฟิงเหม่ยหลินปล่อยให้เขากอดอยู่เช่นนั้น เธอไม่ได้ผลักไส ไม่ได้พูดจาเย็นชาเหมือนเฟิงเหม่ยหลินในนิยายเดิม เธอเพียงแค่กำลังทบทวนว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ฝันอีกต่อไป

เธออยู่ที่นี่จริง ๆ ในร่างของเฟิงเหม่ยหลิน กับพ่อที่รักเธอมากจนพร้อมจะททุกอย่างเพื่อลูกสาวเพียงคนเดียว

บ่ายวันเดียวกันนั้นหลังจากที่เธอฟื้น เสียงขันทีร้องประกาศชื่อองค์ชายสามหน้าจวนดังก้อง พร้อมกับขบวนเล็ก ๆ ที่เดินเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ

“องค์ชายสามเสด็จ”

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เฟิงเหม่ยหลินนั่งพิงหมอนข้างบนเตียง ใบหน้าซีดเซียวแต่แววตาแจ่มชัด เธอรู้ว่าใครกำลังจะก้าวเข้ามา

พระเอกของนิยาย ผู้ชายเย็นชา ดื้อรั้น มีไหวพริบ และรักเพียงนางเอก

หลี่อวี้เหิง องค์ชายสามแห่งแคว้น ชุดคลุมสีดำขลิบเงินของเขาสะอาดเรียบไร้ที่ติ เส้นผมยาวถูกรวบขึ้นหลวม ๆ ด้วยปิ่นหยก ใบหน้าคมสัน แววตาเรียบนิ่งไม่เผยความรู้สึกใด ๆ เหมือนทุกสิ่งในโลกไม่มีค่าพอจะทำให้เขาเหลียวมอง

เขาหยุดยืนห่างจากเตียงประมาณสองช่วงตัว มองเธอด้วยแววตาเย็นชากว่าแม่น้ำในวันที่หนาวเหน็บ

“เจ้าฟื้นแล้ว” น้ำเสียงราบเรียบ ไม่มีคำว่าห่วงใยแม้สักพยางค์

เฟิงเหม่ยหลินเงยหน้ามองอีกฝ่าย นี่หรือคือพระเอกในนิยาย

หน้าตาหล่อเหลา ใช่ สายตาเย็นชา ก็ใช่อีก แต่ก็นั่นแหละ ไม่ใช่แนวของเธอเลยสักนิด

เธอยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลางคิดอย่างเรียบเฉย

“ถ้าฉันไม่ได้รู้พล็อตมาก่อน ฉันคงเผลอหลงไปแล้ว แต่นี่คือคนที่ทั้งเรื่องมีหัวใจให้แค่นางเอกคนเดียว พระเอกแบบนี้เหรอน่าสนใจตรงไหน”

เธอสูดลมหายใจเข้าเบา ๆ ก่อนพูดเสียงนุ่ม

“เพียงแค่ตกน้ำ ไม่ได้เป็นอะไรมากเพคะ ขอบพระทัยที่เสด็จมาเยี่ยม แต่ตอนนี้หม่อมฉันปลอดภัยแล้ว”

เธอจงใจพูดให้ดูสุภาพและห่างเหิน เพื่อตัดบท และเพื่อตัดเขาออกจากเรื่องของเธอ

องค์ชายสามขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาแปลกใจแวบหนึ่งปรากฏขึ้น แต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว

“เจ้าพูดนิ่มนวลเกินไป หรือว่าสมองกระทบกระเทือน”

เฟิงเหม่ยหลินหลุดยิ้มจาง ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความขำขันในใจ

“ที่เขาดูแปลกใจ เพราะในเนื้อเรื่องเดิมเธอเคยกรีดเสียงใส่เขาทุกครั้งที่พบหน้ากัน”

เธอส่ายหน้าเล็กน้อย

“หม่อมฉันสบายดีเพคะ ไม่ต้องกังวล”

องค์ชายสามมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ราวกับจะจับพิรุธ ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินกลับไปโดยไม่กล่าวลา ทิ้งเพียงเสียงฝีเท้าและกลิ่นยาสมุนไพรบาง ๆ ไว้ในอากาศ

ประตูปิดลงอีกครั้งภายในห้องเงียบสงบอีกครั้ง เฟิงเหม่ยหลินหลุบตาลง ถอนหายใจแผ่วเบา มือบางวางลงบนหน้าตัก

“ไม่เป็นไรเลยสักนิดที่เขาไม่สนใจเพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากจะสนใจเขาเช่นกัน” เธอบอกกับตัวเอง

“ฉันจะอยู่เงียบ ๆ ไม่วุ่นวาย ไม่ยุ่งเกี่ยว ไม่แย่งชิง ไม่รักใคร และไม่ให้อะไรพาฉันไปสู่จุดจบเดิมอีกต่อไป”

ในเมื่อโชคชะตาให้โอกาสเธอเริ่มต้นใหม่ เธอก็จะเป็นเฟิงเหม่ยหลินในแบบของเธอเอง