ตอนที่ 2 อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นเป็นไร

ตอนที่ 2

อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นเป็นไร

เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วกลางสวนหลังจวน ดอกเหมยสีชมพูอ่อนร่วงหล่นละลานตา แสงแดดยามสายสาดผ่านซุ้มไม้เลื้อยอย่างอ่อนโยน ลมพัดใบไม้ไหวตามจังหวะธรรมชาติ

เฟิงเหม่ยหลินนั่งอยู่ใต้ศาลาในชุดสีขาว สะอาด เรียบง่าย ไม่ได้ปักลวดลายมากมายเหมือนก่อน อาการบาดเจ็บจากการตกน้ำจางหายไปจนแทบไม่เหลือร่องรอย ร่างกายฟื้นตัวเร็วราวกับไม่ได้ผ่านความตายมาเลยสักนิด

เธอจิบชาช้า ๆ สายตากวาดมองรอบจวนที่เงียบสงัด ร่มรื่น และว่างเปล่า

วันนี้เป็นวันที่แปดนับจากวันที่เธอฟื้น นอกจากสาวใช้ที่ผลัดเวรดูแลและท่านพ่อที่มาหาเธอวันละไม่เกินหนึ่งชั่วยาม

ก็ไม่เคยมีใครอื่นมาเยี่ยมเธออีกเลยแม้แต่คนเดียว

ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ขุนนางตระกูลใกล้ชิด หรือคุณหนูที่เคยอยู่สำนักเรียนด้วยกันก็ไม่มี เธอหลุบตามองแก้วชาในมือ ก่อนยกยิ้มแห้งในลำคอ

“นี่ฉันไม่มีเพื่อนเลยเหรอ”

คำถามนั้นลอยอยู่ในหัวเพียงชั่วครู่ ก่อนจะมีคำตอบแล่นขึ้นมาเองโดยไม่ต้องคิดให้ยุ่งยาก

ใช่ ไม่มี เพราะ “เฟิงเหม่ยหลิน” ในบทนิยายเดิมไม่เคยสนใจจะมีเพื่อน

หญิงสาวผู้เฝ้าคิดหมกมุ่นกับการครอบครององค์ชายสาม ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการหาเรื่องนางเอก หาข้ออ้างไปวังหลวง และสร้างความรำคาญให้ทุกคนรอบข้าง

เธอไม่ไว้ใจใคร ไม่ผูกมิตรกับใคร และรังเกียจคนที่ “ไม่คู่ควร” จึงไม่เคยเปิดใจให้ใครเลยสักคนเดียว

“กลัวคนจะเข้าหาพระเอกเลยกันคนทั้งหมดออกไป แล้วก็จบลงด้วยการตายอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ร้องไห้ให้”

เธอยกมือแตะหน้าผาก ถอนหายใจเบา ๆ อย่างเหนื่อยหน่าย

“ตัวร้ายอะไรจะน่าสงสารขนาดนี้ แถมยังนิสัยเสียแบบไม่รู้ตัวอีกต่างหาก”

แต่พอนึกไปอีกที การไม่มีใครก็อาจจะเป็นเรื่องดี

“ไม่มีเพื่อน ก็ไม่มีใครยุ่ง ไม่มีใครยุ่ง ก็ไม่มีใครลากฉันกลับเข้าเส้นเรื่องเดิม แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว”

เธอวางถ้วยชาลงบนถาด ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย สายลมฤดูใบไม้ผลิพัดชายผ้าให้พลิ้วไหว ดวงตาของเธอคู่นั้นเปล่งประกายนิ่งสงบขึ้นเล็กน้อย

“ในเมื่อไม่มีใคร ฉันก็จะอยู่เงียบ ๆ ในจวน ไม่วุ่นวายกับใครทั้งนั้น”

เธอหันหลังกลับสู่เรือนพัก ปล่อยให้สายลมพัดกลีบดอกเหมยโปรยปรายตามหลังอย่างเงียบงัน เงียบเช่นเดียวกับชีวิตใหม่ที่เธอเลือกเอง

หนึ่งเดือนผ่านไปอย่างเชื่องช้า

ฟ้าเปลี่ยนสีหลายครั้ง ใบเหมยผลัดดอกจนเกือบร่วงหมดต้น แต่ในจวนสกุลเฟิงยังคงเงียบงันเช่นเดิม โดยเฉพาะเรือนของคุณหนูใหญ่

เฟิงเหม่ยหลินไม่ออกจากเรือนเลยแม้แต่ก้าวเดียว นางอยู่ในศาลาเงียบ ๆ บ้าง อ่านหนังสือบ้าง หรือไม่ก็เหม่อลอยมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย

ไม่มีคำสั่งวุ่นวาย ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีของปาใส่สาวใช้ ไม่มีการเรียกร้องจะเข้าเฝ้าองค์ชายสามอีกเลย

คนในจวนพากันโล่งใจในช่วงแรกแต่เมื่อเวลาล่วงเลย ความโล่งใจนั้นกลับกลายเป็นความกังวล

“คุณหนูเปลี่ยนไปเปลี่ยนไปจนน่ากลัว” นั่นคือคำพูดของสาวใช้และคนอื่น ๆ ที่แอบกระซิบกระซาบกัน แต่เธอก็ยังได้ยิน

ภายในห้องโถงใหญ่ เสนาบดีเฟิงเจิ้นไห่นั่งไม่ติดบนเก้าอี้ไม้แกะสลัก เขาเดินวนรอบห้องอย่างกระสับกระส่าย สีหน้าหนักใจไม่เหมือนชายผู้ถืออำนาจในราชสำนัก หากเหมือนพ่อคนหนึ่งที่เป็นห่วงลูกสาวสุดหัวใจ

“เจ้าเห็นหรือไม่ นางไม่ยิ้ม ไม่พูด ไม่แม้แต่จะตำหนิสาวใช้คนใด ข้ารู้ว่านางยังมีชีวิตแต่ราวกับใจนางตายไปแล้ว”

เขาพูดอย่างร้อนรนกับชายชราในชุดขุนนาง ผู้มีหนวดเคราสีขาวและดวงตาแหลมคมที่เต็มไปด้วยความใจดี

ท่านผู้นั้นคือ ราชครูหยาง เพื่อนสนิทของเสนาบดีเฟิง ผู้สอนองค์ชายและมีตำแหน่งสูงส่งไม่แพ้กัน

“เจิ้นไห่เจ้าตามใจนางมาทั้งชีวิต นางเลยเคยมีชีวิตที่มีแต่ความเอาแต่ใจ ครั้นเจอน้ำเชี่ยวพัดเอาความมั่นใจไปทั้งก้อน จะให้ลุกขึ้นยืนเองคงยากหน่อย” ราชครูหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนตามแบบฉบับชายแก่ใจดี

“แล้วท่านคิดว่าข้าควรทำอย่างไรดี” เสนาบดีเฟิงถามเสียงแผ่ว

ราชครูหยางยิ้มบาง ดวงตาทอประกายอย่างใจเย็น ก่อนจะเอ่ยคำแนะนำ

“เปิดม่านให้แสงเข้าบ้าง จัดงานที่จวน หรือไม่ก็พานางออกไปเจอสังคม คนเราไม่อาจอยู่ในเปลือกได้ตลอดกาล”

และนั่นจึงนำไปสู่ค่ำวันต่อมา ในเรือนของคุณหนูเฟิง

เฟิงเหม่ยหลินนั่งอ่านหนังสืออยู่เช่นเคย แต่ครั้งนี้พ่อของเธอกลับมาพร้อมดวงตาแดงเรื่อ ไม่ใช่จากโทสะแต่จากการพยายามกลั้นน้ำตา

“หลินเอ๋อร์”

เสียงเรียกที่อ่อนโยนจนเธอที่ฟังต้องวางหนังสือลง แล้วเงยหน้าสบตาคนเรียก

“พ่อขอเจ้าแค่เพียงหนึ่งอย่าง แค่ไปออกงานเลี้ยงด้วยกัน พ่ออยากให้เจ้าหัวเราะอีกครั้ง พ่ออยากเห็นเจ้ามีชีวิต ไม่ใช่แค่หายใจ”

ดวงตาของชายผู้มีอำนาจที่สุดในราชสำนักสั่นระริก เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ลูบมือลูกสาวเบา ๆ อย่างคนที่กลัวจะเสียเธอไปอีกครั้ง

เฟิงเหม่ยหลินชะงัก เธอไม่อยากไป ไม่อยากพบใคร ไม่อยากเดินเข้าสู่เส้นเรื่อง เธอแค่อยากอยู่เงียบ ๆ แบบนี้จนกว่าทุกอย่างจะผ่านไป แต่เมื่อสบตาพ่อของเธอ พ่อคนนี้ไม่ใช่ตัวละครอีกต่อไป แต่คือพ่อที่รักลูกสาวมาก ๆ คนหนึ่ง

เธอสูดลมหายใจเข้าเบา ๆ แล้วพยักหน้าช้า ๆ

“เจ้าคะ ข้าจะไป”

และในคืนนั้นหลังจากเธอตอบตกลงข่าวการปรากฏตัวของคุณหนูเฟิงที่ห่างหายจากสังคมไปหนึ่งเดือนเต็ม ก็กลายเป็นประเด็นที่ถูกพูดถึงในหมู่ขุนนางและบรรดาคุณหนูคุณชายจากทั่วทั้งเมืองหลวง