ตอนที่ 3 งานเลี้ยงงานแรก

ตอนที่ 3

งานเลี้ยงงานแรก

เสียงพิณแผ่วเบาคลออยู่ในงานเลี้ยงยามเย็น แสงโคมทอดตัวเหนือศาลาริมน้ำ กลิ่นดอกไม้หอมจางลอยเคล้ากับไอเย็นของฤดูใบไม้ผลิ

ขุนนางชั้นสูงและคุณหนูตระกูลใหญ่ต่างจับกลุ่มสนทนา หัวเราะเบา ๆ ด้วยท่วงท่าสง่างาม

จนกระทั่ง เสียงเหล่านั้นเงียบลงแทบจะในทันที เพียงเพราะแค่เธอก้าวเท้าข้ามประตูงานเข้ามา

เฟิงเหม่ยหลิน หญิงสาวในชุดสีขาวปักลายดอกไม้เนื้อบาง ผมดำยาวรวบไว้ด้วยปิ่นหยกเรียบหรู ท่วงท่าการเดินของเธฮสงบนิ่ง ไม่เร่งร้อน แต่มีแรงกดดันอันประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ

เธอยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่สายตานับสิบคู่กลับเลือบมามองราวกับต้องมนต์หรืออาจจะเป็นเพราะความกลัว

“นั่นคุณหนูเฟิง”

“นางฟื้นจากการตกน้ำแล้วจริง ๆ งั้นหรือ”

“ข้าคิดว่านางคงไม่มีวันกล้าออกจากเรือนอีกแล้วเสียอีก หลังจากทำเรื่องนั้น”

เสียงซุบซิบแผ่วเบาดังมาจากทุกทิศทาง แต่เมื่อดวงตาคมเรียวของเธอเหลือบมองไปทางกลุ่มใด กลุ่มนั้นก็รีบเงียบเสียง แล้วหลบตาทันที

เส้นทางเบื้องหน้าที่เคยแออัดแหวกออกโดยไม่ต้องใช้คำสั่ง ไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก ไม่มีใครกล้าทัก มีเพียงสายตาที่มองเธออย่างหวาดหวั่น แฝงรังเกียจ และอยากรู้อยากเห็น

เฟิงเหม่ยหลินเดินอย่างสงบ เธอนั่งลงบนเก้าอี้ไม้แกะสลักในมุมหนึ่งของศาลา ท่วงท่าการนั่งของเธอสง่างามอย่างเป็นธรรมชาติ

“ก็แน่ล่ะ ชีวิตก่อนฉันก็เป็นคุณหนู แค่เปลี่ยนฉากหลังมาอยู่ในนิยาย แต่ฉันยังคงรู้วิธีอยู่เหนือสายตาพวกคนเหล่านี้ได้อยู่ดี”

เธอทอดสายตาออกไปยังสระบัวที่เริ่มผลิใบใหม่ แต่เสียงกระซิบกระซาบรอบด้านก็ยังตามมาไม่หยุด

“นางไม่พูดอะไรเลย”

“หรือกำลังวางแผนอะไรอีกแล้ว”

“บางทีที่ตกน้ำคราวก่อน อาจจะไม่ใช่อุบัติเหตก็ได้นะ อาจจะเป็นแผนของนาง”

คำพูดที่ไม่ตั้งใจจะให้เธอได้ยิน กลับไหลเข้าหูเธออย่างชัดเจน เฟิงเหม่ยหลินถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

“ปากของคนในงานนี่แหลมกว่ามีดในห้องครัวเสียอีก”

เธอเอื้อมมือไปหยิบถ้วยน้ำชาที่วางอยู่ แต่ยังไม่ทันได้จิบ ก็มีเสียงฝีเท้าค่อย ๆ ดังเข้ามาใกล้

หญิงสาวในชุดผ้าสีฟ้าอ่อน ปักดอกเหมยสีขาวเดินเข้ามาอย่างนุ่มนวล ดวงตาใสซื่อเปล่งประกาย ริมฝีปากยิ้มน้อย ๆ อย่างอบอุ่น ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนม้านั่งข้างเธอ โดยไม่ขออนุญาต และไม่ลังเล นางคือ ซูเยี่ยน

เฟิงเหม่ยหลินชะงักไปเพียงครู่ ก่อนจะหันหน้าไปมองคนที่กล้าฝ่าดงสายตาทั้งหมดเพื่อเข้ามานั่งข้างเธอ

นางเอกของเรื่องในบทเดิม เธอคงหลบหน้าฉัน หรือไม่ก็มีแม่ทัพซูมาคอยกันแต่ตอนนี้กลับกล้าเข้ามาหาเธอแบบไม่เกรงกลัว

ซูเยี่ยนหันมายิ้มให้เธออย่างใจเย็น ก่อนจะขึ้นกล่าวเบา ๆ

“ข้าดีใจที่ท่านฟื้นแล้ว”

น้ำเสียงไม่มีรอยเสแสร้ง ไม่มีความดูแคลน มีเพียงความจริงใจที่เธอสัมผัสได้

เฟิงเหม่ยหลินหลุบตาลงเล็กน้อย มุมปากของนางขยับขึ้นเบา ๆ ราวกับรอยยิ้มที่ไม่คาดคิดมาก่อน

“อย่างน้อยก็มีคนหนึ่ง ที่ไม่มองฉันเป็นตัวประหลาด”

สายลมยามเย็นพัดผ่านช้า ๆ ใบเหมยปลิวร่วงลงบนพื้นกระเบื้องหิน เสียงพิณจากมุมศาลาค่อย ๆ เบาลง

เฟิงเหม่ยหลินยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบโดยไม่หันมองคนที่นั่งข้างๆ

“เจ้ามานั่งกับข้า ไม่กลัวหรือ”

น้ำเสียงเธอไม่ได้ดุดัน หากแต่เยือกเย็นราวกับผิวน้ำยามค่ำคืน สายตาของเธอยังทอดมองสระบัวเบื้องหน้า ไม่แสดงความรู้สึกใด

ซูเยี่ยนหันมามองใบหน้าด้านข้างของเฟิงเหม่ยหลิน นางยิ้มบาง ๆ ดวงตาใสแจ่ม

“ไม่กลัว และข้าเชื่อว่าเหตุการณ์ครั้งนั้น เจ้าคงมิได้ตั้งใจ”

เฟิงเหม่ยหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาสบตาคู่นั้นโดยตรง ดวงตาของเธอนิ่งสนิท ไร้ความหวั่นไหว

“ไม่ ข้าตั้งใจ”

ซูเยี่ยนเบิกตาขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถอยหนี ไม่มีความตกใจ ไม่มีความรังเกียจ

เฟิงเหม่ยหลินจึงกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ข้าเคยตั้งใจทำเรื่องโง่เขลาเหล่านั้นจริง ๆ ข้าอิจฉาเจ้า อยากผลักเจ้าออกจากชายที่ข้ารัก อยากทำลายทุกสิ่งที่เจ้าได้รับมา”

เธอหันหน้ากลับไปมองสระบัวอีกครั้ง ปลายนิ้วลูบถ้วยชาเบา ๆ

“แต่ตอนนี้ ข้าเบื่อแล้ว ข้าไม่อยากแย่ง ไม่อยากแสดง ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น”

เธอบอกเบา ๆ แต่ซูเยี่ยนไม่ได้พูดอะไร เธอเลยพูดต่อ

“แค่ได้นั่งอยู่นิ่ง ๆ เช่นนี้ ไม่มีใครยุ่ง ไม่มีใครมองข้าก็พอใจแล้ว”

เสียงของเธอไม่สั่น แต่กลับมีบางอย่างในน้ำเสียงนั้นที่ชวนให้จุกแน่นในอก เป็นเสียงของคนที่เหนื่อยล้าเกินกว่าจะสนใจสิ่งใดอีก

ซูเยี่ยนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น ดวงตาของนางสะท้อนประกายอ่อนโยน

“ความจริง ข้าชอบท่านนะ”

คำพูดนั้นทำให้เฟิงเหม่ยหลินขมวดคิ้ว ซูเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ แต่แววตาจริงจังยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

“ข้าชอบความมั่นใจของท่านที่ข้าไม่มี ชอบความกล้าของท่าน ที่กล้าพูดในสิ่งที่คิด กล้าทำในสิ่งที่ต้องการ แม้บางครั้งมันจะทำให้คนอื่นไม่พอใจ แต่ท่านก็ยังเป็นตัวของตัวเอง ข้าไม่เคยกล้าทำอะไรแบบนั้นเลย”

เธอหันมาสบตาเฟิงเหม่ยหลิน ดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและเปล่งประกายในยามแสงโคมสะท้อน

“แม้แต่จะบอกว่า ข้าชอบใครสักคน ข้าก็ยังไม่กล้าเลย”

ประโยคนั้นทำให้เฟิงเหม่ยหลินนิ่งงัน ดวงตาว่างเปล่าของเธอสะท้อนประกายบางอย่างวาบขึ้นชั่วขณะ เธอหันมามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“น่าสนใจ นางเอกแสนดีของเรื่องนี้กลับไม่กล้าแม้แต่จะบอกรักใครอย่างตรงไปตรงมา แต่ตัวเธอนี่นะกลับเคยกล้าทำเรื่องโง่ ๆ เพียงเพราะคิดว่าความรักคือการครอบครอง”

เธอยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย

“ถ้าเจ้าอยากเป็นแบบข้าก็เริ่มจากการนั่งกับข้าโดยไม่กลัวเหมือนวันนี้ เจ้าก็เข้าใกล้ข้าไปหนึ่งก้าวแล้ว”

ซูเยี่ยนยิ้มกว้างขึ้นนิดหน่อยอย่างดีใจ

“ขอบคุณท่านมาก ข้าดีใจที่ได้มานั่งข้างท่านจริง ๆ”

และเป็นครั้งแรกในงานเลี้ยง ที่เฟิงเหม่ยหลินหลุบตาลงเล็กน้อย แล้วหัวเราะในลำคออย่างบางเบา

“เช่นกัน”

ภาพตรงหน้านั้นเหนือความคาดหมายของทุกผู้คนในงาน เฟิงเหม่ยหลิน กับ ซูเยี่ยน หญิงสาวสองคนที่ในความทรงจำของทุกคนคือ คู่ปรับแห่งแคว้น ผู้หนึ่งดุร้ายแรง โฉบเฉี่ยว กลั่นแกล้งสารพัด อีกผู้หนึ่งนุ่มนวล ใจดี และเงียบสงบเกินกว่าจะตอบโต้

ใคร ๆ ก็เคยเห็นเฟิงเหม่ยหลินแผดเสียงไล่ซูเยี่ยนออกจากงานเลี้ยง หรือใช้พัดฟาดโต๊ะแล้วตำหนิว่า “เจ้ากำลังแย่งคนของข้า”

แต่ตอนนี้ทั้งสองนั่งข้างกัน ไม่มีแม้เงาของความขัดแย้ง

ซูเยี่ยนพูดเสียงเบา หัวเราะน้อย ๆ ขณะเล่าเรื่องขบขันในเรือน

ส่วนเฟิงเหม่ยหลินก็นั่งนิ่ง รับฟังอย่างเงียบ ๆ เป็นครั้งคราวก็ยกถ้วยชาขึ้นจิบ

บางจังหวะเธอยกยิ้มจาง ๆ เหมือนคนที่กำลัง ฟังไม่ใช่เฝ้ารอจังหวะจะตอกกลับ

“นั่นเฟิงเหม่ยหลินจริงเหรอ”

“ข้าไม่เคยเห็นนางยิ้มแบบนั้นมาก่อนเลย”

“ข้าคิดว่านางต้องวางแผนร้ายอะไรอยู่แน่”

เสียงกระซิบของสตรีรอบงานยังดังไม่หยุด แต่ครั้งนี้ เฟิงเหม่ยหลินไม่ได้หันไปมอง ไม่แม้แต่จะเหลือบตา และไม่เอ่ยตอบโต้แม้เพียงคำเดียว

เธอแค่ฟังหญิงสาวข้างกายพูด และยิ้มบาง ๆ กับมุกเล็ก ๆ ที่อีกฝ่ายเล่า สายตาของเธอไม่กดดัน ไม่แข็งกร้าว ราวกับปล่อยให้โลกภายนอกเงียบหายไปชั่วขณะ

จนเมื่อเวลาล่วงผ่านไปจนใกล้ยามราตรี แสงโคมเริ่มริบหรี่ เสียงพิณก็เงียบลง

เฟิงเหม่ยหลินลุกขึ้นจากเก้าอี้ เธอหันไปมองซูเยี่ยนซึ่งลุกตาม ดวงตาของทั้งสองสบกันครู่หนึ่ง แล้วเฟิงเหม่ยหลินก็พูดขึ้นเบา ๆ

“ถ้าเจ้าเบื่อหรืออยากมีคนฟังเรื่องไร้สาระของดจ้า เจ้ามาหาข้าได้ที่จวน”

เธอยักคิ้วเล็กน้อย เพิ่มน้ำเสียงล้อ ๆ ที่แทบไม่เคยมีในตัวตนของเฟิงเหม่ยหลิน

“ข้าไม่กัดเจ้าหรอก”

ซูเยี่ยนเบิกตานิด ๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ

“เจ้าสัญญาแล้วนะ ข้าจะไปแน่นอน”

คำพูดง่าย ๆ แต่จริงใจ แฝงด้วยความรู้สึกบริสุทธิ์ใจ

เฟิงเหม่ยหลินพยักหน้าเล็กน้อย แล้วหมุนตัวเดินออกจากศาลาอย่างสงบ ข้างกายของเธอไม่มีบ่าว ไม่มีกลุ่มคนติดตาม มีเพียงเงาของตนเองและรอยยิ้มจาง ๆ ที่ไม่เคยมีมาก่อน

เบื้องหลังเธอ ซูเยี่ยนยังคงยืนมอง ดวงตาอ่อนโยนของนางฉายแววเหมือนเห็นใครบางคนที่นางอยากรู้จักมากกว่าเดิม

และเสียงกระซิบในงานก็แปรเปลี่ยนจากความระแวง เป็นความงุนงงสงสัย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

แต่มีเพียงเฟิงเหม่ยหลินเท่านั้นที่รู้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกเธอแค่ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป