ตอนที่ 5 เจ็ดปีที่รอคอย

หลังจากคืนที่แม่จากไป ขุนก็กลับไปใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ อีกครั้ง เขากลายเป็นคนเงียบขรึม เก็บตัว และทำงานหนักยิ่งกว่าเดิม เพื่อกลบฝังความเจ็บปวดและความรู้สึกผิดที่กัดกินอยู่ในใจ ไร่ลำไยถูกทิ้งไว้เบื้องหลังพร้อมกับความทรงจำที่เจ็บปวด และคำสัญญาที่ยังคงค้างคา

เจ็ดปีผ่านไป…

เดือน เติบโตจากเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความสดใส กลายเป็นหญิงสาววัยสิบเก้าปีบริบูรณ์ที่งดงาม เธอเรียนจบ ม.ปลาย และกลับมาช่วยคุณพ่อคุณแม่ดูแล บ้านที่อยู่ติดกับไร่ลำไย ของครอบครัวเธอเอง

ในแต่ละวัน เดือนยังคงใช้ชีวิตเรียบง่ายภายในบ้านและบริเวณรอบ ๆ เธอยังคงรดน้ำต้นไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ปลูกไว้รอบบ้าน และช่วยงานบ้านคุณแม่ แต่ไม่ว่าเธอจะยุ่งแค่ไหน ไม่ว่ารอยยิ้มบนใบหน้าจะสดใสเพียงใด ลึก ๆ ในใจของเดือนยังคงมีเงาของใครบางคนอยู่เสมอ

ทุกเช้าและเย็น เดือนจะมองไปยังบ้านของขุนที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคิดถึงและความหวังที่ไม่เคยจางหาย เธอไม่เคยลืมคำสัญญาที่เคยให้ไว้ใต้ต้นลำไยเมื่อครั้งยังเด็ก “โตขึ้นหนูจะแต่งงานกับพี่ขุน!” คำพูดนั้นยังคงก้องอยู่ในหัวใจของเธอ เป็นเหมือนแสงนำทางเล็ก ๆ ที่คอยบอกว่าการรอคอยนั้นคุ้มค่า

ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา เดือนได้ยินข่าวคราวของขุนบ้างประปรายจากพี่เข้มที่แวะเวียนมาที่บ้านเดือนเป็นครั้งคราว หรือเวลาที่พี่เข้มมาเดินดูแนวรั้วไร่ที่ติดกับบ้านเธอ แต่พี่เข้มก็ไม่เคยเล่ารายละเอียดอะไรมากนัก เพียงแค่บอกว่าขุนสบายดี และทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ

เดือนรู้ว่าพี่เข้มก็คงคิดถึงขุนไม่ต่างจากเธอ แต่ทั้งสองคนต่างก็เก็บความรู้สึกไว้ในใจเงียบ ๆ

เธอเคยแอบไปยืนอยู่ริมรั้วใกล้บ้านของขุนในบางวัน มองเข้าไปในความเงียบงันของบ้านที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เธอมักจะจินตนาการว่าถ้าขุนกลับมา จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาจะจำเธอได้ไหม เขาจะยังอยากทำไร่ลำไยอยู่หรือเปล่า และเขาจะยังจำคำสัญญาในวัยเด็กของพวกเขาได้ไหม

สำหรับเดือน เจ็ดปีที่ผ่านมาคือการเติบโต การเรียนรู้ และการรอคอย การรอคอยที่เปี่ยมด้วยความหวังว่าสักวันหนึ่ง “พี่ขุน” ของเธอจะกลับมา และสานต่อเรื่องราวที่ยังค้างคาให้จบลงด้วยความสุข

และแล้ว…ในบ่ายคล้อยของวันหนึ่ง ขณะที่เธอกำลังช่วยคุณแม่รดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเงาร่างคุ้นตาที่เดินเข้ามาจากทางหน้าไร่

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวคล้ำแดด ใบหน้าคมสัน ดวงตาที่เคยเป็นประกายในวัยเด็ก ตอนนี้กลับดูสุขุมและลึกซึ้งกว่าเดิม เขากำลังเดินตรงมายังบ้านของพี่เข้ม

หัวใจของเดือนเต้นรัวราวกับกลองศึก มือไม้สั่นไปหมด เธอไม่แน่ใจว่านี่คือความฝันหรือความจริง

“เดือน…” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกชื่อเธอขณะที่เขาเดินผ่านรั้วบ้านของเธอ

เดือนเงยหน้าขึ้นมองเขาช้า ๆ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจระคนดีใจ น้ำตาคลอเบ้า

“พี่… พี่ขุน…”

ใช่แล้ว… ขุนกลับมาแล้ว

หัวใจของเดือนเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนที่เดินเข้ามาคือ พี่ขุน คนที่เธอเฝ้ารอคอยมาตลอดเจ็ดปี ดวงตาของเดือนเบิกกว้าง น้ำตาที่คลออยู่เมื่อครู่ไหลเอ่อออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“พี่…พี่ขุนจริง ๆ ด้วย” เดือนพึมพำเสียงสั่นเครือ เธออยากจะวิ่งเข้าไปหา อยากจะโผกอดเขาเหมือนวันเก่า ๆ แต่ร่างกายกลับแข็งทื่อไปหมด

ขุนมองเดือนด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา เขายืนนิ่งอยู่ตรงรั้ว มองไปยังเด็กสาวตรงหน้าที่ไม่ได้เป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนเดิมอีกแล้ว เดือนเติบโตเป็นสาวสะพรั่ง งดงามกว่าที่เขาจำได้มากนัก

“เดือน…” ขุนเอ่ยเรียกชื่อเธออีกครั้ง เสียงของเขาทุ้มต่ำและนุ่มนวลกว่าที่เธอจำได้ “โตขึ้นเยอะเลยนะ”

คำพูดสั้น ๆ ของเขาทำให้เดือนรู้สึกเหมือนเวลาได้ย้อนกลับไปในอดีต เธอปาดน้ำตาเบา ๆ แล้วพยายามจะยิ้มตอบ แต่รอยยิ้มนั้นกลับสั่นคลอน

“พี่ขุนหายไปไหนมาคะ…หนูคิดถึงพี่ขุนมาก” เดือนถามออกไปในที่สุด คำถามที่เก็บงำมานานหลายปี

ขุนหลบสายตาไปเล็กน้อย เขามองไปยังบ้านของพี่เข้มที่อยู่ถัดไป “พี่…พี่เพิ่งกลับมาถึงครับ” เขาตอบเพียงสั้น ๆ ยังไม่พร้อมจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา

ในขณะนั้นเอง พี่เข้ม ก็เดินออกมาจากบ้าน เขาเห็นขุนยืนคุยอยู่กับเดือนที่รั้ว ก็เดินเข้ามาหา

“อ้าว เดือน มายืนคุยอะไรตรงนี้ลูก” พี่เข้มเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เดือนรีบปาดน้ำตา แล้วหันไปพยักหน้าให้พี่เข้ม “สวัสดีค่ะพี่เข้ม”

พี่เข้มพยักหน้ารับ แล้วหันมามองขุน ดวงตาของเขาสื่อความหมายที่ลึกซึ้งกว่าคำพูด เขาคงอยากถามมากมาย แต่ก็เลือกที่จะเก็บงำไว้ เขาวางมือบนไหล่น้องชายเบา ๆ “เข้าไปในบ้านเถอะขุน”

ขุนพยักหน้า เขามองเดือนอีกครั้ง ดวงตาของเขาสื่อความหมายบางอย่างที่เดือนยังจับต้องไม่ได้ ก่อนที่เขาจะเดินตามพี่เข้มเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้เดือนยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

เดือนมองตามแผ่นหลังของขุนที่เดินลับหายเข้าไปในบ้าน เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในความฝันที่กลายเป็นจริง แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกใจหายกับท่าทีที่ดูแปลกไปของเขา ขุนเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นแววตาที่ดูสุขุมและลึกซึ้งกว่าเดิม

หลังจากที่ขุนก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ความเงียบก็เข้าปกคลุมบ้านหลังใหญ่ที่เคยอบอุ่น

ขุนเดินเข้าไปในห้องโถง มองไปที่เก้าอี้ตัวโปรดของแม่ที่ว่างเปล่า ความทรงจำถึงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของแม่ยังคงชัดเจนในใจ เขารับรู้ถึงการไม่มีอยู่ของแม่ด้วยความเจ็บปวดที่บาดลึกกว่าเดิม

พี่เข้มเดินมาหยุดข้างน้องชาย เขาวางมือบนไหล่ขุนอีกครั้ง ครั้งนี้แน่นกว่าเดิม

“แกคงเหนื่อย…ไปพักเถอะ” พี่เข้มพูดเสียงแผ่ว

ขุนพยักหน้า เขาก้าวเข้าไปในห้องนอนเก่าของเขา ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่กลับรู้สึกอ้างว้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

คืนนั้น ขุนนอนไม่หลับ เขามองเพดานห้องที่คุ้นเคย เสียงจิ้งหรีดเรไรดังแว่วมาจากนอกหน้าต่าง กลิ่นดินและกลิ่นลำไยลอยเข้ามาในห้อง ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเดิม…ยกเว้นเขา และการไม่มีอยู่ของแม่

เขาหลับตาลง พยายามไล่ภาพความโดดเดี่ยวในเมืองใหญ่ และความรู้สึกผิดที่ฝังอยู่ในใจออกไป เขาอยากจะเริ่มต้นใหม่ อยากจะแก้ไขทุกอย่าง แต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน

ขุนลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปเห็นแสงจันทร์ที่สาดส่องลงบนไร่ลำไย และมองไปยังบ้านอีกหลังที่อยู่ไม่ไกลนัก บ้านของ เดือน

เขาจำคำพูดของเดือนในวัยเด็กได้ดี “โตขึ้นหนูจะแต่งงานกับพี่ขุน!”

และคำพูดนั้นเองที่ทำให้เขารู้สึกได้ว่า…เขายังมีบางสิ่งที่ต้องเผชิญหน้าและรับผิดชอบ

ขุนหลับตาลงอีกครั้ง หัวใจเต้นช้าลง แต่หนักอึ้งกว่าเดิม ความรู้สึกผิดในอดีตไม่ได้จางไปตามเวลา กลับยิ่งหนาขึ้นเมื่อเขายืนอยู่ในสถานที่ที่เคยทอดทิ้งไว้เบื้องหลัง

แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่เคยคาดคิด คือการได้เห็น “เดือน” ในวันนี้ เด็กหญิงตัวน้อยที่เคยวิ่งตามเขาทุกเช้าเย็น บัดนี้กลายเป็นหญิงสาวผู้เปล่งประกาย เธอยังคงเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสั่นไหว และมองเขาด้วยสายตาเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

...ขุนกลัว

กลัวว่าสายตานั้นจะเปลี่ยนไป เมื่อเธอรู้เรื่องทั้งหมด กลัวว่าเธอจะผิดหวังในตัวเขาเหมือนที่เขาผิดหวังในตัวเองมาตลอด

ณ อีกฟากของรั้วบ้าน

เดือนเองก็ยังยืนอยู่ที่เดิม มือยังกำลังรดน้ำต้นไม้ตรงโคนมะลิริมรั้ว แต่ดวงตานั้นลอยไกลเกินกว่าจะอยู่กับปัจจุบัน เสียงเรียกชื่อของเขายังคงก้องอยู่ในใจ...ทั้งเสียงในวันนี้ และเสียงในความทรงจำ

"พี่ขุนกลับมาแล้วจริง ๆ..."

เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตา

เธอไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้เขากลับมาในที่สุด เธอไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเธอบ้างในตอนนี้

แต่เธอรู้เพียงสิ่งเดียว

หัวใจของเธอไม่เคยเปลี่ยน

และหากเขาจะเริ่มต้นใหม่…เธอก็พร้อมจะยืนข้างเขา เหมือนวันเก่า ๆ ที่เธอเคยเดินตามเขาไปตามแนวไร่

คืนเดือนหงายคืนนั้น ผ่านไปอย่างช้า ๆ แต่กลับมีบางอย่างในอากาศที่แตกต่างจากทุกค่ำคืนที่ผ่านมาบางอย่างที่ชื่อว่า “ความหวัง”