เมาจนได้เรื่อง (1)

หอเฟิ่งหวงเนืองแน่นไปด้วยผู้คน ลู่ผิงถิงไปที่ชั้นสองดังเช่นสามวันก่อน นางมองหาผู้ดูแลจากนั้นจึงเข้าไปสอบถาม “ผู้ดูแล วันนี้หมอเทวดาเหยียนจะมายามใด”

“แม่นางอยากรู้ข้อมูลก็ต้องจ่ายเงินขอรับ”

ลู่ผิงถิงไม่อยากจ่ายเงินซ้ำซ้อนนางจึงเอ่ยหลอกล่อเอาข้อมูลจากผู้ดูแล “ข้าเป็นแขกที่หมอเทวดานัดไว้ เจ้าเสียมารยาทกับข้าเช่นนี้ใช้ได้รึ”

ใบหน้างามเชิดขึ้นอย่างถือดี

“ข้าน้อยขออภัยขอรับ เช่นนั้นแม่นางไปรอที่ชั้นสามห้องผกามาศ ข้าน้อยจะนำทางท่านไป”

“ไม่ต้อง...เจ้าทำงานของเจ้าไปเถิด ข้ามีขาเดินไปเองได้” ลู่ผิงถิงแสร้งเปล่งเสียงไม่พอใจออกมา

เมื่อหันหลังให้ผู้ดูแลมุมปากได้รูปก็ยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ครั้งนี้ข้อมูลแน่นโดยไม่ต้องเปลืองเงินสักแดงเดียว

ลู่ผิงถิงขึ้นไปชั้นสามนางนั่งรออยู่ตรงระเบียง ฝั่งตรงข้ามกับห้องผกามาศ รอหมอเทวดาเหยียนมาถึงจะแสร้งวิ่งหนีอะไรบางอย่าง แล้วบังเอิญไปชนเขา พอได้รับบาดเจ็บจากนั้นเขาก็จะพานางไปรักษาในห้อง

เท่านี้ก็สามารถพูดคุยเรื่องการรักษาท่านแม่กับเขาได้แล้ว

สายลมอ่อน ๆ พัดมาพร้อมกลิ่นของดอกหอมหมื่นลี้ ลู่ผิงถิงสูดดมกลิ่นหอมสดชื่นนั้น เนื่องด้วยเมื่อคืนนางอดหลับอดนอนดูแลมารดา เมื่อได้สัมผัสกับบรรยากาศเบาสบาย จึงเผลอหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีในยามอู่ [11:00-12:59] ซึ่งตอนนี้นางไม่รู้เลยว่าหมอเทวดามาถึงหรือยัง

ลู่ผิงถิงนวดขมับตัวเองเบา ๆ ไม่เอาไหนเลยผิงถิงเหตุใดจึงหลับได้ บ่นตัวเอง!

หญิงสาวลุกขึ้นและเดินไปลองเปิดประตูห้องผกามาศ ปรากฏว่าประตูถูกล็อกจากด้านใน แบบนี้เท่ากับว่าหมอเทวดา เหยียนเข้าห้องไปแล้ว

เป็นเช่นนี้แผนการที่นางวางไว้ ก็พังทลายลงไปหมด เหตุเพราะความเผอเรอของนาง

สมองน้อย ๆ ครุ่นคิดหาวิธีเข้าไปในห้องผกามาศ เริ่มแรกนางจะเคาะประตูเอ่ยเรียกหมอเทวดาอย่างตรงไปตรงมา แต่กลัวเขาไม่ต้อนรับ ถ้าเป็นเช่นนั้นวันนี้ก็จะมาเสียเที่ยว

คิดได้ดังนั้นลู่ผิงถิงก็เข้าไปอีกห้องที่อยู่ติดกับห้องผกามาศ แล้วตรงไปที่ระเบียงหลังห้อง ปีนระเบียงจากห้องนี้ไปที่ห้องผกามาศที่หมอเทวดาเข้าพัก

ขาเล็ก ๆ สั่นเทายามก้าวขาเลาะขอบระเบียงไปยังห้องผกามาศ มองลงไปด้านล่างใจสั่นระทึก จะสูงอะไรขนาดนี้ หากตกลงไปไม่แหลกไปทั้งร่างหรอกหรือ

ลู่ผิงถิงจับราวระเบียงแน่น รู้สึกแขนขาอ่อนแรงไปหมด พ่นหายใจออกปากสลับกับสูดหายใจเข้าลึก แล้วค่อย ๆ ใช้ปลายเท้าไต่ขอบระเบียงที่มีพื้นที่ให้นางเหยียบเพียงชุ่นเดียว

พอไปถึงห้องผกามาศหญิงสาวก็ก้าวข้ามกรงระเบียงที่สูงประมาณ 2 จั้งไปได้อย่างปลอดภัย

ลู่ผิงถิงย่องเข้าไปในห้อง กลิ่นอาหารหอมอบอวลเต็มห้อง ท้องของหญิงสาวร้องขึ้นมาเสียงดัง ทำให้คนที่นั่งรับประทานอาหารอยู่หันมามอง

“เจ้าเป็นผู้ใด” อู่เหยียนเลิกคิ้วถาม

“ข้า...คือข้าหนีคนร้ายมา ขอหลบที่นี่สักพักได้รึไม่”

อู่เหยียนหันหน้าหนีไปลอบยิ้มไม่ให้อีกฝ่ายเห็น เขาเห็นนางนั่งหลับอยู่ระเบียงฝั่งตรงข้ามห้องของเขาแท้ ๆ นางกลับบอกว่าหนีผู้ร้ายมา น่าสนใจ

อีกอย่างผู้ดูแลบอกเขาว่า คนที่นัดไว้มารอเขาแล้ว ทว่าเขาไม่ได้นัดผู้ใดไว้ คงจะเป็นนางสินะ

รู้แล้วแต่ไม่คิดจะเปิดโปงนาง ดูสิ่ว่าแม่นางคนนี้จะมาไม้ไหนกับเขา อู่เหยียนมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมาก และเขาคิดว่าสตรีงดงามนางนี้เข้าหาเขาเพราะต้องตาต้องใจเขา

อู่เหยียนกระแอมกลั้นรอยยิ้มแล้วหันกลับมาเอ่ย “เจ้าหิวไม่ใช่รึ นั่งกินด้วยกันสิ”

ลู่ผิงถิงลูบท้องที่ส่งเสียงร้องหลายครั้งอย่างอับอาย นางหิวจริง ๆ นั่นแหละ “เช่นนั้นอาหารมื้อนี้ข้าขอจ่าย ตอบแทนที่ท่านช่วยเหลือข้า” ลู่ผิงถิงเอ่ยพร้อมนั่งลงอย่างไม่เกรงใจ ในเมื่อนางจ่ายเงินเลี้ยงเขาก็ควรจะกินให้เต็มที่

อาหารที่ลู่ผิงถิงคีบยังไม่ทันเข้าปาก ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของคนตรงหน้าเอ่ยอย่างจริงจัง

“ปีนเข้าห้องบุรุษไม่กลัวว่าข้าจะรังแกเจ้ารึไง”

“.....”

อู่เหยียนทำท่าคุกคามสาวงามตรงหน้า โดยการเดินเข้าไปหาแล้วโน้มตัวลงมากระซิบข้างหู “เข้ามาในห้องบุรุษ โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนแบบใด เหมือนส่งอ้อยเข้าปากช้างเจ้าว่ารึไม่”

ลู่ผิงถิงส่งอาหารเข้าปากและเคี้ยวช้า ๆ สิ่งที่เขาพูดมาจริงทุกอย่าง นางเถียงเขาไม่ได้ นางแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ตอนนี้นางเริ่มกลัวหมอเทวดาเหยียนเข้าแล้ว

“ข้าวางยาไว้ในอาหาร ในน้ำดื่ม รวมไปถึงสุรา เจ้าว่าวันนี้เจ้าจะรอดออกไปได้ไหม”

อู่เหยียนข่มขู่สตรีตรงหน้า เขาต้องการให้นางรู้ว่าการทำเช่นนี้ไม่ดีกับตัวนางเอง สตรีตรงหน้าวางตะเกียบและคายอาหารออกมาอย่างฉับพลัน

“หมอเทวดาเหยียน ข้าแค่อยากมาขอร้องให้ท่านช่วยไปรักษาท่านแม่ของข้า ท่านอย่า...ท่านอย่าทำอะไรข้าเลย” ลู่ผิงถิงลุกขึ้นยืนและเดินถอยหลังหนีการคุกคามของหมอเทวดาเหยียน

“สตรีงดงามเช่นเจ้าอยู่กับข้าที่เป็นบุรุษสองต่อสองเจ้าว่าข้าควรปล่อยเจ้าไปหรือ”

มืออู่เหยียนเท้ากำแพงกักขังสตรีตัวเล็ก ที่ถอยหลังหนี จนแผ่นหลังชิดกำแพง เขาค่อย ๆ ก้มหน้าลงมาสูดดมความหอมของสตรีตรงหน้า

คงไม่ใช่แบบนี้ใช่ไหม? ลู่ผิงถิงถามตัวเอง นางรู้มาว่าหมอเทวดาเหยียนไม่ชมชอบสตรี เหตุใดเขาจึงคุกคามนางโดยไม่มีท่าทีขยะแขยงดังเช่นข่าวลือกัน

เพราะเรื่องนี้นางจึงมาหาเขาแบบไม่ได้คิดป้องกันตัวเอง แล้วเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ไปได้

ก่อนจมูกของอู่เหยียนจะแนบมาถึงลำคอ ลู่ผิงถิงที่หลับตาปี๋ ก็เอ่ยขึ้นมาเสียงดังฟังชัด “เพราะท่านไม่ชมชอบสตรีข้าถึงไม่กลัวท่าน” นางเสี่ยงดวงเอาข่าวลือออกมาพูด

.......

โอ๊ะโอ  น้องลู่เนื้อหอม ได้ข้อมูลเท็จมาแล้วมั่ง