ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ที่ฉาบไปด้วยโทนสีเข้มตามสไตล์เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ ภายในห้องมีห้องน้ำขนาดใหญ่สมกับเป็นห้องนอนหรูหราและภายในห้องนี้ก็ยังมีห้องแต่งตัวแยกไปอีกต่างหากร่างสูงเปลือยเปล่าที่นุ้งเพียงผ้าเช็ดตัวคาดไว้ที่เอวสอบเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผมที่เปียกชุ่มแต่เขาก็ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับน้ำที่ผมจนมันชื้นสภาพที่ไม่ค่อยเรียบร้อยและทรงผมไม่ได้เป็นทรงเหมือนเวลาออกไปทำงานนั้นทำให้พระรามนั้นเปลี่ยนไปราวกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งเข้าสู่เลขสองมากกว่าชายหนุ่มวัยสามสิบกว่าปีหลังจากออกมาจากห้องน้ำแล้ว สายตาคมเข้มก็กวาดตามองหาร่างเล็กของใครอีกคนที่อาศัยอยู่ในห้องนี้แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่พบคนที่ต้องการเขาจึงเดินหาอีกฝ่ายไปทั่วห้องนอน และในระหว่างนั้นก็เรียกคนตัวเล็กที่เขาตามหาไปด้วย"อลิสา! ..อลิสา!" แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมาราวกับว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ในห้องนี้ เมื่อคิดได้แบบนั้นพระรามจึงรีบเดินเข้าห้องแต่งตัวไปใส่เสื้อผ้าไม่ถึงสองนาทีร่างสูงในชุดนอนผ้าสบายสำหรับผู้ชายก็เดินออกไปจากห้องนอนพระรามกวาดสายตามองไปทั่วชั้นสองแต่ทุกอย่างก็เงียบสงบ มีเพียงโคมไฟแชลนาเลียเปิดไว้กลางบ้านเพียงเท่านั้น นั้นจึงท
ผ่านไปหลายวันที่อลิสาเข้ามาอาศัยในคฤหาสน์ตระกูลวสุเกรียงไกร ช่วงแรกนักแสดงสาวยังมีความเกรงใจและประหม่าอยู่มากแต่พอเวลาผ่านพ้นไปอาการเหล่านั้นก็เริ่มบางเบาลงและทุกคนที่อยู่ที่นี้ก็อัธยาศัยดีและเคารพเธอมาก ไม่มีใครอิจฉาริษยากันเหมือนอย่างที่เธอคนรับบทมาเลยสักนิด นั้นจึงทำให้เธอเบาใจขึ้นมาเพราะคนส่วนใหญ่ของที่นี้นั้นจะชอบพูดถึงผลงานการแสดงของเธอเป็นส่วนมากเพราะงั้นทุกเย็นหรือหลังเลิกเรียนที่เธอไม่มีธุระที่อื่น อลิสาจะเข้าไปคุยเล่นกับป้าแม่บ้านและเด็กรับใช้ที่ห้องครัวเป็นประจำ"..วันนี้อาหารเย็นมีอะไรบ้างคะ กลิ่นหอมไปถึงหน้าบ้านเลย" ร่างเล็กเดินเข้าไปในห้องครัวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะชะโงกหน้ามองลงไปในหม้อกับข้าวที่ป้าแม่บ้านกับเด็กของนางกำลังทำอยู่"วันนี้มีแกงจืน ปลาราดพริกและก็ไข่เจียวชะอมกับน้ำพริกกระปิค่ะ" เสียงนางแพรวป้าแม่บ้านเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะมองเลยไปทางด้านหลังของนักแสดงสาวเมื่อเห็นร่างสูงเจ้าสำอางค์คุ้นตายืนอยู่ไม่ไกลกันด้วยยิ้ม"เซอร์ไพร์! ไม่เจอกันนานเลยคิดถึงผมกันไหมครับทุกคน!" อาทิตย์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามนิสัยของเขาก่อนจะยิ้มกว้างออกมา"อ้าวคุณลูกหมีนั้นเอง? ไม่
บทที่ 19คำตอบของหัวใจ!'อะไรกันน่ะ? เมื่อกี้คือคำขอแต่งงานอย่างนั้นเหรอ?'อลิสาที่มองสบตาคมเข้มอยู่เอ่ยถามกับตัวเองในใจ พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยและไม่ค่อยมั่นใจนัก ดูเหมือนเขาอยากจะขอเธอแต่งงานอย่างที่อรอุมาบอกเธอก่อนหน้านี้จริงด้วย'แล้วเราควรตอบยังไงดีนะ?'ใบหน้าสวยหวานฉายแววกังวลขึ้นมาฉับพลันเมื่อหวนนึกไปถึงอรอุมา ที่โทร.มาสั่งกันเมื่อหลายชั่วโมงก่อนแถมยังหยิบยกเรื่องเมื่อหลายปีก่อนมาบังคับกันอย่างเปิดเผยอีก'แล้วถ้าเราปฏิเสธไปเราจะเสียใจไหมหรือเปล่านะ?' อลิสาได้แต่ถามตัวเองไปมาอย่างสับสน ก่อนที่ความรู้สึกหนึ่งจะชัดเจนขึ้นมาอย่าเงียบๆ"ฉัน..""..กรีนว่าแล้วต้องเป็นคุณพระรามแล้วก็ใช่จริงด้วย?" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังแทรกขึ้นมาจนกลบเสียงของอลิสาที่กำลังตอบพระรามกลับไปสายตากลมโตจึงละจากคนตัวสูงตรงหน้าเพื่อมองคนมาใหม่อย่างตั้งใจ แล้วก็ต้องแปลกใจปนสงสัยอีกครั้งเมื่อคนที่เขามาทักคู่หมั้นเธอนั้นเป็นเพื่อนร่วมอาชีพกันกับเธอ'กรีน สุพรรณษา!'อลิสาได้แต่มองใบหน้าสวยธรรมชาตินั้นไม่วางตา พร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดจากอีกฝ่ายหลังจากนี้"เราไม่เจอกันนานเลยนะคะ ครั้งสุดท้ายก็เป็นตอนที
"ยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้ามากันกี่ท่านคะ?" เสียงพนักงานสาวของร้านอาหารชื่อดังเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและสุภาพ พร้อมกับกวาดสายตามองร่างสูงในชุดสูทกับร่างเล็กของชุดนักศึกษาด้วยรอยยิ้มตามที่ฝึกฝนมาอย่างดี"ฉันจองโต๊ะไว้แล้วชื่อพระราม" แล้วพระรามเอ่ยบอกกับพนักหญิงคนนั้นเสียงนิ่ง พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบเฉยตามนิสัยของเขา"โอ้! คุณพระรามนั้นเอง.. เชิญทางนี้ค่ะทางร้านเราได้จัดเตรียมโต๊ะพิเศษให้ท่านแล้วค่ะ" ในขณะที่เอ่ยร่างในชุดยูนิฟอร์มของทางร้านก็เดินไปทางโต๊ะที่จัดเตรียมไว้ให้ลูกค้าคนพิเศษท่านนี้ด้วยท่าทางคล่องแคล้ว"ตามมาสิ!" ส่วนพระรามนั้นหันมามองร่างเล็กของคนข้างกาย พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่สนใจบรรยากาศรอบร้านอาหารไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้พนักงานเดินนำไปข้างหน้าหายไปทางโซนวีไอพีแล้ว"..ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ" ร่างเล็กในชุดนักศึกษารีบเดินจ้ำอ้าวตามร่างสูงของคู่หมั้นหนุ่มไปทันทีที่ถูกเรียกจากอีกฝ่าย"เชิญคุณลูกค้านั่งที่โต๊ะนี้ได้เลยนะคะ ..แล้วนี่ค่ะเมนูอีกสิบนาทีดิฉันจะกลับมารับออเดอร์ใหม่อีกครั้งค่ะ!" เสียงพนักงานหญิงเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นเมนูอาหารให้ลูกค้าทั้
ภายในรถยนต์คันหรูที่ตอนนี้กำลังปกคลุมไปด้วยเงียบ ตัวรถกำลังเคลื่อนตัวไปตามถนนใหญ่ด้วยความเร็วปกติอลิสาที่ทนอยู่กับความเงียบไม่ไหวอีกต่อไปจึงหันไปเอ่ยถามสารถีหนุ่มวันนี้ของเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานตามนิสัยของเธอ"..คุณรามเขาทำอะไรอยู่เหรอคะ?" แต่ก็ช่างใจไปสักพักใหญ่เลยกว่าที่เธอจะเอ่ยถามออกไป"อ้อ คุณรามกำลังเข้าประชุมสำคัญที่บริษัทอยู่ครับเลยส่งผมมาแทน" ธนาธิปที่มองคู่หมั้นของเจ้านายหนุ่มผ่านทางกระจกมองรถอยู่เอ่ยพูดขึ้นมาด้วยความสุภาพ"ค่ะ.. ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอคะตั้งแต่ฉันมาอยู่กับเจ้านายคุณฉันยังไม่รู้จักคุณเลย?" อลิสาที่ไม่รู้จะพูดคุยเรื่องอะไรจึงเอ่ยถามชื่ออีกฝ่ายแทน"โอ้! ต้องขออภัยด้วยจริงๆครับผมมัวแต่ทำงานให้คุณรามจนลืมแนะนำตัวเลยผม..ธนาธิปครับ! เรียกสั้นๆว่าธนาก็ได้" เอ่ยจบประโยคนี้มือเรียวก็เกาท้ายทอยแก้เขินไปก่อนจะส่งยิ้มบางไปให้คนตัวเล็กที่นั่งข้างหลัง"ค่ะ คุณธนายินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะคะ" อลิสาส่งยิ้มไปให้ลูกน้องคนสนิทของพระรามอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง "..แล้วนี่เราจะไปไหนกันเหรอคะ? ทางนี้ไม่ใช่ทางไปคอนโดของคุณรามนี่?" เสียงหวานถามออกไปอย่างไม่แน่ใจพร
บทที่ 18รักหรือแค่สงสาร?ปึง!เสียงปิดประตูดังลั่นไปทั่วชั้นสองเมื่อเจ้าของห้องตั้งใจทำมันเพื่อข่มอารมณ์หวาดหวั่นของตัวเอง ก่อนจะพาร่างบางเดินเข้ามาในห้องนอนด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา..ที่พระรามพูดก่อนหน้านี้หมายความว่าไง?อีกฝ่ายรู้มาโดยตลอดอย่างนั้นเหรอ? อรอุมาได้แต่ถามกับตัวเองซ้ำๆ อย่างควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ก่อนจะใช้มือปัดของบนโต๊ะข้างหัวเตียงหล่นพื้นจนเกิดเสียงดังอีกครั้งเพล้ง!"ไม่จริง ไม่จริง! รามต้องไม่รู้สิ..รามก็แค่โกหกให้เราเลิกยุ่งกับเขาแค่นั้น ..กรี๊ด~" เอ่ยออกมาอย่างคนจิตตกก่อนจะกรีดร้องออกมาเสียงแหลม แต่ไม่นานเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้เธอก็หยุด แล้วเดินไปเอาโทรศัพท์ที่ตกพื้นก่อนหน้านี้ที่เธอเป็นคนปัดมันทิ้งขึ้นมาเพื่อโทร.หาใครบางคน"ตรู๊ด.. ตรู๊ด.." "..." อรอุมาใช้เวลารอสายจากคนปลายสายไม่นานอีกฝ่ายกดรับสายเธอเสียงสดใส"ว่าไงคะพี่โฟร์?" เสียงปลายสายทักทายขึ้นมาทันทีพร้อมกับเสียงเจี้ยวแจ้วรอบข้างที่ดังขึ้นมาตามสายด้วย"..คุณรามเขากำลังขอเธอแต่งงาน เธอห้ามแต่งเด็ดขาดเลยนะเฟรช!" อรอุมาบอกปลายสายเสียงดัง ก่อนจะกัดปลายเล็บตัวเองไปด้วย"จะ จริงเหรอคะ?" อลิสาที่อยู่ปลายวายถามขึ