EPISODE 04 มัดมือชก

“...” น้ำมนต์ยืนหลบมุมพร้อมกับแอบมองร่างสูงยืนคุยกับหมอหนุ่มอีกคนอย่างหวาดกลัว ก่อนที่เธอจะหันหน้าไปทางซ้ายทีขวาทีอย่างหวาดระแวง น้ำมนต์เห็นเงาดำเต็มไปหมดจนไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไรดี

“อะ!!”

น้ำมนต์ชะงักไปเล็กน้อยทันทีที่เธอเผลอหันกลับไปสบตาเข้ากับชายหนุ่มที่เธอพึ่งเดินชนเขา

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”

“ญาติคนไข้น่ะไม่มีอะไรหรอก”

“แต่เธอดูกลัวอาจารย์หมอนะครับ”

“นั่นสิ...หน้าผมดูหน้ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?” เพิร์ชพึมพำออกมาในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังลูกสาวของน้าน้ำหนึ่งอย่างไม่เข้าใจในท่าทางของเธอ

“เราไปกันเลยไหมครับอาจารย์”

“ครับ”  

“ฟู่!!! ไปได้สักที” น้ำมนต์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนที่เธอจะเดินกลับไปยังห้องรับรองเดิมที่มีแม่น้ำหนึ่งและป้าแมรี่นั่งรออยู่

“น่าแปลกจริงๆ นะเนี่ย” ริมฝีปากบางพึมพำออกมาอย่างไม่เข้าใจ เพียงแค่หมอเพิร์ชลูกชายของป้าแมรี่เดินห่างออกไปเธอก็ไม่เห็นอะไรอีกแล้ว ‘อยู่ให้ห่างจากเขาเลยนะน้ำมนต์’ น้ำมนต์เอ่ยบอกกับตัวเองอยู่ภายในใจ

เช้าวันต่อมา...

“ทำไมยายยังไม่ฟื้นอีกล่ะจ้ะแม่?”

“ให้ยายพักผ่อนอีกหน่อยนะลูก”

“แต่ยายนอนเยอะแล้วนะจ๊ะ”

“คิดถึงยายรึไง หึหึ” เสียงของหญิงชราที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้นมา ก่อนที่เธอจะลืมตาตื่นขึ้นมามองหลานสาวเพียงคนเดียวก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ให้กับความน่าเอ็นดูของน้ำมนต์

“ยาย!! / แม่!!”

น้ำหนึ่งกับน้ำมนต์รีบวิ่งเข้ามาหาคนป่วยที่นอนอยู่ตรงหน้าในทันที ใบหน้าสวยหวานของเด็กสาวยกยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนที่เธอจะพุ่งตัวเข้าไปกระโดดกอดหญิงชราตรงหน้าอย่างลืมตัว

“อะ โอ้ย ลูก!!”

“มนต์เบาๆ สิลูก”

“ขอโทษจ้ะยาย” น้ำมนต์รีบขยับถอยห่างออกไปทันที ใบหน้าของเด็กสาวที่บ่งบอกถึงความรู้สึกผิด

หญิงชราลูบแขนเรียวของหลานสาวเพียงคนเดียวของเธออย่างเอ็นดู แม้นเลี้ยงน้ำมนต์มาเองกับมือเธอรู้ดีว่าหลานสาวคนนี้ของเธอมีนิสัยอย่างไร ถึงภายนอกน้ำมนต์จะดูสดใส ร่าเริง เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย แต่ความเป็นจริงแล้วใครจะรู้ว่าหลานสาวคนนี้ของเธอเป็นเด็กที่ดื้อเงียบ ฉลาดหลักแหลม และเด็ดเดี่ยวเป็นที่สุด

“หึหึ ยายไม่เจ็บหรอกลูก”

“ผ่าตัดหัวใจเลยนะจ๊ะ ยังจะบอกว่าไม่เจ็บอีกเหรอ?”

“หึหึ”

“ยังจะหัวเราะอีก”

“พอแล้วน้ำมนต์ไม่ต้องแกล้งยายแล้ว”

ก๊อก ก๊อก!!!

“ป้าแมรี่มาแน่ๆ เลยเดี๋ยวน้ำมนต์ไปเปิดประตูให้เองจ้ะ” น้ำมนต์เอ่ยขึ้นมาเสียงดังฟังชัด ก่อนที่ร่างบางจะวิ่งตรงไปยังประตูบานใหญ่ตรงหน้า

“คุณป้าสวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะลูก”

“คุณลุงสวัสดีค่ะ เชิญด้านในค่ะ”

“คุณ...!!” น้ำมนต์ชะงักนิ่งงันไปทันทีที่เห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มอีกคนเดินตามคุณลุงกับคุณป้ามาด้วย น้ำมนต์ยกมือขึ้นไหว้เขาอย่างนอบน้อมก่อนจะถอยให้ห่างเขามากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ ซึ่งการกระทำทุกอย่างของเด็กสาวอยู่ในสายของหญิงชราทั้งหมด ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอย และความเหี่ยวย่นกระตุกยิ้มออกมาราวกับว่าเธอรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง...

“สวัสดีครับคุณยาย เช้านี้รู้สึกเป็นอย่างไงบ้างครับ?” เพิร์ชยกมือไหว้ผู้หญิงทั้งสองคนอย่างนอบน้อม ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามหญิงชราที่นอนอยู่ตรงหน้าเสียงอ่อน ลิ้มฝีปากบางยกยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน

“ยายรู้สึกเจ็บแผนนิดหน่อย”

“เดี๋ยวผมฉีดยาแก้ปวดให้นะครับ”

“ขอบคุณมากนะหนุ่ม...ไม่ได้เจอกันนานโตขึ้นเยอะจนยายจำแทบไม่ได้”

“ครับ”

“หึหึ”

“เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการเลยนะคะ...หนูน้ำมนต์” แมรี่เอ่ยขึ้นมาทามกลางความเงียบ ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ที่ข้างกายของเด็กสาวด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

“อะ อ่อคะ?”

“หมอคนนี้คือพี่เพิร์ชลูกชายของป้าเองค่ะ”

“อ่อ สวัสดีค่ะ หนูชื่อน้ำมนต์นะคะ” น้ำมนต์ยกมือไหว้ร่างสูงตรงหน้าอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยแนะนำตัวออกไปเสียงสั่น ก่อนที่ดวงตากลมโตค่อยเบิกโพลงขึ้นมาอย่างลืมตัวทันทีที่เธอเห็นเงาดำของผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังของเขา

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องน้ำมนต์”

“ชะ เช่นกันค่ะ”

“หนูน้ำมนต์น่ารักเนอะเพิร์ชเนอะ”

“ครับ?” หมอเพิร์ชหันไปมองคุณแม่คนสวยของเขา ก่อนที่มุมปากของเขาจะกระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างรู้ทันในความคิดของกันและกัน

หมอเพิร์ชได้แต่แปลกใจก็ตรงที่เขาอายุเกือบจะ 37 ปีอยู่แม่ของเขาไม่เคยจับคู่เขากับผู้หญิงคนไหนเลยสักคน แต่ทำไมกับเด็กผู้หญิงคนนี้คุณแม่ของเขาถึงได้ออกตัวแรงแบบนี้

“...?...”

“ผมขอตัวไปตรวจคนไข้ก่อนนะครับ”

หลังจากที่หมอเพิร์ชและพ่อของเขาเดินออกไปจากห้องพัก แมรี่ก็ขยับเข้ามายืนอยู่ที่ข้างเตียงของยายแม้น มือบางเอื้อมมากุมมือเหี่ยวย่นของหญิงชราตรงหน้าเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเอ่ยถาม

“มีอะไรรึเปล่า?” ยายแม้นเห็นสีหน้าของหญิงสาวตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลจึงเอ่ยถามเธอออกมาด้วยความเป็นห่วง

“พี่แม้นจำที่เคยบอกกับแมรี่เมื่อ 30 ปีก่อนได้ไหมคะ?”

“เรื่องของคุณหมอน่ะเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

“พี่แม้นบอกว่าก่อนเพิร์ชอายุคบ 37 ปี เขาจะเจอกับเคราะห์ใหญ่จนอาจจะถึงแก่ชีวิต พี่แม้นรู้ไหมคะหลังจากวันเกิดอายุคบ 36 ของลูก...เขาก็เกิดอุบัติเหตุแทบจะทุกเดือนเลยค่ะ”

“.../...”

“ครั้งล่าสุดเขาก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด รถพังยับโชคดีที่คนไม่เป็นอะไรมาก”

“แมรี่ไม่สบายใจเลยค่ะ ต่อให้ลูกบอกว่าไม่เป็นอะไรก็เถอะ...”

“พี่เข้าใจ...”

“ที่พี่แม้นเคยบอก ...ก่อนหน้านี้แมรี่ก็ไม่เข้าใจจนกระทั่งแมรี่เจอหนูน้ำมนต์”

“.../...”

“พี่แม้น น้ำหนึ่ง เพิร์ชเป็นคนไม่พูด ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา แมรี่ก็ไม่รู้ว่าลูกกำลังเผชิญอยู่กับอะไร ถ้าหนูน้ำมนต์เป็นคนเดียวที่จะช่วยเหลือตาเพิร์ชได้จริง...”

“0.0”

“พี่แม้นกับน้ำหนึ่งจะว่าอะไรไหมถ้า...?”

“พี่กับหนึ่งไม่ว่าอะไรหรอก รองถามเจ้าตัวเขาเองเถอะจ้ะ” หญิงชรายกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าเสียงอ่อน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ในสายตาของแม้น แมรี่ก็ยังคงเป็นคนที่น่าเอ็นดูเสมอ

“หนูน้ำมนต์จ๊ะ”

“คะ ค่ะ...?”

แมรี่หันกลับมามองหน้าเด็กหญิงอีกครั้งก่อนที่เธอจะเดินเข้ามากุมมือบางของร่างบางตรงหน้าเอาไว้

“ถ้าหนูน้ำมนต์จะไม่ว่าอะไร ป้าอยากจะขอร้องหนู ป้าขอให้หนูช่วยลูกชายของป้าสักครั้ง...”

“...?...” หนูชี้มาที่ตัวเองอย่างไม่เข้าใจในสิ่งหญิงสาวตรงหน้าเอ่ยออกมา เธอคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเด็กผู้หญิงบ้านนอกอย่างเธอจะสามารถช่วยอาจารย์หมออย่างเขาได้

“ไม่ว่าหนูอยากได้อะไรป้า...”

“อะ เอ่อ คือว่าหนูไม่ได้อยากได้อะไรหรอกค่ะ”

“หนูหมายความว่า...?”

“ถ้าพอมีอะไรที่หนูช่วยได้ หนูก็ยินดีช่วยค่ะ” น้ำมนต์เอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าเสียงอ่อน พร้อมกับยกยิ้มหวานออกมา ถึงเธอจะไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถช่วยเหลือเขาได้อย่างไรก็ตาม

‘ในเมื่อป้าแมรี่เป็นคนเอ่ยปากขอร้องเองแบบนี้คงจะมีอะไรที่น้ำมนต์พอจะทำได้บ้างไม่มากก็น้อย’ น้ำมนต์ได้แต่บอกกับตัวเองอยู่ภายในใจ

“จริงเหรอจ๊ะ? หนูจะไม่เปลี่ยนใจที่หลังใช่ไหมลูก?”

“ค่ะ ไม่เปลี่ยนใจค่ะ”

“ป้าดีใจมากนะลูก ลูกชายเพียงคนเดียวของป้าจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที”

‘เป็นฝั่งเป็นฝา?’

‘ทำไมฟังดูแปลกๆ’

น้ำมนต์ถามตัวเองอยู่ภายในใจพร้อมกับเกาหัวเบาๆ อย่างไม่ค่อยจะแน่ใจในสิ่งที่ป้าแมรี่เอ่ยออกมา ‘คงจะไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดหรอกนะ’

“ป้าแมรี่หมายความว่ายังไงเหรอคะ?” น้ำมนต์เก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหวเธอจึงเลือกที่จะหญิงวัยกลางคนออกไป พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธออย่างรอคำตอบ

“หนูตกลงแต่งงานกับพี่เพิร์ชไงลูก”

“แต่งงาน...!!!” น้ำมนต์อุทานออกมาเสียงดังลั่นห้องด้วยความตกใจ หญิงสาวอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นอย่างลืมตัวจนกระทั่ง

“หนูน้ำมนต์”

“อะ เอ่อคุณป้าค่ะ หนูคิดว่าหนูกับพี่เพิร์ชแต่งงานกันไม่ได้หรอกค่ะ”

“...”

“เราสองคนต่างกันเกินไปค่ะ และอีกอย่างนะคะน้ำมนต์พึ่งจะอายุ 19 เองนะที่เรียนต่อก็ยังไม่มีจะแต่งงานกับอาจารย์หมออนาคตไกลอย่างพี่เพิร์ชไม่ได้หรอกค่ะ”

“ทำไมหนูดูถูกตัวเองอย่างนั้นล่ะจ๊ะหนูน้ำมนต์”

“...”

“เอาเข้าจริงเรื่องแต่งงานไม่มีใครบังคับใครได้ทั้งนั้นแหละลูก ป้าแค่หวังว่าอย่างน้อยให้หนูกับพี่เขาได้มีโอกาสทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ ส่วนจะลงเอยอย่างไรก็ให้เป็นเรื่องของหนูกับพี่เพิร์ชตัดสินใจกันเอาเอง”

“...”

“จำคำป้าไว้นะลูก...หนูมีค่าไม่ว่าหนูจะเป็นใครมาจากไหนหนูก็เป็นคนที่มีคุณค่าเสมอ คุณค่าของหนูอยู่ที่หนูปฏิบัติตัวกับตัวเองอย่างไร เข้าใจที่ป้าพูดไหมลูก?”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“เด็กดีของป้า อุ๊ย! ไม่สิ เด็กดีของแม่”

“...!!...”

“แมรี่ขอตัวไปบอกข่าวดีกับพี่พอลก่อนนะคะ”

“จ้ะ...”

ทั้งสามคนมองตามแผ่นหลังบางที่กำลังเดินออกจากห้องไปจนลับตา ก่อนที่น้ำมนต์จะหันกลับมามองหน้าของยายและแม่ของเธออย่างต้องการคำอธิบาย

“รับปากเขาแล้วต้องรักษาคำพูดนะลูก”

“เรื่องจริงเหรอคะ? หนูต้องแต่งงานกับเขาจริงๆ เหรอคะ?”

“อย่างที่ป้าเขาบอกนั่นแหละลูก เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องของคนสองคน” น้ำหนึ่งเอ่ยบอกกับลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอเสียงอ่อน พร้อมกับลูบลงที่หัวของเด็กสาวอย่างเอ็นดู

“หึหึ แต่ยายคิดว่าคู่กันแล้วยังไงก็ไม่แคล้วกันหรอก”

“เฮ้อ!! หนูจะช่วยเขาได้จริงๆ เหรอจ๊ะยาย? เขาดูน่ากลัว...สิ่งที่อยู่รอบตัวของเขาก็น่ากลัว” น้ำมนต์ทั้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงก่อนที่เธอจะเอ่ยถามหญิงชราตรงหน้าออกมาอย่างหนักใจ สิ่งที่ติดตามอยู่รอบตัวของเขาไม่ใช่ดวงวิญญาณที่เข้ามาเกาะใบบุญของเขาอย่างแน่นอน แต่น้ำมนต์สัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตและก็ความรู้สึกโหยหาไปพร้อมๆ กัน

“ข้างบนเขาลิขิตมาแล้วไม่ว่าหนูอยากจะหนียังไงก็หนีไม่พ้นหรอกลูก”

“...”

“หนูแค่ทำตามสัญชาตญาณของหนูก็พอลูก”

“แต่ว่าแม่กับยายอนุญาตให้หนูอยู่ใกล้กับผู้ชายได้เหรอจ๊ะ?” น้ำมนต์เอ่ยถามหญิงชราและแม่ของเธอออกไปด้วยความสงสัย ตั้งแต่เล็กจนโตเท่าที่เธอจำความได้เธอแทบจะไม่ได้ออกไปเล่นกับเพื่อนๆ เลย ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเธอไม่ชอบที่เด็กพวกนั้นล่อเรื่องพ่อของเธอที่จากไปแล้ว

“ลูกโตเป็นสาวแล้วน้ำมนต์ หนูคิดเองได้ว่าอะไรควรไม่ควร”

“จ้ะแม่”

“และการที่หนูอยู่ใกล้ และต้องคอยเชื่อเหลือพี่เขาก็ไม่ได้หมายความว่าหนูจะต้องเอาตัวเองไปเสี่ยง หรือทำให้ตัวเองเสียชื่อ เราคอยช่วยเหลือเขาอยู่ห่างก็ได้ลูก”

“หึหึ นึกหวงลูกสาวขึ้นมารึไง?” หญิงชราหันไปมองลูกสาวของตัวเอง ก่อนที่เธอจะแกล้งถามออกมาเสียงใส

“หวงจ้ะ แต่ถ้าเป็นหมอเพิร์ชหนึ่งก็พอวางใจได้บ้าง”

“เข้าใจหัวอกของแม่แล้วใช่ไหม?” ยายแม้นเอ่ยถามลูกสาวออกไปอีกครั้ง

“เข้าใจแล้วจ้ะ”

“เรื่องหวงหนูเอาไว้ก่อนเถอะนะจ๊ะ หนูมีเรื่องที่ใหญ่กว่าจะบอก...”

“.../...”

“หนูเห็นวิญญาณทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา”

“ปกติหนูจะเห็นเฉพาะวันพระไม่ใช่เหรอลูก?”

“ใช่จ้ะแม่ หนูก็ไม่รู้ทำไม…?”

“แรงดึงดูด ทุกอย่างที่เกินขึ้นล้วนแล้วแต่มีที่มาที่ไปทั้งนั้นแหละลูก”

“มีวิธีทำให้หนูไม่เห็นไหมจ๊ะยาย?” น้ำมนต์ถามหญิงชราตรงหน้าอย่างมีความหวัง ก่อนที่ความหวังของเธอจะหมดลงทันทีที่ยายแม้นส่ายหัวไปมาเบาๆ

“เรื่องนี้ยายก็ไม่รู้เหมือนกันลูก”

ชีวิตที่เคยสงบสุขของน้ำมนต์เปลี่ยนไปตั้งแต่วินาทีที่เธอตบปากรับคำว่าจะช่วยหมอเพิร์ชลูกชายเพียงคนเดียวของป้าแมรี่ ท่านยื่นข้อเสนอให้ทุนเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยแก่น้ำมนต์ แมรี่พร้อมที่จะสนับสนุนทุกค่าใช้จ่ายโดยมีเงื่อนไขเพียงข้อเดียว นั่นก็คือขอให้น้ำมนต์คอยดูแลหมอเพิร์ชอย่างใกล้ชิด

“เฮ้อออ!!!”