EPISODE 06 หวงตัว

“เราทานกันที่โรงอาหารก็ได้นะคะ พี่เพิร์ชจะได้กลับไปพักผ่อน”

“เธอเลือกเลย”

“ร้านนี้น่าอร่อย หนูเลือกร้านนี้ค่ะ” น้ำมนต์ชี้ไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นตรงหน้าก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงที่สดใสอย่างเช่นทุกครั้ง

“ร้านนี้น่าจะแพง เด็กที่พึ่งจบมัธยมปลายอย่างเธอจะเลี้ยงฉันไหวเหรอ?”

“เลี้ยงไหวค่ะ หุ่นดีๆ อย่างพี่เพิร์ชเนี่ยน่าจะทานไม่เยอะหรอกมั้งคะ” น้ำมนต์เอ่ยตอบคำถามของร่างสูงตรงหน้า พร้อมกับสำรวจร่างกายแกร่งกำยำของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างถือวิสาสะ สายตาของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าทำตัวไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้มาก่อน...

“รีบเข้าไปสิ” เพิร์ชหันหน้าหนีไปอีกทางก่อนที่เขาจะเอ่ยบอกกับเธอเสียงเรียบ

“สั่งเลยนะคะ เดี๋ยวหนูเลี้ยงเอง”

“รวยนักรึไง?”

“หนูรวยสู้พี่เพิร์ชไม่ได้หรอกค่ะ แต่ก็พอมีเงินบ้าง”

“เอามาจากไหนล่ะ?” เพิร์ชเอ่ยถามเด็กสาวตรงหน้าออกมาก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้น

“ทำงานไงคะ”

“ทำงาน?”

“หนูรับวาดภาพนะคะ ถ้าพี่เพิร์ชสนใจภาพวาดสวยๆ สามารถติดต่อหนูได้ตลอดเวลาเลยนะคะ” น้ำมนต์เอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้า ก่อนที่เธอจะก้มหน้าก้มตาดูเมนูตรงหน้าต่อ

“...” เพิร์ชนั่งมองดูเด็กสาวตรงหน้าเงียบๆ ก่อนที่มุมปากของเขาจะยกยิ้มออกมาอย่างลืมตัว

“พี่เพิร์ชไม่ทานเหรอคะ?”

“เอาเหมือนเดิมครับ”

“ได้เลยค่ะอาจารย์หมอ...รออาหารสักครู่นะคะ”

“เธออายุเท่าไหร่แล้ว?” เพิร์ชเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าออกมาเสียงเรียบ ตาคมจ้องมองไปยังใบหน้าสวยหวานได้รูปของร่างบางตรงหน้านิ่งๆ อย่างรอคำตอบ

“ถามหนูเหรอคะ?”

“ฉันนั่งอยู่กับเธอ เธอจะให้ฉันถามจิ้งจกบนเพดานรึไง?”

“ประชดประชันเก่ง...”

“...”

“หนูอายุ 19 ปีแล้วค่ะ”

“อายุเธอยังน้อย คิดยังไงถึงอยากจะแต่งงานกับฉัน”

“หนูไม่ได้อยากจะแต่งงานกับพี่เพิร์ชหรอกค่ะ และก็ไม่รู้ด้วยว่าจะทำอย่างไรให้พี่เพิร์ชปลอดภัย แต่ที่ตอบตกลงก็เพื่อความสบายใจของคุณป้าค่ะ” น้ำมนต์เอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าไปตามตรง

ส่วนเรื่องเรียนต่อเธอคิดไว้อยู่แล้วว่าอยากเรียนต่อที่มหาลัยที่ป้าแมรี่เสนอมาให้ ถึงแม้ว่าภายในใจลึกๆ ของน้ำมนต์ก็ไม่ได้อยากอยู่ห่างจากยายและแม่ของเธอ แต่พวกท่านก็ยืนยันว่าอยากจะให้น้ำมนต์ทำตามความฝันของตัวเอง

“...” คำตอบของเด็กสาวตรงหน้าทำให้หมอหนุ่มหน้าชาไปในทันที ตั้งแต่เขาจำความได้มีแต่สาวๆ วิ่งเข้าหา แต่คำตอบของเธอคนนี้ทำให้เขารู้สึกเสียความมั่นใจอย่างบอกไม่ถูก

“พี่เพิร์ชคะ?”

“อะ อ่อ ว่าไง?”

“พี่เพิร์ชมองอะไรเหรอคะ?” น้ำมนต์เอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัย ดวงตาใสซื่อของเธอจับจ้องไปยังเขาอย่างรอคำตอบ พร้อมกับมุมปากสวยได้รูปยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยให้กับท่าทางของเขา

“ไม่เห็นจะเหมือนกับที่พี่ใบเงินกับพี่ใบทองบอกเลย” น้ำมนต์พึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับหรี่ตามองไปยังชายหนุ่มตรงหน้าเล็กน้อย

“พึมพำอะไรของเธอ”

“เปล่าค่ะ เราทานอาหารกันดีกว่านะคะ”

“เชิญ” เพิร์ชเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนที่เขาจะทานอาหารตรงหน้าเงียบๆ โดยที่ไม่ได้มีใครเอ่ยคำใดออกมาอีกเลย จนกระทั่ง...

“พี่เพิร์ชเคยมีแฟนไหมคะ?” น้ำมนต์เก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหวเธอจึงเอ่ยถามเขาออกไปเสียงดังฟังชัด

“...” เพิร์ชชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่คิ้วหนาของเขาจะขมวดเข้าหากัน ในขณะที่ตาคมยังคงจ้องมองมายังเด็กสาวตรงหน้าอย่างไม่ยอมลดละ

“ทำไมเธอถึงถามฉันแบบนี้ล่ะ?”

“หนูก็แค่อยากรู้เฉยๆ” น้ำมนต์แกล้งตอบเขาออกมา ก่อนที่เธอจะหันหน้าหนีหลบตาเขาไปอีกทาง ไม่ใช่ว่าเธอกลัวเขาจะจับได้ แต่น้ำมนต์สังเกตุเห็นดวงวิญญาณของผู้หญิงคนเดิมกำลังยืนจ้องมองมาที่เธออยู่ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

“เธอแน่ใจเหรอ?” เพิร์ชเอ่ยถามเด็กสาวตรงหน้าอย่างรู้ทัน

“แน่ใจค่ะ” น้ำมนต์สูดลมเข้าปอดลึกๆ ก่อนที่ใบหน้าสวยหวานจะยกยิ้มกว้างออกมา โดยที่น้ำมนต์พยายามไม่หันไปสนใจหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา

“ถ้าอย่างนั้นเธอล่ะ...คิดจะแต่งงานกับฉันไม่กลัวแฟนเธอจะว่ารึไง?”

“ไม่กลัวค่ะ เพราะหนูไม่มีแฟน”

“...”

“ถึงคิวพี่เพิร์ชตอบคำถามของหนูแล้วค่ะ”

“ฉันก็ไม่มี ฉันไม่เคยรักใครและไม่มีวันที่คนอย่างฉันจะรักใคร...”

‘ฮือออออออ~~’

หลังจากที่เพิร์ชเอ่ยตอบคำหญิงสาวตรงหน้าจบ ดวงวิญญาณที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แต่เสียงที่ดังออกมามันช่างโหยหวนจนน้ำมนต์ทั้งรู้สึกกลัวและรู้สึกสงสารไปพร้อมๆ กัน

‘กรี๊ดดดดดดด~~’

“พี่เพิร์ช” น้ำมนต์เอ่ยเรียกร่างสูงตรงหน้าเสียงดังด้วยความตกใจ พร้อมกับคว้ามือหนาของเขาที่วางอยู่ตรงหน้ามากุมเอาไว้แน่น

“หายไปจริงๆ ด้วย” น้ำมนต์ยกยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เธอคืดเอาเองว่าทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขาเธอก็จะเห็นดวงวิญญาณ และในขณะเดียวกันถ้าเธอสัมผัสโดยตัวของเขาดวงวิญญาณพวกนั้นก็จะหายไป

เพิร์ชพยายามจะดึงมือของตัวเองกลับ แต่เด็กสาวตรงหน้าก็ไม่ยอมปล่อยมือของเขาออกง่ายๆ ภาพที่โดยรอบเห็นจึงเป็นภาพที่ทั้งคู่พยายามฉุดกระชากมือของกันและกันอยู่อย่างนั้น

“ทำอะไรของเธอ ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้...”

“ไม่ปล่อยค่ะ”

“น้ำมนต์” เพิร์ชเอ่ยเรียกชื่อของเด็กสาวตรงหน้าเสียงดุ พร้อมกับตาคมจ้องเขม็งไปที่เธออย่างเอาเรื่อง

“ขอจับมือนิดเดียวเองค่ะ อย่าพึ่งรีบดุสิคะ” น้ำมนต์เอ่ยบอกกับชายหนุ่มตรงหน้าเสียงอ่อน เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจับมือเขาเอาไว้แบบนี้ให้นานที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

ดวงวิญญาณของผู้หญิงคนนั้นดูเจ็บปวดกับคำพูดของพี่เพิร์ชมาก น้ำมนต์จะต้องรู้ให้ได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าไปทำอะไรเอาไว้ให้เธอต้องเจ็บปวดขนาดนี้ เพราะถ้าเธอไม่รู้ถึงสาเหตุเธอก็จะไม่สามารถช่วยเหลือใครได้เลย...

“เธอเป็นผู้หญิงนะน้ำมนต์”

“น้ำมนต์ไม่ถือค่ะ”

“แต่ฉันถือ...”

“ปล่อยวางค่ะพี่เพิร์ช ปล่อยวาง...”

“น้ำมนต์” เพิร์ชเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงดุกว่าครั้งไหนๆ ทำให้เด็กสาวต้องหยุดดึงและยอมปล่อยให้เค้าเป็นอิสระ

“โดนนิดโดนหน่อยทำเป็นหวงตัวไปได้” น้ำมนต์พึมพำออกมาเสียงหงอย ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงตรงหน้าอีกครั้ง

“ถึงแม่ฉันจะให้ท้ายเธอ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิมาถูกเนื้อต้องตัวฉัน”

“...”

“8 เดือนใช่ไหมที่ฉันต้องอดทนกับเธอ”

“...”

“ได้สิ ต่อไปนี้เธอห้ามมาโดนตัวของฉันอีกไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” เพิร์ชเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าของเขาอย่างเอาเรื่อง ร่างสูงจะวางเงินไว้บนโต๊ะจำนวนหนึ่งก่อนที่เขาจะลุกเดินออกไปนิ่งๆ โดยไม่หันกลับมาสนใจคนตัวเล็กอีกเลย

“ไม่โดนก็ไม่โดนสิ ใครเขาอยากโดนไม่ทราบ” น้ำมนต์พึมพำออกมาเสียงเบา พร้อมกับยู่หน้าให้กับแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่เดินออกไปอย่างหมั่นไส้ในท่าทางหยิ่งผยองของเขา

“ใครเขาอยากจะอยู่ใกล้ไม่ทราบ ชิ!!”

“พี่คะคิดเงินด้วยค่ะ” น้ำมนต์เอ่ยบอกกับพี่พนักงานที่เดินผ่านมาพอดีเสียงอ่อน เธอหยิบเงินที่วางไว้ตรงหน้ายืนให้กับพี่พนักงานคนเดิม

“เงินทอนค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

น้ำมนต์เก็บเงินใส่กระเป๋าก่อนที่เธอจะเดินกลับไปยังห้องพักฟื้นของคุณยายของเธอในทันที ในเมื่อเขาวางเงินเอาไว้ให้แบบนี้เธอก็ไม่อยากจะไปขัดเขาช่วงนี้ข้าวยิ่งยากหมากยิ่งแพงอยู่ด้วย...

‘ยิ้มหน้าบานขนาดนี้ไม่โมโหเขารึไง’ เสียงของเด็กชายที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้นมาข้างหูของเธอ ทำให้น้ำมนต์รีบหันกลับไปดูในทันทีก่อนที่ใบหน้าสวยหวานจะยกยิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็นคนตรงหน้า

“พี่ใบทอง?”

“มาได้ไงจ๊ะเนี่ย? แล้วพี่ใบเงินล่ะไม่มาด้วยเหรอ?”

‘ไอ้เงินยายจ๋าให้มันอยู่เฝ้าบ้านกับพ่อนที’

‘ยายเรียกให้พี่มาเฝ้าหนู ยายบอกกับพี่ว่าทุกครั้งที่หนูอยู่ใกล้หมอหนุ่มนั่นหนูจะเห็นดวงวิญญาณ’

“ใช่จ้ะ แต่ถ้าหนูโดนตัวเขาดวงวิญญาณพวกนั้นก็จะหายไปจ้ะ”

‘น่าแปลกพี่ไม่เคยได้ยินเลยว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ด้วย’ เด็กชายเอ่ยออกมาพร้อมกับลอยตามร่างบางที่กำลังเดินไปตามทางเดินตรงหน้า

“เฮ้ออออ!!!”

‘ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพี่จะหาทางช่วย’

“ขอบคุณจ๊ะ”

‘ถึงพี่จะรู้ดีว่าไม่มีอะไรที่จะสามารถขัดขวางโชคชะตาได้ แต่พี่ก็ต้องเตือนหนูไว้ก่อน’

“...”

‘รอบตัวของเขาคนนั้นมีแต่ภัยอันตราย พยายามอยู่ให้ห่างจากเขาเอาไว้ให้มาที่สุดเท่าที่หนูจะทำได้’

“จ๊ะหนูจะพยายาม”

‘เข้าไปข้างในกันเถอะ’

“จ้ะ...”

1 เดือนต่อมา...

“ไม่ต้องห่วงนะคะพี่ แมรี่กับเพิร์ชจะดูแลหนูน้ำมนต์อย่างดี” แมรี่เอ่ยบอกกับครอบครัวของน้ำมนต์เสียงอ่อนอย่างนอบน้อม

“พี่ฝากด้วยนะแมรี่ น้ำมนต์อาจจะดูดื้อไปบ้าง แต่ก็เป็นเด็กที่ดีมากๆ เลยคนหนึ่ง”

“ค่ะพี่แม้น”

“หนูร่ำลาครอบครัวก่อนนะลูก เดี๋ยวป้ากับพี่เพิร์ชไปรอที่รถ”

“ค่ะคุณป้า”

“สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ” แมรี่กับเพิร์ชร่ำลาผู้ใหญ่ตรงหน้าอย่างนอบน้อม ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปรอที่รถตู้คันหรูที่จอดรออยู่ไม่ไกลเพื่อปล่อยให้เด็กหญิงมีเวลาเป็นส่วนตัวกับครอบครัวของเธอ

“ไปถึงแล้วก็ตั้งใจเรียนนะลูก และอย่าลืมช่วยงานคุณป้าเท่าที่เราจะช่วยได้ ท่านเป็นผู้มีพระคุณส่งเสียลูกจนเรียนจบ”

“ไม่เห็นต้องให้เขาช่วยพี่ก็มีปัญญาส่งลูกเรียนจนจบ” นทีเอ่ยบอกกับภรรยาของเขาเสียงอ่อน เขาเป็นคนเดียวในบ้านที่ไม่เห็นด้วยกับการจับลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาคลุมถุงชนแบบนี้

“พี่นทีจ๊ะ เราคุยกันแล้วนี่”

“พี่ก็แค่เป็นห่วงลูก”

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนที น้ำมนต์จะปลอดภัยแม่สัญญา” ยายแม้นเอ่ยบอกกับลูกเขยด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม

“รับปากกับพ่อ โทรหาพ่อทันทีที่ลูกต้องการ” นทีเอ่ยบอกกับลูกสาวเสียงอ่อน พร้อมกับมือหนาลูบลงที่หัวของเธออย่างทะนุถนอม

“จ้ะพ่อ”

“พ่อรักลูกมากนะ”

“หนูก็รักพ่อจ้ะ”

“รักยาย รักแม่เหมือนกันนะจ๊ะ”

น้ำมนต์ร่ำลาครอบครัวอยู่สักพักก่อนที่เธอจะเดินมายังรถหรูที่จอดรอเธออยู่ไม่ไกล เด็กสาวหันกลับไปมองทั้งสามคนอีกครั้งก่อนที่เธอจะยกยิ้มออกมาพร้อมกับโบกมือลาพวกเขา

‘ทุกอย่างจะต้องโอเค’ น้ำมนต์ได้แต่บอกกับตัวเองอยู่ภายในใจ ในขณะที่สายตาของเธอยังคงเหม่อมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่าง

‘ไม่ต้องกลัวพวกพี่จะตามไปด้วย’

‘ใช่! จะไม่มีใครทำอะไรหนู’

เสียงของใบเงินและใบทองดังก้องเข้ามาในโสนประสาตของน้ำมนต์ ทำให้เด็กสาวเผลอยกยิ้มกว้างออกมา