ตอนที่ 5 ข่าวร้าย

ตอนที่ 5

ข่าวร้าย

“ผมเห็นว่ายังไงคุณก้องภพก็จบมาทางนี้โดยตรง ผมก็อยากจะเห็นฝีมือของคุณก้องภพในการมาช่วยคุณตีรณาบริหารห้างของเราก็เลยคิดว่าอยากจะให้คุณก้องภพเป็นคนคุมการก่อสร้างของห้างที่สิงคโปร์ในครั้งนี้นะครับ” เสียงหวานหัวเราะขึ้นอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้ยินอมรเทพเสนอขึ้น

“แล้วหุ้นส่วนทุกท่านว่ายังไงกันคะ เห็นด้วยกับคุณอมรหรือเปล่าคะ” หุ้นส่วนหลายคนหันไปมองหน้าอมรเทพแล้วมีท่าทางอึกอัก ตีรณาก็ดีดนิ้วขึ้นทันที

“เปาะ!”

“นี่ไม่มีแรงสนับสนุนให้น้องชายดิฉันเข้ามามีส่วนร่วมในการดูแลโปรเจคการสร้างห้างสรรพสินค้าในครั้งนี้เลยเหรอคะ” เธอพูดขึ้นมาอย่างขำ ๆ ทั้ง ๆ ที่เธออ่านเกมออกอยู่แล้วว่ายังไงหุ้นส่วนที่มีประสบการณ์ คงจะไม่เอาชีวิตและเงินของตัวเองไปฝากไว้กับเด็กที่ไม่เป็นงานคนหนึ่ง ดีไม่ดีอาจจะทำให้การเปิดห้างในครั้งนี้ล่าช้าก็ได้ ไม่ว่าจะเกิดการสะดุดใด ๆ ก็จะส่งผลกระทบต่อหุ้นของบริษัททุกคนไปด้วยแน่นอน

“แสดงว่าการเงียบของหุ้นส่วนทุกท่านเป็นคำตอบแล้วนะคะ คุณอมรเทพ” เธอหันไปพูดกับอมรเทพด้วยใบหน้าของคนที่ถือไพ่เหนือกว่า จนอมรเทพกัดกรามกรอดด้วยความโมโหที่โดนเด็กเมื่อวานซืนนั้นหักหน้าในที่ประชุม

“ผมก็แค่อยากจะสนับสนุนเด็กรุ่นใหม่นะครับ เผื่อคุณก้องภพเนี่ยอาจจะมีความสามารถเพราะยังไงก็เรียนจบมาทางด้านนี้ ถ้าจะให้คุณก้องภพลองทำงานก็ไม่เสียหายนะครับ ยังไงบริษัทนี้ก็เป็นของคุณก้องภพด้วย เพราะคุณก้องภพก็ใช้นามสกุลรักษิโรทัยด้วยเช่นกัน”

“ใช่ค่ะ ก้องภพเป็นน้องชายของดิฉันและก็ใช้นามสกุลรักษิโรทัยเหมือนกับดิฉันแต่สิ่งที่เราไม่เหมือนกันคือ แม่ของดิฉันเป็นผู้บริหารห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ให้ยิ่งใหญ่ขึ้นมาค่ะ” คำตอบของเธอทำให้ผู้ถือหุ้นที่นั่งประชุมพร้อมหน้ากันนั้นถึงกับต้องนิ่งงันไปทันที เพราะทุกคนต่างรู้ว่าความจริงที่ว่าคนที่พยุงให้ห้างนี้ยิ่งใหญ่ขึ้นมาได้ในทุกวันนี้ก็คือปารียาแม่ของตีรณาจริง ๆ ส่วนนฤบดินทร์ก็เป็นแค่ลูกชายเจ้าของห้างเท่านั้น เขาแค่รับหน้าที่ดูแลบริหารห้างนี้ต่อจากภรรยาผู้ล่วงลับด้วยสภาพที่หุ้นส่วนนั้นใจหายใจคว่ำอยู่หลายครั้ง จนในวันที่ตีรณาเรียนจบและได้เข้ามาดูแลห้างสรรพสินค้าของตระกูลรักษิโรทัยที่เพิ่งจะเปลี่ยนมือเป็นผู้บริหารใหม่ไฟแรงอย่างตีรณาก็เมื่อ 4ปีที่แล้วนี่เอง แต่หลังจากที่เธอเข้ามาบริหารก็ทำให้หุ้นของห้างนั้นได้กำไรแบบก้าวกระโดดคงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าตีรณาลูกสาวของปารียานั้นทั้งสวยและมีความเก่ง เธอนั้นสืบทอดความเก่งทางสายเลือดจากปารียามาโดยแท้

“ถ้าทุกท่านไม่มีอะไรสงสัยแล้ว ดิฉันขอพักการประชุมสักยี่สิบนาทีนะคะ แล้วเรามาเจอกันใหม่ตอนเก้าโมงยี่สิบนะคะ” แต่แล้วก็มีสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องเธอด้วยความไม่พอใจ

“อีเด็กเมื่อวานซืน ปากดีนัก” อมรเทพมองตาตีรณาด้วยความไม่พอใจ เขายอมรับว่าตีรณานั้นเก่งกว่านฤบดินทร์หลายเท่า ตั้งแต่เธอมาบริหารงาน เธอก็ทำให้ห้างกลับมายิ่งใหญ่และรายได้เติบโตแบบก้าวกระโดด แต่สิ่งที่เขาไม่ชอบคือความอวดดีและความถือดีของเธอนี่แหละ เขาอยากให้ก้องภพหลานชายของเขานั้นได้ก้าวขึ้นมานั่งตำแหน่งรองประธานบริษัทจะได้เรียนรู้งานต่อไปก้องภพก็จะสามารถดูแลธุรกิจของครอบครัวได้และเขาก็จะพลอยสุขสบายไปอีกด้วย ไม่ใช่เป็นแค่ผู้ถือหุ้นเล็ก ๆ

ไลลาที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องประชุมก็เจอเข้ากับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง เธอหันกลับไปมองที่ห้องประชุมอีกครั้งเห็นว่าตีรณากำลังยืนประชุมกับผู้ถือหุ้นด้วยท่าทางจริงจังแต่แล้วเธอก็รีบเดินแกมวิ่งตรงไปหาผู้ชายที่หล่ออย่างกับพระเอกหนังยืนอยู่ตรงหน้าห้องทำงานของตีรณา

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคือคุณธมกรใช่ไหมคะ”

“ครับ ใช่ครับ” คนเอ่ยตอบแววตาแสนเศร้าและดวงตาบวมเป่งเหมือนกับว่าเขาร้องไห้มาทั้งคืนยังไงอย่างนั้น

“เอ่อ! ถ้าอย่างนั้นเชิญข้างในห้องก่อนนะคะ พอดีว่าคุณนากำลังประชุมอยู่ค่ะ”

“นานหรือเปล่าครับ” ท่าทางของเขาเหมือนกำลังรีบร้อนจะไปที่ไหน ไลลาส่ายหน้าให้เขาเล็กน้อย

“ไม่นานแล้วค่ะ เดี๋ยวคุณนาก็จะเบรกประชุมแล้วก็จะมาจดทะเบียนสมรสกับคุณนะคะ เชิญคุณธมกรเข้าไปข้างในก่อนค่ะ” เธอรีบทำหน้าที่เปิดประตูและผายมือเชิญผู้ชายตัวสูงให้เดินเข้าไปในห้องทำงานของตีรณา

“เชิญนั่งที่โซฟาก่อนนะคะ ว่าแต่คุณธมกรจะรับกาแฟหรือชาดีคะ”

“ผมขอแค่น้ำเปล่าครับ” ไลลาหันมาส่งยิ้มให้เขาและรีบเดินออกไปเตรียมน้ำดื่มมาให้กับแขกคนสำคัญจะว่าไปทั้งสองคนนี้ก็มีอะไรคล้าย ๆ กัน ต่างคนต่างไม่สนใจในการจดทะเบียนหรือแต่งงานในครั้งนี้เลยด้วยซ้ำ เธอรู้ว่าทั้งสองคนถูกผู้ใหญ่นั้นหมั้นหมายกันตั้งแต่เด็ก แต่ไม่คิดเลยว่าการหมั้นหมายตั้งแต่เด็ก ๆ จะถือเป็นจริงเป็นจังและสุดท้ายก็จบลงด้วยการจดทะเบียนสมรสทั้ง ๆ ว่าที่เจ้าบ่าวของตีรณานั้นไม่ได้ไปจดทะเบียนสมรสตามนัด

“ทำไมสังคมปัจจุบันนี้แปลก ๆ คนจะแต่งงานกันกลับไม่เคยเห็นหน้าค่าตากัน แถมยังยอมจดทะเบียนสมรสกันง่าย ๆ ด้วย” เธอบ่นพึมพำและแล้วก็ได้ยินเสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง

“ติ๊ง!” เจ้าหน้าที่จากทางอำเภอก็เดินทางมาถึงในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของตีรณา

“สวัสดีค่ะ เจ้าหน้าที่ที่มาทำเรื่องจดทะเบียนสมรสใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นเชิญข้างในเลยค่ะ” ไลลาทำหน้าที่เชิญแขกเข้าไปในห้องอีกครั้ง

“สวัสดีครับ” เจ้าหน้าที่กล่าวทักทายผู้ชายที่นั่งรอเขาอยู่ด้านในห้องแล้ว

“สวัสดีครับ” ธมกรกล่าวทักทายกลับอย่างมีมารยาททั้ง ๆ ที่ในใจของเขานั้นรวดร้าว เขาอยากจะตรงดิ่งไปหาสิกานต์ตั้งแต่เช้า แต่กลับต้องมาจดทะเบียนสมรสตามคำสั่งของผู้เป็นบิดาและผู้เป็นย่า ว่าวันนี้ยังไงเขาจะต้องจดทะเบียนสมรสตามข้อตกลงที่เขาได้ให้ไว้กับมานิตย์ว่าถ้ายอมให้เขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเป็นเวลา 4 ปี เขาจะยอมจดทะเบียนสมรสก่อนที่เขาจะบินไปเรียน แต่แล้วทุกอย่างมันก็ไม่ได้เป็นดังหวัง เพราะคนที่เขาต้องการจะไปใช้ชีวิตด้วยเธอกลับนอนอยู่ที่โรงพยาบาลด้วยอาการโคม่าหลังจากถูกรถชนเมื่อวานนี้

ผู้ชายต่างวัยสองคนที่นั่งรอตีรณาอยู่ในห้องทำงานของเธอ ไม่นานก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“กริ่ง!” เบอร์โทรของโรงพยาบาลปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ชายหนุ่มรีบกดรับสายทันที

“สวัสดีครับ” ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงหลังจากนิ่งฟังปลายสายอยู่ชั่วอึดใจ

“ว่ายังไงนะครับ” เขาถามขึ้นเสียงดังจนไลลาและเจ้าหน้าที่ที่มาทำการจดทะเบียนสมรสนั้นตกใจหันมองหน้าเขาเป็นตาเดียว ในที่นี้คงไม่มีใครจะตกใจไปมากกว่าเขาแล้ว เมื่อสิ่งที่เขาได้ยินนั้นคือสิ่งที่เขาไม่อยากจะได้ยินเลยทั้ง ๆ ที่ใจเขาก็รู้ดีว่ามันคงจะถึงเวลามีแล้วจริง ๆ