บทที่ 3 พี่น้องตระกูลหลี่

บทที่ 3

พี่น้องตระกูลหลี่

หลังจากยกน้ำชาเสร็จสิ้นตามพิธีการแล้ว มู่เสี่ยวชิงก็ได้ให้ทั้งสองไปพักผ่อนได้ ส่วนตัวนางกับสามีก็จะพักผ่อนกันที่ห้องหนังสือ ไม่รู้เป็นเพราะงานแต่งงานของบุตรชายคนโตหรือไม่ ถึงทำให้สามีของนางเริ่มรู้สึกตื่นตัวเช่นนี้ ตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็เอาแต่คลอเคลียนางมิยอมห่าง เช้าวันนี้ยังอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศเป็นห้องหนังสือเสียนี่ ตัวนางเองก็ไม่กล้าขัดใจสามีเสียด้วยสิ

เขาต้องการสิ่งใด นางล้วนเต็มใจช่วยเขาปรนเปรอได้ทั้งสิ้น ความรักของนางกับเขายังคงเร่าร้อนมิเปลี่ยนแปลง!

หลี่เหวินซานเดินนำหวงไป๋เฟิ่งไปยังศาลาไม้ในสวน ขณะเดียวกันเขาก็เอ่ยอธิบายสถานที่ต่าง ๆ ในจวนตระกูลหลี่ไปด้วย ทว่าทั้งสองไม่ได้เดินเล่นกันเพียงลำพังแต่ยังมีน้องสาวและน้องชายของเขาติดตามมาด้วย ทั้งสองอยากจะทำความรู้จักกับพี่สะใภ้คนใหม่ผู้นี้นัก

"เดินมาไกลมากแล้ว นั่งพักกันที่นี่ก่อนเถิด เดี๋ยวจะมีคนนำขนมหวานกับน้ำชามาให้" 

"เจ้าค่ะ" ทั้งสี่เดินไปนั่งยังศาลาไม้ในสวน 

"พี่สะใภ้ ท่านงดงามมากเลยเจ้าค่ะ ข้าจำท่านแทบไม่ได้เลย"

'หลี่ฉิงเซียว' คุณหนูเล็กของตระกูลหลี่ ปีนี้นางอายุย่างเข้า 15 หนาวแล้ว นางมีใบหน้างดงามจิ้มลิ้มน่ารักเอ็นดู ดวงตาคู่สวยสุกสกาวเป็นประกายดั่งนัยน์ตากวาง 

"แต่ข้าจำเจ้าได้นะ เจ้าชอบวิ่งไล่ตามพวกเราไปทุกที่เลย ไม่คิดว่าไม่ได้เจอกันไม่กี่ปี เจ้าจะกลายเป็นสตรีที่น่ารักสดใสเช่นนี้ งดงามมิแพ้ท่านป้า... เอ่อ ท่านแม่เลย"

เมื่อมีคนเอ่ยชื่นชมเช่นนี้ หลี่ฉิงเซียวก็ยิ้มกว้างด้วยความยินดียิ่ง นางรู้สึกถูกชะตากับพี่สะใภ้ผู้นี้นัก! รู้สึกราวกับได้เพื่อนเล่นคนใหม่เลย หลังจากพี่หญิงใหญ่จากบ้านไปอยู่แดนใต้ นางก็เหงาเหลือเกิน จะพูดคุยกับพี่ ๆ เรื่องของสตรีก็ไม่ได้ความนัก

"พี่สะใภ้ปากหวานยิ่ง คิกคิก"

"เจ้าน่ะ! ใครชมก็เขินอายขนาดนี้เชียว เจ้าควรจะสงวนท่าทีบ้างนะเซียวเอ๋อร์" หลี่เหวินซานโยกศีรษะน้องสาวด้วยความเอ็นดู

"พี่ใหญ่ ผมข้ายุ่งไปหมดแล้ว พี่รอง...ท่านช่วยข้าด้วย"

หลี่ฉิงเซียวหันไปหาพี่รองของตน นางรู้ดีว่ามีเพียงพี่รองที่ไม่กลั่นแกล้งนาง

"พี่สะใภ้เพิ่งจะมาถึงเมืองหลวง คงมีสถานที่ที่อยากจะไปเยี่ยมชมใช่หรือไม่ ข้าสามารถพาพี่สะใภ้ไปได้นะขอรับ พี่ใหญ่นั้นงานยุ่งนัก"

'หลี่เฟิง' คุณชายรองผู้อ่อนโยนในวัย เอ่ยขึ้นอย่างใจดี เพราะเขามีนิสัยที่อ่อนโยนและมักเห็นอกเห็นใจผู้อื่น เขาจึงตระหนักได้ว่าพี่สะใภ้คงจะรู้สึกเหงาเป็นแน่ ถ้าต้องอยู่คนเดียวในตอนที่พี่ใหญ่ต้องออกไปทำงานที่ค่ายทหาร

"มีหลายที่ที่ข้าอยากจะไปชมด้วยตัวเองเลยล่ะ หากไม่รบกวนเจ้าเกินไปนัก พี่สะใภ้ผู้นี้..."

"ข้าพาไปเอง" หลี่เหวินซานเอ่ยแทรกขึ้นมา 

"ท่านพี่จะว่างหรือเจ้าคะ มิใช่ว่างานราชการรัดตัวหรือ" 

"แค่พาเจ้าไปเที่ยวเล่นชั่วครู่ไม่นับว่ายุ่งอันใดหรอก อาเฟิงชอบไปนั่งจิบชาอ่านตำราเรียนมากกว่า เจ้าอย่าไปรบกวนเขาเลย"

"ไม่รบกวนเลยขอรับ ข้ายินดี" หลี่เฟิงรีบตอบด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ 

"ข้าเองก็จะพาพี่สะใภ้ไปเที่ยวเล่นเช่นกันเจ้าค่ะ พี่ใหญ่สามารถไปทำงานได้อย่างสบายใจได้เลย จะกลับจวนหนึ่งเดือนครั้งอย่างที่เคยเป็นก็ได้ ข้ากับพี่รองจะช่วยดูแลพี่สะใภ้ให้เองเจ้าค่ะ" 

หลี่ฉิงเซียวเอ่ยขึ้นอย่างกระตือรือร้น ทุกคนในจวนต่างรู้ดีว่าพี่ใหญ่แทบจะกินนอนที่ค่ายทหารอยู่แล้ว 

"ข้าบอกจะพานางไปเอง หากวันใดข้าไม่ว่างพวกเจ้าก็ค่อยพาพี่สะใภ้ไปเที่ยวเล่นก็แล้วกัน" หลี่เหวินซานเอ่ยตอบเสียงเข้ม

"ขอรับ/เจ้าค่ะ"

สองพี่น้องขานรับ ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่เป็นอะไรถึงได้ทำหน้าตาน่ากลัวเช่นนั้น 

"ขนมมาแล้ว รีบทานเถิด" 

หลี่เหวินซานยื่นจานขนมให้หวงไป๋เฟิ่ง นางรีบหยิบขนมดอกท้อขึ้นมาทานด้วยความสนใจ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกท้อทำให้ยิ่งรู้สึกอยากอาหาร เมื่อลองชิมเข้าไปก็ยิ่งรู้สึกชอบยิ่งนัก

"ขนมนี่รสชาติดีมากเลยเจ้าค่ะ ทั้งหอมและหวานละมุนมาก" ดวงตาของหวงไป๋เฟิ่งเป็นประกายระยิบระยับ

"ถ้าชอบก็ทานเยอะ ๆ ไว้วันหลังจะให้คนไปซื้อมาให้อีก"

"นี่ไม่ใช่ขนมที่จวนหรือเจ้าคะ"

"ไม่ใช่"

ด้วยความสงสัยหลี่ฉิงเซียวจึงหยิบขนมขึ้นมาทานบ้าง นางกัดเพียงแค่คำเดียวก็รู้เลยว่าเป็นขนมขึ้นชื่อของร้านดอกท้อลอยลม 

"นี่มัน... ขนมจากร้านดอกท้อลอยลมนี่เจ้าคะ" 

"ใช่! เจ้าน่ะทานให้มันน้อย ๆ หน่อยเถิด ทานมากไปจะไม่ดีต่อเจ้าเอาได้นะ" 

ในตอนที่หลี่ฉิงเซียวจะหยิบขนมขึ้นมาอีกชิ้นกลับถูกหลี่เหวินซานสกัดเอาไว้ เขามองนางด้วยสีหน้าตำหนิเล็กน้อย ด้วยขนมดอกท้อจากร้านดอกท้อลอยลมนี้หาซื้อได้ยากมาก เขาต้องให้คนไปต่อแถวตั้งแต่เช้าตรู่ หากน้องสาวของเขาทานจนหมดหวงไป๋เฟิ่งก็จะไม่ได้ทานขนมขึ้นชื่อนี้

"พี่ใหญ่รังแกข้าอีกแล้ว ข้าแค่จะทานอีกชิ้นเดียวเอง" หลี่ฉิงเซียวมองค้อนพี่ชายด้วยความไม่พอใจ 

"เจ้าชอบก็ช่วยพี่ทาน พี่ท่านคนเดียวคงไม่หมดหรอก"

หวงไป๋เฟิ่งอมยิ้มพลางหยิบขนมอีกชิ้นให้หลี่ฉิงเซียวอย่างใจดี นางเหลือบสายตาไปมองสามีเล็กน้อย อดจะนึกขำกับการกระทำของพวกเขาสองพี่น้องไม่ได้ สามีของนางชอบดุแต่ก็ใจดีไม่น้อยทั้งยังใส่ใจนางด้วย ส่วนหลี่ฉิงเซียวอายุยังน้อยจึงมีนิสัยซุกซนและเอาแต่ใจไปบ้าง แต่นางไม่เป็นพิษเป็นภัยกับผู้ใดเลย 

ทว่าหลี่เฟิงนั้นแม้จะดูอ่อนโยนสุภาพเรียบร้อย แต่ดวงตาของเขาที่จ้องมองนางนั้นให้ความรู้สึกราวกับถูกจับจ้องจนทะลุไปถึงหัวใจ สายตาของเขาราวกับคอยสอดส่องตลอดเวลาอย่างนั้นแหละ 

"พี่สะใภ้ของเจ้าใจดี ต่อไปก็เชื่อฟังนางให้มาก ๆ เล่า" หลี่เหวินซานหันมากำชับน้องสาว

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ พี่รองท่านลองทานดีหรือไม่เจ้าคะ" นางยื่นขนมไปให้พี่ชายคนรอง

"ไม่ดีกว่า ข้ากลัวจะถูกพี่ใหญ่ไล่ตีเพราะไปแย่งขนมพี่สะใภ้ทาน" 

หลี่เฟิงเอ่ยเย้าพี่ชายของตัวเอง ก่อนจะเสหยิบชาขึ้นมาดื่มพลางสังเกตพี่สะใภ้ไปด้วย ตัวเขาเป็นคนที่ชอบมองทุกสิ่งอย่างพิจารณาจึงอดไม่ได้จริง ๆ 

"คุณหนูรองเจ้าคะ คุณหนูรองชุนมาขอพบเจ้าค่ะ ตอนนี้นั่งรออยู่ที่เรือนรับรองของเรือนใหญ่แล้วเจ้าค่ะ" 

สาวใช้นางหนึ่งเข้ามารายงาน นางมีสีหน้ากังวลใจเล็กน้อยเมื่อมองเลยไปทางหวงไป๋เฟิ่ง ซึ่งการกระทำของนางล้วนตกอยู่ในสายตาของชุนหลัน

"ฮุ่ยผิงหรือ เหตุใดนางถึงมาวันนี้เล่า" 

หลี่ฉิงเซียวรู้สึกไม่ดีนัก คนภายนอกควรรู้ดีว่าวันนี้ตระกูลหลี่ไม่ต้อนรับแขก เนื่องจากเป็นวันต้อนรับสะใภ้คนใหม่ของจวน และสถานะของฮุ่ยผิงก็ไม่ค่อยเหมาะสมนักที่จะมาที่จวนเวลานี้

"คุณหนูรองชุนบอกว่าจะมาชวนคุณหนูไปช่วยเลือกซื้ออาภรณ์เจ้าค่ะ แต่บ่าวบอกไปแล้วว่าคุณหนูไม่สะดวกนัก"

"ช่างเถอะ ๆ ในเมื่อนางมาแล้วข้าก็จะออกไปพบนางเอง"

"เจ้าค่ะ"

สาวใช้เดินปลีกตัวออกไปแล้ว หลี่ฉิงเซียวก็หันมายิ้มให้กับทุกคนก่อนจะขอตัวไปพบสหาย คล้อยหลังที่นางจากไปหลี่เฟิงก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก

"ตระกูลชุนช่างไม่รู้จักกาลเทศะ ควรหรือที่จะส่งคุณหนูรองชุนมาที่นี่เวลานี้"

"อาเฟิง... พอเถอะ"

"พี่ใหญ่ใจอ่อนเกินไปนะขอรับ ยิ่งท่านทำเช่นนั้นพวกเขายิ่งได้ใจ คนก็ตายไปนานแล้วยังไม่ล้มเลิกที่จะคิดเรื่องนั้นอีก ทั้งที่ตอนนี้พี่ใหญ่ก็มีพี่สะใภ้แล้วทั้งคน"

"พี่จะจัดการเรื่องนี้เอง เจ้าวางใจเถิด" 

สองพี่น้องถกเถียงกันไปมาโดยที่หวงไป๋เฟิ่งเอาแต่ทานขนม ทว่าหูของนางกลับลอบฟังสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกันแล้วประมวลผลในใจ ดูท่าคุณหนูรองชุนผู้นี้จะไม่ธรรมดาเลย และอะไรคือสิ่งที่ตระกูลชุนมุ่งหวังเอาไว้ เห็นทีนางคงต้องสืบเรื่องของตระกูลชุนเอาไว้บ้างเสียแล้ว!