16.ใครเป็นใหญ่

หลังจากนั้นคนร้ายก็ถูกพาตัวกลับไปขังตามเดิม  และยังคงคุมเข้มเพื่อไม่ให้สองคนนี้คิดสั้นปลิดชีพตน  เพราะต้องเอาทั้งคู่ไว้เป็นพยานเอาผิดซูเหวินอี้ก่อน

ภายในห้องรับรองของคุกหลวง…

กลุ่มขุนนางยังคงหารือกันต่อ  แม้จะมีคำสั่งออกมาบ้างแล้ว  ทว่าคนที่ออกไปทำงานก็ล้วนแต่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาระดับล่าง  เพราะจิ่นหรงไม่อยากให้เรื่องมันกระโตกกระตาก

 “นึกไม่ถึงว่ามันจะใช้พ่อค้าธรรมดามาลอบสังหารคนในวัง  ความคิดช่างแยบยลนัก  ใช้ชาวบ้านที่เคยขายโคมทุกปีมาทำเรื่องชั่วแทน  ชั่วช้านัก!” ใต้เท้าเจิ้นเอ่ยถึงสิ่งที่ได้ฟังเมื่อครู่  

“มันคงวางแผนไว้นานแล้ว  จึงได้อาศัยช่วงเวลาทดลองโคมไฟของเหล่าพ่อค้าที่ทำกันเป็นประจำ  พวกมันใช้วิธีนี้หลอกล่อสายตาผู้คน  และยังใส่พิษไว้ในโคม  เมื่อมันถูกความร้อนมันก็แพร่กระจายตกเป็นละอองลงมาทำให้คนที่สูดดมเข้าไปหมดแรง  ช่างเจ้าแผนการนัก”  อินหลางเอ่ยอย่างแค้นใจ

“ถึงว่า  คนในตำหนักรอบบริเวณ  รวมถึงด้านนอกตามระยะเส้นทางของโคม  ผู้คนถึงได้นอนเกลื่อนเต็มทาง  เอ๋!  แล้วเหตุใดโคมถึงมาตกแต่ที่ตำหนักไทเฮาล่ะเจ้าคะ  ตำหนักอื่นได้ยินว่าไม่เสียหายมิใช่หรือ”  ตันหยางมองหน้าทุกคนสลับกันไปมา

“นั่นสิ  เหตุใดโคมถึงได้ตกแค่ตำหนักเสด็จย่า” จิ่นหรงเองก็สงสัย  หากจะว่าไป  ตำหนักเขาอยู่นอกกว่าผู้เป็นย่าเสียอีก  ถัดมาก็เป็นตำหนักเปล่าจึงจะเป็นตำหนักไทเฮาและฮองเฮา  ลึกเข้าไปจึงจะเป็นของฮ่องเต้  และตำหนักสนมทั้งสี่ที่อยู่รายล้อม

“ทรงตรวจพบสิ่งใดบ้างเพคะ หลังจากจัดการเพลิงได้แล้ว”

“มีโคมอันหนึ่งตกลงไปในน้ำพ่ะย่ะค่ะ  ทว่าตรวจดูแล้วไม่พบสิ่งผิดปกติอันใด  ยาพิษก็เหมือนจะละลายไปกับน้ำ  เราจึงหาสาเหตุไม่ได้ในตอนแรก”  อินหลางรายงานแทน

“แล้วในน้ำมีนกตายหรือไม่”

“ตันหยาง เจ้าคิดว่าที่โคมมันมาตกที่ตำหนักเสด็จย่าได้เป็นเพราะนกพามันมากระนั้นหรือ”  จิ่นหรงรีบเอ่ยถาม

ตันหยางยิ้มแห้งก่อนตอบ  “มันก็มีความเป็นไปได้มิใช่หรือเพคะ  พวกนั้นอาจจะใช้นกควบคุมการเดินทางของโคมก็ได้  อาจจะผูกขานกไว้  ให้โคมอยู่ด้านล่างอะไรอย่างนั้น  หม่อมฉันก็แค่สัณนิษฐานไปเรื่อยเพคะ  อาจไม่ใช่ก็ได้” นางยิ้มแหยอีกครั้ง

ความคิดนี้มันผุดขึ้นมา เพราะตันหยางนึกถึงเนื้อหาในหน้าประวัติศาสตร์ที่ตนเคยอ่านเล่นสมัยเด็ก การลอบวางเพลิงของคนสมัยโบราณ  มันคล้ายกันกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนี้

ใช้นกเป็นพาหนะ ควบคุมด้วยเสียงอีกที  

ทว่านั่นมันเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นในยุคโบราณ  แต่ที่นี่มันโลกนิยาย  จะมีคนคิดวิธีพวกนี้มาทำร้ายผู้อื่นได้จริง ๆ หรือ

‘ไม่สิ  ที่นี่ก็ถือว่าเป็นโลกจริงเหมือนกัน  ทุกคนมีความคิด  มีความรู้สึก  เราจะมองว่ามันคือนิยายที่ถูกกำหนดไว้ไม่ได้’

“เป็นอันใดไป  ไยเอ่ยแล้วก็หยุดไปดื้อ ๆ”  จิ่นหรงเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล  เพราะชายาเขาเหม่ออยู่นานแล้ว

“หม่อมฉันกำลังคิดว่า โคมอาจจะถูกบังคับทิศทางด้วยนกจริง ๆ เพคะ ลองนึกภาพตามนะเพคะ หากเราฝึกนกได้เหมือนที่ให้มันคอยส่งข่าว บินไปยังจุดเดิมทุกวัน และฝึกให้มันขนของไปด้วย  ทุกคนคิดว่าสามารถทำได้หรือไม่”

“ปกติโคมมันสามารถพาตนเองลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าได้อยู่แล้ว  ฉะนั้นมันคงไม่ใช่เรื่องยากที่นกจะเป็นผู้นำทางให้โคมไฟลอยไปตกที่ตำหนักเสด็จย่าในช่วงเวลาที่พวกเราอยู่ที่นั่น”

“และมันก็เท่ากับว่า  มีคนในรู้เห็นเรื่องนี้ด้วย”  อินหลางเอ่ยต่อประโยคของรัชทายาท  ซึ่งทุกคนต่างก็คิดเหมือนกัน

“หากเป็นเช่นนั้นจริง ก็หาคนคนนี้ไม่ยากเพคะ”

“เจ้ามีวิธีหรือ” จิ่นหรงหันมองชายาตน

“ผู้ที่สอนนกได้จะต้องให้อาหารมันกิน นกพิราบมันจะมีกลิ่นเฉพาะตัว คนที่อยู่กับมันนาน ๆ ต่อให้อาบน้ำถูเนื้อตัวยังไงกลิ่นมันก็ไม่จางหายไปง่าย ๆ เพคะ อีกอย่าง…คนที่ทำก็คงนึกไม่ถึงว่าเราจะค้นพบเรื่องนี้ แน่นอนว่าคนผู้นั้นย่อมไม่ทันระวังตัว  และข้อสังเกตอีกหนึ่งอย่าง ตามแขนหรือฝ่ามืออาจจะมีแผล  เพราะนกเวลากินอาหารมันมักจะจิก คนเลี้ยงนกเหล่านี้จะต้องดูแลมันอย่างดี  และมีพื้นที่พอสมควร ฉะนั้นหากตรวจตรา  อย่าลืมตรวจตำหนักที่อยู่รอบบริเวณด้วยนะเพคะ” ตันหยาง นิ่งงันไป  เพราะทุกคนเอาแต่จ้องนางไม่วางตา

“หม่อมฉันเอ่ยอันใดผิดไปหรือเพคะ” ยิ้มแหยให้พระสวามี ที่ดูตะลึงงันราวกับพบเจอเรื่องมหัศจรรย์มา

“พระชายาคิดได้เยี่ยงไรกันพ่ะย่ะค่ะ  หากมิใช่ว่าพระองค์ก็อยู่ในเหตุการณ์  ประสบเหตุจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด  กระหม่อมคงคิดว่าคนที่วางแผนร้ายคือพระองค์เป็นแน่”  ซ่งเทียนเอ่ยติดตลก  ทว่าทุกคนกลับไม่ตลกกับเขาเลย  โดยเฉพาะรัชทายาท

“เจ้าอยากตายหรือ  พระชายาจะเป็นคนวางแผนได้เยี่ยงไร  พูดจาไม่รู้จักคิด” อินหลางตำหนิทันที

ซ่งเทียนรีบลุกพรวดลงมาคุกเข่า “กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ  ปากพล่อย!  ปากพล่อยจริง ๆ”  องครักษ์เกราะดำยกมือตีปากตนจนขึ้นสีเรื่อ  ตันหยางจึงต้องรีบร้องห้าม

“พอแล้ว  พอแล้ว  ข้าไม่ถือโทษอันใดทั้งนั้น  ข้ารู้ว่าใต้เท้าแค่เย้าเล่น  พอเถิดนะ  รัชทายาทห้ามหน่อยเพคะ”

“สมควรแล้ว”  จิ่นหรงตอบสั้น ๆ

ตันหยางมองหน้าเขาแล้วก็ค้อนไปหนึ่งที  คนที่นั่งทำหน้าขรึมเลยต้องรีบโบกมือให้หัวหน้าองครักษ์หยุด

“ขอบพระทัยรัชทายาท  ขอบพระทัยพระชายา  ต่อไปกระหม่อมจะไม่บังอาจเช่นนี้อีกพ่ะย่ะค่ะ”  ซ่งเทียนเอ่ยอย่างรู้สึกผิด  เพราะเขาปากพล่อยจริง ๆ ดีที่ไม่มีผู้อื่นอยู่ด้วย  หากเรื่องนี้หลุดออกไป  มีหวังตระกูลเขาเป็นได้สูญสิ้นแน่

“ลุกขึ้น!  ต่อไปอย่าได้เอ่ยวาจาพล่อย ๆ เช่นนี้อีก  เรื่องของเสด็จอายังอื้อฉาวไม่พอหรือ  เจ้าถึงคิดจะมาสร้างเรื่องให้ชายาข้าอีก”  จิ่นหรงยังหงุดหงิดไม่หาย  จู่ ๆ ก็มาว่าชายาเขาเป็นผู้บงการวางแผน  ถึงจะเป็นการพูดเล่นก็ไม่ควรทำ  เพราะคำพูดคนมันจุดชนวนให้คิดได้เร็วกว่าไฟที่ถูกสุมเสียอีก

“กระหม่อมรู้ผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”  ซ่งเทียนขยับลุกไปนั่งข้างใต้เท้าเจิ้นตามเดิม  และนับจากนั้นเขาก็ไม่เอ่ยอันใดอีก

เหตุการณ์ครานี้ถือว่าเขายังโชคดีที่พระชายาไม่ถือสาเอาความ และยังช่วยพูดให้เขาไม่ต้องรับโทษหนักกว่านี้ด้วย หากเป็นสตรีสูงศักดิ์นางอื่น ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ถูกลงโทษแค่เขาผู้เดียว  อาจจะรวมหมดทั้งตระกูลก็เป็นได้

“พอใจหรือยัง”  จิ่นหรงเอ่ยขึ้นโดยไม่มองหน้าคนข้างกาย

“เพคะ”  ตันหยางกระแทกเสียงใส่  อีกฝ่ายจึงได้แต่กลืนน้ำลาย  พร้อมกับเหลือบมองชายาตัวน้อยของตนที่นั่งนิ่ง

และไม่ใช่แต่ตันหยางเท่านั้น  สามคนที่นั่งตรงข้ามก็พากันไม่กล้าออกความคิดเห็น  บรรยากาศภายในห้องจึงดูเหมือนจะอืมครืมขึ้นมา  แม้แต่เหล่าคนสนิทที่ยืนอยู่ก็ยังหายใจไม่คล่อง

“เอ่อ…”  จิ่นหรงหมายจะเอ่ยกับชายา  ทว่าเขากลับกล่าวอันใดไม่ออก  เพราะคำพูดมันจุกอยู่ที่คอ  เขาเกรงว่าเอ่ยออกไปแล้วนางจะไม่ตอบรับเหมือนเคย แต่ถึงกระนั้นก็ยังทำใจดีสู้

“พระชายา  ขอบใจเจ้ามากนะที่ช่วยไขข้อสงสัยเหล่านี้”

“เพคะ”  ตันหยางเหลือบตามอง

“พระชายา ไม่ทราบว่าพระองค์พอจะสอนวิธีรีดเอาความจริงจากปากคนร้ายให้เราได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ไม่ก็ยานั้นมีอีกหรือไม่  กระหม่อมอยากได้มาไว้ยามต้องสอบสวนคนร้ายปากหนักพ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าเจิ้นรีบเอ่ยทำลายความตึงเครียด

“ได้สิ  ข้าปรุงเสร็จจะให้คนนำมาส่งแล้วกัน  ประเดี๋ยวจะเขียนวิธีใช้มาให้ด้วย”  ตันหยางเอ่ยบอกเสียงอ่อน  

จิ่นหรงยู่ปากใส่ชายาตนอย่างลืมตัว  ตามมาด้วยเสียงบ่นพึมพำไม่ต่างจากเด็กที่กำลังงอแง “ชิ! ทีกับเราทำเสียงแข็งใส่”

ตันหยางหันมองหน้าเขาก่อนจะยิ้มเอ็นดู จากนั้นก็เอ่ยบอกเสียงอ่อน  “รีบหารือให้จบเถิดเพคะ หม่อมฉันหิวแล้ว”

ใบหน้าคมคายหันขวับทันที  ก่อนจะมองเลยไปหาคนของตน “อี้ฟาน  เจ้าไปหาขนมมาให้พระชายารองท้องก่อน  เร็ว ๆ”

“พ่ะย่ะค่ะ” คนสนิทรีบรับคำ มู่หลิงจึงขอออกไปด้วย  เพราะนางรู้ว่านายของตนชอบเสวยอันใด

ด้านจิ่นหรงเมื่อเห็นชายาตนยิ้มให้  ใบหน้าบูดบึ้งเมื่อครู่ก็หายไป  พร้อมกันนั้นเขายังยื่นมือออกมากุมมือชายาเอาไว้ด้วย

คนในห้องจึงมองอย่างเอ็นดู  โดยเฉพาะฟู่อินโหว ดูท่าค่ำนี้เขาคงมีเรื่องดีไปเล่าให้ภรรยาอันเป็นที่รักได้ฟังแล้ว