5.รางวัลในความพยายาม (2)

มือบางยกขึ้นเคาะประตูห้องที่น้ำอิงบอกเอาไว้เบาๆ ภายในห้องเงียบไม่ตอบอะไร เธอจึงเคาะซ้ำพร้อมเอ่ย

“คุณทิมคะ ฉันมัทรีนะคะ ฉันจะขอคุยเรื่องทริปเที่ยวน่ะค่ะ”

ยังไม่มีเสียงตอบ มัทรีมั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องได้ยิน ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเข้ามางีบหลับในห้องสมุดอย่างแน่นอน

“ฉันไม่รบกวนคุณนานหรอกค่ะ นะคะ”

เธอพยายามทำเสียงให้หวานอย่างที่เคยได้ยินรติยาพูดกับพี่ชายของตน ทว่าข้างในยังเงียบ หญิงสาวกัดปากถอนหายใจ กำลังจะขยับเท้าถอยไปจากตรงนี้เสียงทุ้มก็ดังขึ้นเบาๆ

“เชิญ”

ร่างบางแทบกระโดดดีใจหากก็ยั้งตัวเองได้ทัน หญิงสาวยิ้มกับตนเองจนพอใจแล้วรีบหุบยิ้มวางสีหน้าให้นิ่งเข้าไว้ก่อนจะเปิดประตูเพื่อก้าวเข้าไปในห้อง

มัทรีแง้มประตูไว้เล็กน้อย ไม่ได้ปิดลงเพื่อแสดงเจตนาว่าเธอเข้ามาไม่นานแล้วจะออกไป ไม่ต้องการรบกวนเวลาของอีกฝ่ายจริงๆ หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบห้องที่เต็มไปด้วยชั้นหนังสือ แล้วก็พบกับร่างสูงใหญ่นั่งเอนหลังพิงโซฟา พาดขายาวของเขาบนโต๊ะเตี้ยด้านหน้า สายตาจ้องหนังสือในมือของเขาโดยไม่ได้ใส่ใจที่จะหันมามองเธอแม้แต่น้อย

‘เอาเถอะ ไม่แปลกใจนักหรอก’

หญิงสาวคิดกับตัวเอง รู้ดีว่าฐิติกรไม่ถูกชะตาเธอนัก แม้จะไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรแต่ก็ทำใจไว้บ้างเหมือนกันเรื่องนายจ้างไม่ชอบขี้หน้า ทว่าของแบบนี้มันวัดกันที่ฝีมือ

“ฉันมีรายงานสรุปสถานที่เที่ยวของเชียงราย เชียงใหม่ แล้วก็จังหวัดอื่นๆ ในภาคเหนือที่น่าสนใจมาให้คุณน่ะค่ะ”

เธอบอกพร้อมกับก้าวเข้าไปใกล้อีกฝ่าย โดยยืนอยู่ตรงหน้าเขา ซึ่งชายหนุ่มก็เองลดขาลงวางบนพื้นพร้อมเหลือบตาคู่คมภายใต้แว่นใสมามองเธอก่อนจะมองแฟ้มในมือเธอ คิ้วเข้มกระตุกเล็กน้อย

“ทุ่มทุนสร้างดีนี่”

เขาเอ่ยเสียงเรียบ

“แต่ผมขี้เกียจอ่าน”

ชายหนุ่มพยักพเยิดหน้าพร้อมบอก

“คุณอ่านให้ฟังก็แล้วกัน”

“หา?”

มัทรีกะพริบตางุนงง ไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้แต่เธอก็รีบตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็จะไม่เห็นรูปนะคะ ว่าสวยหรือเปล่า”

“ไม่จำเป็นต้องดูหรอก ถ้าไปก็เห็นเอง ผมอยากรู้ว่าคุณจะนำเสนอได้น่าสนใจแค่ไหนมากกว่า”

หญิงสาวถึงกับนิ่งไป แต่ก็ยังนึกหาคำอธิบายต่อ

“คุณไม่ต้องรีบดูก็ได้ค่ะ ค่อยๆ ดูไปก็ได้ค่ะ คิดว่าอ่านเล่นแก้เบื่อ”

“ผมอยากให้คุณอ่านให้ฟัง”

ฐิติกรย้ำทีละคำพร้อมสีหน้าราวกับอาจารย์ก็ไม่ปาน

มัทรีเม้มปาก ตัดสินใจยกแฟ้มของตัวเองขึ้นมาเปิด พออ้าปากจะอ่านก็ปิดลง

“ฉันทำเป็นภาษาอังกฤษ อ่านไม่ยากหรอกค่ะ”

เธอยังพยายามต่อรองเพราะคิดว่าไม่จำเป็นเลยสักนิดที่ต้องอ่านให้อีกฝ่ายฟัง ที่สำคัญเธอไม่ชินที่จะพูดต่อหน้าคนหรือในที่ประชุม ตั้งแต่ทำงานมาก็ไม่เคยต้องเสนองาน แม้แต่สมัยเรียนเธอก็มักจะเลือกทำเอกสารมากกว่าเป็นคนพรีเซนต์

“แค่อ่านสิ่งที่คุณเขียน ไม่เห็นยากตรงไหน”

ตาคู่คมจ้องเธอด้วยสายตาท้าทาย มัทรีไม่อยากให้อีกฝ่ายสบประมาทตนเองได้ สุดท้ายก็ยอมพูด ทว่าไม่ได้อ่านสิ่งที่ตัวเองเขียน เธอนำเสนอด้วยภาษาไทย โดยเปิดสถานที่ที่ตนหาข้อมูลดูเป็นภาพประกอบ

“ฉันไม่รู้ว่าคุณเคยไปที่ไหนบ้าง คุณมีบ้านอยู่ที่นี่ อาจจะไปมาแทบจะทุกที่แล้วก็ได้ แต่ฉันไม่เคยมาเชียงราย เพราะฉะนั้นที่ที่ฉันเลือกทั้งหมดเป็นความคิดและความสนใจของฉันเอง”

มาถึงตอนนี้ฐิติกรวางหนังสือของเขาแล้วเปลี่ยนมากอดอกไขว่ห้างนั่งฟังเธออย่างจริงจังโดยไม่ละสายตา ทว่ามัทรีรู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจอะไรหรอก เขาเพียงแค่อยากจับผิดเธอมากกว่า

“มาเชียงรายเราก็ควรไปพระธาตุดอยตุงก่อน จากนั้นก็ค่อยไปที่อื่นซึ่งฉันคิดว่าวันแรกเราเที่ยวที่ใกล้ๆ กันก็น่าจะพอแล้ว ดอยตุงมีทั้งพระตำหนักดอยตุง สวนแม่ฟ้าหลวง มีกิจกรรมให้เดินชมวิวบนทรีท็อปวอล์ก หอแห่งแรงบันดาลใจ แล้วก็มาสวนรุกขชาติรอดูพระอาทิตย์ตกดินที่นั่นได้ค่ะ”

เธอพยักหน้าหลังพูดจบทริปแรกที่คิดเอาไว้

“แค่นี้?”

“ค่ะ นี่เป็นทริปที่ฉันเห็นว่าน่าไปเป็นอันดับแรก”

“แล้วที่อื่นๆ?”

“ในเมื่อคุณให้ฉันอ่านให้ฟัง ฉันก็จะเลือกทีละทริปค่ะ”

“แล้วถ้าผมไม่อยากไปที่นี่ล่ะ ไม่มีตัวเลือกอื่นหรือไง”

มัทรีตาวาววับ คำถามของเขาเหมือนยียวนก็จริงแต่ขณะเดียวกันมันก็บอกได้ว่าฐิติกรเองน่าจะต้องการไปเที่ยวอยู่บ้าง ไม่ได้คิดจะมานอนพักอยู่ที่นี่ไปวันๆ

“ถ้าอยากมีตัวเลือกคุณก็เอาไปดูเองก็ได้นี่คะ”

เธอยื่นแฟ้มไปให้ชายหนุ่ม

“มีเวลาตั้งสามเดือน ค่อยๆ ดูไปก็ได้ค่ะ สนใจที่ไหนก็ไป”

“งั้นผมไม่ไป คุณออกไปได้แล้ว”

ชายหนุ่มสะบัดหน้าหันไปหยิบหนังสือของเขาขึ้นมาอ่านต่อ

หญิงสาวมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ ก้าวเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่มากขึ้นพร้อมยื่นแฟ้มให้อีกครั้ง

“นี่คุณ ฉันอุตส่าห์อดนอนทั้งคืนเพื่อทำมันเลยนะ ดูสักหน่อยมันไม่เสียเวลาคุณนักหรอก ฉันไม่ได้บอกให้คุณดูตอนนี้ ถ้าขี้เกียจดู เอาไปให้แฟนคุณดูก็ได้ เธอคงยังไม่เคยมาเชียงราย เธอน่าจะอยากไป”

ประโยคนี้ทำให้ฐิติกรหันมามองเธอตาดุ แต่มัทรีก็ยังยัดเยียดแฟ้มไปให้เขา

“รับไปสิคะ”

ชายหนุ่มมองสิ่งที่เธอยื่นให้ครู่หนึ่งก่อนจะยอมหยิบไป คนให้มองอย่างใจชื้นขึ้น ตาคู่สวยวาวขึ้น ปากอิ่มเกือบจะแย้มยิ้มแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมือหนาฉีกกระดาษด้านในแฟ้มเป็นสองท่อนตามขวางก่อนจะโยนลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าเขา

มัทรีมองตามแฟ้มของตนด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ใจวูบโหวง ตาร้อนผ่าว หญิงสาวเงยสบดวงตาคู่คมกริบที่มองเธออยู่ก่อนแล้วอย่างรับไม่ได้กับการกระทำของอีกฝ่าย นี่หรือรางวัลในการอดหลับอดนอนของเธอ

“ถ้าคุณไม่อยากอ่าน ผมก็ไม่อยากดู”

“ก็ไม่เห็นต้องฉีกเลยนี่”

เธอเอ่ยเสียงเครือทั้งที่พยายามบังคับให้นิ่งแล้วหากก็ทำได้ไม่ดีนัก

“ไม่มีใครอยากอ่านมันก็ไร้ค่า”

เสียงชายหนุ่มยังคงราบเรียบ ขณะที่มัทรีกำลังกะพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำที่มาหล่อเลี้ยงดวงตาของตนมากกว่าปกติ

“คุณควรรู้เอาไว้ว่าต้องทำตามคำสั่งนายจ้าง”

เขาย้ำให้เธอรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ต่อรอง

มัทรีไม่ได้โต้ตอบเขาอีกแล้ว ไม่อยากมองหน้าชายหนุ่มด้วยซ้ำ หญิงสาวก้มลงจะหยิบแฟ้มเพื่อจะออกไปจากห้อง แต่กลับถูกอีกฝ่ายคว้าไปก่อนทำให้เธอพยายามจะคว้ากลับมา แต่กลายเป็นเสียหลักโถมตัวเข้าไปหาร่างสูงใหญ่แทน เมื่อรู้ตัวจะถอยก็ไม่ทันแล้ว

ร่างบางล้มลงไปในอกกว้าง ปากอิ่มชนเข้ากับลำคอแกร่งอย่างไม่สามารถยั้งได้ ตัวกระแทกกับอกของเขาเต็มๆ แถมขาก็คร่อมระหว่างต้นขาแข็งแรง หญิงสาวนิ่งงันไปกับสิ่งที่ไม่คาดคิดนี้ และดูเหมือนฐิติกรเองก็ชะงักไปเช่นกันทว่าเสียงเรียกที่ดังแว่วมาทำให้มัทรีรีบวางมือผลักไหล่หนายันตัวเองออกห่างจากร่างสูงใหญ่

“ทิม อยู่ในนี้หรือเปล่า”

ร่างบางถอยออกมายืนกำมือข้างลำตัว ดวงตาคู่สวยดำขลับที่ดูตระหนกสบกับตาคมสีน้ำตาลอ่อนโดยไม่มีใครเอ่ยอะไร แล้วคนที่เรียก

ชายหนุ่มก็เข้ามา มัทรีจึงถือโอกาสนี้หมุนตัวออกไปจากห้องในทันที ปล่อยให้สาวสวยต่างชาติมองตามอย่างสงสัย

=====