ตอนที่6. บุตรสาวสกุลต้วน

หลังจากทุกคนร่วมกันกินอาหารเสร็จ อี้หรูขอที่จะนอนเฝ้าบุตรชาย เพราะถ้าเป็นเจ้าของร่าง ก็คงทำเช่นเดียวกับนางในตอนนี้ คงมีแค่แม่ของนางในอีกโลก ที่ไม่เคยเห็นนางในสายตา ฉะนั้นนางจะต้องทำให้ลูกๆ ในชีวิตใหม่ เป็นคนที่ไม่หยามเหยียดเพศสตรี

          “คุณหนูบ่าวยังไหวเจ้าค่ะ”

          แม่นมหวังนั้น ห่วงว่าผู้เป็นนายที่เพิ่งฟื้น จะล้มเจ็บลงอีก จึงเลือกที่จะเสนอตัวในการดูแลคุณชายใหญ่ต่อเอง

          “ข้าอยู่ด้วย แม่นมหวังจะได้พักผ่อนบ้าง อีกอย่างข้าอยากให้อี้หลางตื่นมา เห็นหน้าข้าที่เป็นแม่ก่อนผู้ใด เขาจะได้รู้ว่าความกล้าหาญของเขามิได้เสียเปล่า”

          “ไม่ต้องห่วงไปแม่นมหวัง ข้าได้ตรวจชีพจรของอี้หรูแล้ว นางไม่ล้มเจ็บลงอีกง่ายๆ อย่างแน่นอน ขอแค่นางไม่ทำสิ่งใดเกินกำลัง”

          ท่านหมอต้วนยืนยันอีกเสียง เมื่อเห็นในความตั้งใจของหญิงสาว และเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ ไหนเลยจะอยากห่างลูก เมื่อยามลูกเจ็บป่วยเช่นนี้

          “ขอบคุณท่านหมออีกครั้งนะเจ้าคะ ที่เมตตาเราทั้งห้าคน หากมิได้ท่านหมอกับฮูหยินช่วยเหลือ เราแม่ลูกคงไม่อาจมีชีวิตรอด โปรดรับการคำนับจากเราด้วยเจ้าค่ะ”

          หญิงสาวกำลังจะคุกเข่าลงกับพื้น ทว่าสองสามีภรรยา ได้รีบเข้าประคองเอาไว้เสียก่อน

          “ไม่ว่าในฐานะหมอ หรือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ข้ายินดีช่วยเหลือ หากมันมิได้เหนือบ่ากว่าแรง”

          “ท่านตา ท่านยาย ข้ากับพี่น้อง ท่านแม่และท่านยายหวัง อยู่กับท่านตา ท่านยายได้หรือไม่เจ้าคะ”

          “คุณหนูสาม! อี้หลิง!”

          แม่นมหวังและอี้หรู เรียกเด็กหญิงด้วยความตกใจ ที่อยู่ๆ เด็กที่ไม่ค่อยกล้าจะพูด วันนี้ไยอาจหาญ ร้องขอการอยู่ร่วมกับผู้อื่นเช่นนี้ได้เล่า

          “ข้ายินดีทำงานรับใช้ ขอแค่เราไม่ต้องไปขอทานเจ้าค่ะ”

          เด็กน้อยใช่ไม่สนใจคำเรียกของมารดา แต่นางยอมรับว่าอยากทำงานหาเงิน เพื่อให้ครอบครัวมิต้องอดอยากอีก

          “ในเมื่อเจ้ากล้าขออย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ ท่านตาผู้นี้ย่อมไม่ปฏิเสธ”

          “ท่านหมอ บุตรสาวข้าทำตัวเสียมารยาท ข้าต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ อันที่จริงใช่ว่าข้าขอทานเพียงอย่างเดียว แต่น้อยนักที่คนจะจ้างเราทำงาน ในบางครั้งที่เราไร้คนจ้าง ข้าย่อมไม่อาจทนเห็นลูกๆ หิวได้ จึงต้องขอทานเพื่อประทังชีวิตเจ้าค่ะ”

          “เจ้ากับแม่นมหวัง นับเป็นสตรีแกร่งที่หาได้ยากยิ่ง และการที่เจ้าขอทานในบางช่วงเวลา ใช่ว่าเจ้าเป็นคนน่ารังเกียจ หากเทียบกับหัวขโมย ที่ลักทรัพย์ผู้อื่น”

          “ข้าสามารถทำงานช่วยท่านหมอ กับฮูหยินได้นะเจ้าคะ แลกกับอาหารวันละสองมื้อ สำหรับเด็กๆ และแม่นม ส่วนข้านั้นแค่มื้อเดียวก็เพียงพอแล้วเจ้าค่ะ”

          เมื่อบุตรสาวเปิดเส้นทางให้แล้ว หญิงสาวก็ถือโอกาสของานทำเสียเลย ขอให้อิ่มท้องก่อน อนาคตค่อยขยับขยาย นางในตอนนี้เสมือนคนต่างถิ่น จำต้องหาจุดยืนให้ได้ก่อน ค่อยคิดที่จะก้าวเดิน

          “ในเมื่ออี้หลิงเรียกข้ากับฮูหยินว่าตากับยาย เช่นนั้นเจ้าก็มาเป็นลูกสาวของเราสองคนดีหรือไม่”

          “แต่ข้าคือคนแปลกหน้า ไยท่านหมอกับฮูหยินจึงวางใจ จะรับข้าเข้าบ้านเล่าเจ้าคะ”

          “เจ้าเชื่อเรื่องโชคชะตาหรือไม่”

          “ย่อมต้องเชื่อเจ้าค่ะ”

          หญิงสาวตอบอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด จะมิให้นางเชื่อได้อย่างไร ก็ตัวนางนี่ไงคือหลักฐาน ว่าถ้าชะตาไม่สัมพันธ์ มีหรือนางจะมายืนอยู่ตรงนี้ ทั้งที่ตายไปแล้วแท้ๆ

          “เรามีโชคชะตา และวาสนาต่อกัน จึงได้มาพบกัน อีกอย่างข้าเคยอธิษฐานไว้ในตอนรักษาเจ้า ว่าหากเจ้ารอดพ้นความตาย ข้าจะรับเจ้าเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว”

          “จริงหรือเจ้าคะ”

          หญิงสาวแสร้งตกใจ แต่ความเป็นจริงแล้ว นางหาได้วางใจในสิ่งที่เกิดขึ้นไวจนเกินไป แต่นี่ก็นับเป็นเรื่องที่ดี ในยามยากใครสอนให้ผยองกันเล่า นางในร่างนี้คงตกทุกข์อีกยาวแน่ หากปฏิเสธมือที่หยิบยื่นมา คว้าไว้ก่อนไม่เสียหลาย ภายหน้าหากไม่ดีหรือเป็นภัยค่อยหลบเลี่ยงก็มิสาย

          “ข้าเป็นหมันมิอาจมีลูกได้ จนเราสองผัวเมียถูกตัดจากสกุลหลัก เราเองก็แก่ชรามากแล้ว หากตายไป กิจการนี้อาจตกกลับไปอยู่ในมือของสกุลเดิม ถ้าจะเป็นแบบนั้น สู้ข้ายกให้กับใครสักคน ที่มีวาสนาต่อกันไม่ดีกว่าหรือ สวรรค์นำพาเราไปพบเจ้า ดังนั้นหากข้าจะมอบมันแก่เจ้าสืบทอด ย่อมเป็นประโยชน์มากกว่าไม่ใช่หรือ”

          ต้วนฮูหยิน อธิบายอย่างใจเย็น ตลอดสิบห้าวันที่นางได้ใช้ชีวิตร่วมกับคู่แฝด มันทำให้นางรู้สึกมีชีวิตชีวาไม่น้อยเลย เมื่อผูกพันกันขนาดนี้แล้ว นางก็ไม่อยากที่จะเสียโอกาสได้อยู่ชิดใกล้เด็กๆ อีก

          “หากท่านหมอกับฮูหยินไม่รังเกียจ ที่ข้าเป็นหญิงหม้าย และเป็นยาจกยากไร้มาก่อน ข้าย่อมน้อมรับในไมตรีนี้เจ้าค่ะ”

          “ดีๆ แม่นมหวัง นำน้ำชามา วันนี้ข้าจะรับบุตรสาวเข้าบ้าน”

          แม่นมหวังไม่ได้ทัดทาน นางเห็นใจผู้เป็นนายและคุณชาย คุณหนูสาม ที่ต้องอยู่อย่างอดอยาก จึงรีบไปรินชามาให้แก่ผู้เป็นนาย เพื่อยกชาให้แก่ท่านหมอและภรรยา

          “ข้ารู้ว่ามันเร็วไป ที่จะให้เจ้าวางใจในไมตรีนี้ แต่เวลาจะพิสูจน์ทุกอย่างเอง”

          ชายชราเอ่ยกับหญิงสาว เขารู้ดีว่าไยนางตอบตกลงโดยง่าย เพราะความลำบากของลูกๆ คนเป็นแม่จึงยอมเสี่ยง เขากับภรรยาตัดสินใจเรื่องนี้ ตั้งแต่พานางกลับมาแล้ว ส่วนความวางใจของนาง ให้เวลาเป็นสิ่งช่วยตัดสิน

          “ข้าน้อยหยางอี้หรู ขอยกชาถ้วยนี้แก่ท่านพ่อบุญธรรม ท่านแม่บุญธรรมเจ้าค่ะ”

          หญิงสาวคุกเข่าลงต่อหน้าสามีภรรยา โดยมีลูกๆ คอยประคองไม่ให้ล้ม ก่อนจะรับถ้วยชาจากแม่นมหวัง ยื่นให้แก่สองสามีภรรยาทีละคน