บทที่ 2

จวนจนกระทั่งถึงเวลาแห่งแสงสี ที่ผับแห่งหนึ่ง เริ่มมีนักท่องราตรีทยอยเข้าร้านแล้ว เนื่องจากว่าผับเปิดไม่ดึกนัก ใครมีเวลามาดื่มกินตอนไหนก็สามารถมาได้ แน่นอนว่าเป็นเวลาของเหล่าวัยรุ่นหรือกลุ่มนักศึกษามาดื่มกินกันก่อน พอดึกหน่อยจะเป็นวัยทำงาน เพราะคนพวกนี้กว่าจะออกจากบ้านได้เสียเวลากว่าวัยรุ่นเสียด้วยซ้ำ ในร้านเริ่มเปิดเพลงฮิบฮอบให้ได้ขยับโยกบ้างแล้ว 

นักศึกษาที่มาปาร์ตี้กินดื่มก็ต่างมารวมตัวกันแล้วแต่อยู่กันเป็นกลุ่มก้อน กลุ่มใครกลุ่มมัน สาวๆ แต่ละคนก็แต่งตัวจัดเต็มชนิดที่เรียกได้ว่าแซ่บกันทุกคน เพื่อหวังลึกๆ ว่าคืนนี้จะได้ควงหนุ่มหล่อสักคนไปต่อให้จบ ส่วนหนุ่มๆ ก็คิดไม่ต่างกัน

“วันนี้คนเยอะผิดปกตินะ” นิโคไล ลูกค้าหนุ่มหล่อล่ำคนหนึ่งเอ่ยกับเพื่อนที่มาด้วยกันอีกสองคน ระหว่างนี้เขากำลังเดินเข้ามาในร้าน ค่อยๆ แทรกตัวเข้ามาเรื่อยๆ กระทั่งพบกับที่นั่งที่ต้องการ นั่นคือหน้าเคาน์เตอร์ 

“น่าจะรู้ว่าที่นี่นักศึกษาชอบมาเพราะอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย” เพื่อนอีกคนตอบ

“อ่อใช่ฉันลืมไป แต่วันนี้เยอะมากสงสัยจะมาปาร์ตี้” นิโคไล ตอบและยังคงมองไปรอบๆ ตัวเช่นเคย

“คงใช่ สาวๆ เพียบเรามาได้ถูกจังหวะเวลาเสียจริง” 

“เฮ้นิค ฉันว่าสาวๆ โต๊ะนั้นมองนายว่ะ” เพื่อนสนิทชี้จุดให้ดู พลางบุ้ยหน้าไปทางโต๊ะหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยสาวสวย

“เดี๋ยวน่า ฉันสั่งเครื่องดื่มก่อน” นิโคไลตอบทั้งที่ใจอยากจะส่งยิ้มไปให้สาวๆ โต๊ะที่ว่านี้อยู่หรอก แต่ของแบบนี้ต้องดูชั้นเชิง จะรีบร้อนวู่วามก็ไม่ใช่นิโคไลน่ะสิ แต่สาวๆ ก็ดันยกแก้วเหล้าชูขึ้นเหมือนจะเป็นการทักทาย

“เหมือนเดิมไหมนิค” บาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยถามกับนิโคไล และเรียกชื่ออย่างสนิทสนม นั่นเป็นเพราะว่าชายหนุ่มมาที่นี่เป็นประจำเช่นกัน

“ไม่เหมือนเดิม คืนนี้ขอเป็นวิสกี้แทน” นิโคไลสั่งทว่าสายตายังจ้องมองไปที่โต๊ะนักศึกษาสาวอยู่

“ปกตินายไม่ดื่มวิสกี้วันนี้มาแปลก” เพื่อนเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

“ฉันอยากเมาเพื่อให้เขากับบรรยากาศปาร์ตี้ สาวๆ เยอะแบบนี้ต้องเมามันถึงจะสนุก” 

“ได้เลยครับ รอสักครู่นะ” ว่าแล้วบาร์เทนเดอร์ก็รีบจัดเครื่องดื่มให้กับลูกค้าหนุ่มหล่อขาประจำทันที 

“ปกติฉันเห็นนายเมาตลอดนี่หว่า เมาจนบอร์ดี้การ์ดต้องแบกกลับบ้านกันเลย” เพื่อนนะเพื่อนขายหน้ากันจนได้ 

“ฉันก็เมาเพื่อจะได้ดื่มด่ำกับความสุขที่ต้องใช้อารมณ์คลุกเคล้าให้เข้ากัน เวลาไม่เมาแล้วมันทำอะไรได้ไม่เต็มที่” ให้ตายเถอะคำพูดนี้ต้องเป็นนิโคไลเท่านั้น นิสัยเพลย์บอยมันอยู่ในกระแสเลือด

“แล้วจะบอกว่าวันนี้อยากเมาทำไมวะ ในเมื่อเมาทุกวัน” เพื่อนถามแบบกวนๆ

“เอาเป็นว่าวันนี้ฉันรู้สึก... เลือดลมในกายมันวิ่งพุ่งพล่านเมื่อเจอวัยรุ่นสาวๆ ที่เยอะขึ้น” พอพูดจบคำเขาก็คว้าแก้วเหล้าแล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวเกือบครึ่งแก้ว จากนั้นจึงนั่งมองแขกที่กำลังทยอยเข้าร้าน

ไม่นานนัก กลุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังอีกกลุ่มหนึ่งก็ได้เริ่มทยอยกันเข้ามาในร้านเช่นกัน มีทั้งหญิงและชาย หนึ่งในนั้นคือเทรซีย์นั่นเอง จากนั้นทุกคนก็เลือกที่นั่งติดกับเคาน์เตอร์ เพื่อจะได้สั่งเครื่องดื่มได้ง่าย อีกอย่างเคาน์เตอร์ก็ติดกับฟลอ จะออกไปโยกย้ายส่ายเอวก็ใกล้แค่นิดเดียว 

ระหว่างนี้เพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งก็มองมาที่กลุ่มของเทรซีย์เข้าพอดี พร้อมกับเชิดหน้าขึ้นและแสยะยิ้มมุมปาก ทว่าเทรซีย์ไม่ได้สนใจมองแต่อย่างใด จนกระทั่งเหลือบเห็นเจ้าของร่างสูงเพรียว ภายใต้แสงไฟสลัวเธอมาในชุดดำสวมเสื้อหนังสีแดง เยื้องย่างเข้ามาช้าๆ ดวงตาคู่หวานมองหาคนรู้จัก แต่สายตาดันปะทะเข้ากับกลุ่มคู่อริเสียอย่างนั้น 

“เฮ้นั่น! ไอลดา” เพื่อนในกลุ่มคู่อริเป็นคนเอ่ยขึ้น ทว่าเจ้าของชื่อยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย แต่อีกฝ่ายกลับมองว่ากำลังถูกยิ้มเยาะเสียมากกว่า จากนั้นไอลดาจึงเดินไปยังกลุ่มเพื่อนของตนเอง 

“โทษทีที่ทำให้รอจ้ะ” ไอลดาเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ ทำให้เพื่อนต่างหันกลับมามองที่ต้นเสียง

“ถึงว่าทำไมมาช้า ก็แต่งตัวสวยเสียขนาดนี้” เพื่อนชายคนเดิมพูด

“ก็เทรซีย์บอกให้แต่งตัวสวยๆ ก็เลย...” ไอลดาตอบแบบซื่อๆ พลางยักไหล่เล็กน้อย

“ก็เลยสวยกว่าเพื่อน นั่งลงๆ สั่งเครื่องดื่มเลย” เทรซีย์บอกพร้อมกับใช้มือตบที่เก้าอี้เบาๆ 

ไอลดาจึงหย่อนตัวนั่งลงข้างเทรซีย์ พร้อมกับถอดเสื้อหนังวางพาดไว้ที่พนักพิง

“สั่งอะไรดีไอซ์” เพื่อนชายในกลุ่มขันอาสาที่จะไปสั่งเครื่องดื่มให้