ตอนที่ 4 ภารกิจแรก

ฉันตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ทั้งที่เมื่อคืนหลับไปแทบไม่ถึงสองชั่วโมง ความเครียด ความกังวล และเสียงระบบที่คอยแว่วอยู่ในหัวมันทำให้หลับยากกว่าการสอบไฟนอลสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเสียอีก

ตอนนี้ฉันนั่งจ้องกระจกในห้องน้ำของคอนโดเก่า ๆ ที่เหมือนจะพังได้ทุกเมื่อ พร้อมกับมาสคาร่าแท่งเดียวที่เหลืออยู่กับลิปมันที่หมดไปครึ่งแท่ง

หน้าฉันดูเหมือนซอมบี้ที่เพิ่งคลานออกจากหนังผี แต่ระบบกลับกระซิบเหมือนผู้จัดการส่วนตัวแห่งดาราดัง

[ระบบหญิง] “ทำตัวให้เหมือนจะไปออดิชั่นเป็นนางเอกนะยะ ไม่ใช่ไปสอบแก้ตัว!”

ฉันกรอกตาอย่างเหลืออด “แล้วจะให้แต่งตัวยังไง ฉันไม่มีเสื้อสูท ไม่มีรองเท้าส้นสูง ไม่มีแม้แต่ครีมกันแดด!”

[ระบบชาย] “ระบบสามารถให้บริการ ‘แพ็กเกจเริ่มต้นการทำภารกิจ’ ได้ กรุณายืนยันการหักยอดเงิน 7,500 บาท เพื่อซื้อชุดทำงานพร้อมอุปกรณ์เสริม”

“อะไรนะ!? เจ็ดพันห้า!?” ฉันแทบจะกระโดดกระแทกหัวกับอ่างล้างหน้า

[ระบบหญิง] “นี่ราคาลดแล้วนะ! มีทั้งเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแลค กระเป๋าหนัง รองเท้าเรียบหรู และเมคอัพเบา ๆ แบบ ‘ฉันเกิดมาสวยโดยธรรมชาติ’ ด้วยนะ~”

ฉันกัดฟันแน่นก่อนจะยืนยันยอดด้วยเสียงต่ำ “เอาก็เอาวะ หนี้ก็หนี้! ขึ้นให้ถึงแสนเลยไป๊!”

[ระบบชาย] “ทำรายการสำเร็จ ยอดหนี้ปัจจุบัน 65,730.75 บาท”

ไม่ถึงห้านาที ชุดใหม่ก็ถูกส่งด่วนถึงหน้าห้องพร้อมห่อพลาสติกเรียบร้อย ฉันเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว มองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกแล้วถึงกับต้องเบิกตาเล็กน้อย

“เฮ้ย ก็สวยอยู่เหมือนกันนะเนี่ย”

ถึงจะมีรอยคล้ำใต้ตานิด ๆ แต่ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว ฉันจัดทรงผมอีกนิดหน่อย หยิบกระเป๋า แล้วออกเดินทางไปที่ ซาเรน่า กรุ๊ป อย่างคนสิ้นไร้หนทาง

เมื่อไปถึง ฉันยืนอยู่หน้าตึกสูงระฟ้าแบบเดิม สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง เหมือนกำลังจะก้าวเข้าสู่สนามรบ

“ไม่เป็นไร ก็แค่ภารกิจแรกเอง เดี๋ยวก็ผ่านไป”

ฉันขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นสี่อย่างที่เจ้าหน้าที่บอกเมื่อวาน ประตูเปิดออกอย่างช้า ๆ และพนักงานหญิงหน้าตาดีในชุดยูนิฟอร์มบริษัทก็เดินมาหาฉัน

“คุณลลินใช่ไหมคะ? เชิญทางนี้ค่ะ ”

ฉันพยักหน้า “ค่ะ”

“วันนี้ทางท่านประธานต้องการสัมภาษณ์ด้วยตัวเอง เชิญขึ้นไปที่ชั้นบนสุดได้เลยค่ะ”

“ฮะ?” ฉันสะดุ้งทันที “ท่านประธาน?”

[ระบบหญิง] “โอ๊ยตายแล้ว~ เดตแรกกับเจ้าหนี้มาแล้วจ้า~”

[ระบบชาย] “ภารกิจลับพิเศษจะเริ่มขึ้นในอีกไม่เกิน 5 นาที ขอให้คุณตั้งสติให้ดี”

“โอ๊ยยยย จะบ้าตาย!”

ฉันกัดฟันแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้งหนึ่งก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟต์ไปด้วยท่าทีอับจนหนทางเหมือนคนกำลังเดินเข้าสู่แดนประหารยังไงยังงั้น

ลิฟต์กระจกใสค่อย ๆ เคลื่อนตัวขึ้นสู่ชั้นบนสุดของตึก ระหว่างทางฉันได้เห็นวิวเมืองผ่านกระจกใสอย่างงดงามตระการตา แต่ตอนนี้ฉันไม่มีแก่ใจจะชมวิวอะไรทั้งนั้น

หัวใจเต้นถี่จนรู้สึกเหมือนลิฟต์จะสั่นตามจังหวะของมัน มือที่ถือกระเป๋ากำแน่น เหงื่อซึมตามฝ่ามือราวกับฉันกำลังจะไปสารภาพบาปกับยมบาล

“อย่าบอกนะ ว่าเขาจะจำฉันได้...”

[ระบบหญิง] “แน่นอนสิยะ ก็เธอเล่นกระโดดใส่เขาก่อนอย่างจงใจขนาดนั้น”

“หยุดพูด!”

[ระบบชาย] “ขอให้คุณมีสติ คำพูดของคุณในการสัมภาษณ์ จะส่งผลต่อภารกิจต่อไป”

ติ๊ง!

เสียงลิฟต์เตือนเมื่อถึงชั้นบนสุด ฉันสะดุ้งจนเกือบทำกระเป๋าหล่น รีบยืนหลังตรง พยายามกลั้นลมหายใจให้ดูสงบที่สุดเท่าที่จะทำได้

ประตูลิฟต์เปิดออก...

เบื้องหน้าคือพื้นที่ออฟฟิศที่เงียบสงบและหรูหราจนแทบกลั้นเสียงว้าวเอาไว้ไม่อยู่ พื้นไม้สีน้ำตาลอ่อนสะท้อนเงา โต๊ะกระจกเรียบหรูตั้งเรียงราย พนักงานหญิงชายในชุดสูทดูมืออาชีพกวาดตามองฉันแบบผ่าน ๆ แล้วก็หันกลับไปทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทางนี้ค่ะ”

เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับหญิงสาวท่าทางเฉียบขาดในชุดสีเทาเข้มเดินนำฉันไปยังห้องกระจกใหญ่ที่มีประตูปิดสนิท

“ท่านประธานรอคุณอยู่ข้างใน เชิญค่ะ”

ฉันพยักหน้า ชีพจรเต้นแรงราวกับจะทะลุออกจากอก ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั้นด้วยฝีเท้าที่เบาแต่สั่นคลอน

ภายในห้องเงียบกริบ มีเพียงโต๊ะไม้โอ๊คขนาดใหญ่ตั้งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่มองเห็นเมืองเบื้องล่าง และที่นั่งอยู่หลังโต๊ะนั้น...

คนคนนั้นก็คือ เขา คิริน อคินธรักษ์

ชายหนุ่มในสูทสีดำสนิท เงยหน้าขึ้นจากเอกสารอย่างเชื่องช้า ดวงตาคมกริบสบตากับฉันทันที ก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อยราวกับแปลกใจ ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของเขาในวินาทีนั้น แต่สายตานั่นกลับชัดเจน!

“จำฉันได้แน่ ๆ ใช่เปล่าวะ” ฉันคิดในใจ

“เชิญนั่ง” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอย่างเรียบเฉยแต่ทรงพลัง

ฉันพยายามยิ้มบาง ๆ และนั่งลงตรงข้ามเขาอย่างเรียบร้อยที่สุด แม้ว่าขาแทบจะกระตุกไม่หยุดก็ตาม

คิรินไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงพลิกดูเอกสารใบสมัครงานของฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย จนกระทั่งสายตาเขาไล่มาถึงชื่อเต็มของฉัน

“ลลิน พิชญธิดา...”

เขาทวนช้า ๆ อย่างชัดถ้อยชัดคำ พร้อมปรายตามองฉันเหมือนกำลังวิเคราะห์บางอย่างในใจ

“ค่ะ…” ฉันตอบเบา ๆ รู้สึกได้ว่าลำคอแห้งผากขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

[ระบบหญิง] “กรี๊ดดด! ตื่นเต้นแทนเลย! เขาจำเธอได้แน่ ๆ!”

[ระบบชาย] “ภารกิจเสริม ใช้สายตาหวานเยิ้มใส่เป้าหมายหลัก 10 วินาที จะได้เงิน 3,000 บาท”

ฉันแทบอยากหันไปสบถใส่ระบบ แต่ก็ยังไม่กล้าทำอะไรโง่ ๆ ในตอนนี้

“เอาวะ ลองดูสักหน่อยก็ไม่เสียหายนี่หว่า”

ฉันจึงมองเขาด้วยแววตานิ่งนาน กะจะทำสายตาหวานเยิ้มแบบนางเอกในซีรีส์ให้ครบสิบวินาที แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...

คิรินยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้และถามเสียงเรียบ

“เธอจะทำอะไรกันแน่?”

หัวใจฉันตกไปอยู่ที่ตาตุ่มในเสี้ยววินาที