บทที่ 3 ในที่สุดก็ได้เจอ!

เพลินใช้เวลาครุ่นคิดทั้งคืนว่าวันนี้มันพลาดตรงไหน ทั้งๆ ที่เธออยู่หน้าวิลัยตั้งแต่เช้าแต่สุดท้าย..เฮ้อ..เพลินถอนหายใจออกมาแต่เธอจะรู้มั้ยคำตอบนั้นมันอยู่ในสิ่งที่เธอมองข้ามไปตั้งแต่แรก

"โอ๊ย!" เธอร้องออกมาด้วยความหงุดหงิดของตัวเอง ก่อนจะคว้าตารางเรียนขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนนอน และนั้นเองเธอก็เหลือบไปเห็นชื่อวิชาภาษาอังกฤษ ว่าเธอมีเรียนพรุ่งนี้คาาบแรก พร้อมกับชื่ออาจารย์ผู้สอน นาย ปิยากร

ทันทีที่เห็นชื่อ เธอก็ยิ้มออกมาเหมือนได้เติมพลังชีวิต

"พรุ่งนี้แหละ...ฉันจะได้รู้จักเขาสักที"

เช้าวันต่อมา เพลินตื่นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง วันนี้เธอใส่ชุดเรียบร้อยกว่าปกติ หนีบผ ทำตัวเองให้มั่นใจที่สุด เพื่อที่จะได้สร้างความประทับใจในการเจอกันครั้งแรกยังไงล่ะ ก่อนที่เธอจะรีบตรงมาถึงที่วิทยาลัยพร้อมหัวใจที่เต้นรัว

สิ่งแรกที่เธอเห็นเลยคือ มีนา (นางสาว มีนา) เพื่อนสาวตัวขาวหมวยที่สนิทกันมากยิ่งกว่าใครๆ เดินอยู่ข้างหน้าไม่ไกลทำเอาเพลินแอบแปลกใจที่วันนี้เพื่อนตนมาเช้ากว่าปกติ

"มีน!"

"ทำไมวันนี้มาเช้าจัง" เพลินที่ได้ตะโกนเรียกเพื่อนก็ได้รีบเดินไปควงแขนเพื่อนสนิททันที

"อ้าวเพลิน"

"ก็แหม่ วันนี้มีเรียนกับอาจารย์ใหม่ไง" มีนาตอบกลับสั้นๆ พร้อมกับมีรอยยิ้มปนมา

"นี่ เห็นตารางสอนป่ะ วันนี้เราจะได้เรียนคาบแรกเลยนะ" เพลินพูดด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น

"เห็นอยู่"

"มึงว่า..มันแปลกปะ วิลัยเราก็ไม่ได้ใหญ่เลยนะมันน่าะเดินเจอกันตั้งแต่เมื่อวานล่ะนะ แต่แปลกไม่เจอเลย" เพลินถามอย่างใคร่รู้

มีนาได้แต่ยิ้มที่มุมปาก

"ก็จริง..แต่เดี๋ยวก็ได้เจอล่ะนิ"

เพลินที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมา แต่หารู้ไม่ว่าในขณะที่ทั้งคู่ยืนคุยกันอยู่ก็ได้มีชายร่างสูงเดินผ่านไปพร้อมกับเหลือบมองพวกเธอที่คุยกัน

คาบแรกเริ่มต้นขึ้นในห้องเรียน สองทับสี่

เพลินกับกลุ่มเพื่อนสนิทประกอบด้วย ขิม ตั้ม วิน มีนา และพลอย พากันนั่งหน้าสุดริมประตู

เพลินหยิบหนังสือขึ้นมารอด้วยความพร้อมมากๆ สายตาเธอคอยจ้องมองไปที่ประตูตลอดเวลา ทุกครั้งที่มีคนเดินผ่าน เธอก็อดที่จะคิดไม่ได้ "หรือว่าจะใช่เขารึเปล่านะ"

จนเวลาผ่านไปเกือบ ห้า นาที ประตูก็ยังคงเงียบสนิท

เธอละสายตาจากประตูอย่างผิดหวัง ก่อนที่จะหันหน้าไปคุยกับขิม

แต่ทันใดนั้น!

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูทำให้หัวใจเธอเต้นระรัว เธอหันกลับไปทันทีก็พบกับ

ชายหนุ่มตัวสูง สวมสูทสีดำผูกเนคไทเรียบร้อย ใส่แว่นกลม เซ็ตผมเนี้ยบ และสวมแมสสีขาว ก้้าวเท้าเข้ามาช้าๆ พร้อมกับกระเป๋าเป้สีเทา

"อันนี้ใช่ห้อง ปวช.สองทับสี่ มั้ย?" เขาชะโงกหน้าเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงที่ดูใจดี

เพลินที่กำลังเหม่อลอยถึงกับสะดุ้งตอบ

"ใช่ค่ะ"

แต่ขิมผู้ไม่ปล่อยโอกาสในการแกล้งอาจารย์ใหม่ให้หลุดมือก็รีบสวนกลับ

"ไม่ใช่ ผิดห้องแล้วอาจาร"

ชายหนุ่มเกือบหลงเชื่อ แต่เมื่อเขาหันหน้ามามองเพลินอีกครั้งเขาก็เห็นเธอทำหน้ามึนงงพร้อมกับมองหน้าขิม ทำเอาเาแอบขำเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง

"มั่วล่ะ"

เขาก้าวเท้าเข้ามาอย่างมั่นใจ วางกระเป๋าลงที่โต๊ะครู

"มีแค่นี้เองหรอ"

คำพูดของเขากลับกลายเป็นน้ำเสียงที่นิ่ง นี่คือคำแรกที่เขาทักทายคนในห้องเรียน แต่คำถามของเขากลับไร้คำตอบ

จากนั้นเขาเดินไปยังกลางห้อง พลิกกระดาษขึ้นแล้วพูดอย่างหนักแน่น

"วันนี้อาจารย์จะไม่สอนอะไรนะ เนื่องจากว่าเราพึ่งเคยเจอกัน"

"อาจารย์ชื่อ อาจารย์ปิยากร หรือเรียกสั้นๆ ว่า อาจารย์ทัช เป็นอาจารย์ภาษาอังกฤษคนใหม่"

"อาจารย์ไม่ได้ใจดีเหมือนอาจารย์รุ่งนะ กติกาในห้องเรียนของอาจารย์คือ ถามต้องตอบ อาจารย์จะไม่สั่งการบ้านนะ แต่อาจารย์จะให้ทำงานในคาบแล้วส่งเลยไม่รับส่งงานย้อนหลัง มีเวลาให้ส่งมากสุดคือก่อนกลับบ้าน เข้าใจมั้ย?"

ทั้งห้องนิ่งสนิท เงียบยิ่งกว่าห้องสมุด เพราะ "ไม่รับส่งงานย้อนหลัง" คือ กฏอัปยศ ที่สุดของเด็กห้องนี้

เพลินได้แต่หันมองหน้าเพื่อน ก่อนจะคิดในใจว่า (จะรอดหรอวะ)

"มีใครค้านอะไรมั้ย" เสียงของเขาดังขึ้นทำให้เป็นการดึงสติของเธอให้ออกมาจากห้วงความคิดอีกครั้ง

คำถามที่เหมือนจะเป็นการเปิดโอกาสให้ได้พูด แต่แววตาเขา..บอกเลยว่าสิ่งที่เขาได้พูดแล้ว นั่นคือคำขาด

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จบ