บทที่ 10 โดนตบหน้า

หลี่หยางมองไปรอบ ๆ ห้อง พบว่ามีความเปลี่ยนแปลงไม่น้อย ทั้งผ้าที่เขาห่มที่ดูเป็นของใหม่ ถ้วยชาที่ถูกเปลี่ยนไม่ใช่ถ้วยชาที่แตกบิ่นเหมือนที่เขาเคยใช้ ตะเกียงที่มีน้ำมันเติมไว้จนเต็มจำนวนหลายอัน ห้องที่ถูกเช็ดถูจนสะอาด หรือแม้แต่ประตูเรือนที่พังจนไม่สามารถปิดได้ ตอนนี้กลับมีสภาพเรียบร้อย ถ้าเทียบกับเงินสองตำลึงที่เสียไปถือว่าเขาไม่ขาดทุนแล้ว

            เมื่อหลี่หยางลงจากเตียง เดินไปที่โถงเรือนก็พบโต๊ะตัวใหม่ แลเก้าอี้อีกหลายตัวเรียงไว้เป็นวงกลมอย่างเรียบร้อย บนโต๊ะยังมีอาหารหลายอย่าง ทั้งเป็ดย่าง หมูตุ๋น ผัดผัก แลยาต้มอยู่ด้วย

                “คุณหนูเว่ยใจดีไม่ใช่น้อยเลยนี่”

            หลี่หยางพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะนั่งลงคีบอาหารเข้าปากไม่หยุด ด้วยเขาเองไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืน ร่างกายก็หิวจนแทบทนไม่ไหวแล้ว

            หนิงอวี่เองตอนนี้ก็หิวไม่น้อย พอกลับถึงเรือนนางก็สั่งให้พ่อครัวทำอาหารมาเต็มโต๊ะอย่างกับจะกินกันทั้งหมู่บ้าน

                “เจ้านั่ง” หนิงอวี่ชี้ไปทางเจียลี่ที่ยืนอยู่

            เจียลี่ได้แต่งุนงง คุณหนูจะให้นางร่วมโต๊ะด้วยเช่นนั้นหรือ

            เมื่อเห็นสีหน้างงงวยของเจียลี่ นางก็กล่าวเสริมในทันที

                “ข้ากินคนเดียวไม่อร่อย เจ้ากินเป็นเพื่อนข้า เจ้าก็ไม่ได้กินอะไรมาทั้งคืนเช่นกันนี่”

                “บ่าวไม่หิวเจ้าค่ะ” เจียลี่รีบปฏิเสธในทันที

                “หากเจ้าไม่กิน ข้าจะหักเงินเจ้าแบบนี้ดีหรือไม่”

            หนิงอวี่แสร้งข่มขู่ให้สาวใช้กลัว

                “บ่าวนั่งแล้วเจ้าค่ะ” เจียลี่รีบนั่งลงร่วมโต๊ะกับนางเร็วเสียยิ่งกว่าฟ้าผ่า

            หนิงอวี่ได้แต่ขำกับท่าทางขี้กลัวของสาวใช้ตน

                “กินสิ”

            ไม่ต้องรอให้หนิงอวี่พูดซ้ำ เจียลี่ก็รีบคีบเป็ดตุ๋นเข้าปากตัวเองทันที ตอนนี้กลายเป็นว่าหนิงอวี่เป็นคนเฝ้ามองเจียลี่ที่กินอย่างเอร็ดอร่อยแทน

                “คุณหนู หอบุปผามีเรื่องเกิดขึ้นแล้วขอรับ”

            พ่อบ้านเจียงวิ่งหน้าตั้งรีบมาแจ้งให้ผู้เป็นนายทราบทันที

                “มีเรื่องอะไร” หนิงอวี่ยังคงนั่งกินข้าวอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

                “แม่ทัพซุยอู่เหริน พารองแม่ทัพและเหล่าทหารคนสนิท มากินดื่มที่หอขอรับ”

                “นั่นก็ดีสิ ร้านจะได้มีรายได้เพิ่มขึ้น” นางไม่เห็นสิ่งใดต้องตกใจ

                “แต่พวกเขากำลังทำผิดกฎ พวกเขาพยายามใช้กำลังจขืนใจเหล่าหญิงคณิกา รวมถึงแม่นางป้ายด้วยขอรับ”

            สิ้นคำพ่อบ้านเจียง ตะเกียบที่หนิงอวี่ถืออยู่ก็หล่นลงกระทบชามข้าวในทันที

‘เหตุการณ์ที่ลู่เสียนจะถูกขืนใจนั้น ต้องเป็นนางที่เขียนจดหมายเชิญแม่ทัพคนนี้มานี่ แต่นี่นางไม่ได้เชิญแล้วจะเกิดเหตุการณ์นี้ได้อย่างไร’

            หนิงอวี่ไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ต่อ นางรีบมุ่งไปที่หอบุปผาอย่างตื่นตระหนก หากเรื่องนี้รู้ถึงหูหลี่หยาง หรือ มู่เฉิน นางได้ตายโดยไม่ได้สั่งเสียแน่

            เมื่อถึงหอบุปผา ก็มีเสียงร้องไห้ของเหล่าหญิงคณิกาดังลงมาจากชั้นสอง ผู้คนในหอบุปผาต่างมองดูแต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วย หัวใจของ

หนิงอวี่เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ นางทั้งหวาดกลัวและโกรธแค้น

            หนิงอวี่ให้คนรับใช้พังประตูเข้าไปในทันที ภาพที่นางเห็นคือเหล่าทหารหลายคน กำลังฉีกกระชากเสื้อผ้าของเหล่านางโลมจนแทบไม่มีสิ่งใดปกปิดร่างกายของพวกนางแล้ว เสียงร้องไห้อ้อนวอนขอความเมตตาดังขึ้นเป็นระยะ

                “หยุดเดียวนี้! หากพวกเจ้ายังไม่หยุด ข้าจะเรียกทางการมาจัดการเดี๋ยวนี้” หนิงอวี่ตะโกนจนสุดเสียง

            เสียงนั่นเรียกความสนใจของบุรุษเหล่านั้นได้ แต่ไม่เพียงพอให้พวกมันยำเกรง ยังคงใช้มือหยาบนั่นลูบไล้ทั่วตัวของสตรี

                “หากมันผู้ใดไม่หยุดแค่เพียงนี้ อย่าหาว่าข้าเว่ยหนิงอวี่เป็นคนบ้าเลือด เสียสติ ทำสิ่งใดไม่ยั้งคิดแล้วกัน”

            หนิงอวี่พูดพลางใช้กระบี่ของพวกมันเองชี้ไปที่คอของคนที่นางคาดว่าจะเป็นหัวหน้า

            กระบี่ที่เย็นเฉียบบนคอทำให้ทหารพวกนั้นได้สติทันที บัดนี้เหล่าคนรับใช้ได้เจียลี่พาขึ้นมามัดตัวของทหารพวกนั้นไว้

                “ป้ายลู่เสียนเล่า?” หนิงอวี่มองหาลู่เสียน แต่กลับไม่พบนางจึงถามด้วยความร้อนใจ

            หญิงคณิกานางหนึ่งชี้ไปยังห้องด้านข้าง พลางร้องไห้ควานหาเศษผ้ามาคลุมกาย

            หนิงอวี่ไม่รอช้า นางให้คนพังประตูอีกห้องทันทีตอนนี้ลู่เสียนโดนซุยอู่เหริน รวบมือทั้งสองของนางด้วยมือเดียว อีกมือปิดปากนางไม่ให้ส่งเสียง พลางใช้กำลังกดทับลู่เสียนอยู่บนเตียง

            เหตุการณ์นี้อยู่ในสายตาของหลี่หยาง และ มู่เฉิน ที่รู้ข่าวจึงรีบมาที่หอบุปผาในทันที

            หนิงอวี่ที่ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า นางไม่สนใจอันตรายใด ๆ รีบตรงเข้าไปหยิบกาน้ำชาที่วางอยู่บนโต๊ะ ฟาดลงบนหัวของซุยอู่เหรินจนสุดแรง

            ของเหลวสีแดงไหลออกมาจากหัวพร้อมเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของแม่ทัพบ้าเลือดคนนั้น

            ยังไม่ทันที่หนิงอวี่จะป้องกันตัว มือหนาก็ตบมาที่หน้าของนางฉาดหนึ่ง ทำให้ใบหน้าของหนิงอวี่แดงเป็นรอยฝ่ามือในทันที

            หลี่หยางและมู่เฉินต่างตกใจกับการกระทำของซุยอู่เหริน ที่เป็นถึงแม่ทัพกลับกล้าทำร้ายสตรีกลางหอนางโลมเช่นนี้

                “หยุดเดียวนี้!”

            เป็นมู่เฉินที่ได้สติก่อน เสียงของเขาหยุดฝ่ามือที่จะตบลงบนใบหน้าของหนิงอวี่อีกครั้งได้พอดี

                “ซุยอู่เหรินเจ้าเป็นถึงแม่ทัพ กล้าดีอย่างไรถึงกล้าก่อความวุ่นวายให้ชาวบ้านกลางเมืองหลวงเช่นนี้”

            เสียงเยือกเย็นของมู่เฉิน พร้อมกระบี่ที่จ่ออยู่บนคอของเขาทำให้ซุยอู่เหรินได้สติในทันที

                “ขออภัยคุณชายไป๋ ข้าเมาไม่น้อยเลยขาดสติ ไม่รู้ว่าที่นี่มีคุณชายดูแลอยู่จึงเสียมารยาทไป”

            ซุยอู่เหรินแก้ตัวหน้าด้าน ๆ แต่ถึงกระนั้นตอนนี้ก็ยังทำอะไรแม่ทัพชั่วผู้นี้ไม่ได้ ด้วยเขาพึ่งนำทัพกลับมาจากการชนะสงคราม ความดีความชอบนี้ย่อมช่วยให้เขาพ้นโทษได้แน่

            มู่เฉินยอมลดกระบี่ลง เช่นเดียวกับซุยอู่เหรินที่ไม่ตอแยอีก เพียงแค่เหลือบมองหนิงอวี่แล้วจากไป โดยมีสายตาอาฆาตของหลี่หยางมองตามหลังเขาไป

            มู่เฉินทำเพียงจ้องมองที่ใบหน้าบวมแดงของหนิงอวี่ที่มีน้ำตาคลอทั้งสองข้าง แต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด

                “คุณชายไป๋”

            เสียงอ่อนแรงของลู่เสียนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

                “ลู่เสียนเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

            มู่เฉิน ละสายตาจากหนิงอวี่ แล้วรีบถอดเสื้อคลุมร่างของลู่เสียนที่บัดนี้เสื้อผ้าถูกฉีกขาดไปบางส่วน นางร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยมี

หลี่หยางที่ส่งสายตาเป็นห่วงไปให้

            ลู่เสียนมองเห็นสายตาที่เป็นห่วงนั้นของเขา นางทำได้เพียงส่ายหน้าเพื่อบอกเขาว่านางไม่เป็นอะไร ด้วยน้ำตาที่นองหน้านั่นทำให้หลี่หยางยิ่งรู้สึกเจ็บแค้นมากขึ้น