บทที่ 6

"ข้าว.. หายใจเข้าลึกๆ ไว้นะ"

"จะหายใจเข้าลึกๆ อะไรคนมันเจ็บ โอ๊ยย"

"เอาไงดี ข้าวต้องใกล้คลอดแน่เลยครับป้า"

"ป้าโทรเรียกรถแท็กซี่แล้ว แล้วนี่เราจะเดินอะไรนักหนา" เท่าที่ดูคนที่ตื่นเต้นสุดก็คงจะเป็นฟีฟ่า อยู่ไม่เป็นที่เลย

"เมียกับลูกผมจะเป็นยังไงบ้างครับ"

"โอ๊ยย ไอ้ฟีฟ่าฉันได้ยินนะ!"

"ยังจะได้ยินอีก"

"หนูเจ็บแบบไหนลูก" สุนีย์ไม่เคยคลอดลูกก็เลยไม่รู้ว่าเจ็บแบบไหน แต่ก็พอได้ยินคนอื่นเขาพูดกันเวลาคลอดลูกเจ็บมาเป็นระยะ

"ตอนนี้หายแล้วค่ะป้า"

"อ้าวตกลงจะคลอดไหมเนี่ย" ฟีฟ่าสงสัยเพราะเมื่อสักครู่ยังเหมือนเจ็บมากอยู่เลย

"เขาเรียกเจ็บท้องเตือน ก่อนอื่นเราต้องรีบพาข้าวไปโรงพยาบาลก่อน"

"เดี๋ยวผมเข้าไปเอาของที่เตรียมไว้ก่อนนะครับ" ฟีฟ่ารีบเข้าไปในห้องนอนข้าวทิพย์ แล้วหยิบตะกร้าที่มีของเตรียมคลอดไว้ในนั้นเดินออกมารอแท็กซี่

"ป้าถามจริงเถอะเรามองไม่เห็นอะไรจริงๆ เหรอข้าว" ขณะที่พูดสุนีย์มองไปดูฟีฟ่าที่ชะเง้อคอมองหาแท็กซี่ว่าเมื่อไรจะเข้ามา

"ป้าจะให้ข้าวเห็นแก่ตัวเหรอคะ" ทำไมเธอจะไม่เห็นว่าฟีฟ่าทำดีกับเธอมาตลอด แต่เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขา เธอจะให้เขามาแบกรับภาระตรงนี้ด้วยไม่ได้

"แท็กซี่มาแล้วครับ" ฟีฟ่ารีบกลับเข้ามาพยุงข้าวทิพย์ออกไปหาแท็กซี่

[โรงพยาบาลของรัฐบาล]

"เชิญพ่อของเด็กเข้ามาด้วยค่ะ" พยาบาลเรียกให้พ่อของเด็กไปเอาของที่ต้องเปลี่ยนออกจากตัวแม่เตรียมคลอด

"ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พ่อเด็กค่ะ"

"อ้าวเหรอคะ"

"เด็กไม่มีพ่อค่ะ"

"จะไม่มีพ่อได้ยังไงก็ผมนี่ไง" ฟีฟ่าตามเข้ามาได้ยินคำนั้นพอดี "เธองอนให้ผมน่ะครับ"

หลายชั่วโมงผ่านไป...

"แล้วนี่เองจะเดินอะไรนักหนา ป้าล่ะปวดหัวแทน"

"นี่มันหลายชั่วโมงแล้วนะครับป้าทำไมข้าวยังไม่คลอด เธอต้องเจ็บมากแน่เลย"

"บางคนเจ็บท้องข้ามวันข้ามคืน"

"แต่ยุคสมัยนี้มันมียาเร่งคลอดแล้วนะครับ"

"เอ็งรู้ได้ไงวะ"

ฟีฟ่าไม่ได้พูดอะไรอีก ก่อนหน้านี้เขาศึกษาดูมาหมดแล้ว จนถึงกระบวนการการคลอดลูก

แต่ถึงไม่พูดคนเป็นป้าก็รู้ สักวันคิดว่าหลานคงใจอ่อน ถ้าอีกฝ่ายไม่ท้อไปเสียก่อน

"ญาติของคุณข้าวทิพย์คะ"

"ผมครับมีอะไรครับ" ได้ยินเสียงเรียกญาติฟีฟ่ารีบเข้าไปหา

"ภรรยาของคุณคลอดแล้วนะคะ"

"ป้า! เมียผมคลอดแล้ว"

ในเวลาต่อมาที่ห้องพักฟื้น..

สุนีย์จองห้องพิเศษแบบราคาไม่แพงไว้ให้หลาน ถึงแม้ว่าจะเป็นห้องพิเศษแบบเล็กๆ แต่มันก็สะดวกเพราะมีห้องน้ำในตัว

"เจ็บมากไหม"

"ก็ลองมาคลอดดูสิ"

"ถ้าเจ็บแทนได้ฉันก็จะเจ็บแทนไปแล้ว"

"พูดมาก..ซี๊ดดด"

"เป็นอะไร"

"ป้าอยู่ไหนฉันจะไปเข้าห้องน้ำ"

"เข้าห้องน้ำเหรอ เดี๋ยวไปเอาที่นั่งฉี่มาให้"

"จะบ้าเหรอ..ฉันไม่ได้ปวดฉี่"

"ปวดขี้เหรอ?"

"อืม!"

"มีอะไรกันคะ" พยาบาลกำลังจะเข้ามาวัดความดันของแม่พอดี

"เมียผมปวดท้องแบบว่าครับ"

"ปวดอุจจาระใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะ" ข้าวทิพย์ตอบออกไปเบาๆ

"แม่หลังคลอดเองทุกคนจะเป็นแบบนี้ค่ะ ที่จริงไม่ได้ปวดหรอกค่ะแต่แผลตรงนั้นมันใกล้ก็เลยมีความรู้สึกว่าปวด" เพราะคนไข้ก่อนคลอดสวนปัสสาวะออกหมดแล้ว

"แล้ว.."

"แล้วต้องทำยังไงครับ" ข้าวทิพย์ยังถามไม่จบเลยฟีฟ่าก็ชิงถามให้ก่อน

"ไม่ต้องทำอะไรค่ะ เดี๋ยวสักพักพยาบาลจะมาทำแผลให้นะคะ"

ดึกๆ คืนเดียวกัน..

"ข้าวนอนหลับแล้วเหรอ"

"ครับ.. แล้วนี่ป้าเสร็จธุระแล้วเหรอครับ"

"เสร็จแล้ว.. พรุ่งนี้เอ็งมีเรียนไม่ใช่เหรอกลับบ้านไปได้แล้ว เดี๋ยวป้าเฝ้าต่อเอง"

"ใกล้สว่างค่อยกลับครับ"

"ป่านนี้ทางบ้านเองไม่ประกาศหาคนหายแล้วเหรอ"

"ไม่หรอกครับ"

04 : 20 น.

ก๊อกแก๊ก

"นายจะไปไหน"

"ฉันทำเธอตื่นเหรอ"

"เปล่าหรอกฉันอยากเข้าห้องน้ำ"

"ปวดขี้อีกหรือเปล่า"

"ไม่ใช่"

"ถ้างั้นก็ลุก" ฟีฟ่าเข้าไปพยุงข้าวทิพย์ให้ลุกขึ้น

"ดะ เดี๋ยวก่อนเหมือนอะไรมันจะ.."

ทั้งสองมองต่ำลงไปดูพร้อมกัน และตอนนี้น้ำสีแดงคล้ำไหลผ่านผ้าถุงที่เธอใส่อยู่ลงไปจนถึงปลายเท้า

"ใส่ไอ้นั่นปิดอยู่ไม่ใช่เหรอ" ฟีฟ่าหมายถึงผ้าอนามัยของโรงพยาบาล

"มันออกเยอะเกินจน..อุ้ยนายจะทำอะไร" มือเรียวโอบต้นคออีกฝ่ายไว้แน่นตอนที่ถูกเขาอุ้มพาไปเข้าห้องน้ำ

"ให้ช่วยทำความสะอาดไหม"

"บ้าหรือไง! ออกไป" ทั้งสองไม่ได้พูดกันเสียงดัง เพราะไม่อยากกวนให้ป้าตื่น เมื่อคืนนี้ท่านก็ดูแลหลานน้อยทั้งคืน

ข้าวทิพย์ทำความสะอาดร่างกายในห้องน้ำอยู่ครู่หนึ่งก็ออกมา..

"......."

"เสร็จแล้วเหรอ" คนที่กำลังก้มๆ เงยๆ เช็ดพื้นอยู่หันมองไป

"นายทำอะไร"

"ก็ทำความสะอาดพื้นไง"

"นั่นน้ำคาวปลาของฉันนะ"

"แล้วฉันทำไม่ได้เหรอ"