บทที่ 7 ไม่มีรอบสาม (NC)

ฟางหลินเฉินเป็นบุรุษที่ผ่านสมรภูมิบนเตียงมามาก วันนี้เขายอมรับกับตัวเองว่าหญิงสาวใต้ร่างคนนี้ ถูกใจเขาไปเสียทุกอย่าง แม้แต่ยามที่นางควบคุมตัวเองไม่อยู่ สุขสมจนหน้าแดงก่ำสายตาเหลือกกลับ นางยังคงดูน่ารัก ขณะที่นางคว้าจับผ้าปูที่นอนไว้แน่น สองมืออวบของนางก็ยังน่ามองสำหรับเขา

“อ้า..อา ไม่..ไม่..อ้า!” หลิวลี่อินรู้สึกใกล้ลอยไปถึงขอบฟ้าทุกขณะ ความร้อนแรงของสัมผัสที่สอดประสานกันแผดเผาราวกับเปลวไฟที่ลุกโชน นางแทบจะหยุดหายใจเมื่อเขากัดที่ข้อเท้าและกระทุ้งเข้ามาในตัวนางลึกสุดครั้งแล้วครั้งเล่า

ฟางหลินเฉินรู้สึกถึงการบีบรัดในช่องแคบ เขาจึงขยับสะโพกให้เร็วขึ้นและแรงขึ้น จนตัวเขาเองก็ใกล้ถึงจุดระเบิดความเสียวซ่านเพราะนางบีบแน่นเหลือเกิน แต่ยังคงพยายามอดทนเพื่อพานางฟ้าแสนน่ารักไปให้ถึงยอดเมฆาเสียก่อน

“อ๊ะ อ้า ๆ ๆ....” เสียงกรีดร้องอย่างไร้สติดังออกมา สายน้ำแห่งความสุขสันต์พุ่งกระแทกตัวของเขาและแตกออกราวกับน้ำพุคลั่ง หญิงสาวร่างอวบอ้วนตัวสั่นสะท้าน แอ่นอกขึ้นและหลับตาแน่นกัดฟัน ปลายเท้าของนางสั่นอย่างรุนแรงคล้ายไม่อาจควบคุมใกล้ริมฝีปากของเขา

ฟางหลินเฉินแทบคลั่งเมื่อสายน้ำรักของนางพรั่งพรูออกมาจากช่องทางคับแคบ และโอบล้อมทับถมราวคลื่นทะเลซัดใส่แท่งหยกร้อนของเขา 

ชายหนุ่มผลักดันตัวเองเร็วแรงระรัวจนความรู้สึกพุ่งทะยานสุดขอบ ระเบิดความสุขสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวนางฟ้า ระหว่างที่เขากอดขาของนางเอาไว้แน่นราวกับเป็นที่ยึดเหนี่ยวในชีวิตเพียงหนึ่งเดียว

เมื่อความร้อนแรงถูกปลดปล่อยและค่อยๆ จางหายไป หัวใจของฟางหลินเฉินเต้นแรงเหมือนกับจังหวะของเสียงกลองที่กึกก้องอยู่ในห้วงอากาศ ก่อนที่จะปล่อยให้ความสงบและความอ่อนโยนเข้ามากลืนกินความรู้สึกทั้งหมด

เขายอมปล่อยขาอิ่มของหลิวลี่อิน มองดูนางหลับตาตัวสั่นระริก หัวใจของเขาคล้ายถูกโอบล้อมด้วยความอบอุ่นและความรู้สึกสบายใจอย่างที่สุด ราวกับดอกไม้ที่เบ่งบานในรุ่งอรุณหลังสายฝนกระหน่ำมาทั้งคืน 

“นางฟ้า..” เขาเรียกเสียงแหบพร่า เอื้อมมือไปปัดเส้นผมออกจากแก้มนวลของนางอย่างเบามือ ปลายนิ้วของเขาสั่นเบาๆ แต่เขาก็ยังคงดูแลนางราวกับเป็นหยกชั้นดี

หลิวลี่อินรู้สึกถึงฝ่ามือที่โอบหลังคอของนาง และริมฝีปากอุ่นที่จุมพิตหน้าผาก นางจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองดูชายหนุ่มหน้าตางดงามที่กำลังทะนุถนอมนางอย่างที่สุด

เขาค่อยๆ ถอนตัวออกจากนางและโอบอุ้มนางไปวางด้านข้าง เพราะนางเพิ่งทำที่นอนตรงนั้นเปียกชื้นเป็นวง แม้หญิงสาวจะรู้สึกเขินอาย แต่ก็อบอุ่นหัวใจที่เขาดูแลนางอย่างดี

นางคิดว่าเขาอาจอยากรีบไปล้างตัว เพราะทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อไคลไม่ต่างจากนางมากนัก และยังมี..คราบน้ำหวานของนาง..แต่เขากลับก้มลงมากอดนางเอาไว้ในอ้อมแขน ทั้งยังลูบหลังของนางเบาๆ คล้ายปลอบประโลม

“ดีไหม..” เขาถามเสียงทุ้มข้างหู

“...” หลิวลี่อินหน้าแดงทันใด นางไม่รู้ว่าควรตอบเช่นไร จะบอกว่าไม่ได้รู้สึกดีก็คล้ายไม่จริง แต่จะให้นางตอบว่ารู้สึกดีมากตามจริง เรื่องนี้ก็น่าอายยิ่งนัก จะให้นางกล้าเอ่ยออกไปได้อย่างไร

“ฮึ ๆ ๆ..ผมจะตีความว่าคุณรู้สึกดีก็แล้วกันนะ” เขาหัวเราะเบาๆ และกอดนางแน่นขึ้นอีกนิด ซุกหน้าเข้าซอกคออุ่นและขบกัดนางอย่างละมุน

“เอ่อ..ท่านพี่ ..อย่าเจ้าค่ะ ตัวข้ามีแต่เหงื่อ” นางผลักเขาเบาๆ กลัวว่าเหงื่อสกปรกของนางจะทำให้เขารู้สึกไม่ดี ทั้งนางยังอับอายกับเรื่องนี้ด้วย

“ออกจะหวานนะ” เขายิ้มและเลียเหงื่อของนางอย่างหลงใหลคลั่งไคล้

“อย่า..อย่าเจ้าค่ะท่านพี่” นางยังพยายามปฏิเสธเขา เขาจึงเงยหน้าขึ้นมอง

“..ใช่ นี่ดึกมากแล้ว ต่อรอบสามอีกไม่ได้” เขาพูดคล้ายเพิ่งนึกบางอย่างได้

“เจ้าคะ?” 

“เกมจบแล้ว คุณไม่ต้องเล่นบทฮูหยินอีกแล้ว” เขาบอกพร้อมลุกขึ้นนั่ง

“เจ้าคะ?..” แต่หลิวลี่อินกลับงุนงงคล้ายไม่เข้าใจ

“ก็บอกว่าไม่ต้องแกล้งเป็นฮูหยินแล้ว ออกไปเถอะ” เขาตอบสั้นๆ และรู้สึกกังวล แม้เขาจะชอบหญิงสาวคนนี้มาก แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้นางนอนกับเขาทั้งคืน 

“...” หลิวลี่อินสับสนและหวาดกลัว

ฟางหลินเฉินเห็นความกลัวในแววตากลมโต หัวใจของเขาบีบรัด เขาโน้มตัวดึงนางลุกขึ้นมากอด

“ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ฉันแค่นอนกับเธอทั้งคืนไม่ได้” เขาเอ่ย

“ข้า..เอ่อ ข้าทำสิ่งใดผิดหรือเจ้าคะ ท่าน..คือ..ท่านพี่” นางถามเสียงสั่น

“ไม่ คุณไม่ได้ทำอะไรผิด คุณน่ารักมาก มากเหลือเกิน ถ้าคุณอยู่นานกว่านี้ ผมอาจจะตบะแตกและฝืนข้อห้ามของตัวเอง และมันจะเป็นผลแย่ต่อเราทั้งสองฝ่าย 

ผมสัญญา ผมจะเรียกใช้บริการของคุณอีก ถ้าคุณไม่อยากให้เรามีปัญหาต่อกัน คุณควรเชื่อฟัง นะครับ..ออกไปก่อนเถอะ หรือถ้าคุณเดินไม่ไหว ผมจะเรียกผู้จัดการมาช่วย ดีไหมครับ” เขาพูดและลูบหลังของหญิงสาวเบาๆ 

“เอ่อ ท่านพี่..ข้าไม่แน่ใจว่าท่านพูดถึงสิ่งใด แต่..คืนนี้เป็นคืนเข้าหอ..ข้าคิดว่าออกไปยามนี้ อาจ..เกิดเรื่องร้าย รอพรุ่งนี้ หากท่านยังไม่ต้องการอยู่กับข้า ข้าจะย้ายออกไปเจ้าค่ะ”

“อย่าดื้อสิ..” ฟางหลินเฉินขยับถอยออกมาเพื่อมองหน้าของอีกฝ่าย เขารู้สึกสงสัยที่วิธีการพูดของนางยังคงเป็นแบบโบราณ

“เอ่อ..ข้า..ท่านจะให้ข้านอนพื้นก็ได้เจ้าค่ะ” หลิวลี่อินพูดพร้อมกับพยายามคุกเข่าขอร้อง แม้นางจะรู้สึกปวดเมื่อยทั้งร่าง

“หมายความว่ายังไง” เขาขมวดคิ้ว และเริ่มจำบางอย่างได้อย่างชัดเจน เขาเหมือนฝันว่าตายแล้ว และได้พบท่านยมบาลอ๋องฉินกวง และ..เขาก็ถูกส่งกลับมายังโลกมนุษย์อีกครั้ง

“ไม่จริงใช่ไหม..” ฟางหลินเฉินขมวดคิ้วมุ่น มองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างหวาดกลัว จากนั้นเขาก็รีบลงจากเตียงและวิ่งไปดูรอบๆ ห้อง ก่อนจะวิ่งไปเปิดประตูเพื่อดูข้างนอกห้อง

“ท่านพี่..” นางนั่งอยู่บนเตียงเรียกด้วยความตื่นตระหนก ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ 

เมื่อประตูเปิดออก ฟางหลินเฉินก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะด้านนอกประตูมีหญิงสาวที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของสาวใช้เหมือนในยุคโบราณ และยังมีบ่าวชายอีกหลายคน ทุกคนเหมือนเฝ้าประตูหน้าต่างไว้ ต่างตกใจกรีดร้องเมื่อเห็นเขาในขณะที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อน

“กรี๊ด!!..นายน้อย” สาวใช้หลายคนต่างก้มหน้าหลบและวิ่งหนีจ้าละหวั่น พวกบ่าวชายก็ต่างหันหลังให้เขาและเดินออกไปไกลยิ่งขึ้น หลายคนคล้ายหวาดกลัวมากกว่าจะเขินอาย

เขารีบปิดประตูและเดินกลับมายังเตียงนอน มองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยความตื่นกลัว เขาพยายามหายใจเข้าลึกๆ เพื่อจะได้พูดคุยและถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ 

“ท่านพี่..” 

"ตกลง..นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!” เขาถามเสียงหลง..