บทที่ 1

“เสียใจด้วยครับคุณชิง ลูกสาวของคุณเสียชีวิตเมื่อเวลาตีหนึ่งสิบสามนาทีของวันที่สิบห้า กุมภาพันธ์ หลังการช่วยชีวิตล้มเหลว”

ในมือของชิงอี้กำตุ๊กตากระต่ายตัวหนึ่งไว้แน่น ดวงตาจับจ้องไปยังห้องผ่าตัดอย่างเหม่อลอย

เธอเข้าไปส่งลูกสาวเป็นครั้งสุดท้าย

บนเตียงผ่าตัด ชิงอี้กุมมือน้อย ๆ ที่แห้งเหี่ยวของลูกสาวไว้

มันเย็นเฉียบไร้ซึ่งอุณหภูมิ

เธอจัดแต่งเส้นผมให้ลูกสาว

ในหัวของเธอดังก้องไปด้วยเสียงแผ่วเบาของลูกสาวก่อนที่จะถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน

“แม่คะ คุณอายังไม่มาอีกเหรอคะ?”

‘คุณอา’ ที่ลูกสาวเอ่ยถึง คือโจวเฉาหลี่ พ่อผู้ให้กำเนิดของเธอเอง เขาไม่เคยอนุญาตให้ลูกสาวเรียกเขาว่าพ่อ แต่กลับให้ลูกชายของรักแรกเขาเรียกพ่อได้

ความปรารถนาสูงสุดในวันเกิดของจือจือ คือการได้ฉลองกับพ่อ และหวังว่าพ่อจะอนุญาตให้เธอได้เรียกเขาว่าพ่อสักครั้ง

เนื่องจากจือจือมีภูมิคุ้มกันต่ำ เมื่อปีที่แล้วเธอต้องยืนรอโจวเฉาหลี่กลับมากินข้าวท่ามกลางลมหนาวจนเป็นไข้หวัดใหญ่และกลายเป็นโรคปอดบวม ปีนี้อาการของเธอก็ทรุดลงอย่างรวดเร็วจนต้องนอนโรงพยาบาลมาตลอด

และในวันนี้ ซึ่งเป็นวันในฤดูหนาวอันเย็นยะเยือกอีกครั้ง จือจือก็แอบเธอไปยืนรอโจวเฉาหลี่กลับมากินข้าวที่หน้าประตูบ้านอีก

หลังจากที่เธอหมดสติไป ชิงอี้ก็รีบนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที

หมอออกหนังสือแจ้งภาวะวิกฤติ

ชิงอี้ขอร้องให้โจวเฉาหลี่กลับมาฉลองวันเกิดกับลูก

เขารับปากแล้ว

แต่เขาก็ผิดสัญญาอีกครั้ง

เธอกอดร่างเล็ก ๆ ที่ผ่ายผอมของลูกสาวไว้อย่างแผ่วเบา พลางกระซิบว่า “ลูกรัก... ลูกหลุดพ้นแล้วนะ”

ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บป่วยอีกต่อไป

ไม่ต้องถูกพ่อเกลียดชัง ไม่ต้องเฝ้ารอคอยความรักจากพ่อที่ไม่มีทางได้รับทุกวันอีกแล้ว

“แม่คะ ทำไมคุณอาไม่ให้หนูเรียกพ่อ แต่พี่ชายเรียกได้ล่ะคะ...”

“แม่คะ เป็นเพราะว่าน้าหร่วนชอบพี่ชาย พ่อถึงได้ชอบเขาใช่ไหมคะ...”

คำถามไร้เดียงสาเหล่านั้นของลูกสาว ราวกับยังคงดังก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ข้างหูของเธอ

เธอที่อายุยังน้อยไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงไม่ชอบตัวเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงเรียกพ่อไม่ได้ คิดแค่ว่าตัวเองดีไม่เท่าพี่ชาย พ่อถึงได้ไม่รักตัวเอง...

หกปีก่อน เธอเกิดพลาดพลั้งกับโจวเฉาหลี่จนตั้งท้องจือจือ และต้องแต่งงานกันด้วยเหตุนี้

ตอนที่คลอดจือจือ เธอตกเลือดอย่างหนักเพราะคลอดยาก แต่เขากลับไม่เคยใส่ใจไถ่ถาม

เพราะโจวเฉาหลี่กำลังไปเฝ้าหร่วนหนิงถัง รักแรกของเขาที่กำลังคลอดลูกเช่นกัน ใครสำคัญกว่าใคร เห็นได้ชัดในทันที

หลังจากหร่วนหนิงถังคลอดลูกชาย เธอก็ทิ้งลูกไว้ให้โจวเฉาหลี่แล้วเดินทางไปต่างประเทศ หายตัวอย่างไร้ร่องรอย

ส่วนเธอที่รักโจวเฉาหลี่มานานหลายปี เพื่อเอาใจเขา จึงยอมรับลูกที่เกิดจากรักแรกของเขามาเลี้ยงดู และเธอก็เลี้ยงดูเด็กคนนั้นให้โตมาอย่างดีประดุจลูกแท้ ๆ ของตน

เขาไม่ให้จือจือเรียกพ่อ แต่กลับปฏิบัติต่อลูกของรักแรกราวกับของล้ำค่า นี่คือความแตกต่าง...

ตอนที่คลอดยากครั้งนั้น เธอน่าจะเข้าใจได้แล้วว่าหัวใจของผู้ชายก็เหมือนก้อนหิน ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่มีวันอบอุ่นขึ้นมาได้

ทั้ง ๆ ที่จือจือเกิดก่อนในช่วงเช้า แต่เขากลับจะให้ลูกชายของรักแรกเป็นพี่ และมอบสถานะหลานชายคนโตของตระกูลโจวให้เขา

จนกระทั่ง

ใคร ๆ ต่างก็คิดว่าเด็กคนนั้นคือลูกชายของโจวเฉาหลี่

ส่วนจือจือ เป็นแค่ลูกนอกสมรส!

หมอยืนอยู่ด้านหลัง มองแผ่นหลังที่สั่นเทาของเธออย่างหนักใจ “พ่อของเด็กยังไม่มาอีกเหรอครับ?”

ตั้งแต่ที่โจวอวิ๋นชูเข้ารักษาตัวจนถึงตอนนี้ ก็ไม่เคยเห็นเงาของพ่อเด็กเลย

แววตาของชิงอี้เย็นเยียบขึ้น ก่อนจะแค่นหัวเราะ “พ่อของเด็กน่ะเหรอ กำลังพาลูกนอกสมรสของเขาไปต่างประเทศเพื่อพบแม่แท้ ๆ แล้วก็จัดงานวันเกิดให้เขาอยู่”

เป็นแบบนี้ทุกปี

ส่วนเธอก็โง่เง่าเลี้ยงลูกให้คนอื่นมาสี่ปี

เด็กที่เกิดวันเดียวกัน แต่จือจือกลับได้รับเพียงความเย็นชาที่ไม่สิ้นสุด!

หมอชะงักไปครู่หนึ่ง มองผู้หญิงที่น่าสงสารตรงหน้าแล้วไม่รู้จะปลอบโยนอย่างไร

วันแรกที่จือจือจากไป ชิงอี้ก็จัดการเรื่องเอกสารทุกอย่างให้ลูก

เอกสารยืนยันขั้นตอนการเผาศพของเมืองเป่ย จำเป็นต้องมีลายเซ็นของพ่อและแม่

ชิงอี้กลับไปที่วิลล่าอ่าวท่าเรือเพื่อเก็บของของจือจือ

เสียงรถยนต์ดังขึ้นจากชั้นล่าง

“คุณพ่อครับ! คุณพ่อจะทิ้งแม่แล้วไปแต่งงานกับน้าหร่วนเมื่อไหร่ครับ ผมอยากให้น้าหร่วนเป็นแม่ของผม!”

โจวเฉาหลี่พาดเสื้อโค้ตไว้บนแขน ก้มลงไปหยิกแก้มของเด็กชาย “หนานหนาน ลูกเรียกน้าหร่วนว่าแม่ได้เลยนะ”

ชิงอี้ที่อยู่ชั้นบนได้ยินทุกอย่างชัดเจน

หัวใจของเธอเจ็บแปลบจนต้องหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ

“ไปให้แม่ของลูกอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ แล้วจะได้ไปงานเลี้ยงต้อนรับน้าหร่วนของลูก”

หนานหนานกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “เย่!”

แต่แล้ววินาทีต่อมา ใบหน้าเล็ก ๆ ของหนานหนานก็สลดลง “แต่ว่า... ถ้าแม่รู้ แม่จะไม่ให้ผมไปหรือเปล่าครับ? ผมเกลียดแม่ที่สุดเลย แม่ไม่เคยให้ผมกินของข้างนอกเลย!”

โจวเฉาหลี่ลูบหัวของหนานหนานเป็นเชิงให้ท้าย “พ่ออยู่ตรงนี้ทั้งคน เธอไม่กล้าหรอก”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น และสบตากับชิงอี้ที่กำลังเดินลงบันไดมาพอดี

ใบหน้าของเขาเรียบเฉย ก่อนจะเบือนสายตาหนีไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา ราวกับมองไม่เห็นเธอ

หนานหนานวิ่งเข้าไปจับมือชิงอี้ “แม่ อาบน้ำให้ผมหน่อย เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอก”

ชิงอี้ชักมือกลับ แล้วเงยหน้ามองโจวเฉาหลี่ “คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า?”

โจวเฉาหลี่เหลือบมองเธอชืด ๆ “อะไร?”

หลายปีมานี้ เขาเย็นชามาตลอด ทั้งกับเธอและกับจือจือ

ชิงอี้หัวเราะเยาะตัวเอง

ใช่สิ เขาจะไปจำได้ยังไงว่าจือจือกับหนานหนานเกิดวันเดียวกัน?

วันเกิดของหนานหนาน ทุกปีเขาจะพาไปฉลองกับหร่วนหนิงถังอย่างยิ่งใหญ่

ส่วนจือจือ ในทุก ๆ ปี ทำได้เพียงยืนรอพ่อที่ไม่เคยกลับบ้านท่ามกลางลมหนาว

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

โจวเฉาหลี่แค่นเสียง “วันนี้ไม่ว่าง”

“ไม่รบกวนเวลาคุณนานหรอก” ชิงอี้พูด “แค่เซ็นเอกสารสองฉบับ”

เธอยื่นแฟ้มเอกสารให้เขา พร้อมกับชี้จุดที่ต้องเซ็นชื่อ

โจวเฉาหลี่ดูรำคาญอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าการอยู่กับเธอเพิ่มอีกแม้แต่วินาทีเดียวก็ทำให้เขาหงุดหงิด

เขาขมวดคิ้วแล้วตวัดลายเซ็นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งเอกสารคืนให้เธอ

“คืนนี้ฉันกับหนานหนานจะอยู่ข้างนอก ไม่กลับ พรุ่งนี้เช้าให้จือจือไปลาครูให้หนานหนานครึ่งวันด้วย”

ชิงอี้กัดฟันกรอด นิ้วที่กำแฟ้มเอกสารบีบแน่นจนข้อขาวซีด

หากเพียงแต่เขาลองมองดูสักนิด

ก็จะเห็นว่าฉบับหนึ่งคือใบหย่า และอีกฉบับคือเอกสารเผาศพของจือจือ

แม้แต่การเซ็นเอกสารเขายังทำแบบขอไปที

“แล้วก็ บอกจือจือด้วยว่าไม่ต้องโทรมา”

ชิงอี้แค่นหัวเราะ

จือจือคงไม่โทรไปอีกแล้ว

และเธอก็จะไม่โทรไปอีกเช่นกัน

โจวเฉาหลี่มองท่าทีที่ผิดปกติไปของเธอ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ

เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาแล้ว ทางฝั่งหร่วนหนิงถังก็โทรมาถามว่าพวกเขาจะไปถึงเมื่อไหร่

หนานหนานยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็เดินตามโจวเฉาหลี่ออกไป “คืนนี้จะให้คุณแม่คนใหม่อาบน้ำให้แล้วกัน”

ชายหนุ่มขานรับอย่างตามใจ

“ได้สิ”

ชิงอี้ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังของทั้งคู่ที่เดินจากไปเนิ่นนาน

เธอรวบรวมข้าวของทุกอย่างในบ้านที่เกี่ยวข้องกับเธอและจือจือออกมาเผาทิ้งทั้งหมด

จากนั้นก็เดินทางไปที่ฌาปนสถานเพื่อเผาศพของจือจือ

เมื่อได้รับเถ้ากระดูก

น้ำตาของชิงอี้ก็ไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“จือจือ รอแม่นะ อีกไม่นานแม่จะรีบตามไปอยู่เป็นเพื่อนลูก...”

อีกด้านหนึ่ง

โจวเฉาหลี่พาหนานหนานไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับการกลับประเทศของหร่วนหนิงถัง

ทั้งสามคนดูชื่นมื่นสนิทสนมราวกับเป็นครอบครัวเดียวกัน ทุกคนต่างชื่นชมว่าพวกเขาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ และกล่าวหาว่าชิงอี้หน้าด้านยึดตำแหน่งคุณนายโจว ทำลายครอบครัวของพวกเขา

ในตอนนั้นเอง มีคนคนหนึ่งรีบแหวกฝูงชนเข้ามาหาโจวเฉาหลี่

“คุณโจวครับ ภรรยาและลูกสาวของคุณได้ทำพิธีเผาในวันนี้ ขอเชิญคุณไปรับเถ้ากระดูกที่ฌาปนสถานด้วยครับ”

โจวเฉาหลี่ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว กลับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอโตป่านนี้แล้ว คิดจะเล่นบทหึงหวงนี้ไปอีกนานแค่ไหน?”

“แต่ว่า คุณเป็นคนเซ็นเอกสารเผาศพด้วยตัวเองนะครับ แถมยังเซ็นใบหย่าด้วย...”

หัวใจของชายหนุ่มพลันหยุดเต้นไปชั่วขณะ “คุณว่าอะไรนะ”

โจวเฉาหลี่รีบขับรถไปยังฌาปนสถานทันที เขาไปถึงทันได้เห็นร่างของภรรยาและลูกสาวถูกผลักเข้าไปในเตาเผา

เพียงแค่ภาพนั้นภาพเดียว หัวใจของเขาก็ราวกับถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ

เจ้าหน้าที่ฌาปนสถานเห็นเพียงชายคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้นดัง ‘ตุ้บ’...