บทที่ 6

หร่วนหนิงถังหัวเราะออกมา “งั้นก็ต้องเป็นภรรยาของพ่อเธอสิ ถึงจะเป็นแม่ของเธอได้”

“อยากให้พ่อเธอแต่งงานกับน้าไหมล่ะ?”

หนานหนาน “เดี๋ยวผมจะให้พ่อหย่ากับแม่ แล้วให้น้ามาเป็นแม่ของผม!”

ชิงอี้ได้ฟังก็แอบหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

หนานหนานไม่รู้ว่า หร่วนหนิงถังก็คือแม่แท้ ๆ ของเขา เพียงแต่ตอนนั้นทิ้งเขาไว้ให้โจวเฉาหลี่เท่านั้นเอง

ต้องยอมรับว่าผู้หญิงอย่างหร่วนหนิงถังคนนี้มีเล่ห์เหลี่ยม มีชั้นเชิง ทั้งรักษากิจการงานเรียนของตัวเองไว้ได้ และยังรั้งผู้ชายที่ตัวเองต้องการไว้ได้อีกด้วย

“ผมก็นึกว่าคุณจะไม่มาโรงพยาบาลจริง ๆ ซะอีก”

ด้านหลัง มีเสียงห่างเหินของชายคนหนึ่งดังขึ้น ฟังดูมีแววเย้ยหยันอยู่บ้าง

ชิงอี้หันกลับไป ก็เห็นโจวเฉาหลี่ในชุดสูทสีดำ สง่างามและสูงส่งเหมือนเช่นเคย

หากเป็นเมื่อก่อน เธอคงจะดีใจจนต้องเข้าไปเอาอกเอาใจเป็นแน่

แต่ตอนนี้ เธอกลับขมวดคิ้วแน่นอย่างรุนแรงเมื่อได้เห็นเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเมินเฉยต่อลูกสาวมาเป็นเวลานาน ชาติที่แล้วลูกสาวจะไปรอเขาในคืนที่หิมะตกได้อย่างไร จนกระทั่งลูกสาวเสียชีวิตด้วยโรคปอดบวมเพราะไข้สูง!

วันนี้ที่โรงเรียนอนุบาล เขาก็ทิ้งลูกสาวที่ไข้สูงแล้วพาหนานหนานจากไปอีก ไม่ว่าเขาจะรู้หรือไม่รู้ว่าจือจือมีไข้หรือไม่ก็ตาม

ถ้าหากเขาใส่ใจจือจือจริง ๆ เขาจะไม่มีทางไม่สังเกตเห็นว่าจือจือก็มีไข้เหมือนกัน

มองดูชิงอี้ที่เปียกโชกไปทั้งตัว เขากวาดสายตามองขึ้นลง “ออกจากบ้านตระกูลโจวแล้ว ยังทำให้ตัวเองดูน่าสมเพชขนาดนี้อีก”

“หนานหนานอยู่ข้างใน คุณเข้าไปดูได้นะ”

ชิงอี้สูดหายใจเข้าลึก ๆ มองโจวเฉาหลี่แล้วหัวเราะเยาะ “เขาก็ไม่ใช่ลูกชายของฉัน ทำไมฉันต้องเข้าไปดูเขาด้วย?”

วินาทีต่อมาหลังจากพูดจบ ชิงอี้ก็ไม่สนใจว่าโจวเฉาหลี่จะทำหน้าอย่างไร หันหลังกลับแล้วจากไปทันที

ชาตินี้ เธอจะไม่คาดหวังให้เขามาดูแลลูกสาวอีกต่อไป และยิ่งไม่คิดว่าสักวันหนึ่งเขาจะหันกลับมามองดูแม่ลูกคู่นี้

ชาติที่แล้วก็เป็นเพราะความเย็นชาของเขานั่นแหละ ที่ฆ่าลูกสาว

เธอจะไม่ซ้ำรอยเดิมอีก

ในตอนนี้เองหร่วนหนิงถังก็เปิดประตูออกมา มองดูแผ่นหลังของชิงอี้ที่กำลังจากไป “พี่สะใภ้โกรธฉันอีกแล้วเหรอ? เป็นเพราะฉันอยู่ที่นี่ เธอเลยไม่ชอบหรือเปล่า?”

โจวเฉาหลี่ละสายตาอย่างเย็นชา “เรื่องเล็กน้อย”

“คุณหมอบอกว่าหนานหนานระบบทางเดินอาหารไม่ดี แพ้แลคโตสทำให้ทั้งอาเจียนและท้องเสีย แล้วก็ยังมีลมพิษเฉียบพลันที่เกิดจากการแพ้ไรฝุ่นด้วย หลังจากตรวจเลือดแล้ว ก็พบว่าช่วงนี้เขาหยุดอาบยาแก้แพ้ไปเลย”

หร่วนหนิงถังมองโจวเฉาหลี่ “ถ้าพี่สะใภ้ไม่กลับบ้าน เดี๋ยวฉันไปช่วยหนานหนานแช่น้ำยาที่บ้านเอง”

โจวเฉาหลี่ไม่ได้ปฏิเสธ

ตอนที่ชิงอี้กลับมาที่ห้องผู้ป่วย จือจือก็เอ่ยปากถาม “คุณพ่อมาเหรอคะ?”

เมื่อกี้เธอได้ยินเสียงของคุณพ่อ

ชิงอี้มองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของลูกสาว หัวใจก็บีบรัดแน่น

เธอจะบอกลูกสาวได้อย่างไรว่า พ่อกำลังดูแลหนานหนานอยู่ ไม่ได้มาดูเธอ

ชิงอี้นั่งลงข้าง ๆ ลูกสาว ก่อนจะพูดด้วยเสียงนุ่มนวล “แม่รู้ว่าจือจือชอบคุณพ่อ แต่คุณพ่อทำงานยุ่ง มาดูลูกไม่ทัน”

จือจือก้มหน้าลง มือเล็ก ๆ กำผ้าปูที่นอนแน่น “คุณพ่อไม่เคยชอบจือจือเลยใช่ไหมคะ? ไม่ว่าหนูจะพยายามเอาใจพี่กับคุณพ่อยังไง พวกเขาก็ไม่ชอบหนู”

“เป็นเพราะหนูไม่ดีพอใช่ไหมคะ?”

ชิงอี้ลูบหัวของจือจือ “จือจือลูกเก่งมากแล้ว ลูกไม่สามารถทำให้ทุกคนบนโลกชอบลูกได้ คนอื่นก็ไม่มีหน้าที่ที่จะต้องมาชอบลูกเหมือนกัน ดังนั้นอย่าไปใส่ใจความชั่วร้ายและสายตาที่คนอื่นมองลูกเลย แม้ว่าคนนั้นจะเป็นพ่อแท้ ๆ ของลูกก็ตาม”

“คนอื่นจะเกลียดลูก ลูกก็ยังเป็นลูก ลูกไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเอาใจใคร”

คำพูดเหล่านี้ สำหรับเด็กหญิงอายุสี่ขวบแล้ว อาจจะเข้าใจยากไปบ้าง แต่เธอไม่อยากจะซ้ำรอยเดิมอีก และไม่อยากจะเห็นลูกสาวคาดหวังความรักจากพ่อที่ไม่มีวันได้รับอีกต่อไป

จือจือก้มหน้าลง ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

คำพูดของแม่ เธอเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง

แต่ในใจก็ยังคงเศร้ามาก

สักวันหนึ่ง พ่อคงจะกลับมาใช่ไหม เด็กคนอื่นก็มีพ่อกันทั้งนั้น

น้ำตาของจือจือไหลพราก สะอื้นไห้ “แต่...แต่พี่บอกว่า หนูไม่ใช่ลูกสาวของบ้านตระกูลโจว เป็นลูกนอกสมรส...จริงเหรอคะ?”

หัวใจของชิงอี้สั่นสะท้าน “อย่าไปฟังเขาพูดจาเหลวไหล”

แววตาของเธอเย็นชาลง

เด็กอย่างหนานหนาน จะพูดจาแบบนี้ออกมาได้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีใครคอยเป่าหูอยู่เบื้องหลัง

เธอทำงานหนักให้บ้านตระกูลโจวราวกับเป็นวัวเป็นม้า แต่สุดท้ายกลับต้องมาถูกใส่ร้ายป้ายสี

พอจะนึกภาพออกเลยว่า การแต่งงานและครอบครัวในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ มันช่างย่ำแย่และเลวร้ายขนาดไหน!

จือจือนอนโรงพยาบาลหนึ่งคืน อาการคงที่แล้ว ไข้ก็ลดแล้ว

เธอลงจากเตียงมาเดินเล่น ก็บังเอิญเจอกับหนานหนานที่กำลังยืนเล่นเครื่องบินบังคับอยู่ที่โถงทางเดิน

จือจือเงยหน้าขึ้นมอง นั่นคือของขวัญที่น้าหนิงถังให้พี่ชายเหรอ? ดูน่าทึ่งและเท่มากจริง ๆ

หนานหนานเห็นจือจืออยู่ด้วย แถมยังใส่ชุดผู้ป่วย ก็ร้องอุทานออกมาทันที “โจวอวิ๋นชู เธอนี่มันชอบเลียนแบบจริง ๆ ขนาดป่วยยังต้องมาเลียนแบบฉันอีกเหรอ!”

“ฉันเปล่านะ!”

หนานหนานแค่นเสียงเย็นชา “เสียดายที่พ่อไม่มาดูเธอเลยสักนิด”

เขาก้มหน้าลงบังคับเครื่องบินบังคับ ให้พุ่งไปทางจือจือ

เห็นว่าเครื่องบินกำลังจะชนลงมา ชิงอี้ที่ถืออาหารเช้าอยู่ก็รีบอุ้มจือจือหลบออกมา เครื่องบินตกลงกระแทกพื้นอย่างแรง

จือจือมองไปทางชิงอี้ด้วยความตกใจ “คุณแม่...”

เพราะโจวเฉาหลี่ไม่ชอบจือจือ ไม่ยอมให้เธอเรียกว่าพ่อ แม้แต่ในบ้านตระกูลโจวทั้งหมด คนที่ได้รับความรักก็มีแต่หนานหนาน

ทำให้บุคลิกของจือจือมักจะระมัดระวังและคอยสังเกตสีหน้าของทุกคนอยู่เสมอ

ในใจของจือจือก็รู้ดีว่า ในบ้านตระกูลโจว ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครชอบเธอยกเว้นคุณแม่ และก็รู้ว่าตัวเองไม่มีทางสู้หนานหนานได้ ดังนั้นเธอจึงเป็นเด็กที่รู้ความมาโดยตลอด

ตอนนี้ชิงอี้เพิ่งจะตระหนักได้ถึงความล้มเหลวในการเลี้ยงดูของตัวเอง เมื่อก่อนมักจะคิดว่า จือจือก็แค่เป็นคนเก็บตัวไปหน่อย เพราะเวลาอยู่ต่อหน้าเธอ จือจือก็แสดงออกอย่างร่าเริงสดใส

“จือจือ ต่อไปนี้ไม่ว่าใครจะรังแกลูก ลูกก็เอาคืนไปเลยนะ แม่จะคอยหนุนหลังลูกเอง”

หนานหนานเห็นชิงอี้มาแล้ว ก็กำรีโมทคอนโทรลในมือแน่นขึ้นเล็กน้อย สายตาที่แม่มองเขาช่างดุร้ายเหลือเกิน

ชิงอี้มองหนานหนาน “ขอโทษจือจือซะ”

“ผม...ผมไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย ใครใช้ให้เธอไปยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ!”

พ่อกับน้าหนิงถังไม่อยู่ เขาไม่มีความกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับแม่

แม่น่ารำคาญจริง ๆ ชอบสั่งสอนเขา คอยผูกมัดเขาอยู่เรื่อย

พอคิดอีกที ในเมื่อพ่อก็ไม่ต้องการแม่กับจือจือแล้ว ต่อไปก็ยังมีน้าหนิงถังคอยหนุนหลังเขา

เขาจะกลัวอะไรกับแม่ที่เป็นยัยบ้านนอกไร้การศึกษาคนนี้ล่ะ!

หนานหนานรวบรวมความกล้าเถียงกลับ “ถ้าเธอทำเครื่องบินที่น้าหนิงถังทำให้ผมพังละก็ พวกแม่ชดใช้ไม่ไหวหรอก!”

ชิงอี้ก้มหน้ามองเครื่องบินของเล่นบนพื้น แววตาเย็นชา ของเล่นไร้ค่าแบบนี้ แค่มีคู่มือ ใคร ๆ ก็ทำได้

เธอไม่อยากจะไปถือสาหาความกับเด็กอย่างหนานหนาน

แต่วันนี้ เธอต้องทวงความยุติธรรมให้จือจือให้ได้

“ได้ ไม่ขอโทษ” ชิงอี้มองไปทางจือจือ “ลูกอยากจะทำอะไรกับเขาก็ทำเลย”

เมื่อก่อนแม่เคยสอนเธอว่า ห้ามตีคนด่าคน มันเป็นสิ่งที่ไม่สุภาพ

เธอรู้สึกอยากจะทำขึ้นมานิด ๆ แต่ถ้าวันนี้เธอตีหรือด่าพี่ชาย พ่อจะยิ่งเกลียดเธอมากขึ้นไหมนะ?

เธอนึกถึงคำพูดที่แม่บอกเธอเมื่อคืนนี้ คนเราต้องมีความกล้าที่จะถูกเกลียด

ดังนั้นจือจือจึงเดินตรงไปยังหนานหนาน

หนานหนานตกใจเล็กน้อย

หร่วนหนิงถังไปกดน้ำร้อนกลับมา เห็นภาพทั้งหมดนี้เข้าพอดี

เธอก้าวเท้าไปข้างหน้า ปกป้องหนานหนานไว้ด้านหลัง แล้วมองไปทางชิงอี้ “ทำไมพี่ถึงได้ดุหนานหนานขนาดนี้ เป็นแม่แบบนี้ จะสอนลูกให้ดีได้เหรอ?”

“พี่สะใภ้ เด็ก ๆ ทะเลาะกันจะไปเอาจริงเอาจังอะไรนักหนา พี่ทำหนานหนานตกใจหมดแล้ว”

โจวเฉาหลี่เพิ่งซื้ออาหารเช้ากลับมา ได้ยินคำพูดของหร่วนหนิงถังทั้งหมด

เขามองดูหนานหนานที่ตัวสั่นเทาหลบอยู่ข้างหลังหร่วนหนิงถัง ก็ขมวดคิ้วแน่น

ชิงอี้หัวเราะเยาะ กำลังจะอ้าปากพูด ก็ถูกเสียงเย็นชาที่ดังมาจากด้านหลังขัดจังหวะเสียก่อน...

“โรงพยาบาลไม่ต้องการให้คุณอยู่ที่นี่ พาจือจือกลับไปซะ”