บทที่ 44 กระแสทวนแห่งฟ้า

ทางด้านลานกว้างหน้าหอเทียนหยาง

จางอี้หมิยังคงยืนหยัดอยู่ท่ามกลางลานกว้างหน้าหอเทียนหยาง ท่ามกลางหมอกฝุ่นและเสียงคำรามของเหล่าอสูรดินเหนียว ดาบในมือของเขาเปื้อนเศษดินและคราบอสูร แต่มือทั้งสองข้างยังคงจับกระชับแน่น แม้ไร้ซึ่งพลังปราณ แต่ด้วยร่างกายที่ฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วงและกระบวนท่าอันเฉียบคม เขาก็ยังคงยืนหยัดต้านศัตรูได้อย่างไม่ลดละ

เมื่ออสูรตนหนึ่งพุ่งเข้ามาทางด้านซ้าย จางอี้หมิงใช้แรงบิดเอว เหวี่ยงดาบออกไปเป็นแนวโค้งคมกริบ ปลายดาบฟันทะลุไหล่อสูรดินเหนียวเสียงดังฉึบ! เศษดินกระจายตัวออกเป็นฝุ่นสีดำ อสูรตัวนั้นเซถลาไปด้านหลังก่อนที่ร่างจะถูกแรงฟันฉีกออกเป็นสองซีก

               ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ!

               โฮกกก!!!!

เสียงคำรามจากอสูรตัวอื่นดังก้อง มันพุ่งเข้ามารุมล้อมจากทุกทิศทาง จางอี้หมิงย่อกายลงเล็กน้อยก่อนพุ่งตัวไปข้างหน้า ใช้ดาบแทงทะลุอกของตัวหนึ่ง จากนั้นดึงกลับแล้วฟาดดาบฟันเข้าที่คอของอีกตัว เศษดินและโคลนกระเด็นไปทั่วราวกับห่าฝนที่โปรยปรายอยู่กลางสมรภูมิ

“ฮ่า!” จางอี้หมิงคำรามเสียงต่ำก่อนสะบัดดาบหมุนตัวเป็นวงกว้าง ร่างของอสูรที่อยู่รอบข้างถูกแรงฟันจนกระเด็นออกไปคนละทิศละทาง เสียงแตกกระจายของดินเหนียวดังก้องขึ้นทุกครั้งที่ดาบของเขาฟาดฟันลงไป

ทว่า แม้จะสังหารอสูรได้มากเพียงใด แม้ไม่ได้สิ้นเปลืองพลังงานในการโคจรลมปราณย้อนกลับ แต่ถึงอย่างไรเรี่ยวแรงของมนุษย์ก็มีขีดจำกัด ลมหายใจของจางอี้หมิงเริ่มหนักขึ้น เหงื่อไหลซึมไปตามไรผมและลำคอ แต่เขาก็ไม่หยุดยั้งเพียงเท่านั้น

มือทั้งสองยังคงจับกระชับดาบ เลือดในกายพลุ่งพล่านด้วยไฟแห่งนักสู้ แม้จะเหนื่อยหอบแต่ร่างกายของเขาก็ยังคงขยับเคลื่อน บุกทะลวงผ่านหมู่มวลอสูรดินเหนียวต่อไปไม่หยุดยั้ง!

เสียงกระบี่และดาบกระทบกันดังก้องไปทั่วลานหน้าหอเทียนหยาง จางอี้หมิงยืนหยัดอยู่ท่ามกลางฝุ่นดินที่กระจายฟุ้งไปทั่ว ดาบในมือของเขากวัดแกว่งไปมา ฟาดฟันอสูรดินเหนียวที่รายล้อมอยู่รอบตัวอย่างไม่ลดละ

เมื่ออสูรตัวหนึ่งกระโจนเข้ามาพร้อมกับง้างกรงเล็บใหญ่หมายจะฉีกกระชากร่างของเขา จางอี้หมิงรีบก้าวเท้าหลบไปด้านข้าง ปลายดาบในมือของเขาตวัดเป็นแนวโค้งเฉือนผ่านกลางลำตัวของมัน อสูรดินเหนียวแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ เศษดินกระเด็นไปทั่วพื้น แต่ยังไม่ทันได้พักหายใจ อสูรอีกสองตัวก็กระโจนเข้ามาจากด้านข้างพร้อมกัน จางอี้หมิงขบฟันแน่น หมุนตัวใช้ดาบฟาดออกไปเป็นแนวขวาง กรีดผ่านร่างอสูรสองตัวจนขาดสะบั้นกลางลำตัว

“ศิษย์พี่ ท่านไหวแค่ไหน?” เสียงของซ่งอินดังขึ้นจากด้านหลัง ขณะที่ตัวเขากำลังใช้กระบี่ปัดป้องอสูรดินเหนียวที่โถมเข้าใส่ไม่หยุด

จางอี้หมิงยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อก่อนจะหัวเราะหึ ๆ แล้วตอบ “จบศึกนี้ข้าจะไปผ่อนคลายที่สำนักสังคีตให้สะใจ”

ซ่งอินหลบกรงเล็บของอสูรอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะฟาดกระบี่ออกไปทำลายศัตรู “ข้าไปด้วยได้หรือไม่?”

“ข้าจะออกเงินให้เจ้าหลับนอนกับดาวเด่นสักคืนหนึ่ง” จางอี้หมิงตอบพลางเหวี่ยงดาบฟันอสูรอีกตัวจนร่างแตกกระจายเป็นเศษดิน

ซ่งอินหัวเราะเสียงดัง “ถ้าเช่นนั้น ข้าขอแม่นางฉีเหอ”

จางอี้หมิงยิ้มเย้ยขณะใช้สันดาบฟาดเข้าที่หัวอสูรอีกตัวจนมันระเบิดออก “หน้าที่ของนางคือปรนนิบัติข้า”

จากนั้น ต่างคนต่างไล่ฟาดฟันอสูรดินเหนียวที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่ลดละ โดยมีดาวเด่นสำนักสังคีตเป็นเป้าหมายในการผ่อนคลาย

ภายในหอเทียนหยาง

เสียงโลหะกระทบดินดังสะท้อนขึ้นมาเป็นระยะ แรงสั่นสะเทือนจากสมรภูมิรบเบื้องล่างทำให้โถน้ำชาบนโต๊ะไม้สั่นไหวเบาๆ แต่คนภายในหอเทียนหยางกลับนิ่งงัน ดวงตาหลายคู่จับจ้องออกไปยังลานกว้างเบื้องนอก ที่ซึ่งเหล่าศิษย์กำลังต่อสู้กับอสูรดินเหนียวอย่างดุเดือด

หวงจื่อรั่วยืนแน่วแน่ริมหน้าต่าง ร่างอรชรนิ่งสงบ แม้สายลมจะพัดต้องเสื้อผ้า แต่ใจของนางกลับปั่นป่วนดั่งคลื่นใต้ผืนน้ำ ดวงตาของนางจับจ้องไปยังร่างของบุรุษผู้หนึ่งท่ามกลางวงล้อมของอสูร จางอี้หมิงฟาดฟันดาบในมือด้วยพลังอันล้นเหลือ ทุกครั้งที่เขาหวดลงไป เศษดินก็ปลิวกระจุยกระจาย

ความที่นางเองก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์เช่นกัน ถึงอย่างไรนางก็พอมองออกว่า กำลังและเรี่ยวแรงของจางอี้หมิงกำลังลดลง

แตกต่างจากทางด้านหลินหนิง แม้หวงจื่อรั่วจะมองด้วยความสงบ แต่หลินหนิงนั้นกลับไม่ใช่ นางกระวนกระวายใจเดินวนไปมา

“พวกเราทำอะไรได้บ้าง?”

หวงจื่อรั่วไม่ตอบ แต่นางกำด้ามทวนแน่นขึ้น ก่อนจะตัดสินใจคว้าทวนคู่ใจของตนออกมา “ข้าจะออกไปช่วย”

พูดจบนางก็พุ่งตัวไปยังประตูอย่างรวดเร็ว แต่เพียงแค่ก้าวข้ามธรณีประตู แสงสีทองพลันวาบขึ้นตรงหน้า ม่านพลังที่ปกป้องศิษย์ระดับต้นของสำนักปิดกั้นมิให้นางผ่านไปได้

“ทำไม…” หวงจื่อรั่วกัดฟันแน่น นางยกมือสัมผัสม่านพลัง พยายามปล่อยพลังปราณดันออกไป แต่มันกลับไม่กระเทือนแม้แต่น้อย

“พวกเราออกไปไม่ได้…” หลินหนิงกล่าวเสียงเบาหวิว ขณะมองเพื่อนของตนที่ยืนแน่นิ่ง

หวงจื่อรั่วไม่ได้ตอบ นางเพียงจ้องออกไปยังลานเบื้องล่าง ดวงตาคมกริบฉายแววเดือดดาล ขณะจางอี้หมิงยังคงยืนหยัดฟาดฟันเหล่าอสูร มือเรียวกำด้ามทวนแน่นขึ้นจนข้อนิ้วซีดเผือด

               อยู่ห่างเพียงแค่นี้ กลับทำอะไรไม่ได้เลยหรือ

ลานหน้าหอเทียนหยาง

เสียงคำรามของอสูรดินเหนียวยังคงดังก้องสะท้อนไปทั่วลาน ดมดาบของจางอี้หมิงยังคงฟาดฟันไปมาไม่หยุด แม้เรี่ยวแรงจะลดลงเรื่อยๆ จนส่งผลต่อความเร็วและความแรงในการเหวี่ยงดาบ

แต่ทันใดนั้นเอง…

ฟึ่บ!

แสงสีขาวสว่างวาบขึ้นกลางอากาศ! รัศมีอันเจิดจ้าแผ่กระจายออกเป็นวงกว้าง อสูรดินเหนียวที่กำลังจะเข้าถึงตัวจางอี้หมิงพลันแตกกระจายเป็นเศษฝุ่นหินร่วงลงกับพื้นทันที ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นกลางวงล้อม ฝีเท้าหนักแน่นและมั่นคง เสียงกระแสพลังยังสั่นสะเทือนในอากาศ

               ครืนนน…!!!

ลิ่วเฉียง!

หนึ่งในผู้แข็งแกร่งที่สุดของสำนัก ปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยรังสีแห่งความแข็งแกร่ง ด้านข้างของเขาที่มาพร้อมกัน เป็นหญิงสาวร่างระหงยืนอยู่ ฟางหรง ศิษย์พี่คนงามผู้เชี่ยวชาญศาสตร์รักษา ทั้งสองใช้เวทมิติของลิ่วเฉียงมาโผล่ที่ลานประลองได้ทันเวลาพอดี

จางอี้หมิงกระชับดาบ มองดูพวกเขาด้วยสายตาเหนื่อยล้าแล้วกล่าวอย่างประชดประชัน

“ทำไมไม่รอให้ถึงพรุ่งนี้เลยล่ะ? จะได้มาตอนข้าตายพอดี”

ลิ่วเฉียงเหล่มอง พลางเอ่ยเสียงเรียบ

“หุบปาก!”

ฟางหรงกลั้นหัวเราะพลางยกมือป้องปากเบาๆ ก่อนจะหันไปมองจางอี้หมิงด้วยสายตาขบขันเล็กน้อย

จางอี้หมิงถอนหายใจแล้วโบกมือไปทางฟางหรง “ท่านรีบไปช่วยพวกคนเจ็บเหอะ”

“ข้ารู้หน้าที่ ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าบอกกล่าว” ฟางหรงกล่าวเสียงเรียบ

จากนั้นนางหยิบกระปุกยาใบหนึ่งออกมา โยนให้จางอี้หมิง

“กินซะ จะได้ไม่ตายกลางสนามรบ”

พูดจบ นางพุ่งตัวขึ้นไปบนหอเทียนหยางทันที ด้วยความคล่องแคล่วสมกับเป็นศิษย์ผู้แข็งแกร่งระดับสูงของสำนัก

เมื่อถึงจุดที่เหมาะสม ฟางหรงสูดลมหายใจเข้า รวบรวมพลังปราณไว้ในฝ่ามือ นางยกมือขึ้นเป็นรูปสามเหลี่ยม กำหนดจิตแน่วแน่ พลังปราณสีเขียวเรืองรองส่องประกายออกจากฝ่ามือ แผ่ขยายออกไปทั่วบริเวณ อาบไล้สำนักเทียนหยางด้วยพลังแห่งการเยียวยา บาดแผลของเหล่าศิษย์ที่บาดเจ็บเริ่มสมานตัว ความปวดร้าวจางหาย ร่างกายที่อ่อนล้ากลับมามีพลังอีกครั้ง

ลานหน้าหอเทียนหยาง

ลิ่วเฉียงกวาดสายตามองซากอสูรดินเหนียวที่กองอยู่เบื้องหน้า ก่อนจะหันไปสบตาจางอี้หมิงด้วยสายตาคมกริบ

“แค่นี้เจ้าจัดการไม่ได้หรือ?” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ เต็มไปด้วยอำนาจ

จางอี้หมิงที่กำลังหอบอยู่ กำดาบแน่นก่อนจะตอบกลับเสียงห้วน “หากข้ามีพลังปราณ ข้าคงจัดการหมด!”

เขาถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นปาดเหงื่อแล้วพูดต่อ “ถ้าเช่นนั้น... พวกที่เหลืออยู่ตรงนี้ ข้าฝากท่านด้วย”

พูดจบ เขาก็ทิ้งตัวลงนั่งพิงกำแพง พลางปล่อยให้ร่างกายได้พักหลังจากต่อสู้หนักหน่วง

ลิ่วเฉียงไม่พูดให้มากความ เพียงแค่ยกมือขึ้นเบาๆ เพียงพริบตาเดียว…

ฟึ่บ!

เสียงแหวกอากาศดังขึ้น ทวนประจำกายของเขาพุ่งทะลวงลงมาจากฟากฟ้า ราวกับสุนัขป่าที่ได้กลิ่นเลือด ปลายทวนเปล่งประกายเย็นเยียบ แรงกดดันมหาศาลแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ

“กระแสทวนแห่งฟ้า!”

ทันทีที่ทวนมาถึง ลิ่วเฉียงกระโดดขึ้นกลางอากาศ มือคว้าหมับเข้าที่ด้ามทวน ทันใดนั้นเอง ร่างของเขาพลันหมุนคว้างกลางเวหา!

ฟุบ! ฉัวะ! เปรี้ยง!

เสียงทวนแหวกอากาศราวสายฟ้าฟาด! อสูรดินเหนียวที่โถมเข้ามาถูกฟาดกระจายเป็นเศษดินละเอียด ท่ามกลางเสียงคำรามและแรงสั่นสะเทือนจากแรงกระแทก

ลิ่วเฉียงพุ่งตัวเข้าใส่ฝูงอสูรด้วยท่าร่างว่องไว ทวนในมือกรีดผ่านกลางร่างของศัตรูแต่ละตัวอย่างไร้ปรานี ซากดินแตกกระจุยเป็นวงกว้าง ลมหอบพัดกระจาย เศษฝุ่นปลิวว่อนเต็มลาน

ภายในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ…

ทุกอย่างเงียบกริบ…

เหล่าอสูรดินเหนียวที่เคยกระหน่ำจู่โจม ถูกทำลายลงจนหมดสิ้น!

จางอี้หมิงและซ่งอินที่นั่งอยู่มองตาค้าง พวกเขารู้ดีว่าลิ่วเฉียงแข็งแกร่ง แต่ไม่คิดว่าจะเหนือชั้นถึงเพียงนี้

“สมกับเป็นสายฝึกยุทธ์อันดับหนึ่งในสำนัก” จางอี้หมิงพึมพำเบาๆ

ซ่งอินกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะหันไปพูดกับจางอี้หมิง “ข้าเพิ่งเคยเห็นศิษย์พี่ลิ่วเฉียงแสดงฝีมือใกล้ๆ เป็นครั้งแรก ที่แท้ก็แข็งแกร่งเช่นนี้”

“ไม่เท่าข้าหรอก”

“หุบปาก!”