ตอนที่ 4ห้องเธอ…พี่เคยขี่ผ่าน แต่ไม่เคยคิดจะขึ้นไป

เสียงเครื่องวินจอดลงหน้าหอพักท้ายซอย

พี่บอยดับเครื่อง แล้วมองตึกแถวสามชั้นที่อยู่ไม่ไกลจากปากทาง

นิรินพักอยู่ที่นี่ ชั้นสอง ห้อง 2B

เขาเคยขี่ผ่านนับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุให้ขึ้นมาเอง

คืนนี้…เขาไม่ได้แค่ขึ้นมา

แต่กลับ “เลือกจะอยู่” ต่อด้วยใจตัวเอง

เขาพาเธอขึ้นบันไดทีละขั้น ช้าและมั่นคง

ในตอนที่เปิดประตูห้องเข้ามา

กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ผสมกลิ่นแชมพูในห้องของผู้หญิงคนหนึ่งตีขึ้นมาทันที

ไม่มีรูปผู้ชาย

ไม่มีของตกแต่งมากนัก

มีแค่เตียงเดี่ยวสีขาว

โต๊ะเครื่องแป้ง

กับกระดาษโน้ตเล็ก ๆ ที่เขียนว่า “วันนี้แขก 2 ทุ่ม”

เขาหยิบโน้ตใบนั้นขึ้นมา มองเงียบ ๆ

ก่อนจะฉีกมันทิ้งแล้วโยนลงถังขยะ

นิรินนอนบนเตียง กึ่งหลับกึ่งตื่น

พี่บอยถอดเสื้อวินพาดเก้าอี้ แล้วขึ้นมานอนข้างเธอ

กอดจากด้านหลังอย่างแนบแน่น

ไม่ได้ขอสิทธิ์

แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธ

คืนนี้เขาไม่ได้กลับห้อง

แต่กลับ มีกุญแจหัวใจของใครบางคน ติดตัวไปด้วยแทน

เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือดังแผ่วในห้องเช่าชั้นสอง

นิรินงัวเงียเอื้อมมือไปกดมันโดยไม่ลืมตา

เธอกำลังจะพลิกตัวไปอีกข้าง...

แต่แล้วฝ่ามืออุ่น ๆ ที่วางอยู่บนเอวก็ทำให้เธอชะงัก

พี่บอย...ยังอยู่ตรงนี้

เขายังนอนตะแคงด้านหลัง กอดเธอไว้อย่างที่เธอหลับไปเมื่อคืน

ไม่มีเสียง ไม่มีการเคลื่อนไหว

มีแค่แรงกอดเบา ๆ ที่แนบแน่นไม่ปล่อย

นิรินค่อย ๆ พลิกตัวกลับไปมองเขา

พี่บอยลืมตาช้า ๆ ดวงตาคมที่ยังคงสะลึมสะลือสบตาเธอเงียบ ๆ

“เช้าแล้ว...หนูต้องไปเรียนค่ะ”

เสียงเธอเบา เหมือนกระซิบ

เขาพยักหน้า ไม่พูดอะไร

แต่ลุกขึ้นอย่างไม่อิดออด หยิบเสื้อวินที่พาดไว้บนเก้าอี้ขึ้นมาสวม

นิรินอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที

เสื้อเชิ้ตนักศึกษากับกระโปรงบานพริ้ว

ผมเปียข้างเดียวแบบรีบ ๆ กับกลิ่นแป้งเด็กที่คุ้นเคย

พี่บอยยืนพิงรถวินรออยู่ข้างล่าง

เขาไม่ได้บีบแตร ไม่ได้โทรหา

แค่ยืนรอ...เงียบ ๆ

เธอก้าวลงบันไดมา พร้อมกระเป๋าเป้ใบเก่า

เขายื่นหมวกกันน็อกให้เธอ ก่อนจะขยับตัวไปนั่งขี่เตรียมออก

“ไปส่งมั้ย?”

เขาถามเรียบ ๆ ขณะรับกระเป๋าเธอไปคล้องไว้ให้

“จะให้ไปยังไงคะ ถ้าไม่ใช่พี่บอย”

เธอยิ้มมุมปาก

รถวินเคลื่อนไปในเช้าอุ่นแดด

อ้อมแขนของนิรินกอดรอบเอวเขาอย่างไม่รู้ตัว

กลิ่นแชมพูของเธอลอยปะปนกับกลิ่นฝนที่ยังชื้นในอากาศ

เมื่อถึงหน้าคณะ

เขาแค่หันกลับไปสบตา

ไม่พูด ไม่ยิ้ม ไม่แม้แต่ขยับปาก

แต่ก่อนที่เธอจะลงจากรถ

พี่บอยเอื้อมมือมาดึงปกเสื้อเธอเบา ๆ

แล้วจัดให้เรียบร้อย

ก่อนจะกระซิบเบา ๆ

“คืนนี้อย่าเขียนโน้ตไว้นะ...พี่จะมาเอง”

หลังจากพี่บอยไปส่งเธอที่หน้าคณะ

นิรินก็เดินเข้าเรียนเหมือนนักศึกษาทั่วไป เสื้อเชิ้ตขาว กระโปรงบาน ผูกโบผมสีเทาอ่อน

เพื่อนบางคนโบกมือทัก บางคนก็เมินใส่ เพราะลือกันว่าเธอ “เป็นผู้หญิงหาเงิน”

แต่นิรินไม่พูดอะไร

เธอเรียน...เงียบ

จดเลกเชอร์...เงียบ

แต่อะไรบางอย่างในใจมันไม่เงียบเลย

เธอเปิดมือถือระหว่างพักคาบ

ข้อความแชทจาก ลูกค้าประจำ ขึ้นมาเต็มหน้าจอ

“คืนนี้ว่างมั้ยคะน้อง?”

“เห็นเงียบ ๆ ไปนะช่วงนี้?”

“ทุ่มครึ่งที่เดิม รบกวนแต่งชุดนักศึกษาได้มั้ย 😊”

นิรินกดดู...แต่ไม่ตอบ

แม้ชื่อคนนั้นจะเป็นแขกที่จ่ายดี และไม่เคยมีปัญหา

เธอเลื่อนขึ้นไปดูอีกหน้าจอ

แชทไลน์ชื่อสั้น ๆ ว่า “พี่บอย”

ไม่มีข้อความจากเขา

ไม่มีอะไรเลย

แต่แทนที่ใจจะโล่ง

กลับแน่นกว่าแชทของแขกอีก

ตอนพักกลางวัน

นิรินนั่งกินข้าวกล่องหน้าคณะคนเดียว ข้าง ๆ มีเพื่อนนั่งเล่นติ๊กต๊อกส่งเสียงหัวเราะคิกคัก

เธอเคยเป็นแบบนั้นเมื่อปีก่อน

ตอนที่ยังไม่ต้องกดตอบแชทตอนบ่าย

ตอนที่ยังไม่ต้องแต่งตัวตั้งแต่เย็น

ตอนที่ยังไม่ต้อง กลัวว่าใครจะรู้ว่าเราไม่ใช่แค่ “เด็กเรียน”

มือถือสั่นอีกครั้ง

คราวนี้ชื่อ “แขกใหม่” เด้งขึ้นมา

“เห็นเพื่อนแนะนำว่าสวย หวาน งานดีนะครับ”

“มีรูปไหม?”

“ทุ่มนึงพอไหวมั้ยครับ ขอค้างได้มั้ย”

นิรินปิดหน้าจอทันที

เธอก้มหน้าลงแตะข้าวในกล่องอย่างช้า ๆ

จู่ ๆ น้ำตาก็ซึมขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

ทั้งที่วันนี้แดดออกดี ทั้งที่นั่งกลางเพื่อนหลายคน...แต่กลับรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่คนเดียว

เธอหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง

ลังเลอยู่นาน ก่อนจะกดเข้าแชทที่ไม่มีข้อความตอบกลับเลย

“พี่บอย…”

เธอพิมพ์ไว้แค่นั้น

แต่นิ้วกลับไม่กดส่ง

และในตอนนั้นเอง

มือถือก็สั่นเบา ๆ

ไม่ใช่แจ้งเตือนจากลูกค้า

แต่เป็นจาก “พี่บอย”

“เรียนเหนื่อยไหม กินข้าวยัง”

ข้อความเรียบ ๆ ไม่เกินสิบคำ

แต่ทำให้นิรินกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เธอยิ้มทั้งที่ปากยังคาบช้อน

ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป

“หนูกำลังกินข้าวค่ะ”

“แต่ถ้าไม่มีพี่...หนูคงกินไม่ลง”