บทที่ 4

“ตกลงยังไงหนูลี ทำไมหนูจะไม่ไป...” เสียงมารดาเร่งเร้าเอาคำตอบ

“หนูลี...ไปก็ได้ค่ะ” วราลีกัดฟันตอบ เพราะไม่อยากอธิบายอะไร การที่ต้องใช้สมองนึกรื้อฟื้นความหลังมันไม่ใช่สิ่งที่น่าพิสมัยสำหรับเธอ “แล้วจะให้หนูลีเปลี่ยนตั๋วเดินทางไปเชียงรายเลยใช่ไหมคะ”

“ใช่จ้ะลูกรัก...ถึงที่นู้นโทรหาแม่ด้วยนะ อ๋อ เดี๋ยวแม่ส่งไลน์เบอร์โทรนาตยาให้นะหนูลี ถึงสนามบินก็โทรบอกน้านาต” น้ำเสียงมารดาดูสดใสเป็นพิเศษ

“ค่ะแม่”

“เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ สู้ๆ จ้ะ”

วราลีรับคำ พลางทำหน้าแปลกๆ เมื่อได้ยินประโยคปิดท้ายของมารดา แต่เพราะตอนนี้เธอกำลังกังวลกับการเผชิญหน้ากับผู้ชายในความทรงจำเมื่อวัยเด็ก ทำให้ไม่ได้เก็บคำพูดมารดามาใส่ใจอีก มารดาบอกสู้ๆ ก็คงเป็นการส่งกำลังใจให้เธอกับการเริ่มต้นงานใหม่ หญิงสาวพูดคุยกับมารดาอีกสองสามประโยคก่อนวางสาย หันไปมองกระเป๋าเดินทางของตัวแล้วก็ถอนหายใจ

จากมนุษย์เงินเดือนจะไปเป็นสาวชาวไร่

เอาเถอะ...ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศก็แล้วกัน

สนามบินแม่ฟ้าหลวง (เชียงราย)

วราลีลากกระเป๋าเดินทางเดินออกจากสนามบินมายังจุดรอรถ หญิงสาวล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกางเกง เลื่อนจอดูเบอร์มือถือที่มารดาส่งไว้ในไลน์ แล้วกดโทรออก ไม่นานปลายสายก็กดรับ

“ฮัลโหล”

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ นี่หนูลี วราลี นี่ใช่เบอร์โทรคุณน้านาตยาไหมคะ”

“หนูลี? ลูกสาววรรณาใช่ไหมจ๊ะ”

“ใช่ค่ะ หนูลีเอง คือตอนนี้หนูลีมาถึงสนามบินแม่ฟ้าหลวงแล้ว...” วราลียังพูดไม่จบ เสียงในสายก็อุทานแทรกเสียก่อน

“ตายจริง! น้านี่แย่จริงๆ ที่ไม่ได้ไปรอหนูลีที่สนามบิน ดูสิ นี่คงรอนานแล้วสินะจ๊ะ น้าขอโทษนะ”

“เรื่องนี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ที่หนูลีโทรหาคุณน้าก็เพราะจะถามทางไปเอง ไม่รบกวนคุณน้ามารับหรอกค่ะ”

“ได้ยังไงกัน หนูลีก็เหมือนลูกเหมือนหลาน ไม่ต้องนั่งรถมาเองนะจ๊ะ เดี๋ยวน้าจะเรียกตาสิงห์ไปรับ หนูลีนั่งรอแถวๆ นั้นไปก่อน แค่นี้ก่อนนะจ๊ะ น้าให้เด็กไปตามหาตาสิงห์ก่อน ตอนนี้น่าจะอยู่ในไร่...”

“เดี๋ยวสิคะน้านาต...โธ่ วางสายไปเสียแล้ว” วราลีมองโทรศัพท์มือถือที่ตอนนี้ปลายสายวางไปแล้ว ก็ได้แต่ไม่รู้จะทำยังไง เธอยังไม่ได้เตรียมใจที่จะเจอหน้าผู้ชายคนนั้น ไม่รู้เขาจะยังจำเธอได้หรือเปล่า หญิงสาวเดินไปนั่งตรงจุดรอรถแล้วนึกถึงความหลัง ไม่เจอหน้ากันหลายปี เธอก็นึกใบหน้าพี่ชายในความทรงจำไม่ค่อยออก อาจเพราะอยากลืม ไม่อยากนึกถึงจึงทำให้ความทรงจำเริ่มเลือนราง ไม่รู้อีกฝ่ายจะจำเธอได้ไหม

อีกฝ่ายคงจะลืมเธอไปแล้ว แน่ล่ะ ตอนนั้นกับตอนนี้ ถ้าบอกว่าเป็นคนๆ เดียวกัน หากไม่มีหลักฐานก็คงไม่มีใครเชื่อ

เพราะตอนนั้นวราลีเป็นเด็กสมบูรณ์ ตัวกลมๆ หน้าบานๆ โชคดีหน่อยที่มีจมูกโด่งๆ ค่อยฉุดไว้ ไม่งั้นก็เป็นน้องหมูน้อยดีๆ นี่เอง เมื่อตอนเธอไปเที่ยวที่ไร่พอกลับบ้านมาก็ป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ ประกอบกับถูกเขาพูดจาทำร้ายจิตใจมา ถึงจะยังเด็กแต่เธอก็พอรู้ว่าถ้อยคำที่เขาบอกเธอมันฟังโหดร้ายและสะเทือนใจแค่ไหน ทำให้ยิ่งกินอะไรไม่ลง กว่าจะหายป่วยน้ำหนักก็หายไปหลายสิบโล ทีนี้ขุนยังไงก็ไม่เพิ่มขึ้นอีก

นึกถึงก็รู้สึกปวดแปล๊บในใจขึ้นมา ทั้งที่เรื่องมันก็ผ่านไปนานนม วราลีส่ายหน้าเบาๆ ไล่ความคิดฟุ้งซ่าน หญิงสาวนั่งรอราวชั่วโมงครึ่ง ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินมา พอเข้ามาใกล้ก็เห็นใบหน้าของเขาชัดเจน เขาไว้หนวดไว้เคราเหมือนขุนโจร สวมเสื้อแจ็กแก็ตยีนส์สีซีด กางเกงยีนส์ขาดๆ ใบหน้าดูคุ้นตา

นะ...นี่มัน ผู้ชายที่เธอเคยเจอที่กรุงเทพนี่!

“คุณคือวราลี ผู้หญิงที่แม่ผมให้มารับ?” เสียงทุ้มดังขึ้น ดวงตาเขาหรี่มองเธอคล้ายสำรวจ

หญิงสาวตั้งสติ รีบยิ้มกลบเกลื่อนความตื่นตระหนกของตนเอง

“ชะ ใช่ค่ะ ฉันเอง”

“รถอยู่ทางนู้น” เขาบอกเสียงเรียบก่อนชี้มือไปยังจุดที่รถจอดอยู่แล้วหมุนตัวเดินนำหน้าไป วราลีรีบจับกระเป๋าเดินทางตัวเองแล้วเดินตาม มองแผ่นหลังของเขาที่เดินห่างไปเรื่อยๆ ดูเหมือนเขาจะเดินไปไม่รอเธอเลยสักนิด หน้าตาท่าทางก็เหมือนไม่เต็มใจมารับเธอ

ผู้ชายบ้าหน้าเหมือนโจรที่เธอไปก่อวีรกรรมไว้ กับผู้ชายที่มารับเธอตอนนี้คือคนเดียวกัน เขาเรียกน้านาตว่าแม่...

อย่าบอกนะว่า...เขาคือสิงหราช ผู้ชายที่เธอชอบสมัยเด็ก!

วราลีไว้อาลัยกับตัวเองในความโลกกลมนี้ ไม่แปลกที่เธอจำเขาไม่ได้ตอนแรก หนวดเครารกครึ้มบดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง แถมสิงหราชในตอนนี้ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ ท่าทางเกรงขาม รูปร่างสูงใหญ่เหมือนหมี เมื่อก่อนชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนผิวขาวสะอาด ดูตอนนี้กลับมีผิวสีแทนอาจจะเพราะทำงานกลางแดด ภาพลักษณ์จึงแตกต่างกับพี่สิงห์ในความทรงจำของวราลี ท่าทางตอนนี้ดูเคร่งขรึมเย็นชา หน้าตึงเหมือนฉีดโบท็อกซ์ตลอดเวลา ทำให้วราลีรู้สึกอยากหลีกหนีให้ห่าง

เธอไม่อยากทำงานที่ไร่ชานี่แล้ว เธออยากกลับบ้าน!