“ทำไมคะ กลัวว่านานาจะมาขัดจังหวะพี่กับแฟนเก่าที่แอบนัดกันมาสวมเขาให้นานาเหรอ” นานากระแนะกระแหนขึ้นมาแถมทำหน้าทำตาใส่กรรวี
น่าหมั่นไส้ชะมัด สวยตายแหละอีป้า
แต่เดี๋ยวนะ.. เพิ่งขอแต่งงานกันไปเมื่อกี้เองไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้มาทะเลาะกันหาว่าเธอแอบนัดกันมา คืออะไร?
“พี่ทำแบบนี้กับนานาได้ยังไง ไหนบอกว่ารักนานาไม่ใช่เหรอคะ ฮึก ฮือ...”
อะ! สวมวิญญาณนางเอกเจ้าน้ำตากอดสามีร้องไห้แล้วหนึ่ง จะร้องไห้ไม่ว่าแต่หันไปดูหน้าสามีหน่อยดีไหมแม่คุณ สาธิตทำหน้าเอือมระอาเสียเต็มประดาขนาดนั้น ส่วนกรรวีก็ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอคู่รักข้าวใหม่ปลามันต่อ จึงใช้จังหวะนั้นเดินกลับ
“หงส์! อย่าเพิ่งไป..” สาธิตรั้งข้อมือของกรรวีไว้อีกรอบ
“อะไร!?” เธอหันกลับไปตะคอกใส่อย่างหงุดหงิด เรียกทำไม อะไรกันนักหนา โวะ!
“นานาปล่อยพี่”
“พี่ธิตอย่าทำกับนานาแบบนี้นะ!” นานากอดยื้อว่าที่สามีไม่ยอมปล่อย
“นานา ปล่อย” สาธิตกดเสียงต่ำนัยน์ตาเยือกเย็นจนนานาเห็นแล้วหยุดชะงักการกระทำ เขาแกะแขนนานาออกจนได้
นั่นทำให้ทั้งนานาและกรรวีชะงัก สายตาคู่นั้นไม่ควรเป็นของคนที่เพิ่งจะขอกันแต่งงานใช้มองกัน แต่ก็ช่างเพราะไม่เกี่ยวกับเธอเสียหน่อย
“แล้วคุณน่ะ จะปล่อยฉันได้รึยัง?” กรรวีถามสาธิตบ้าง
“ยัง..”
“ปล่อยเถอะ อึดอัด!” เธอพยายามสะบัดข้อมือออกไป
“ไม่! ไปคุยกันก่อน”
“ก่อนอื่นคือไปคุยกับเมียตัวเองก่อนดีไหม โน่นอะ ทำหน้าอย่างกับปลาบู่ชนเขื่อนละ” ยิ่งเห็นสายตาที่นานามองมาแล้วยิ่งนึกหมั่นไส้ ...มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ?
“มากับพี่” นอกจากจะไม่สนใจไยดีว่าที่ภรรยาแล้วสาธิตกลับกระตุกแขนเรียวให้เดินตามไป และจังหวะที่ไม่ทันตั้งตัวนั้น…
เพียะ!
ใบหน้าสะสวยหันไปตามแรงสะบัดข้อมือที่ฟาดมา
“คุณหมอหงส์ฟ้าไม่มีปัญญาหาผัวด้วยตัวเองเลยเหรอคะถามจริง?!” นานาด่าเสียงดังหลังจากฟาดฝ่ามือเข้าใส่ ในขณะที่กรรวีได้แต่ยืนหน้าชาตัวสั่นกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
‘นะ นี่ฉันโดนตบใช่ไหม... อะไรกันเนี่ย!’
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าเธอมาก่อน พี่ชายหวงอย่างกับไข่ในหิน พ่อแม่โคตรจะตามใจยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยนะจะบอกให้
“เฮ้ยนานา เธอทำบ้าอะไรวะ!” สาธิตใช้ตัวเองเป็นโล่ กันไม่ให้นานาทำร้ายกรรวีได้อีก แต่มันไม่ทันแล้วไหมล่ะ หน้าเธอสั่นไปหมดแล้ว!
“ก็มันมายุ่งกับผัวนานาอะ ทำไมนานาจะทำไม่ได้!” นานาเริ่มโวยวายแบบฉบับนางร้ายในละครไทย
“เอาให้ดีนะนานา เธอเคยตกลงกับพี่ไว้ว่ายังไง”
“แต่พี่เพิ่งขอนานาแต่งงานไปเองนะ” เมื่อสาธิตเริ่มเดือดดาลนานาก็เสียงอ่อนลงหลายระดับ ทว่าความหยิ่งทนงทำให้ยังเชิดหน้าสู้ต่อ
“นั่นเป็นเพราะอะไรจะให้พี่พูดตรงนี้เลยไหมล่ะ พี่พูดได้นะถ้าเธอหน้าหนาพอ”
‘อะไรกัน สองคนนี้กำลังเถียงกันเรื่องอะไรช่วยหันมาสนใจฉันก่อนค่ะ ฮัลโหล! คนโดนตบอยู่ทางนี้ค่า’
“นี่! ใครไปยุ่งกับสามีหล่อนไม่ทราบ ช่วยแหกตาดูก่อน!” กรรวีพูดสวนพร้อมพุ่งร่างเข้าหายายบ้านั่น อยากสวนสักหมัดให้หายเจ็บใจขณะที่สองผัวเมียนี้กำลังยืนถกเถียงอะไรกันอยู่สักอย่าง แต่ดันโดนสาธิตกอดเอวบางรั้งเอาไว้ก่อน เพราะเริ่มมีไทยมุงเข้ามาแล้ว บางคนก็เริ่มซุบซิบกันไปว่าเธอไปแย่งผัวเขาจนเมียเขาจับได้อะไรทำนองนั้น จนกรรวีที่ได้ยินเสียงแว่วเข้าหูเริ่มเดือดดาล
เธอต่างหากที่เป็นผู้ถูกกระทำ ไหงกลายเป็นคนที่ผิดในสายตาคนอื่นได้
ไม่ได้การ... เธอต้องกู้ชื่อเสียงตัวเองกลับมาก่อน คนอย่างหมอกรรวีไม่มีทางแย่งสามีใครให้เสียชื่อ
“นานากลับไปก่อน” สาธิตไล่
“ไม่! เราต้องกลับไปพร้อมกัน” หล่อนกระชากแขนกรรวีที่โดนว่าที่สามีจับไว้แน่นให้ออกจากกัน ใช้เล็บจิกเข้าเนื้อขาวบอบบางอย่างแรงอีกต่างหากจนกรรวีร้องลั่น
“โอ๊ย ยายบ้าฉันเจ็บนะ!” ความจริงเธอไม่ได้เจ็บอะไรมากแค่อยากจะสำออยเรียกคะแนนความเห็นใจกลับมาบ้าง
“นานาอย่า!” พี่ธิตห้ามแล้วกระชากแขนว่าที่ภรรยาเหวี่ยงออกไปจนร่างบางไถลไปชนกับแจกันไม้ทรงสูงที่วางประดับไว้ตรงทางเดินอย่างไม่แรงนักจนแจกันล้มระเนระนาด
เสียดายที่มันเป็นไม้เลยไม่แตกใส่หัวอีบ้านั่น หมั่นไส้!
หลายวันมานี้เธอก็กินเยอะกว่าที่เคยกินปกติแล้วด้วยซ้ำ เธอพยายามกินให้เยอะกว่าเดิมเพื่อเพิ่มน้ำหนักตามที่คุณหมอสั่ง ตั้งแต่วันที่เขาพาเธอไปฝากครรภ์หญิงสาวก็พยายามทำทุกอย่างที่ควรทำ เพราะรู้ตัวว่าก่อนหน้าตัวเองละเลยการดูแลตัวเองมากเกินไป ไหน ๆ ก็ตั้งใจจะให้เขาเกิดมาแล้วเธอก็อยากทำหน้าที่ให้ดีตั้งแต่ตั้งครรภ์ช่วงแรกเธอแพ้ท้องค่อนข้างหนักจนน้ำหนักลดฮวบ อาจจะเพราะความเครียดผสมร่วมด้วยกระมัง เพิ่งหายจากอาการแพ้ท้องขึ้นมาหน่อยก็เดือนหลัง แม้จะมีอาการบ้างนาน ๆ ครั้ง แต่เมนูไข่ที่เคยเลี่ยงมาตั้งหลายวันเธอกินไม่ไหวเพราะมันคาวเกินไปวันนี้รู้สึกเบื่ออาหารด้วยเลยกะว่าจะแบ่งรับประทานเป็นมื้อย่อยแต่หลายมื้ออย่างที่เคยอ่านเจอมา ทว่าฮาซีฟก็มาบังคับเธออีกจนได้ไม่ชอบ! ทำไมต้องบังคับ อยู่ ๆ คาริสาก็เกิดน้อยใจ อารมณ์ที่ไม่คงที่เนื่องจากการตั้งครรภ์ทำหญิงสาวข่มกลั้นทำนบน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ เธอนั่งร้องไห้จนฮาซีฟรู้สึกผิด เขาเดินตามมาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ“ขอโทษ... ก็คุณกินน้อยไป” เสียงทุ้มแผ่วเบา ใบหน้าหดเหลือสองนิ้ว“ริสาไม่อยากกินออมเล็ต ไม่ชอบกินเมนูไข่” คนน้อยใจจนร้องไห้พึมพำแล้วส่งค้อนให้“แต่ปกติคุณชอบนะ
การใช้ชีวิตกับคาริสาบอกเลยว่าไม่ง่ายเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ยากเกินที่เคยคาดหมาย แม้จะรู้ว่าหญิงสาวตั้งใจเรื่องมาก เรื่องเยอะ เอาแต่ใจเพราะอยากยั่วโมโหเขาหรือทดสอบประสาททดสอบความอดทนอะไรก็ตาม ฮาซีฟยังรับมือไหว!วันนี้ชายหนุ่มเลยรีบตื่นแต่เช้ามาเตรียมอาหารไว้รอรับมือกับว่าที่คุณแม่เรื่องเยอะอย่างคาริสา เรียกได้ว่าครบทั้งห้าหมู่ หลากหลายเมนูไว้ดักทางคนเรื่องมากเอาแต่ใจ มีทั้งที่ลงมือทำเองและเมนูที่สั่ง วางเรียงรายจนล้นโต๊ะถึงขั้นต้องลากโต๊ะอีกตัวมาต่อเพิ่มเพื่อจะวางของกินอวดหญิงสาวได้“รวยมากมั้ง” คาริสาเดินลงจากชั้นสองมาก็ยืนกอดอกกวาดมองสารพัดเมนูบนโต๊ะแล้วถอนหายใจ ทำแบบนี้คิดเหรอว่าจะเอาชนะเธอได้ เหอะ!“ไม่รวยมาก แต่เลี้ยงคุณไหว” เลี้ยงลูกด้วย มีเพิ่มสักสิบคนยังเลี้ยงได้“เลี้ยงได้สักกี่วันเถอะ” เห็นเขาตอบเสียงนิ่งหน้าหยิ่ง ๆ ท่าทางมั่นใจในตัวเองแบบนั้น คิดว่าเท่มากมั้ง น่าหมั่นไส้!“หึ” ลองอยู่กับเขารอดูไปนาน ๆ สิว่าเขาจะสามารถเลี้ยงเธอกับลูกได้นานขนาดไหน ชายหนุ่มคิดในใจแต่ไม่ได้เอ่ยออกไป“รีบกิน เดี๋ยวสาย” ชายหนุ่มบอกพลางเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่งลงแต่โดยดี วันนี้มีนัดตรวจครรภ์อีกครั้ง
“ไม่ใช่ว่าคุณทำงานผิดกฎหมายหรอกใช่ไหม” เท่าที่รู้มาคือเรวัตยุ่งเกี่ยวกับงานสีเทา ฮาซีฟจะรอดได้อย่างไรในเมื่อเป็นลูกน้องกัน เมื่อก่อนเธออาจไม่ถือสา ทว่าตอนนี้มีลูกแล้วเธอไม่อยากเอาตัวเองไม่ยุ่งเกี่ยวกับของไม่ดีพวกนั้น“เพ้อเจ้ออะไรของคุณ” ชายหนุ่มเหลือบมองคนข้างกายด้วยหางตาแล้วนึกขำโอเวอร์ชะมัด!เขาเป็นเด็กกำพร้า พ่อติดคุกและเสียชีวิตไปตั้งแต่วัยเยาว์ก็จริงอยู่ ทว่าท่านก็ทิ้งสมบัติชิ้นสุดท้ายไว้ให้เป็นที่ดินผืนใหญ่ เมื่อก่อนอาจจะไม่มีราคาเพราะเป็นที่ดินตาบอดทว่าเมื่อเวลาผ่านไปมีการสร้างถนนตัดผ่านเส้นนั้น เท่ากับเขาได้รับจำนวนเงินมหาศาลเมื่อหลายปีก่อนที่แบ่งขายไปที่ดินยังมีเหลืออยู่เกินครึ่ง เป็นจำนวนหลายร้อยไร่ มีเงินในบัญชีที่สั่งสมมานานหลายปี เขาทำงานกับเรวัตมานาน เติบโตมาด้วยกัน เป็นมือขวาที่จัดการให้แทบทุกอย่าง เท่ากับค่าตัวเขาแพงกว่าใครทั้งนั้น แม้ส่วนใหญ่จะเป็นงานสีเทา และแน่นอนว่ามันไม่ถูกกฎหมายเท่าไหร่อย่างที่คาริสานึกสงสัย แต่มันผ่านมาแล้วเขากินอยู่กับเรวัตไม่เคยมีเรื่องเดือดร้อนเรื่องเงินเลยสักครั้งเพราะได้เงินพิเศษประจำ ลำพังไม่ใช่คนใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายด้วยเพราะตัวคนเดียว
ชายหนุ่มพาหญิงสาวไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลเอกชนชั้นนำ พร้อมตรวจทุกกระบวนการตามขั้นตอนทั้งตัวคุณแม่และคุณพ่อเองก็ตรวจด้วยเพื่อความปลอดภัยของเด็กในครรภ์ จะได้ดูความเสี่ยงต่าง ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทางกรรมพันธุ์ซ้ำยังตั้งใจเลือกแพ็กเกจคลอดไว้ล่วงหน้าเสร็จสรรพ ฮาซีฟเลือกเองเสร็จสรรพโดยที่คาริสาแทบไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไรทั้งนั้นเพราะเขาเลือกในแบบที่ดีที่สุดไว้ให้และตรงใจเธอราวกับรู้ใจก็ไม่ปานจนเมื่อหญิงสาวได้มานอนอยู่บนเตียงเพื่อรออัลตราซาวนด์ความตื่นเต้นและประหม่าไม่รู้หลั่งไหลมาจากไหน มือบอบบางเย็นจัดทว่าชุ่มไปด้วยเหงื่อเผลอไปคว้ามือหนาของคนข้างกายมาจับไว้คลายความประหม่าฮาซีฟเห็นปฏิกิริยาของคาริสาเขาก็คอยกุมมือหญิงสาวไว้ ยืนเป็นเพื่อนอยู่ข้างเตียง มองทุกขั้นตอนตั้งแต่ที่พยาบาลเปิดหน้าท้องขาว ๆ ที่เริ่มเห็นชัดว่านูนขึ้นมาจากเก่ามากพอสมควร จนถึงขั้นตอนบีบเจลทั่วบริเวณท้องช่วงล่าง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำคาริสาแอบสะดุ้งจนเผลอบีบมือหนาที่กุมอยู่ฮาซีฟยิ้มเอ็นดูใบหน้าซีด ๆ ของหญิงสาวทั้งที่ดวงตากลมโตแวววาวเป็นประกายตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดเขาเปลี่ยนเป็นกุมประสานมือเธอไว้หนึ่งข้าง มืออีกข
สายลมยามเย็นพัดปะทะหน้าเอื่อย ๆ บวกกับความสงบเงียบของบ้านพักตากอากาศแบบส่วนตัวทำเอาคนที่มีอาการเหนื่อยล้าจากการเดินทาง การร้องไห้อย่างหนักร่วมด้วยอาการของคนท้องเข้าไตรมาสสองเอนกายนั่งพักตรงที่นอนหวายริมระเบียงเผลอหลับไป รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงนุ่มมีผ้าห่มคลุมกายในห้องนอนเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำที่สำคัญยังมีร่างสูงของเจ้าของบ้านนอนเหยียดกายอยู่บนโซฟาในท่าเอามือก่ายหน้าผาก ขายาว ๆ ของเขาเลยความยาวของโซฟาไปมากอยู่“ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงแหบพร่าเอ่ยถาม เขารู้สึกตัวทันทีที่คาริสาขยับลุกเพราะเขาเองเพียงแค่หลับพักสายตาหลังจากที่ชายหนุ่มหายไปร่วมสองชั่วโมงเขาก็กลับมาพร้อมกับข้าวของมากมาย เป็นเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของทั้งคาริสาและตัวเขาเองเพราะทั้งคู่ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาทั้งนั้น ขึ้นมาหาเธอในห้องก็พบว่าสาวเจ้าหลับตากลมอยู่เขาเลยจัดการอุ้มเข้ามานอนดี ๆ“หิวรึยัง” มองเวลาก็ปาไปเที่ยงคืนกว่า เขาหยิบน้ำวิตามินซียี่ห้อดังมาเปิดฝาแล้วส่งให้หญิงสาว คาริสารับมาแบบงง ๆ หากก็ยอมยกดื่มอย่างที่ทำประจำ เธอปวดหัวทุกครั้งเวลานอนตอนเย็นแล้วตื่นค่ำ และน้ำวิตามินซีที่มีรสชาติเปรี้ย
รถคันหรูจอดนิ่งสนิทที่บ้านสองชั้นหลังสีขาว ขนาดไม่เล็กมากแต่ก็ไม่ได้ใหญ่จนเกินไป มีสามห้องนอนสามห้องน้ำ ข้างนอกดูเหมือนจะเป็นทรงเรือนไทยประยุกต์ แต่ข้างในตกแต่งสไตล์โมเดิร์นค่อนข้างทันสมัย ที่สำคัญคือตั้งอยู่ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาคาริสามองบ้านหลังตรงหน้านิ่ง ๆ จนฮาซีฟลงจากที่นั่งคนขับเดินอ้อมรถไปเปิดประตูให้หญิงสาว เธอไม่สนจะเดินสำรวจรอบตัวบ้าน แค่กวาดตามองผ่านๆ แล้วเดินตามชายหนุ่มเข้าไป“นี่เป็นบ้านพักตากอากาศของ...”“ของใคร?” เขาพูดไม่ทันจบประโยคคาริสาก็รีบถาม ไม่ใช่ของเรวัตใช่ไหม ถ้าใช่เธอไม่อยู่เด็ดขาด!“ของผม” ฮาซีฟตอบสั้น ๆ ไม่คิดขยายความหรอกว่าได้บ้านหลังนี้มาจากใคร แม้เดิมทีจะเป็นบ้านเรวัตแต่ในเมื่อโอนเป็นชื่อเขาแล้วก็ย่อมเป็นของเขา “สบายใจเถอะ คุณอยู่ที่นี่ได้”“แล้วไป” หญิงสาวเดินหน้าคว่ำไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟากลางห้องรับแขก“นั่งเบา ๆ หน่อยได้ไหม” ฮาซีฟต่อว่า คาริสาก็ค้อนตาใส่“กลัวโซฟาจะบุบสลายรึไง” ทำไมต้องดุด้วย หญิงสาวบ่นอุบแล้วลุกหนีขึ้นบนชั้นสองทำคนตัวสูงถอนหายใจ เขาห่วงเธอต่างหาก กลัวเด็กในท้องกระทบกระเทือนฮาซีฟเดินตามไปและแนะนำห้องนอน ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่นและส่วนต่าง