บทที่ 7 ข้ามิคิดหนี

เหมยลี่เดินไปอยู่ด้านหลังท่านแม่ทัพ จากที่ตรงนี้ทำให้นางได้สังเกตบุรุษตรงหน้าอย่างถีถ้วน ร่างกายของเขาช่างดูสูงใหญ่และมีแผ่นหลังกว้าง รังสีความมีอำนาจแผ่กระจายออกมาจนใคร ๆ ต้องยำเกรง นางยืนอย่างใจกลัวพร้อมเม้มริมฝีปากล่างเล็กน้อย

“รีบนวดสิ” มู่หยางปรายตามองเล็กน้อย พลางได้กลิ่นหอมจากกายหญิงอัปลักษณ์ช่างเหมือนดอกเหมยไม่มีผิด แต่ถึงแม้กลิ่นกายจะหอมเพียงใดหากใบหน้ายังอัปลักษณ์เช่นนี้ใครจะไปอภิรมย์ได้ “ปิดหน้าของเจ้าไว้ซะ ข้ายิ่งเห็นยิ่งสะอิดสะเอียน”

เหมยลี่พลันดึงผ้ามาปิดบังใบหน้านี้ไว้ ด้วยความรู้สึกที่จุกอยู่ในอก นางควรชินและชาเสียบ้าง แต่พอถูกบุรุษรูปงามเอ่ยด้วยถ้อยคำดูหมิ่นก็ยิ่งรู้สึกว่านางดูไร้ค่ายิ่งนัก

มือเรียวบีบนวดไหล่กว้างซึ่งแข็งจนเส้นยึดจนนางบีบนวดแทบไม่ได้ ฝ่ามือพยายามกดและนวดอย่างเป็นจังหวะเพื่อให้ท่านแม่ทัพพอใจไม่คิดชักดาบมาจี้คอกันอีก

มู่หยางรู้สึกเหมือนมีมดไต่ตามไหล่ เขาไม่ได้รู้สึกคลายเมื่อยแม้แต่น้อย แม่ทัพผู้นี้จึงเกิดอาการหงุดหงิดจึงได้ยกมือตั้งฉากขึ้น

“พอ เจ้านี่มันไม่ได้เรื่อง ไปนั่งเสียข้าจะพาเจ้าไปเรือนข้า”

เหมยลี่ไม่พูดคำใดนางยอมแลกชีวิตนี้เพื่อคุณหนูฟู่ฟู่ ยอมสมอ้างเพื่อให้อิสระแด่นายหญิงผู้เป็นดั่งน้องร่วมสาบาน แม้จะรู้ว่าไม่ได้เข้าไปเป็นภรรยาท่านแม่ทัพ การไปเป็นคนรับใช้ไม่ต่างจากที่นางเป็นอยู่ จึงไม่ทันฉุกคิดหรือหวั่นกลัวไปมากกว่านี้ ขอเพียงแค่อย่าปลิดชีพนางเสียก่อนได้กลับไปเจอคุณหนูฟู่ฟู่อีกครั้งก็เพียงพอ

นางจึงนั่งลงอย่างสงบเสงี่ยม พลางจับผ้าให้ปิดบังใบหน้าอัปลักษณ์ไว้โดยผินหน้าไปทางแม่น้ำเบื้องหน้าซึ่งมีเหล่าดอกบัวอยู่เต็มสองข้างทาง บรรยากาศในตอนนี้น่าอภิรมย์เสียเหลือเกินหากไม่มีรังสีอำมหิตแผ่ซ่านอยู่ใกล้กาย

ท่านแม่ทัพนั่งขรึมไม่อยากมองหญิงอัปลักษณ์ร่างอรชรสักเท่าไร ทว่าหวั่นใจกลัวนางหนีจากกันหากเป็นเช่นนั้นคงมีโทษทางอาญาเป็นแน่ที่ไม่ดูแลสิ่งพระราชทานให้ดี มู่หยางคิดไม่ตกหากพานางผู้นี้เข้าเรือนจักเป็นเช่นไร คงได้เกิดอาเพศเกิดสิ่งอัปมงคลเป็นแน่

หนึ่งชั่วยามผ่านพ้นพลันถึงเวลามืดค่ำเรือลำนี้ได้จอดเทียบท่า แต่ยังไม่ถึงที่หมายอย่างใจคิด มู่หยางจึงคิดหาม้าเร็วเพื่อเดินทางต่อ

ทั้งสองมาถึงเมืองที่เต็มไปด้วยไฟประดับจากโคมสีแดงเต็มสองข้างทางราวกับมีงานประเพณี เหมยลี่ซึ่งไม่เคยได้ออกจากเรือนของผู้นำแคว้นอันจึงรู้สึกตื่นตาตื่นใจอยู่ไม่น้อย ดวงตากลมโตทอประกายเป็นแสงระยิบระยับอยากเดินเที่ยวเล่นใจจะขาด ครั้นหันไปมองบุรุษร่างสูงที่อยู่เบื้องหน้าครึ่งก้าวพลันหดหู่ใจอยู่ไม่น้อย ทั้งยังตอนนี้ท้องของนางได้ร้องเพราะหิวจนไส้กิ่วเพราะยังไม่มีสิ่งใดตกถึงท้อง หากได้หมั่วโถวสักหนึ่งลูกก็คงจะดี

“ช้าก่อนท่านแม่ทัพ ข้าหิวท่านอนุญาตให้ข้าซื้อหมั่นโถวสักลูกได้รึไม่”

เหมยลี่เอ่ยรั้งเมื่อเห็นว่าท่านแม่ทัพกำลังก้าวเดินไปเบื้องหน้า หากไม่รีบเรียกไว้คงได้อดไปถึงเช้าเป็นแน่

“ข้าไม่อนุญาต” น้ำเสียงตัดเยื่อใยเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงห้วน

“ข้าขอร้องเถิด ข้าหิวเดินทางต่อคงได้หมดแรง” เหมยลี่อ้อนวอน นางอยากมีชีวิตรอดไม่ใช่ต้องตายทั้งที่ยังไม่ได้ไปไหน ทว่าเมื่อคาดสายตาเล็กน้อยท่านแม่ทัพดันดึงกระชากชายแขนเสื้อของนางให้เดินตามไป

“ท่าน ท่านเดี๋ยวสิท่าน” นางพยายามรั้งแรงสุดกำลัง แต่หาสู้แรงของบุรุษไม่

มู่หยางเดินลากหญิงอัปลักษณ์มายังร้านหมั่นโถวที่อยู่ใกล้ที่สุด ก่อนพูดกับพ่อค้าที่อยู่หน้าเตานึ่ง

“หมั่นโถวสองลูก” มู่หยางซื้อหมั่นโถวสองลูกอย่างจำใจ ก่อนโยนให้หญิงอัปลักษณ์ราวกับเห็นนางเป็นขอทาน

“ขอบคุณท่านแม่ทัพ ท่านมีน้ำใจยิ่ง” เหมยลี่รู้สึกประทับใจกับการกระทำแสนเล็กน้อยที่ท่านแม่ทัพมอบให้ ถึงแม้จะไม่แสดงออกทางคำพูดก็ตามที แต่การที่ไม่ปล่อยให้นางอดตายนับว่าดีที่สุดแล้วสำหรับนาง

เหมยลี่ยังคงถูกลากให้เดินตาม ท่านแม่ทัพมิอาจปล่อยให้หญิงอัปลักษณ์คาดสายตาไปได้ นางจึงต้องเดินตามไปทุกหนทุกแห่งโดยไม่รู้ว่าเขากำลังหาสิ่งใดอยู่กันแน่

“ท่านแม่ทัพ ท่านจักพาข้าไปที่ใด” เหมยลี่จึงเอ่ยถาม

“เงียบปากเจ้าเสีย” ทว่ากลับถูกตะคอกใส่ เหมยลี่จึงก้มหน้าปิดปากและเดินตามไปอย่างสงบเสงี่ยม

“ที่นี่มิมีม้าเร็วเลยรึ” มู่หยางถาม

“มิมีขอรับ ท่านชายนั่งเกวียนได้รึไม่” ชายคนดูแลเกวียนพูด เมื่อสังเกตดูการแต่งกายของคนเบื้องหน้าจึงพูดอย่างสุภาพขึ้น

“ข้าต้องการแค่ม้า” สิ่งที่มู่หยางต้องการไม่ใช่เกวียน

“ที่นี่ไม่มีขอรับ เกวียนนี้เป็นสิ่งเดียวที่จะพาไปได้”

“เจ้าถอดเกวียนแล้วให้ข้าขี่ม้าไปไม่ได้รึ” มู่หยางเห็นว่ายังมีม้าตั้งสองตัวที่นำพาเกวียนไปได้เหตุใดถึงไม่มอบม้าให้แก่เขา

“ขออภัย ข้าทำเช่นนั้นมิได้” ชายดูแลพูด หากขายม้าไปแล้วคงต้องหาซื้อม้าตัวใหม่ซึ่งหายากเสียเหลือเกิน เขาจึงไม่อาจมอบให้ได้

“ข้าไปรถเกวียนนี่ก็ได้ พาข้าไปเมืองหลวงที” ท่านแม่ทัพจึงยอมลดละความพยายามต่อกลอน เขาจึงจ่ายอัดให้กับบุรุษผู้นี้

“ได้ขอรับ”

“ขึ้นไป” มู่หยางหันมาพูดกับสตรีนางเดียว

เหมยลี่จึงปีนขึ้นเกวียนอย่างไม่อิดออด ก่อนนั่งลงที่สุดมุมหนึ่งเพื่อเว้นระยะระหว่างนางกับท่านแม่ทัพ คนตัวสูงใหญ่ได้เข้ามานั่งในเกวียนพื้นที่สี่เหลี่ยมได้แคบไปถนัดตาจนดูอึดอัดอยู่ไม่น้อย เขาต้องอดทนไปจนกว่าจะถึงที่หมายในอีกไม่กี่เพลาข้างหน้า