หลังเขี่ยสามีชั่วทิ้ง อ๋องหลินอันก็อ่อยข้าไม่หยุด

ตอนที่สามีของข้าเดินทางไปสอบที่เมืองหลวง เขาได้พบโดยบังเอิญว่า ตัวเองคือบุตรชายภรรยาเอกที่พลัดพรากจากจวนโหวจ้าวมานานหลายปี

บนถนนใหญ่มีคนราวสิบกว่าคน คุกเข่าห้อมล้อมรอบตัวสวี่จิงโม่

“ท่านโหวออกตามหาท่านมานานสิบกว่าปีแล้ว!”

"ปานแดงหลังใบหูของท่าน ข้าน้อยไม่มีวันจำผิดแน่!"

ท่ามกลางบรรดาบ่าวรับใช้ ยังมีสาวงามรูปร่างอ้อนแอ้นบอบบางคนหนึ่งยืนอยู่ เอ่ยเรียกด้วยแววตาหวานซึ้ง

“พี่ชาย ข้าคือคู่หมั้นของท่าน”

สวี่จิงโม่ถูกพาตัวเข้าไปในจวนโหวอันงดงามหรูหราและโอ่โถงกว้างใหญ่

ส่วนข้า ภรรยาที่ถูกต้องตามธรรมเนียมของสวี่จิงโม่ ยามนี้กำลังตะโกนขายบะหมี่ราคาชามละไม่กี่อีแปะ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

“นางเหยียนเลิกขายได้แล้ว! สามีเจ้ากลายเป็นท่านโหวน้อยไปแล้ว!”

ลูกค้าคนหนึ่งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนถนนเส้นหลักให้ข้าทราบ

สวี่จิงโม่เป็นเด็กกำพร้าในหมู่บ้านของพวกเราจริงแท้แน่นอน ไร้บิดามารดา ถูกแม่เฒ่าสวี่เก็บมาเลี้ยงจนเติบใหญ่

ข้ากับแม่เฒ่าสวี่ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจอย่างยิ่ง

สามีตามหาครอบครัวที่แท้จริงพบ ในที่สุดก็ไม่ต้องอยู่โดดเดี่ยวแล้ว

แม่เฒ่าสวี่พูดอย่างยินดีปรีดา

“จวนโหวจ้าวมั่งคำร่ำรวย มีเงินทองให้ใช้สอยไม่ขาดมือ”

พวกเรารีบเก็บแผงขายบะหมี่ตั้งแต่หัววัน เดินทางมุ่งหน้าไปรอสวี่จิงโม่ที่หน้าจวนโหวจ้าว

คนที่ออกมาพร้อมกับเขา คือสตรีสูงศักดิ์ที่ดูบอบบางดุจกิ่งหลิว

ทั้งสองคนสวมอาภรณ์ที่งดงามหรูหรา ดูแล้วช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก

สวี่จิงโม่พอเห็นพวกเราก็ตกใจจนหมุนตัวกลับไปทันที

แต่แม่เฒ่าสวี่เอ่ยเรียกเขาเสียงดัง สตรีชั้นสูงนางนั้นจึงหันกลับมามอง

พอเห็นชุดผ้าฝ้ายเนื้อหยาบบนตัวของพวกเรา ชายแขนเสื้อเลอะคราบน้ำมัน ก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“พี่ชาย นี่คือมารดาบุญธรรมกับ...อนุภรรยาของท่านหรือ?”

สวี่จิงโม่หันมองการแต่งกายของพวกเรา ก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน

ตอบอย่างไม่เต็มใจ “อืม” สั้นๆ

“อนุภรรยา?” ข้ากำลังจะถามให้แน่ชัด

แม่เฒ่าสวี่สังเกตสีหน้าของผู้อื่นเก่ง นางผลักข้าไปไว้ด้านหลังอย่างแนบเนียนแล้วเอ่ยตัดบท

เปลี่ยนสีหน้าไวยิ่งกว่าพลิกตำราอีก

“ลูกชายข้าตอนนี้เป็นถึงคุณชายตระกูลใหญ่ ใกล้จะสอบตำแหน่งขุนนางสำเร็จในเร็ววันนี้ คนบางคนฝันอยากจะเป็นฮูหยินน้อยของท่านโหว ก็ต้องดูด้วยว่าตอนนี้เหมาะสมหรือไม่”

สตรีสูงศักดิ์คนนั้นยิ้มตามมารยาท ถอดกำไลหยกเนื้อละเอียดออกจากข้อมือบาง แล้วยื่นให้แม่เฒ่าสวี่

ก่อนจะกล่าวด้วยท่าทางของผู้เป็นนายหญิงใหญ่ของบ้าน

“จิงโม่ต้องระหกระเหินอยู่ข้างนอกนานสิบกว่าปี ต้องขอบคุณฮูหยินสวี่ที่ช่วยเลี้ยงดู”

“ข้าคือคู่หมั้นของจิงโม่นามว่าหลินเยียนเอ๋อร์ หากว่ากันตามธรรมเนียมแล้วข้าควรเรียกท่านว่าป้า”

แม่เฒ่าสวี่รับกำไลหยกวงนั้นมาด้วยสายตาวาววับ พูดชมไม่หยุดปากว่าสะใภ้ช่างรอบคอบนัก

แต่กลับมองไม่เห็นท่าทางรังเกียจที่ฉายผ่านดวงตาของหลินเยียนเอ๋อร์

ข้ายืนอยู่ท่ามกลางพวกเขาทั้งสาม ถูกกีดกันออกมาเหมือนคนนอก

ข้าจ้องตรงไปที่สวี่จิงโม่ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“นางเป็นคู่หมั้นของเจ้า แล้วข้าเป็นใครล่ะ?”

สวี่จิงโม่ไม่กล้าสบตาข้าด้วยซ้ำ เพียงตอบว่า

“ข้ากับน้องสาวมีสัญญาหมั้นหมายกัน เป็นสิ่งที่บิดามารดากำหนดไว้ จัดการโดยแม่สื่อ”

ใช่สิ ตอนที่ข้าแต่งงานกับสวี่จิงโม่ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง

ตอนนั้นแม่เฒ่าสวี่เพิ่งจะหายจากการป่วยหนัก ฐานะทางบ้านยากจนข้นแค้น

มีแค่ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวสีแดงผืนเดียว ก็เข้าร่วมพิธีกราบไหว้ฟ้าดินแล้ว

เขามักจะพร่ำบอกว่าเมื่อไหร่ที่สอบติดขุนนาง เขาจะจัดงานแต่งให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่

ไม่ให้ข้าต้องเจ็บช้ำน้ำใจแม้แต่น้อย

แต่งที่เขาว่าหมายถึงแบบนี้หรือ

หลินเยียนเอ๋อร์เห็นบรรยากาศแปลกๆ จึงเดินมาถึงที่ประตูแล้วไม่ได้อยู่ส่งต่อ

เพื่อรักษาเกียรติให้สวี่จิงโม่

“พี่ชายกลับไปจัดการธุระให้เรียบร้อยก่อนเถอะ พรุ่งนี้ตอนบ่ายท่านลุงจะส่งรถม้าไปรับท่านกลับจวน”

ดวงตาของสวี่จิงโม่ฉายแววชื่นชมแวบหนึ่ง ก่อนจะมองส่งนางจนลับตาไป

จากนั้นก็หันมาบอกกับข้าอย่างเย็นชา

“อย่าทำให้จวนโหวต้องขายหน้าสิ”