ตอนที่3

" ไม่เห็นต้องทำยังไง ก็ต้องช่วยองค์หญิงก่อนสิ ท่านพูดอะไรไม่คิดนะองครักษ์เหวิน"

ลูลู่ต่อว่าเหวินซีห่าว

" แต่ซิงอีนางไม่ไหวแล้ว"

เหวินซีห่าวมองดูซิงอี ที่สีหน้าดูทรมานแล้วปวดใจ

" ช่วย ช่วยองค์หญิงก่อน ข้า ไม่ ไม่เป็น"

พูดไม่ทันจบก็หมดสติไป

" ซิงอี ซิงอี ท่านหมอนางหมดสติไปแล้วช่วยนางก่อน เร็วสิ"

หลี่เยว่ซินหันไปมองเหวินซีห่าว ที่เป็นห่วงซิงอีจนเก็บอาการไม่อยู่ เขาประคองนางขึ้นมากอด ร้องเรียกให้หมอหลวงช่วยส่งยาเม็ดเดียวที่มีให้

" นางหมดสติไปแล้ว ส่งยามาเถอะ นางอาการหนักกว่าองค์หญิงท่านไม่เห็นรึไง"

" เจ้าบ้าไปแล้วเรอะ องค์หญิงก็ถูกพิษเหมือนกัน ยามีเพียงเม็ดเดียวยังไงองค์หญิงก็ต้องได้เสวย หรือเจ้าคิดว่าชีวิตของซิงอีมีค่ากว่าองค์หญิง"

ลูลู่ต่อว่าเหวินซีห่าวเสียงดัง

" ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น แต่องค์หญิงนางยังมีสติอยู่ นางไม่ได้สาหัสเหมือนซิงอี นางยังทนไหว แต่ซิงอีนางไม่ไหวแล้วพวกเจ้าไม่เห็นรึไง หากนางไม่ได้ยาถอนพิษนางคงไม่รอด"

เห็นท่าทางกระวนกระวายจะเป็นตายของเหวินซีห่าว หลี่เยว่ซินก็พูดขึ้น

" ให้นางไป"

" องค์หญิงไม่ได้นะเพคะ"

" ใช่เพคะองค์หญิง ให้นางไปแล้วท่านหล่ะจะทำยังไง"

" ให้ยานางไปเถอะ"

หมอหลวงจำใจส่งยาให้เหวินซีห่าว เหวินซีห่าวรีบยัดยาเข้าปากซิงอี 

" เจ้ารีบพาองค์หญิงขึ้นรถม้าเร็ว เราต้องรีบไปให้ถึงโรงหมอภายใน1เค่อ"

หมอหลวงร้องบอก องครักษ์คนหนึ่งรีบเข้ามาอุ้มหลี่เยว่ซิน คนอื่นๆก็รีบตามไป เหวินซีห่าวมองตามรถม้าที่จากไป หลี่เยว่ซินได้รับพิษไม่มาก อาการไม่หนัก ไม่นานก็จะถูกส่งตัวไปโรงหมอ ด้วยสถานะองค์หญิงของนางยังไงนางก็ต้องปลอดภัย แต่ซิงอีไม่มีใคร นางเป็นเพียงนางกำนัลต่ำต้อย ไร้ญาติขาดมิตร มีเพียงเขาคนเดียว นางอาการหนักจนหมดสติแล้ว หากไม่ได้รับยาถอนพิษ นางคงต้องไปเยือนปรโลก

" อาห่าว"

เหวินซีห่าวก้มมองซิงอีที่ลืมตามองเขา เขาพยุงนางลุกขึ้น ส่งยิ้มอ่อนโยนให้ 

"ข้ายังไม่ตายใช่ไหม"

" พูดอะไรอย่างนั้น หากตายแล้วจะมานั่งอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นอะไรง่ายๆหรอก"

" อาห่าว"

นางเรียกเขาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เรียกชื่อเขาด้วยความสนิทสนม เขาเคยบอกกับนางว่าเมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง ให้นางเรียกชื่อเขาเฉยๆก็พอ เหวินซีห่าวลูบผมนางเบาๆ

นางกำลังจะโผเข้ากอดเขา แต่เขาดันตัวนางให้ลุกขึ้น

" เรากลับกันเถอะ ไม่รู้ป่านนี้องค์หญิงจะเป็นอย่างไรบ้าง"

เหวินซีห่าวควบม้าเร่งเข้าเมือง มีซิงอีนั่งอยู่ด้านหน้าด้วยม้าตัวเดียวกัน พอมาถึงโรงหมอที่แรกในเมือง ถึงรู้ว่าหลี่เยว่ซินไม่ได้แวะมารักษาที่นี่

" หากองค์หญิงไม่อยู่ที่นี่ งั้นก็คงอยู่ที่อื่น โรงหมอในเมืองมีตั้งหลายแห่ง"

" แต่หมอหลวงน่าจะพานางมารักษาที่นี่เพราะเป็นที่แรกที่ใกล้ที่สุด ช่างเถอะ บางทีอาจจะอยู่โรงหมอที่อื่นอย่างที่เจ้าว่าก็ได้"

เขาแวะโรงหมอทุกที่ในเมือง แต่ปรากฏว่าไม่มีหลี่เยว่ซินเลยสักที่ 

" เราหาทุกที่แล้วแต่องค์หญิงก็ไม่อยู่ หรือว่าองค์หญิงจะถูกพากลับวังหลวงแล้ว"

" เป็นไปไม่ได้ ก็หมอหลวงบอกเองว่าต้องส่งตัวองค์หญิงไปรักษาภายใน1เค่อ หากนานกว่านั้นจะมีอันตรายถึงชีวิต หากแวะที่โรงหมอที่แรกก็จะรักษาทัน แต่ถ้าไปถึงวังหลวงต้องใช้เวลามากกว่า1เค่อ"

เหวินซีห่าวรู้สึกเป็นกังวล หากนางเป็นอะไรไปฮ่องเต้กับเสียนเฟยรู้เรื่องนี้ เขากับซิงอีคงไม่พ้นโทษประหารแน่

" บางทีหมอหลวงอาจคำนวนผิดก็ได้ องค์หญิงเองก็ทรงมีสติอยู่ ข้าว่านางคงไม่เป็นอะไรมาก นางต้องอยู่ในวังแล้วแน่ๆ เรารีบเข้าวังกันเถอะ"

หลี่เยว่ซินนั่งดื่มยาอยู่ในตำหนัก คิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า นางนั่งซบลูลู่อยู่ในรถม้า ยังไม่ทันได้เข้าเมืองก็กระอักเลือดออกมา ลูลู่ร้องบอกให้รถม้าหยุด หมอหลวงรีบเข้าตรวจดูอาการด้วยท่าทีร้อนรน บอกว่าไม่ทันการแล้ว พิษกำเริบแทรกซึมไปทั่วแล้ว จึงให้องครักษ์ควบม้าเร็วไปเอายาจากร้านยาที่ใกล้ที่สุดมา นางคิดว่าคงไม่รอดแน่ ลูลู่ก็ร้องไห้ไม่หยุด นาทีความเป็นความตาย สายตาพร่ามัวเห็นภาพของชายคนหนึ่งชะโงกหน้าเข้ามาในรถม้า เขาสอบถามหมอหลวงแล้วยัดยาใส่ปากนาง แม้เห็นหน้าไม่ชัด แต่นางจำเสียงเขาได้ เสียงใหญ่ๆแหบๆราวกับเป็ด เป็นเสียงเดียวกับที่ได้ยินตอนนั้น เสียงที่กระซิบข้างหู ว่าอยากตายนักรึไงทำไมถึงไม่หลบ ใช่แล้วเป็นคนเดียวกับที่ช่วยชีวิตนางจากม้าพยศไว้ นางกลืนยาเข้าไปสักพักก็ดีขึ้น อยากขอบคุณเขา แต่เขาก็จากไปแล้ว สองครั้งที่เขาช่วยชีวิตนางไว้ แต่นางไม่รู้แม้กระทั่งชื่อแซ่ นางยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย

" องค์หญิง ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านต้องไม่เป็นอะไร"

ซิงอีถลาเข้ามา แต่ถูกลูลู่ผลักจนเซ ดีที่เหวินซีห่าวรับไว้ทัน เขาต่อว่าลูลู่ด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

" เจ้าทำอะไร ซิงอีพึ่งถูกพิษ ร่างกายนางยังอ่อนเเอ"

" ทำอะไร ถ้าไม่เพราะนางองค์หญิงจะเกือบสิ้นพระชนม์ไหม"

" เจ้าพูดอะไรลูลู่ องค์หญิงก็นั่งอยู่ตรงนี้นางปลอดภัยดีนี่"

" ปลอดภัยสิ ถ้าไม่เพราะ"

" ลูลู่"

หลี่เยว่ซินพูดขัดไม่ให้ลูลู่พูดต่อ นางรีบเดินมายืนข้างๆหลี่เยว่ซิน

" องค์หญิง ที่แท้ท่านก็ไม่ได้เป็นอะไร ยังมานั่งสบายอยู่ที่ตำหนัก ข้ากับอาห่าว"

ซิงอีหยุดพูด ลืมตัวไปว่าเรียกเหวินซีห่าวอย่างสนิทสนม

" ข้ากับองครักษ์เหวิน ตามหาท่านไปทั่วทุกโรงหมอแต่ไม่พบ เห็นไหมข้าบอกท่านแล้วว่าองค์หญิงทรงปลอดภัยดี ไม่ได้เป็นอะไร"

ซิงอีพูดกับหลี่เยว่ซิน ก่อนจะหันไปพูดกับเหวินซีห่าว

" ปลอดภัยกับผีสิ องค์หญิงทรง"

หลี่เยว่ซินส่งสายตาให้ลูลู่ไม่ต้องพูด 

" พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าเองก็จะพักเหมือนกัน ให้ลูลู่อยู่กับข้าคนเดียวพอ"

ซิงอีกถวายความเคารพ พอหมุนตัวกลับหลังก็เซ เหวินซีห่าวรับนางไว้ นางผละออกจากเขา

" ขอโทษ เมื่อกี้ข้าหันมาเร็วไปหน่อยเลยหน้ามืด"

" ให้ข้าประคองเจ้าไปห้องพักดีกว่า"

เหวินซีห่าวประคองซิงอี ที่ทำท่าราวคนไม่มีแรงออกไป ซิงอีหันมามองหลี่เยว่ซินอย่างเกรงใจ ก่อนจะเซทำท่าล้ม จนเหวินซีห่าวต้องอุ้มนางแทน

" หมั่นไส้นัก ดูก็รู้ว่านางแกล้งทำ เรื่องถูกพิษนั่นก็ด้วย ข้าสังเกตุนางตลอดเห็นนางดมดอกไม้ไปแค่ทีเดียว ข้าว่านางถูกพิษนิดหน่อยไม่ได้นักหนาอะไร แต่สำออยมากกว่า"

" ช่างเถอะ ลูลู่คนที่ไปสืบข่าวเรื่องผู้มีพระคุณของข้ากลับมาหรือยัง"

" ยังเลยเพคะ"