ตอนที่5

" หม่อมฉันอยู่กับความรู้สึกผิดมาตลอด พอรู้ข่าวว่าซิงอีถูกรังเเกจนล้มป่วย หม่อมฉันก็ทนไม่ได้ เลยต้องเข้าวังมาทูลความจริง เพื่อทวงความยุติธรรมให้นางเพคะ ขอฝ่าบาทโปรดเมตตา ซิงอีเป็นองค์หญิง11ตัวจริง เป็นบุตรสาวของลู่เหยากับพระองค์เพคะไม่ใช่เยว่ซิน เยว่ซินเป็นตัวปลอมเพคะ"

หลี่เยว่ซินที่พอก้าวเท้าเข้าตำหนักมา ได้ยินทุกคำพูดก็หยุดชะงัก ซิงอีก็เช่นกัน นางทั้งตกใจและดีใจไปพร้อมกัน แหงนมองหน้าเหวินซีห่าว เขาส่งยิ้มพยักหน้าให้นาง ก่อนหน้านางไม่สบายนอนพักรักษาตัวอยู่ที่จวนของเขา เขาบอกว่าไม่นานชีวิตนางจะเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ วันนี้ก็มีคนจากในวังไปตามตัวนางให้มาเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ไม่คิดว่าจะพบเจอเรื่องน่ายินดีเช่นนี้ หากคำพูดของน้าหลินยวนเป็นจริง นางก็คือองค์หญิง11ตัวจริง

" พวกเจ้ามากันแล้ว เข้ามาสิ "

หลี่เชี่ยนฮ่องเต้ร้องบอก หลี่เยว่ซินทำความเคารพก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆเสียนเฟย เสียนเฟยกุมมือนางไว้ 

" น้าหลินยวน เมื่อกี้ข้าได้ยินท่านบอกว่าซิงอีถูกรังแกจนล้มป่วย ใครรังแกนางรึ แล้วท่านอยู่ไกลถึงหนานเจา รู้เรื่องนี้ได้ยังไง"

" ข้า ข้า"

หลินยวนเหลือบตามองเหวินซีห่าว ก่อนจะตอบตะกุกตะกัก

" ข้า ข้าพอดีข้า ข้ามาทำธุระที่เมืองหลวงใช่ๆ ข้ามาทำธุระ เลยแวะมาหาซิงอีเลยรู้ว่านางไม่สบายไปพักอยู่ที่จวนตระกูลเหวิน"

" เกิดอะไรขึ้น นางเป็นนางกำนัลอยู่ที่ตำหนักหย่งหนิง ถึงไม่สบายก็ควรอยู่ในห้องของนาง ที่ตำหนักหย่งหนิงถึงจะถูก"

" ทูลฝ่าบาท เป็นความผิดของกระหม่อมเองที่ไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วน ตอนนั้นกระหม่อมเห็นนางหมดสติท่ามกลางสายฝน เลยห่วงนางมากไปจึง"

" องครักษ์เหวินเป็นห่วงนางมาก กลัวว่าหากให้นางอยู่ที่ตำหนักหย่งหนิงจะไม่ปลอดภัยเกรงว่าหม่อมฉันจะรังแกนาง เลยพานางไปปกป้องดูแลอย่างใกล้ชิด ที่จวนตระกูลเหวินเพคะ"

หลี่เยว่ซินพูดไปก็มองหน้าเหวินซีห่าวสลับซิงอี

" เพื่อนาง เจ้ากล้าทำถึงเพียงนี้เลยเรอะ แล้วอยู่ดีๆนางไปหมดสติอยู่กลางสายฝนได้ยังไง"

" เป็นนางที่ไปคุกเข่าเองเพค่ะ "

ลูลู่ตอบ

หลี่เชี่ยนขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

" กราบทูลฝ่าบาท องค์หญิงเห็นป้ายหยกที่ให้องครักษ์เหวินไปอยู่ที่นาง เลยไม่พอใจเอาคืนเพคะ แต่นางไม่ยอม หลังจากนั้นองครักษ์เหวินก็มาตำหนิองค์หญิง ว่าองค์หญิงให้เขาไปแล้วเขาจะให้ใครต่อก็เรื่องของเขา องค์หญิงเลยเขวี้ยงป้ายหยกจนแตก นางก็ร้องไห้ไม่หยุดแล้วก็ไปคุกเข่าขออภัยองค์หญิง ฝนก็ตกลงมาพอดีเพคะ"

ลูลู่เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง 

" ดียิ่งนัก ข้าจำได้ว่าป้ายหยกนั่นทำมาจากหยกสีโลหิตที่ซินซินมาขอจากข้า "

เหวินซีห่าวคุกเข่าก้มหน้า หลี่เชี่ยนถอนหายใจ

" เอาหล่ะในเมื่อมันผ่านมาแล้วก็ช่างเถอะ เมื่อครู่ตอนที่พวกเจ้าเดินเข้ามา คงได้ยินหมดแล้ว "

" เพคะ"

" เรื่องนี้จะพูดปากเปล่าไม่ได้ ต้องมีการพิสูจน์ด้วย"

" ฝ่าบาท ก่อนหน้าที่ซินซินจะเข้าวังพระองค์ก็ทรงหยดเลือดพิสูจน์กับนางมาแล้ว นางคือธิดาของพระองค์ ทุกคนก็เห็นกับตา"

หลี่เชี่ยนครุ่นคิดหนัก เห็นท่าทีลังเลของหลี่เชี่ยน เหวินซีห่าวสบตากับหลินยวน ก่อนจะรีบพูดขึ้นมา

" กราบทูลฝ่าบาท ตอนนั้นอาจมีบางอย่างผิดพลาดก็ได้ กระหม่อมคิดว่าควรพิสูจน์ใหม่อีกครั้งพะยะค่ะ"

" อืม ไปเอาน้ำมา"

สักพักขันทีโจวก็ถือถ้วยใส่น้ำมา หลี่เชี่ยนส่งนิ้วให้ขันทีโจว ขันทีโจวใช้เข็มจิ้วนิ้วให้เลือดหยดลงไป จากนั้นก็ทำแบบเดียวกับซิงอี ไม่นานเลือดสองหยดก็รวมกัน ขันทีโจวส่งถ้วยให้ฮ่องเต้ดู หลี่เชี่ยนถอนหายใจโบกมือให้เอาออกไป ขันทีโจวจึงเดินถือถ้วยน้ำให้ทุกคนดูชัดๆ ว่าเลือดผสมเข้ากันนั่นหมายความว่าซิงอีเป็นองค์หญิงตัวจริง 

" ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ น้ำนี่ต้องมีปัญหาแน่"

เสียนเฟยโวยวายไม่ยอมรับ

เหวินซีห่าวสบตากับหลินยวนลอบยิ้มมุมปาก ก่อนหน้าเขาได้ติดสินบนขันทีโจวให้ใส่ไป๋ฝานลงไปในน้ำ ไม่ว่าจะเป็นสายเลือดเดียวกันหรือไม่ เมื่อหยดเลือดลงไปก็จะผสานรวมกัน 

" ในเมื่อพิสูจน์ชัดเจนแล้ว ขอฝ่าบาทโปรดคืนตำแหน่งให้ซิงอีด้วย ให้นางได้กลับคืนฐานะที่แท้จริงเป็นองค์หญิง11"

เหวินซีห่าวพูดขึ้น หลี่เยว่ซินมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันไปหันมองซิงอีที่ยิ้มดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ 

" ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันว่าเรื่องนี้ยังมีข้อสงสัยอีกมากอย่าพึ่งด่วนสรุปเลย ไปเอาน้ำมาใหม่"

เสียนเฟยพูดกับฮ่องเต้ ก่อนจะหันไปบอกคนสนิท

" กราบทูลเสียนเฟย ต่อให้หยดเลือดอีกกี่ครั้งผลก็ยังออกมาเหมือนเดิมพะยะค่ะ ความจริงก็คือความจริง"

เหวินซีห่าวพูดด้วยความมั่นใจ

" เหรอ แต่ครั้งนี้ข้าจะให้คนของข้าไปเอาน้ำมาเอง แล้วก็จะให้ซินซินพิสูจน์"

" กราบทูลเสียนเฟย ซิงอีกับฝ่าบาททรงหยดเลือดพิสูจน์แล้ว นั่นยังไม่ชัดเจนอีกหรื พะยะค่ะว่านางคือองค์หญิง11ตัวจริง อย่าทรงทำเช่นนี้เลย"

" องครักษ์เหวิน ดูเหมือนว่าเจ้าจะอยากให้นางเป็นองค์หญิง11จนออกนอกหน้านะ"

" หามิได้ กระหม่อมแค่พูดไปตามที่เห็นสมควร ในเมื่อความจริงเปิดเผยแล้วว่าใครคือองค์หญิงตัวจริง ก็ควรคืนฐานะให้นางนางลำบากมามาก ถึงเวลาที่นางจะได้สุขสบายเสียที"

" เจ้า"

เยว่ซินจับมือเสียนเฟย ส่ายหน้าบอกไม่ต้องพูด

" ลำบากรึ เจ้าอยู่ที่ตำหนักข้าได้กินอยู่นอนหลับสุขสบาย คอยติดตามข้าไปทุกที่ งานในตำหนักปัดกวาดเช็ดถูข้าก็ไม่เคยให้เจ้าทำ ข้าถามเจ้าหน่อยว่าเจ้าลำบากตรงไหนข้าคิดว่าเจ้าเป็นสหาย เป็นพี่น้องคนหนึ่งอะไรที่ข้ามี ข้าก็แบ่งให้เจ้า แม้เแต่"

หลี่เยว่ซินหันไปมองเหวินซีห่าว นางไม่ได้พูดออกไป ว่าแม้แต่บุรุษนางก็จะยกให้

" ไม่ ไม่เพคะข้าไม่ได้ลำบากอะไร"

" เจ้าชื่อซิงอีใช่ไหม"

" เพคะ"

" เงยหน้าให้ข้าดูชัดๆหน่อยสิ"

หลี่เชี่ยนพิจารณาดูหน้าของซิงอี มองมุมไหนก็ไม่มีสักนิดที่คล้ายเขาหรือลู่เหยาเลยผิดกับเยว่ซินที่คล้ายลู่เหยาถึง9ส่วน แต่ในเมื่อหยดเลือดพิสูจน์แล้ว เขาก็ต้องยอมรับ

" ในเมื่อเจ้าเป็นลูกของข้า ข้าก็จะคืนสถานะองค์หญิงให้เจ้า "

" ขอบพระทัยเพคะเสด็จพ่อ"

หลี่เชี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ โบกมือให้ทุกคนออกไป เสียนเฟยมองซิงอีด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะจูงมือหลี่เยว่ซินออกไป

" ข้าไม่เชื่อหรอก เรื่องนี้มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ซินซินไม่ต้องห่วง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าก็ยังเป็นองค์หญิงของข้า ข้ายังเป็นแม่ของเจ้าเหมือนเดิม"

หลี่เยว่ซินกอดเสียนเฟยแน่น นางจำได้ว่าวันนั้นมีคนแปลกหน้าไปที่บ้าน ใช้เข็มจิ้มนิ้วนางหยดลงไปในถ้วยน้ำ แล้วก็พากันตื่นตกใจ ชายร่างใหญ่มีหนวดเคราหัวเราะทั้งน้ำตา อุ้มนางขึ้นมาบอกให้นางเรียกเขาว่าพ่อ จากนั้นก็ถูกพาเข้าวังมา ทุกคนต่างเรียกนางว่าองค์หญิง11

นางกับซิงอีอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก รับรู้ว่ามารดาตายจากตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ จากนั้นก็อยู่ในความดูแลของหลินยวนมาตลอดจนกระทั่งถูกรับเข้าวัง นางอยากให้หลินยวนมาด้วยแต่หลินยวนปฏิเสธ บอกว่าไม่ชอบกฏระเบียบในวัง ซิงอีจึงตามนางมาอยู่ในวังด้วยแค่คนเดียว มีหน้าที่เป็นนางกำนัลคนสนิทคอยติดตามนาง ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่นางก็ไม่เคยคิดว่าซิงอีเป็นแค่นางกำนัลแต่ให้ความสำคัญเสมือนสหายและพี่น้องคนหนึ่ง