บทที่ 7

คำพูดของไทเฮาไม่มีใครได้ยิน

และตอนที่ฮองเฮาเห็นอ๋องเจวี้ยนในชุดมงคลเดินเข้ามา ดวงตาก็มีเงามืดทมึนหลั่งทะลัก

ของชั้นต่ำที่นังแพศยานั่นคลอดออกมา จะแต่งงานมีพระชายาแล้ว!

ไม่ ฝันไปเถอะ!

พิธีวันนี้ นางจะล่มมันเสีย!

ฮองเฮาคิดในใจ ใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมา เอียงหน้าไปเอ่ยกับองค์จักรพรรดิเสียงแผ่วเบาว่า "องค์จักรพรรดิมักจะกังวลเรื่องสุขภาพของอ๋องเจวี้ยน ดูเอาเถิด อ๋องเจวี้ยนไม่ใช่ว่าเติบโตมาสูงใหญ่หล่อเหลาหรอกหรือ?"

อายุสั้นอะไรกัน ทำไมไม่เห็นว่าจะดูอายุสั้นตรงไหน?

องค์จักรพรรดิหัวเราะร่า "แม้จะบอกว่าอายวนจะดูคล้ายกับไท่ซ่างหวงตอนหนุ่มก็เถอะ แต่พอดูแบบนี้พวกเราพี่น้องก็ดูคล้ายกันอยู่พอควรนะ"

พอได้ยินองค์จักรพรรดิพูดถึงไท่ซ่างหวง ฮองเฮาก็แค้นจนเข็ดฟัน

นี่เป็นเพราะเจ้าคนชั้นต่ำนี่หน้าตาคล้ายกับไท่ซ่างหวง ดังนั้นตั้งแต่เล็กจึงถูกไท่ซ่างหวงปกป้องไว้ หลายต่อหลายครั้งก็จัดการเขาไม่ได้เสียที

ไท่ซ่างหวงกลัวว่าเขาที่ร่างกายอ่อนแอพอโตมาจะแย่งอะไรกับใครไม่ไหว ก่อนหน้าที่จะตายถึงกับทิ้งโองการไว้ให้แก่เขา รอจนเขาเติบโตกลายเป็นผู้ใหญ่ พอรับพระชายา ก็จะมีคนนำของขวัญชิ้นใหญ่มามอบให้กับเขา

กระทั่งองค์จักรพรรดิเองก็ยังไม่รู้ว่าไท่ซ่างหวงทิ้งอะไรไว้ให้อ๋องเจวี้ยน

พิธีมงคลใหญ่ของอ๋องเจวี้ยนวันนี้ ของขวัญชิ้นใหญ่ที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ในครั้งนั้นอาจจะมีคนนำมาส่งเข้ามา ดังนั้นพวกเขาจึงล้วนมาอยู่ที่นี่

เหล่าขุนนางกลับมองอ๋องเจวี้ยนอย่างสนอกสนใจ

ยี่สิบปีมานี้ จำนวนครั้งที่อ๋องเจวี้ยนกลับเมืองหลวงคือนับนิ้วได้ มาเร็วไปไว ถ้าไม่ใช่นั่งรถม้ากลับมาก็คือนั่งเกี้ยว มีคนน้อยมากที่ได้เห็นหน้าตาของเขา

ตอนนี้พอเห็นความหล่อเหล่าของอ๋องเจวี้ยนก็ล้วนวางตาลงไม่ได้กัน

"ดูคล้ายกับท่านไท่ซ่างหวงสมัยยังหนุ่มมากจริงๆ" มีขุนนางชราทอดถอนใจขึ้น

"แต่อ๋องเจวี้ยนทำไมจึงสวมหน้ากากล่ะ?"

หน้ากากของอ๋องเจวี้ยนทำขึ้นเป็นพิเศษ เล็กๆ แค่ครึ่งเดียว ไม่ได้ปิดบังใบหน้ามากนัก แต่ก็ยังนับเป็นหน้ากากอยู่

ทุกคนล้วนตกตะลึง

"เคยมีคนพูดว่าอ๋องเจวี้ยนโดนพิษจนต้องไปพบหมอผี ชีวิตช่วยกลับมาได้ แต่อาการพิษกระจายไปบนใบหน้าเขา และไม่อาจขจัดออก ดังนั้นหน้าจึงเละไป จะใช่สาเหตุนี้ไหมนะ?"

มีคนแอบกระซิบข้อมูลที่ตระกูลตนเองได้รับออกมา

ฮึ่ม...

ถ้าว่าเช่นนี้ อ๋องเจวี้ยนก็หน้าเละเป็นผีไปครึ่งหนึ่งหรือ?

คงต้องน่ากลัวมากแน่ ไม่เช่นนั้นจะสวมหน้ากากทำไม?

"ไม่รู้ว่าคุณหนูฟู่เห็นอ๋องเจวี้ยนแล้วหรือยัง"

"มาแล้วมาแล้ว! เจ้าสาวมาแล้ว!" มีคนร้องขึ้นมา

ในสวนดอกไม้ ที่มุมหนึ่ง สาวใช้สองคนประคองฟู่จาวหนิงซ้ายขวาเดินเข้ามา

ชุดมงคลแดงปักทอง สวมอยู่บนร่างกายสูงโปร่ง นางย่างเท้าเชื่องช้า ท่วงท่าสง่างาม เดินเข้ามาราวกับภาพวาด

ฟู่จาวหนิงคนมากมายล้วนรู้จัก ถึงอย่างไรนางช่วงนี้ก็พัวพันอยู่กับเซียวเหยียนจิ่งบ่อยๆ คนไม่น้อยเห็นนางเป็นตัวตลกไปแล้ว

แต่ก่อนหน้าก็ไม่เห็นว่าฟู่จาวหนิงที่ไม่เผยใบหน้า แค่เดินเข้ามาก็จะสั่นคลอนจิตใจคนมากมายได้ขนาดนี้

อ๋องเจวี้ยนมองฟู่จาวหนิงที่ถูกพามาอยู่เบื้องหน้าเขา

เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่สงบนิ่งของนาง ไม่มีหายใจหอบถี่ และไม่มีความตึงเครียด ดูผ่อนคลายสบายมาก

"ท่านอ๋อง" หงจั๋วนำผ้าแพรแดงด้านหนึ่งส่งไปเบื้องหน้าเขา อีกด้านหนึ่งถูกฟู่จาวหนิงจับไว้ในมือ

อ๋องเจวี้ยนรับมา เอ่ยเสียงต่ำกับฟู่จาวหนิงว่า "ตอนนี้จะถอนตัวยังทันนะ"

"ถ้าท่านอ๋องไม่เสียใจ ก็กราบไหว้ฟ้าดินกันเถิด" เสียงของฟู่จาวหนิงลอดออกมาจากในผ้าคลุมแดง น้ำเสียงแจ่มชัดแน่วแน่

"ดี"

อ๋องเจวี้ยนจูงผ้าแพรแดง พานางเข้ามาในโถงพิธีมงคล ยืนอยุ่เบื้องหน้าไทเฮาองค์จักรพรรดิ

แม้จะสวมผ้าคลุมแดงอยู่ แต่ฟู่จาวหนิงก็เหมือนสัมผัสได้ถึงสายตามากมายที่ตกอยู่บนตัวตนเอง

"เดิมทีพิธีแต่งงานของอ๋องเจวี้ยนก็ควรจะจัดอย่างอึกทึกคึกโครม ยิ่งใหญ่อลังการจึงจะถูก แต่การที่รีบร้อนเช่นนี้ จึงตกแต่งโถงพิธีมงคลจนเหมือนชาวบ้านทั่วไป เทียบเชิญงานมงคลอย่างเป็นทางการก็ยังไม่ทันได้ส่ง แขกเหรื่อก็เชิญมาไม่เพียงพอ ขบวนริ้วแดงสิบลี้วนรอบเมืองสามรอบก็ไม่มี นี่ช่างผิดต่ออ๋องเจวี้ยนเสียเหลือเกิน"

ฮองเฮามองอ๋องเจวี้ยนกับฟู่จาวหนิงที่ยืนอยู่ด้านหน้าด้วยกัน ยิ่งมองก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ เพราะไม่รู้ทำไม สองคนนี้พอยืนอยู่ด้วยกันก็รู้สึกว่าคู่ควรกันเสียจริง

นางถอนหายใจเบาออกมา มองฟู่จาวหนิง "แต่ข้าก็คิดไม่ถึงเลย ว่าในเมืองหลวงแคว้นเจาของพวกเรา จะยังมีหญิงสาวเช่นคุณหนูฟู่อยู่อีก วันแต่งงานยังไปถอนหมั้นต่อหน้าธารกำนัลกลางถนน แล้วยังหาสามีใหม่ส่งๆ อีกด้วย"

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนกลั้นหายใจ ไม่กล้าส่งเสียง

ฟู่จาวหนิงเองก็ใจเต้นขึ้นมา

ฮองเฮากำลังบอกว่าเธอไร้มารยาทไม่รู้จักพิธีการอ้อมๆ อยู่สินะ?

เพราะว่านางทำผิดต่ออ๋องเจวี้ยน หรือว่ากำลังประชดอ๋องเจวี้ยนที่แต่งกับนาง หญิงสาวที่ไปก่อเรื่องจนโด่งดังไปทั้งเมืองในวันเดียวคนนี้กัน?

ฟู่จาวหนิงไม่ใช่คนนิสัยที่ชอบอดทนกล้ำกลืนอยู่แล้ว

พอสิ้นเสียงฮองเฮา นางก็เอ่ยปากขึ้น ด้วยน้ำเสียงเช่นเดียวกับฮองเฮา

"จาวหนิงเองก็ไม่คิดเช่นกัน ว่าข่าวจะส่งไปยังวังหลวงเร็วเช่นนี้ แต่ว่าในเมื่อฮองเฮาก็ทรงได้ยินแล้ว ก็คงจะรู้สึกรังเกียจเดียดฉันท์ต่อรัฐทายาทเซียว ที่วันแต่งงานไม่ยอมไปรับเจ้าสาว แต่ยังอยู่บ้านสวมชุดไว้ทุกข์ ซ้ำยังมาโอบกอดผู้หญิงคนอื่นที่กลางถนนด้วยใช่หรือไม่?"

คนทั้งลานจ้องมองนางอย่างตกตะลึง

คุณหนูฟู่ตอนนี้ยังกล้าพูดอีกหรือ? แล้วยังปะทะกับฮองเฮาอีกด้วย

หญิงสาวที่ถอนหมั้นแล้วออกเรือนอีกครั้งกลางถนน ความกล้าหาญนี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเอาไปเปรียบด้วยจริงๆ!

ฟู่จาวหนิงเอ่ยต่อ "จาวหนิงเดิมทีก็ไม่ได้รู้จักมักจี่กับรัฐทายาทเซียวเท่าไรนัก ไม่ต้องพูดเรื่องความรู้สึกเลย ก็แค่การแต่งงานจากการหมั้นหมายของสองตระกูล รวมไปถึงเห็นแก่สุขภาพของท่านปู่ จึงทำให้ต้องจำใจแต่งงานกับรัฐทายาทเซียวก็เท่านั้น"

อ๋องเจวี้ยนในดวงตาเปล่งประกาย

ไม่ค่อยรู้จักมักจี่กับรัฐทายาทเซียวหรือ? นี่อยากบอกว่านางไม่ได้ชอบเซียวเหยียนจิ่งใช่ไหม?

"แต่ว่าจาวหนิงก็แสนจะโชคดี เกี้ยวเจ้าสาวยังไม่ทันหามเข้าจวนตระกูลเซียวก็มีคนทำให้ข้าได้เห็นธาตุแท้ของรัฐทายาทเซียว และได้พบกับชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยมเหนือผู้อื่นอย่างอ๋องเจวี้ยน ทิ้งตาปลาคว้าไข่มุก จาวหนิงเลือกทำผิดหรือ? หรือว่าฮองเฮาคิดว่าที่จาวหนิงเลือกอ๋องเจวี้ยนเป็นสิ่งผิด?"

ตอนที่นางพูดคำนี้ก็หันไปมองอ๋องเจวี้ยน

อ๋องเจวี้ยนสีตาหม่นลงเล็กน้อย

ไทเฮาเองก็มองฟู่จาวหนิงอยู่ตลอด

หญิงสาวคนนี้กำลังเปลี่ยนความคิด ยิ่งไปกว่านั้นยังบีบให้ฮองเฮาพูดว่านางทำไม่ถูกไม่ได้ด้วย มิเช่นนั้นจะเท่ากับเขาสู้เซียวเหยียนจิ่งไม่ได้

ท่านอ๋องเซียวก็เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกับองค์จักรพรรดิเท่านั้น ลูกชายของลูกพี่ลูกน้อง จะมาเทียบกับลูกชายคนเล็กที่ไท่ซ่างหวงรักที่สุด น้องชายขององค์จักรพรรดิได้อย่างไร ไม่มีทางเทียบกันได้

ฮองเฮาต่อให้เกลียดชังอ๋องเจวี้ยนแค่ไหน ก็ไม่อาจพูดต่อหน้าองค์จักรพรรดิได้

"คุณหนูฟู่นี่ช่างปากคอคมคายเสียจริง"

ฮองเฮาประโยคนี้พูดออกมาจนเสียงดูเย็นชา

"ข้าก็แค่กังวลว่าอ๋องเจวี้ยนที่รีบร้อนแต่งงาน จะจัดงานได้ไม่ยิ่งใหญ่พอ แต่คุณหนูฟู่ก็พูดออกมาเสียมากมาย ปากนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ"

"เอาล่ะเอาล่ะ ในเมื่ออายวนก็ยอมรับแล้ว พวกเราไม่ต้องกังวลแทนเขาหรอก" ไทเฮาเอ่ยขึ้นบ้าง "ฤกษ์ดีแล้วใช่ไหม? ควรกราบไหว้ฟ้าดินได้แล้ว"

เมื่อไทเฮาเอ่ยขึ้น ฮองเฮาในใจจะไม่ยินดีเช่นไรก็พูดอะไรต่อไม่ได้แล้ว

องค์จักรพรรดิกลับมองอ๋องเจวี้ยนอย่างตั้งใจ "เซียวหลันยวน เจ้าคิดจะรับฟู่จาวหนิงเป็นภรรยาจริงใช่หรือไม่ คิดดีแล้วนะ?"

อ๋องเจวี้ยนยังไม่ทันเอ่ยปาก ด้านนอกก็มีเสียงคนตะโกนขึ้นมา "เขาจะไม่แต่ง!"