บทที่ 4 ข้าอยากมีลูก

บทที่ 4

ข้าอยากมีลูก

เหอซีหยางได้เสียรู้ให้กับนางจิ้งจอกสาวผู้เป็นภรรยาเสียแล้ว นางร้ายกาจเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการ เขามิอาจหลุดพ้นออกไปจากพันธนาการของนางได้เลย ในเมื่อนางยั่วยวนเขาถึงเพียงนี้ และยังล่วงรู้ว่าเขามิได้ตาบอดสนิทอย่างที่ทุกคนเข้าใจ ในยามกลางวันเขาจะมองไม่เห็นนัก เหมือนมีหมอกมาปกคลุมที่ดวงตาตลอดเวลา บางคราก็เกิดภาพซ้อนทับหรือมองสีผิดเพี้ยนไปจากความเป็นจริง

ทว่าในยามกลางคืนหรือในที่มืด เขาจะมองเห็นได้ชัดกว่าปกติ แม้ไม่เหมือนเดิมในกาลก่อนแต่ก็ชัดเจนกว่าในยามกลางวันมากนัก และเพราะกิจวัตรประจำวันต้องทำในยามกลางวัน ทำให้เขามิอาจจะรับราชการหรือทำอะไรได้สะดวกนัก ทุกคนจึงคิดว่าเขาได้ตาบอดไปเสียแล้ว

แม้จะพยายามตามหาหมอเทวดามารักษา ทว่ากลับไร้ซึ่งความหวัง เขายอมรับแล้วว่าตัวเองคงจะตาบอดสนิทในไม่ช้านี้เป็นแน่

"ไป๋อวี้! เจ้าท้าทายข้าเองนะ ในเมื่อเจ้าอยากมีลูกมากนัก ข้าก็จะช่วยทำให้เจ้าสมหวังเอง"

เหอซีหยางได้กลายร่างเป็นเสือร้ายไปเสียแล้ว เขาลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าถมึงทึง สายคาดเอวที่มัดข้อมือของเขาถูกดึงจนขาดหลุดมือออกมาด้วย ร่างสูงคว้าร่างเปลือยเปล่าของไป๋อวี้เข้ามากกกอด บดจูบริมฝีปากเล็กที่ชอบโต้เถียงกับเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยให้หลาบจำ ขบกัดริมฝีปากล่างของนางอย่างรุนแรงจนมีเลือดไหลซึมออกมา รับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่ลอยคละคลุ้งไปในโพรงปาก ตวัดลิ้นดูดดุนลิ้นเล็กของนางเป็นพัลวัน ไล้กวาดเลียไปทั่วแนวไรฟันสีขาวสะอาดตา ก่อนจะขบกัดริมฝีปากของนางเป็นการทิ้งท้าย

"อ๊ะ! อื้อ... อ่า"

ไป๋อวี้ยกแขนขึ้นคล้องลำคอหนาด้วยความเต็มใจ หน้าอกเต่งตึงบดเบียดเข้าหาความแข็งแกร่งจากกายสูงอย่างยั่วเย้า ไม่ว่าเขาจะจูบนางอย่างรุนแรงจนรู้สึกเจ็บระบม แต่นางกลับชอบใจมากกว่าจะไม่พอใจในรสสัมผัสที่ดุดันของเขา

เหอซีหยางผละริมฝีปากออกมาเล็กน้อย เขากดรอยยิ้มตรงมุมปากของตน แล้วช้อนร่างที่แสนเบาของไป๋อวี้เข้ามาในอ้อมกอด โยนร่างของนางลงบนเตียงกว้างหลังใหญ่ ที่จะกลายเป็นสมรภูมิรักระหว่างเขากับนางในราตรีนี้

"ข้าไม่คิดจะอ่อนโยนกับสตรีมากเล่ห์เช่นเจ้าหรอกนะไป๋อวี้"

ขณะเอ่ยกางเกงตัวบางพลันถูกดึงลงไปจากสะโพกสอบ เผยให้เห็นท่อนเนื้ออันขรุขระที่มีเส้นเลือดปูดโปนพันอยู่รอบกายแกร่ง ที่เวลานี้ได้ขยายใหญ่จนแม้แต่ไป๋อวี้ยังรู้สึกตกใจ

'นี่มันไซซ์ฝรั่งชัด ๆ เลยนี่ อ๊ากกก! แล้วจะรับไหวไหมล่ะเนี่ย'

ไป๋อวี้คร่ำครวญในใจ ทว่าสีหน้าที่แสดงอาการตกใจ และดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกตะลึงเมื่อเห็นท่อนเอ็นของเหอซีหยางนั้น ทุกการเคลื่อนไหวได้อยู่ในสายตาของเหอซีหยางอย่างชัดเจน เขากระตุกยิ้มด้วยความพึงพอใจเป็นครั้งแรก

หึ! เป็นนางเองที่ต้องการมิใช่หรือ เหตุผลที่เขาไม่อยากหลับนอนกับนางคราแรกก็เพราะขนาดที่ใหญ่เกินไปของเขานั่นเอง เขาเคยหลับนอนกับหญิงคณิกาคราหนึ่ง ครั้งนั้นสตรีผู้นั้นถึงกับร้องโอดครวญและร้องไห้อ้อนวอนให้เขาหยุดกลางคัน เพราะนางมิอาจทนรับตัวตนที่ใหญ่โตของเขาได้เลย

"คิดจะเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว" มุมปากหยักกระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียม

"ผู้ใดว่าข้าจะเปลี่ยนใจเล่า ข้าชอบนะเจ้าคะ... ใหญ่ดี"

“ดี! แล้วอย่าได้มานึกเสียใจก็แล้วกัน”

เหอซีหยางเอ่ยเช่นนั้นก็ไม่รีรออีกต่อไป เขาตามมาทาบทับร่างเล็กของนางเอาไว้ พร้อมกับก้มใบหน้าลงมาขบกัดที่ซอกคอขาวผ่องของไป๋อวี้อย่างรุนแรง ดูดดึงจนผิวขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำจากการตีตราจองของเขา

“อื้อ.... อ๊า!”

ไป๋อวี้รู้สึกเจ็บแปลบตรงบริเวณที่แนวไรฟันของเขาขบกัดผิวเนื้ออ่อนของนาง ทว่านางกลับรู้สึกตื่นเต้นและร้อนรุ่มเป็นอย่างมาก รับรู้ได้ว่าเบื้องล่างตรงใจกลางสาวนั้นฉ่ำแฉะเพียงใด

‘นี่ข้า... ชอบการร่วมรักแบบรุนแรงงั้นหรือ’

ไป๋อวี้เองก็ตกใจกับรสนิยมความชอบของตน ยิ่งเหอซีหยางกระทำการรุนแรงกับร่างกายของนางมากเท่าใด นางกลับรู้สึกชมชอบและเสียวซ่านมากขึ้นเท่านั้น ร่างบางบิดเร่าไปมาด้วยความเสียวกระสัน

“อ๊ะ อ๊า อื้อ อ่า... อื้อ ดูดแรงขึ้นอีก”

ไป๋อวี้ร้องครางกระเส่าเสียงดังลั่นห้องหอ พลางสั่งให้คนบนร่างดูดหน้าอกของนางให้แรงกว่านี้อีก นางเสียวจนใกล้จะสุขสมอยู่แล้ว

เหอซีหยางหยัดกายขึ้นมามองสตรีด้านล่างด้วยความสับสนเล็กน้อย นางควรจะร้องอ้อนวอนให้เขาหยุดรุนแรงกับนางมิใช่หรือ เหตุใดนางถึงกลับเอ่ยขอให้เขารุนแรงกับนางขึ้นอีกเล่า นี่นางเป็นสตรีประเภทใดกันแน่?

“อื้อ... ท่านพี่”

ไป๋อวี้แอ่นกายเข้าไปหาร่างสูงที่หยุดชะงักลง นางคล้องลำคอเขาให้โน้มต่ำลงมาหานาง ก่อนตัวเองจะเป็นฝ่ายช่วยเล้าโลมเขาบ้าง ใบหน้างามซุกไซ้ไปที่ลำคอหนา กดจูบดูดดึงจนผิวอ่อนกลายเป็นสีแดงก่ำ แล้วยังเคลื่อนไปเลียที่กกหูของเขา พร้อมกับขบกัดติ่งหูของเขาไปด้วย

“อ่า... ไป๋อวี้”

เหอซีหยางถึงกลับหลุดครางออกมาด้วยความเสียดเสียว ขนกายของเขาพลันลุกซู่ด้วยความวูบวาบ กึ่งกลางกายก็ยิ่งตั้งตระหง่านราวกับกำลังประกาศศักดาเสียอย่างนั้น

“ท่านพี่... มอบลูกให้ข้าด้วยนะเจ้าคะ”

“ได้! ในเมื่อฮูหยินต้องการเช่นนั้น”

เหอซีหยางโน้มตัวลงมาที่เบื้องล่างกึ่งกลางกายสาว จับท่อนเอ็นที่มีน้ำสีใสปริ่มออกมาจ่อที่ช่องทางรักของไป๋อวี้ตามคำขอของนาง ฝ่ามืออีกข้างก็บีบเคล้นก้อนเต้าหู้ขาวอวบอั๋นไปด้วย เรียวนิ้วสะกิดเขี่ยเม็ดทับทิมให้แข็งชันขึ้นมา ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปกลืนกินด้วยความหิวกระหายอย่างรุนแรง

เขาดูดดึงเม็ดทับทิมสีหวานของนางด้วยความชอบใจ ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียไปมาทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียมกัน และในจังหวะที่ไป๋อวี้กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น

เหอซีหยางก็ได้กดแทรกตัวตนของตน เข้าไปในช่องทางรักที่คับแน่นของนางในคราวเดียว ท่อนเอ็นร้อนหายเข้าไปในร่องรักของนางจนมิดสุดโคน

“กรี๊ดด!”

ร่างบางสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บแปลบตรงกึ่งกลางกายสาว รูรักของนางพลันบีบรัดตัวตนของเหอซีหยางแน่นด้วยความเกร็ง หยาดน้ำตาสีใสเอ่อคลอขึ้นมาที่หางตาคู่งาม ริมฝีปากเล็กที่เคยร้องครางขบกัดกันแน่น นางพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ร้องไห้ออกมา แม้ว่าจะเจ็บปวดเจียนตายก็ตาม

“อ่า... เจ้ากำลังรัดข้าจนข้าหายใจไม่ออกนะฮูหยิน เจ้าผ่อนคลายหน่อยเถิด”

“ขะ ข้าเจ็บ”

ดวงหน้างามซีดขาวจนแทบไร้สีเลือด นางรู้สึกคล้ายจะเป็นลมเสียให้ได้

“ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมา มันจะเจ็บแค่คราแรก หลังจากนั้นเจ้าจะรับรู้ถึงความสุขเอง”

เหอซีหยางเอ่ยปลอบประโลมหญิงสาวใต้ร่าง เขาโน้มหน้าลงไปบดจูบที่เรียวปากบางของนางอย่างดูดดื่ม หวังให้นางลืมความเจ็บปวดนี้ไปเสีย

ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายทานทนไม่ไหวจนทำร้ายนางอย่างแสนสาหัส!