ตอนที่ 14 การเผชิญหน้าของทิชา

ตอนที่ 14

การเผชิญหน้าของทิชา

อากาศในบริษัท "ภาคินัย กรุ๊ป" ดูเหมือนจะเย็นยะเยือกกว่าปกติในเช้าวันนี้ ปลายฝันสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่ลอยอยู่ในอากาศตั้งแต่ก้าวเข้ามาในแผนกออกแบบ เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่สายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและคำซุบซิบนินทาที่ดังแผ่วเบาก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับภาคินัยยังคงแพร่สะพัด และดูเหมือนจะทวีความรุนแรงขึ้นทุกวัน

ขณะที่ปลายฝันกำลังนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อย่างเงียบๆ เสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังหนักๆ ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเธอ ปลายฝันเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ และภาพที่เห็นก็ทำให้หัวใจของเธอหล่นวูบลงไปที่ตาตุ้ม

ทิชายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าสวยคมนั้นปราศจากรอยยิ้ม ดวงตาเฉี่ยวคมที่ทอประกายความโกรธและริษยาจับจ้องมาที่ปลายฝันอย่างไม่ลดละ บรรยากาศรอบตัวทิชาดูเหมือนจะแผ่รังสีอำมหิตออกมา ทำให้พนักงานคนอื่นๆ ในแผนกที่กำลังซุบซิบกันอยู่เมื่อครู่เงียบเสียงลงทันที และหันมาจับจ้องเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบจนทำให้ปลายฝันรู้สึกหนาวสั่น

ปลายฝันพยายามควบคุมอาการประหม่าไว้ เธอรู้ดีว่าการเผชิญหน้าครั้งนี้จะหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ได้ค่ะคุณทิชา” ปลายฝันตอบรับด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้มั่นคงที่สุด

ทิชาพยักหน้าเล็กน้อย และเดินนำปลายฝันไปยังห้องประชุมเล็กที่อยู่ไม่ไกลนัก ปลายฝันเดินตามทิชาไปอย่างช้าๆ หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เธอรู้ดีว่าบทสนทนาที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้คงจะไม่ใช่เรื่องง่าย

เมื่อเข้ามาในห้องประชุมเล็ก ทิชาก็ปิดประตูลงอย่างแรง ทำให้เสียงดังไปทั่วบริเวณ เธอเดินตรงไปยังกลางห้อง และยืนกอดอกจ้องมองปลายฝันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ฉันคิดว่าเธอคงจะรู้ดีว่าฉันมาหาเธอเรื่องอะไรนะ ปลายฝัน” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนน่ากลัว

ปลายฝันสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับความจริง

“ถ้าเป็นเรื่องข่าวลือ...ปายต้องขอโทษด้วยนะคะคุณทิชา ปายไม่รู้ว่ามันจะแพร่สะพัดไปได้ขนาดนี้” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

ทิชาหัวเราะหึๆ ในลำคอ “ขอโทษเหรอ? เธอคิดว่าแค่คำขอโทษของเธอจะลบล้างสิ่งที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมดอย่างนั้นเหรอ”

“ปายไม่ได้ตั้งใจที่จะให้มันเป็นแบบนี้นะคะ” ปลายฝันเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“เธอไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ!” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดขึ้น “เธอกำลังพยายามแย่งภาคินัยไปจากฉัน เธอรู้ว่าเขากับฉันกำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว!”

“ปายไม่ได้คิดจะแย่งคุณภีมไปจากคุณเลยนะคะ” ปลายฝันปฏิเสธเสียงแข็ง “ปายแค่ทำงานของปายเท่านั้นเองค่ะ”

“ทำงานอย่างนั้นเหรอ?” ทิชาหัวเราะเยาะ “การทำงานของเธอคือการออดอ้อนคุณภีมให้เขาสนใจเธอใช่ไหม”

คำพูดของทิชาเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจของปลายฝัน เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที

“คุณทิชาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดแบบนี้นะคะ!” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มมีอารมณ์ “ปายมาที่นี่เพื่อทำงาน ไม่ได้มาเพื่อหาผู้ชาย!”

“ปากเก่งนี่” ทิชายิ้มเยาะ “แต่ดูเหมือนความปากเก่งของเธอจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะตอนนี้เธอก็กำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งบริษัท”

ทิชาก้าวเข้ามาใกล้ปลายฝันอีกก้าวหนึ่ง ดวงตาของเธอฉายแววอาฆาต

“ฉันขอเตือนเธอนะ ปลายฝัน” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำและดุดัน “ออกห่างจากภาคินัยซะ! อย่าพยายามคิดที่จะแย่งเขาไปจากฉันเด็ดขาด! เพราะถ้าเธอยังไม่หยุด ฉันจะทำให้เธออยู่ที่นี่ไม่ได้!”

คำขู่ของทิชาทำให้ปลายฝันรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วทั้งร่าง เธอรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น และรู้ดีว่าทิชาไม่ได้พูดเล่น

“ปายไม่เคยคิดที่จะแย่งคุณภีมไปจากคุณเลยนะคะคุณทิชา” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ปายแค่ตั้งใจทำงานของปายเท่านั้นเองค่ะ”

“ถ้าเธอบริสุทธิ์ใจอย่างที่พูดจริงๆ เธอก็ควรจะออกจากบริษัทไปซะ!” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด “เพราะถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่มีวันยอมให้เธอมีความสุขได้เลย!”

ปลายฝันเงียบไป เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงตรงหน้า เธอรู้สึกเจ็บปวด เสียใจ และสับสน เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป

ในขณะที่ทิชากำลังยืนจ้องมองปลายฝันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและริษยา จู่ๆ ประตูห้องประชุมก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน ทำให้ทั้งสองคนหันไปมองพร้อมกัน

ธามยืนอยู่ตรงหน้าประตู ใบหน้าของเขาดูเรียบเฉย แต่แววตาของเขาฉายแววกังวลเล็กน้อย เขารู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นในห้องประชุมนี้

“คุณทิชา มีอะไรหรือเปล่าครับ” ธามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ แต่ก็แฝงไปด้วยความจริงจัง

ทิชาหันมามองธาม ใบหน้าของเธอยังคงเต็มไปด้วยความโกรธ

“คุณธามมาทำอะไรที่นี่คะ!” ทิชาถามเสียงแข็ง

“ผมได้ยินเสียงดังจากในห้อง เลยเดินมาดูน่ะครับ” ธามตอบอย่างใจเย็น “มีอะไรกันหรือเปล่าครับ”

ทิชาถอนหายใจเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าเธอไม่ควรที่จะทะเลาะกับปลายฝันต่อหน้าธาม เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทของภาคินัย และเธอก็ไม่อยากให้เรื่องราวบานปลายไปมากกว่านี้

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณธาม ทิชาแค่มาคุยเรื่องงานกับปลายฝันนิดหน่อย” ทิชาตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

ธามมองไปที่ปลายฝัน ใบหน้าของเธอดูซีดเผือด และดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตา ซึ่งทำให้ธามรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขออนุญาตพาปลายฝันไปทำงานต่อได้ไหมครับ” ธามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เพราะตอนนี้เธอมีงานด่วนที่ต้องรีบไปจัดการน่ะครับ”

ทิชามองหน้าธามด้วยความไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้ เธอรู้ดีว่าธามกำลังพยายามปกป้องปลายฝัน

“เชิญค่ะ” ทิชาเอ่ยขึ้นอย่างจำใจ

ธามยิ้มให้ทิชาเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปประคองปลายฝันให้เดินออกจากห้องประชุมไป ปลายฝันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้สึกขอบคุณธามมากที่เข้ามาช่วยเธอในสถานการณ์ที่ยากลำบากนี้

เมื่อออกมาจากห้องประชุม ธามก็พาปลายฝันมานั่งพักที่มุมหนึ่งของแผนกที่ค่อนข้างเงียบสงบ

“คุณปลายฝันไม่เป็นอะไรนะ” ธามถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

ปลายฝันส่ายหน้าช้าๆ น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม “ปายไม่เป็นไรค่ะคุณธาม ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วยปาย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ธามยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ปลายฝัน “เธอไม่จำเป็นต้องทนฟังคำพูดแบบนั้นหรอกนะครับ”

ปลายฝันรับผ้าเช็ดหน้ามาจากธาม และเช็ดน้ำตาเบาๆ

“ปายควรจะทำยังไงดีคะคุณธาม” ปลายฝันถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสน “ปายไม่รู้ว่าปายจะอยู่ที่นี่ต่อไปได้ยังไงแล้วค่ะ”

ธามถอนหายใจเล็กน้อย “ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอนะครับ แต่ผมไม่อยากให้เธอต้องยอมแพ้กับสิ่งที่ถูกต้อง”

“แต่ปายกลัวค่ะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้น “ปายกลัวว่าคุณทิชาจะทำอะไรปายมากกว่านี้”

“เธอไม่ต้องกลัวหรอกครับ” ธามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ผมจะอยู่ข้างเธอเอง”

คำพูดของธามทำให้ปลายฝันรู้สึกอบอุ่นใจ เธอรู้สึกว่ามีเขาคอยปกป้องอยู่ข้างๆ และความรู้สึกนั้นก็ทำให้เธอมีกำลังใจมากขึ้น

ในขณะเดียวกัน ภาคินัยที่เพิ่งกลับมาจากประชุมนอกสถานที่ ก็เดินเข้ามาในอาคารสำนักงานด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล เขาได้รับโทรศัพท์จากธามที่เล่าเรื่องการเผชิญหน้าของทิชากับปลายฝันให้เขาฟัง

ภาคินัยเดินตรงไปยังห้องทำงานของเขา ใบหน้าของเขาดูมืดครึ้มกว่าปกติ เลขาของเขาเห็นท่าทางของภาคินัยก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากทักทาย

ทันทีที่เข้ามาในห้องทำงาน ภาคินัยก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดเบอร์โทรศัพท์ของทิชาด้วยความโกรธ

“ทิชา! คุณทำอะไรกับปลายฝัน!” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดทันทีที่ทิชารับสาย

“ภีมคะ! คุณฟังทิชาก่อนนะคะ” ทิชาพยายามแก้ตัว

“ฟังอะไร! ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับปลายฝัน!” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน “คุณกล้าดียังไงถึงไปข่มขู่เธอแบบนั้น!”

“ทิชาแค่อยากจะเตือนยัยเด็กนั่นให้รู้ว่าอะไรควรไม่ควรเท่านั้นเองค่ะ” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“เตือนอะไร! คุณกำลังทำลายชื่อเสียงของบริษัท และกำลังทำร้ายจิตใจของคนอื่นอยู่นะ!” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ผมขอเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะทิชา ถ้าคุณยังไม่หยุดการกระทำแบบนี้ ผมจะยกเลิกการแต่งงานจริงๆ นะ!”

คำพูดของภาคินัยทำให้ทิชาเงียบไป เธอไม่คิดว่าภาคินัยจะกล้าพูดแบบนี้กับเธออีกครั้ง

“ภีมคะ! คุณพูดอะไรน่ะ!” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “คุณจะทิ้งทิชาไปเพราะยัยเด็กนั่นจริงๆ เหรอคะ”

“ผมจะทิ้งคุณไปเพราะคุณกำลังทำลายทุกอย่างทิชา!” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด “ผมไม่อยากอยู่กับคนที่คอยแต่จะสร้างปัญหาให้คนอื่นแบบคุณ!”

ภาคินัยวางสายไปอย่างไม่ใยดี ปล่อยให้ทิชายืนอยู่กับความโกรธ ความเสียใจ และความรู้สึกที่พังทลาย เธอไม่เคยคิดว่าภาคินัยจะกล้าพูดแบบนี้กับเธอ และไม่คิดว่าเขาจะปกป้องปลายฝันมากถึงขนาดนี้

“ยัยเด็กนั่น! มันจะต้องชดใช้!” ทิชาพึมพำกับตัวเองอย่างเคียดแค้น แววตาของเธอฉายแววอาฆาต เธอสาบานว่าจะต้องแก้แค้นปลายฝันให้สาสมกับสิ่งที่เธอทำ

ในขณะที่ปลายฝันกำลังเผชิญหน้ากับการข่มขู่จากทิชา และได้รับความช่วยเหลือจากธาม ภาคินัยก็ตัดสินใจที่จะปกป้องปลายฝันอย่างถึงที่สุด ซึ่งนำไปสู่ความขัดแย้งที่รุนแรงกว่าเดิมระหว่างเขากับทิชา เรื่องราวทั้งหมดกำลังจะนำพาพวกเขาเข้าสู่จุดแตกหัก และความจริงบางอย่างที่ถูกปกปิดไว้ก็จะถูกเปิดเผยในไม่ช้าอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง