10

เมื่อถึงเวลานัดหมายทั้งสามคนจึงออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่น่าจะประมาณ 6 โมงเช้า ทางด้านของฟ่านเหมยเหมยและฟู่หลินฮุ่ยนั้น ยังคงนอนหลับไม่รับรู้ความเคลื่อนไหวใด ๆ

หลังจากอาการหายป่วยของหลี่เล่อเยียนหายเป็นปกติ ฟ่านเหมยเหมยก็รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ ว่าหลี่เล่อเยียนนั้นไม่ใช่คนที่จะข่มขู่ได้ง่ายอีกต่อไป แต่คนอย่างเธอไม่ยอมแพ้ยัยจิ้งจอกหน้าขาวนั่นหรอก เธอจะต้องจับตาดูอย่างใกล้ชิดว่าแท้จริงแล้วหล่อนเปลี่ยนไปเพราะอะไรกันแน่

ส่วนอีกทางด้านของหลี่เล่อเยียนนั้น ไม่รู้เธอจะร้องไห้หรือหัวเราะดี กับระยะทางที่เหอหมี่เมี่ยนบอก เพราะถึงแม้ว่ามันจะผ่านมา 5 หมู่บ้านแล้วนั้นก็เป็นเรื่องจริง แต่ก็น่าจะบอกเธอด้วยว่ามันไม่ได้แค่ไกลแต่มันโคตรไกล เดินทางร่วมสองชั่วโมงพึ่งจะถึงตัวเมือง

"นี่เธอตั้งใจไม่บอกฉันตั้งแต่แรกใช่หรือไม่ว่าจริง ๆ แล้วตัวเมืองมันช่างไกลขนาดนี้" หลี่เล่อเยียนพูดด้วยเสียงหอบเหนื่อย พวกเธอเดินทางกันแบบไม่หยุดพัก จะมีพักขาบ้างแต่เพียงไม่นานก็ไปต่อ

ระยะทางแต่ละหมู่บ้านมีความห่างกันอย่างชัดเจน กว่าจะผ่านแต่ละหมู่บ้านก็เล่นเอาลมแทบจับ แถมพวกเธอยังเป็นหญิงสาวที่หน้าตาผิวพรรณนั้นค่อนข้างจะโดดเด่น เวลาเดินผ่านจึงเป็นที่สนใจของคนแต่ละหมู่บ้าน ชวนให้หยุดดูและชี้ชวนให้มองตาม

" ฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันจำได้ว่าบอกเธอไปแล้วว่าจะต้องผ่าน 5 หมู่บ้าน" เหอหมี่เมี่ยน บอกแบบตาใสแป๋วราวกับไม่ได้ทำอะไรผิด แถมไม่มีอาการหอบเหนื่อยเหมือนที่หลี่เล่อเยียนเป็นอีกด้วย เธอก็แค่พูดไม่หมดแค่นั้นเองว่าแต่ละหมู่บ้านนั้นยาวเกือบๆ สามกิโล

' ถ้าบอกหมดเธอก็ไม่ยอมมากับพวกฉันนะซิ ฮิๆ' เหอหมี่เมี่ยนได้แต่คิดในใจ

จริง ๆ แล้วหลี่เล่อเยียนไม่ได้จะคิดตำหนิอะไรมากมายหากเพียงถ้าเธอรู้มาก่อนว่าระยะทางจะกินเวลาเดินทางนานถึงขนาดนี้ เธอก็คงจะหาอะไรรองท้องก่อนออกเดินทาง ตอนนี้เล่อเยียนเริ่มรู้สึกหิวซะแล้วซิ

" พวกเราจะไปเดินดูของตรงโน้น เธอจะไปไหนก็ไปเลย แยกกันตรงนี้ เวลาบ่ายโมงตรงให้มาเจอกันที่ทางแยกนี้ ก่อนกลับที่พักค่อยเดินกลับพร้อมกัน " หม่ายวี่ไท่ตัดบท เธอรู้สึกหิวจึงจะชวนเหอหมี่เมี่ยนไปหาอะไรกินรองท้องก่อน

" ได้อย่างไรกันเล่าฉันไม่รู้ทาง พวกเธอห้ามทิ้งฉันเด็ดขาด อีกอย่างฉันอยากจะไปเดินตลาดมืดสักหน่อย เราไปด้วยกันเถอะ " เล่อเยียนโวยวายขึ้นทันใด หม่ายวี่ไท่นี่สงสัยจะไม่ชอบขี้หน้าเธอจริงๆ แฮะ เอะอะไล่อย่างเดียวเลย

" นี่ .... เธอพูดอะไรออกมา สถานที่นั้นไม่ใช่ว่าใครจะไปก็ไปได้นะ อันตรายจะตายไป ถ้าโดนจับขึ้นมาทหารแดงได้มาลากตัวเธอไปขังแน่" หม่ายวี่ไท่เอ็ดขึ้นตาเขียว ด้วยความที่จู่ ๆ หล่อนคิดจะพูดชื่อนั้นออกมาก็พูด ไม่ดูบ้างว่าใครจะผ่านมาได้ยินหรือไม่

" ฉันพูดกับเราแค่สามคน อีกอย่างถ้าใครจะได้ยินก็คงได้ยินเพราะเสียงที่เธอตะโกนเมื่อครู่นี่แหละนะ " หลี่เล่อเยียนมองหม่ายวี่ไท่ตาแป๋ว ก็มันจริงนี่นา หล่อนน่ะเสียงดังกว่าเธออีก ไม่รู้ว่าจะตกใจอะไรนักหนา

หม่ายวี่ไท่เริ่มรู้สึกตัวว่าจริง ๆ แล้ว เธอมีพิรุธมากที่สุด เดิมทีเธอคิดว่าการมาเดินเที่ยวในเมือง จะทำให้เธอผ่อนคลายหายคิดถึงบ้านได้บ้าง แต่จริง ๆ แล้วเธอคงคิดผิด เพราะเธอรู้สึกถึงความวุ่นวายที่กำลังจะตามเธอมาด้วยอย่างบอกไม่ถูก

"อะแฮ่ม เราไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหม แล้วค่อยเดินดูของกัน" เหอหมี่เมี่ยนรีบตัดบท ก่อนที่ทั้งสองคนจะเป็นจุดเด่นไปมากกว่านี้

" ก็ดีเหมือนกันฉันหิวจนไส้กิ่วแล้ว " หม่ายวี่ไท่พูดเสริมขึ้นแก้เก้อ

ทั้งสามสาวเดินตามแนวทางมุ่งหน้าสู่ตลาด ตลอดสองข้างทางมีคนเมืองเดินขวักไขว่ไปมา ในเมืองนี่ช่างครึกครื้นดีซะจริง ๆ เชียว ไม่เหมือนหมู่บ้านชนบท ที่วันๆ เอาแต่ก้มหน้าทำนาจนดวงตะวันลับขอบฟ้าถึงเข้าบ้านนอน ชีวิตวนลูปอยู่แค่นี้ไม่ไปไหน มองหาความเจริญไม่ได้จริง ๆ หลี่เล่อเยียนไม่แปลกใจที่สังคมแต่ละยุคสมัยมีความเหลื่อมล้ำชัดเจนไม่ว่าจะเป็นฐานะความเป็นอยู่หรือหน้าตาทางสังคม

" แม่หนู ซาลาเปาไหมจ๊ะร้อนๆ เลย " แม่ค้าตะโกนเรียกสาวๆ เนื่องจากวันนี้หล่อนยังขายไม่ออกเลยสักลูก

" ขายอย่างไรหรือคะ " หลี่เล่อเยียนรีบเดินไปถามด้วยความที่เธอมีซาลาเปาในมิติเช่นกัน เพียงแต่ว่ายังไม่มีโอกาสเอาออกมากินได้อย่างเปิดเผย ถ้าหากยังไม่มีคนเห็นที่มาที่ไปของมัน

" ลูกละ 2 เหมา 3 ลูกคิดเพียง 5 เหมาเท่านั้นจ้าแม่หนู" แม่ค้าดีใจเป็นอย่างมากที่เธอจะขายออกสักที

" ถ้าอย่างนั้นเอา 6 ลูกค่ะ นี่ค่ะเงิน " หลี่เล่อเยียนหยิบซาลาเปามาพร้อมกับจ่ายเงินแม่ค้าอย่างไม่คิดอะไรมาก ต่างจากหม่ายวี่ไท่และเหอหมี่เมี่ยนที่รู้สึกเสียดายเงินแทน

ซาลาเปาตั้ง 6 ลูกหล่อนซื้อไปทำไมเยอะแยะกัน หม่ายวี่ไท่เห็นการใช้เงินของหลี่เล่อเยียนแบบไม่คิดก็รู้สึกปวดใจแทน

" แม่ค้าจ้ะ พวกเรามาจากหมูบ้านชนบทอยากจะหาซื้อเนื้อไม่ทราบว่าเราต้องไปซื้อที่ไหนหรือจ๊ะ " หลี่เล่อเยียนทำทีไปตีสนิทสอบถามคนท้องถิ่น

" ซื้อเนื้อหรือ...แม่หนู เธอต้องไปร้านข้างๆ สหกรณ์นะเดินตรงไปเจอสามแยกเลี้ยวซ้ายไปก็คงถึงแล้วล่ะ ว่าแต่เธอได้จองไว้หรือเปล่าล่ะ " แม่ค้าซาลาเปาเมื่อเห็นหลี่เล่อเยียเหมาซาลาเปาเธอหลายลูก จึงพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นเป็นมิตรสุดๆ