บทที่ 3 งานเลี้ยงตระกูลมู่ 2/2

งานเลี้ยงจวนตระกูลมู่

หลังจากที่ตระกูลมู่เดินทางมายังเมืองหลวงได้เกือบ 1 เดือน มู่อู๋ซวนก็ได้จัดงานเลี้ยงเพื่อฉลองให้กับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ประจำเมืองหลวงที่เขาได้รับแต่งตั้งจากฝ่าบาท งานเลี้ยงในครั้งนี้ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ทว่ายังคงให้ความหรูหราในเรื่องของอาหาร น้ำชา และสุราที่เอามารับรองแขก ทุกอย่างล้วนเป็นของชั้นเลิศทั้งสิ้น สิ่งนี้เองที่ทำให้ชนชั้นสูงในเมืองหลวงต้องมองตระกูลมู่ในสายตาที่เปลี่ยนไป

"คารวะท่านแม่ทัพใหญ่มู่ ยินดีด้วยนะขอรับ"

รองเสนาบดีกรมคลังนำของขวัญมามอบให้กับมู่อู๋ซวนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม สายตาที่มากเล่ห์เลยมองไปทางด้านหลังยังตำแหน่งของมู่เสี่ยวชิง เขาเห็นว่าอายุของนางใกล้เคียงกับบุตรชายของตน ภายในใจจึงกำลังดีดลูกคิดรางแก้วว่าควรจะเกี่ยวดองกับตระกูลมู่เลยดีหรือไม่

"ขอบคุณ ๆ เชิญท่านรองเสนาบดีชุนด้านใน"

มู่อู๋ซวนยิ้มรับทว่าหางคิ้วกับกระตุกไปมา เขาที่เห็นสายตามากเล่ห์ของอีกฝ่ายจะไม่รู้เลยหรือว่าอีกฝ่ายต้องการสิ่งใด แม้เขาจะเอาแต่กรำศึกในสนามรบ แต่ใช่ว่าเรื่องการเมือง เรื่องแบ่งฝักแบ่งฝ่ายในราชสำนักเขาจะไม่รู้เรื่องเลย เพียงแต่เขายังตั้งตนอยู่ตรงกลาง ไม่ได้อยู่ฝ่ายใดทั้งสิ้น ยิ่งเพิ่งมาจากต่างเมืองยิ่งต้องระมัดระวังตัวให้ดีเสียก่อน

มู่ห่าวหรานก็รู้ใจบิดายิ่งนัก เขารีบเดินเข้ามาเชื้อเชิญอีกฝ่ายให้ไปนั่งยังที่นั่งที่จัดเตรียมเอาไว้อยู่ทันที หากชักช้าเกรงว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยเรื่องแต่งงานกับพี่ใหญ่เอาได้

"น้องอู๋ซวน ยินดีกับเจ้าด้วยนะ"

'หวังเจิ้งเทียน' แม่ทัพใหญ่แห่งทิศอุดรเข้ามาตบไหล่ของมู่อู๋ซวนด้วยความสนิทสนม ด้วยทั้งสองเคยร่วมรบกันมานานเมื่อหลายปีก่อน ทั้งยังสาบานเป็นพี่น้องกันด้วย ดังนั้นแล้วทั้งสองจึงมีความสนิทสนมกันมาก ทว่าน่าเสียดายที่บุตรสาวของพวกเขากลับไม่ชอบหน้ากันนัก

"พี่ใหญ่! ท่านก็มาด้วยหรือนี่"

"เรื่องน่ายินดีเช่นนี้ข้าย่อมต้องมาอยู่แล้ว เป็นอย่างไรบ้าง คุ้นเคยกับเมืองหลวงบ้างหรือยัง"

"ยังมีบางเรื่องที่ข้าอาจจะต้องขอให้ท่านช่วยชี้แนะ เอ๊ะ! นั่นลี่จูหรือ ช่าง... งดงามยิ่งนัก"

มู่อู๋ซวนชะงักไปครู่ด้วยความตกตะลึงกับการแต่งกายของอีกฝ่าย

"คารวะท่านอามู่เจ้าค่ะ ข้าน้อยหวังลี่จูเองเจ้าค่ะ"

'หวังลี่จู' บุตรีคนเล็กของหวังเจิ้งเทียนเข้ามาคารวะอีกฝ่าย โดยที่มู่เสี่ยวชิงที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ก้าวเข้ามาทักทายสองพ่อลูกตระกูลหวังเช่นกัน

"ฮ่าฮ่าฮ่า เสี่ยวชิงของเราโตขึ้นงดงามยิ่งนัก สมแล้วที่เป็นถึงยอดหญิงงามแห่งเมืองเหลียงซาน"

หวังเจิ้งเทียนเอ่ยทักทายหลานสาวด้วยความยินดี นางงดงามดั่งเช่นมารดาที่เสียไปมิมีผิดเพี้ยน

"ท่านลุงใหญ่กล่าวหนักเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ข้านั้นงดงามยังไม่ได้ครึ่งของลี่จูสักนิดเดียว การแต่งกายที่มากสีสันเช่นนี้ช่างเปิดหูเปิดตาข้ายิ่งนักเจ้าค่ะ" มู่เสี่ยวชิงแอบจิกกัดอีกฝ่ายเบา ๆ

อย่างไรนางกับหวังลี่จูก็ชอบพูดจาจิกกัดกันเช่นนี้อยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะความเกลียดชังที่มีให้แก่กัน แต่เหมือนกับว่านี่คือการทักทายอย่างปกติของพวกนางต่างหากเล่า

หวังลี่จูที่วันนี้แต่งกายด้วยอาภรณ์สีส้มสลับกับสีฟ้าและสีม่วง ตวัดสายตามองมู่เสี่ยวชิงด้วยความหมั่นไส้ หน็อยแน่! เจอกันในรอบ 10 ปีก็พูดจาแดกดันการแต่งกายของนางเลยนะ

"การแต่งกายของข้าเป็นแบบที่ชนชั้นสูงชอบกัน สหายของข้าเป็นคนเลือกให้ข้าเอง เจ้าเพิ่งมาเมืองหลวงคงจะไม่เข้าใจหรอก" หวังลี่จูสะบัดหน้าไปอีกทาง

มู่เสี่ยวชิงที่นึกไปถึงเรื่องของตนในชาติก่อนก็อดจะเห็นใจอีกฝ่ายไม่ได้ หวังลี่จูนั้นเป็นคนตรงไปตรงมาจึงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของสตรีด้วยกัน ความจริงแล้วนางนั้นมีผิวกายที่ละเอียดอ่อนดั่งแพรไหม กอปรกับใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มเช่นนี้ ควรแต่งอาภรณ์ที่มีสีสันสว่างสดใสให้เหมาะสมกับตนเองมากกว่า