บทนำ 2/2

"จะรู้ได้อย่างไรเจ้าไม่ต้องสนใจไปหรอก รีบบอกที่ซ่อนของโสมพันปีมาซะทีเถิด! แล้วเจ้าก็ดื่มยาพิษนี่เพื่อชดเชยความผิดที่สวมหมวกเขียวให้กับข้า"

สามีของนางก้าวขึ้นมาบีบปลายคางจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บปวด ใบหน้างามพลันบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน แต่นี่เทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดทางใจ นี่สินะคือสิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุด!

โสมพันปีและชีวิตของนาง!!

"ถุย! ข้าไม่มีวันบอกคนชั่วช้าเช่นพวกเจ้าหรอก ต่อให้ข้าตายข้าก็จะไม่ยอมบอกที่ซ่อนของโสมพันปีเป็นอันขาด!!"

มู่เสี่ยวชิงพ่นน้ำลายใส่ใบหน้าของสามี ตอนนี้ความรู้สึกของนางมันได้แตกสลายไปหมดแล้ว ความรักความเชื่อใจที่นางมีให้ต่อสามีได้มลายหายไปสิ้นจนไม่เหลือชิ้นดี

"ถ้าเจ้าไม่พูด ตระกูลของเจ้าก็จะถูกท่านอ๋องป้ายความผิดจนถูกตัดสินโทษประหารอยู่ดี เจ้าเลือกเอานะว่าจะตายไปแต่เพียงผู้เดียว หรือจะให้คนทั้งตระกูลมาแบกรับความผิดของเจ้าไปด้วย"

"ท่านอ๋อง? หมายความว่าอย่างไร เหตุใดท่านอ๋องถึงมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย"

"เพราะเรื่องทุกอย่างล้วนเป็นแผนการของท่านอ๋อง โสมพันปีนี้จะเป็นบันไดไปสู่อำนาจของท่านอ๋องอย่างไรเล่า เจ้าควรรู้นะว่าจะต้องทำอย่างไร มิเช่นนั้นจะไม่ใช่แค่เจ้าที่จะต้องตาย แต่ยังเป็นทุกคนในตระกูลของเจ้าด้วย"

"สารเลว! ชั่วช้ายิ่งนัก!!"

มู่เสี่ยวชิงด่าทอออกมาด้วยความแค้นใจ เป็นนางที่โง่เขลาไปจริง ๆ เสียด้วย นางน่าจะเชื่อคำเตือนของพี่ชายท่านนั้น แต่เมื่อรู้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

"บอกมาเดี๋ยวนี้ ข้าไม่อยากจะมาสาวความยาวกับเจ้าแล้ว"

สามีตะคอกใส่มู่เสี่ยวชิงอย่างไร้เยื่อใย ท่านอ๋องทรงต้องการโสมพันปีจนมากดดันกับเขาแล้ว หากยังชักช้าเกรงว่าจะเป็นตระกูลเฉิงของเขาที่จะต้องรับโทสะจากท่านอ๋องเอง

"หากข้าบอก ท่านจะละเว้นครอบครัวของข้าใช่หรือไม่"

"ใช่! ข้าสัญญา"

มู่เสี่ยวชิงสะกดกลั้นความเจ็บใจเอาไว้ นางรู้ดีว่าตอนนี้นางไม่สามารถเลือกทางอื่นได้แล้ว หากอยากให้ตระกูลมู่รอดก็มีแต่ทางนี้เท่านั้น หวังเพียงว่าสามีที่นางร่วมผูกผมจะรักษาคำพูดของตน

"ทะเลสาบชิงชาง ใต้ต้นดอกท้อ... ข้าฝังเอาไว้ที่นั่น!"

"ดีมาก เช่นนั้นเจ้าก็ดื่มยาพิษแล้วเขียนหนังสือลาตายซะ บอกว่าตัวเองเสียใจที่รักษาลูกไม่ได้จึงขอตายตามลูกไป นี่ข้าถือว่าไว้หน้าเจ้ามากเลยนะ"

มู่เสี่ยวชิงมองหน้าสามีด้วยสายตาที่เจ็บปวดเจียนตาย มองไปทางสหายที่ยืนยิ้มหวานด้วยความรู้สึกโกรธแค้น และมองไปทางพ่อสามีกับแม่สามีที่ยืนกอดอกมองดูนางราวกับเป็นเพียงคนไร้ค่าด้วยความรู้สึกสมเพชในตัวเอง มืออันสั่นเทาเขียนจดหมายลาตายเพียงประโยคสั้น ๆ

'ข้า... มู่เสี่ยวชิง ช่างไร้ความสามารถ ไม่สามารถปกป้องดูแลบุตรในครรภ์ได้ และข้าได้สูญเสียของ 'ล้ำค่า' ไปแล้ว ฉะนั้นข้าขอเอาชีวิตของตัวเองเป็นการเซ่นสังเวยให้กับดวงวิญญาณที่ข้าได้ทำผิดพลาดไปเพราะความโง่เขลาของตัวเอง ลาก่อน... ท่านพ่อ อาหราน ลูกนี้ผิดต่อท่าน!'

มู่เสี่ยวชิงนำจดหมายโยนใส่หน้าของสามี แล้วรับถ้วยยาพิษมาดื่มจนหมด จากนั้นร่างกายของนางก็ร้อนผ่าวเพราะถูกยาพิษกัดกร่อนอวัยวะภายในจนแหลกลาญ เพียงไม่ถึงครึ่งเค่อนางก็สิ้นลมไปทั้งอย่างนั้น ดวงตาทั้งสองข้างจับจ้องทุกคนที่อยู่ตรงนี้ด้วยความโกรธแค้น... แค้นในความโง่เขลาของตน และแค้นที่เชื่อใจคนผิด

นางขอสาบาน! แม้นางตาย นางก็จะทำให้ทุกคนที่ทำชั่วกับนางต้องรับกรรมไปด้วยเช่นกัน!!

"จบสิ้นกันเสียทีนะเจ้าคะ ต่อไปข้าก็จะได้แต่งเข้ามาเป็นฮูหยินเอกของท่านพี่ได้เสียที"

"ใช่แล้ว... ที่เหลือก็แค่ไปนำโสมพันปีมอบให้กับท่านอ๋อง"

"แล้วที่ท่านพี่สัญญาว่าจะปล่อยคนตระกูลมู่เล่าเจ้าคะ มิใช่ว่าท่านอ๋องต้องการกำจัดแม่ทัพมู่ที่ซื่อสัตย์เกินไปด้วยมิใช่หรือ"

"ข้าบอกว่าจะปล่อย แต่ก็ใช่ว่าท่านอ๋องจะปล่อยไปนี่น่า"

"ท่านพี่ช่างปราดเปรื่องยิ่งนัก ฮ่าฮ่าฮ่า"

ทั้งสองหัวเราะให้แก่กันอย่างมีความสุข โดยมีบิดามารดาของเขามาร่วมยินดีกับเรื่องนี้ด้วย ต่อไปนี้ตระกูลเฉิงของพวกเขาก็จะมีแต่เจริญรุ่งเรืองสืบไป!!

การตายของมู่เสี่ยวชิงกลายเป็นการจุดชนวนความแค้นของคนผู้หนึ่งและคนตระกูลมู่ หลังจากได้รับจดหมายบิดาของมู่เสี่ยวชิงอ่านเพียงครั้งเดียวก็รับรู้ถึงความนัยที่ซ่อนอยู่ ที่บุตรสาวของเขาดื่มยาพิษเพื่อฆ่าตัวตายเพราะเสียใจเรื่องลูกนั้นไม่จริงเลย แท้จริงแล้วนางถูกคนตระกูลเฉิงบีบคั้นต่างหากเล่า เรื่องโสมพันปีที่ตระกูลเขาได้ครอบครองได้ถูกคนพวกนั้นล่วงรู้เสียแล้ว ฉะนั้นเพื่อไม่ให้การตายของบุตรสาวต้องสูญเปล่า คนตระกูลมู่จึงได้ชิงนำโสมพันปีที่เก็บไว้ในห้องลับของจวนไปมอบให้กับคนผู้หนึ่ง

หลังจากนั้นการตายของมู่เสี่ยวชิงก็ได้รับการสอบสวน พวกเขาได้คืนความยุติธรรมให้แก่นางพร้อมกับนำร่างของนางมาฝังยังสุสานตระกูลมู่

คนตระกูลเฉิงรวมถึงสหายของนางที่มีส่วนเกี่ยวข้องได้ถูกลงโทษสถานหนัก นี่คือผลจากความโลภของพวกเขาทั้งสิ้น!!