แชร์

2 ปริ้นซ์

ผู้เขียน: มิส ศิริ
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-12 01:30:14

"การนำลวดความต้านทานเส้นหนึ่งยาว L เมตร, มีเส้นผ่านศูนย์กลางขดลวด D เมตร มีความต้านทาน R โอห์ม ถ้าตัดลวดออกครึ่งหนึ่งแล้วนำไปรีดให้ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางลดลงไป 2 เท่าของเส้นผ่านศูนย์กลางเดิม ขดลวดใหม่จะมีความต้านทานเป็นกี่เท่าของขดลวดเดิม ข้อนี้ใครตอบคุณครูได้บ้างยกมือขึ้น"

"........." นักเรียนที่นั่งอยู่ภายในห้องต่างมองหน้ากันไปมา แต่ไม่มีท่าทีว่าจะมีใครยกมือขึ้นมาตอบคำถามข้อนี้เลยแม้แต่คนเดียว

"ถ้าไม่มีใครยกมือตอบคำถามในข้อนี้ ครูจะสุ่ม" นักเรียนแต่ละคนรีบหดคอพร้อมกับไถลลงไปใต้โต๊ะเรื่อยๆ การสุ่มของคุณครูเป็นอะไรที่เด็กนักเรียนทุกคนเกลียดมากๆ

"วันนี้วันที่ 7 งั้นคุณครูขอสุ่มเลขที่ 7 เด็กชายโบ๊ทลุกขึ้นตอบคำถามข้อนี้ของครูด้วยค่ะ"

ครืดดดด

"ผ...ผมไม่รู้ครับครู"

"เธอจะไปรู้ได้ยังไง ตอนนี้น้ำลายเธอไหลมาถึงปลายคางแล้ว ไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแล้วกลับมาเรียนซะ"

"ครับๆ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ"

"งั้นคนต่อไปที่ครูจะสุ่มคือหมายเลข 17 เด็กชายปริ้นซ์ ตอบคำถามที่อยู่บนกระดานด้วยค่ะ"

ปริ๊นซ์ที่กำลังนั่งหน้าเอือมอยู่หลังห้องก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที คาบนี้คือคาบของวิชาฟิสิกส์และเป็นคาบสุดท้ายของการเรียนในวันนี้ มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับเขามากที่ต้องมานั่งฟังเสียงบรรยายของครูที่ไม่ต่างจากเสียงขับกล่อมให้นอน

"2 ครับ"

"ถูก เธอก็เข้าใจในโจทย์และวิชาที่ครูสอนตลอดแต่เธอช่วยทำท่าตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหมเด็กชายปริ้นซ์ แล้วไอ้สีผมสีฟ้าสว่างของเธอน่ะไม่คิดจะเปลี่ยนให้ถูกตามกฎระเบียบของโรงเรียนหน่อยหรอ นี่ครูกำลังพูดกับเธออยู่นะเธอจะมาทำท่าหลับใส่ครูอย่างนี้ได้ยังไง ฮึ้ย!"

คุณครูที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียนในตอนนี้รู้สึกโมโหเด็กชายปรินซ์เป็นอย่างมาก ทุกอย่างที่เป็นกฎเขาจะแหกกฎหมดทุกข้อ แต่ก็ไม่รู้ทำไมผอ.โรงเรียนถึงให้เขาเป็นข้อยกเว้นในทุกๆอย่าง ซึ่งมันเป็นต้นแบบที่ไม่ดีเลยสำหรับคนที่เห็นและมันไม่ได้ยุติธรรมเลยสำหรับคนอื่นๆในโรงเรียน แต่เพราะอำนาจของ'เงิน'มันนำพาทุกอย่างให้ง่ายไปหมด

ติ๊งต่อง~

"เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ หัวหน้าห้องสั่งทำความเคารพได้" ทันทีที่สัญญาณเสียงออดหมดคาบเรียนดังขึ้น นักเรียนทุกคนก็พร้อมใจกันเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋านักเรียนทันทีพร้อมกับลุกขึ้นทำความเคารพคุณครูและต่างพากันวิ่งกรูออกจากห้องไปในทันที

"เฮ้ย! ไอ้ปริ้นซ์มึงจะนอนไปถึงเมื่อไหร่วะ หมดคาบเรียนแล้วโว้ย!!" คีตะตะโกนใส่หูของปริ้นซ์ทันที ไม่ว่าจะสะกิดจนเหมือนตีนถีบขนาดไหน ปริ้นซ์ก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลยแม้แต่น้อย

"เออกูตื่นแล้วไอ้สัส มึงแมร่งตะโกนหาพระแสงอะไรใส่หูกู" ปริ้นซ์งัวเงียด่าเพื่อนอย่างคีตะทันทีที่ตื่นขึ้นหลังจากที่ไปเฝ้าพระอินทร์มาทั้งวัน

เกริ่นเรื่องมาตั้งนานเรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย เอาเป็นว่าผมชื่อปริ้นซ์ หล่อ พ่อแม่รวย ค*ยใหญ่ ส่วนเพื่อนคนเดียวของผมชื่อคีตะ จบ! การแนะนำตัว

"ไอ้ห่า กูปลุกมึงจนเหนื่อยตื่นมาเสือกด่ากูอีก กูงอนได้ไหมเนี่ย" คีตะทำท่าทางสะดีดสะดิ้งใส่ปริ้นซ์ แต่คนอย่างปริ้นซ์ได้สนใจไม่

"เฮ้ยๆ รอด้วยดิว่ะ ยิ่งไม่มีใครคบด้วยเนี่ย มึงอย่าพึ่งทิ้งกู" คีตะรีบคว้ากระเป๋าและวิ่งตามปริ้นซ์ออกจากห้องในทันที

"มึงวันนี้ไปผับป่ะ?" เดินมาจนใกล้จะถึงลานจอดรถไอ้คีตะก็ดึงสายกระเป๋ารั้งผมไว้ก่อนจะเอ่ยชวนไปเที่ยว

"คิดไงชวนกูเที่ยวผับ" ถึงผมจะเหี้ยแค่ไหนแต่อายุยังไม่ถึงก็เลยยังไม่ได้เข้าผับ ที่จริงก็ไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอก แต่แค่ไม่อยากมีปัญหาในภายหลังก็เท่านั้น

"ครั้งนี้ครั้งเดียวเพื่อนกูขอร้อง ผับนี้เป็นผับของพี่ที่กูรู้จักแล้วเขาจัดตรีมร้านวันนี้คือชุดนักเรียนนักศึกษา กูขอให้พี่เขาช่วยพาให้เราเข้าไปแล้ว นะๆๆไปเป็นเพื่อนกูหน่อยเปิดประสบการณ์นะเพื่อนนะ" ถ้าใครบอกว่าเพื่อนผมเป็นกระเทยผมก็เชื่อ เพราะตอนนี้มันกำลังแกว่งแขนผมไปมาเพื่อขอร้องให้ผมไปกับมันในวันนี้

"เออๆ ไอ้สัสปล่อยได้ล่ะกูขนลุก" ผมรีบสะบัดแขนออกจากกันเกาะกลุ่มของมันทันที ถ้าเป็นผู้หญิงจะไม่ว่าเลย แต่นี่ผู้ชายทำให้ด้วยกันทั้งแท่ง กลัวแต่ฟ้าจะผ่าลงมากลางกบาลมันนี่แหละ พูดแล้วขนลุก บรึ้ย😖

"ขอบใจมากเพื่อน บุญคุณครั้งนี้กูจะไม่ทดแทน"

"ทดแทนสิว่ะไอ้สัส กราบตีนกูซะ" พูดเสร็จผมยื่นเท้าไปหามันทันที

"โหหห นี่เพื่อนนะครับคุณชายปริ้นซ์"

"กี่โมง?"

"กี่โมงอะไรวะ?"

"มึงจะไปผับกี่โมง มารับกูด้วย แล้วก็หาข้ออ้างกับคุณหญิงแม่กูด้วย ถ้ามึงไม่ทำกูก็ไม่ไป" ผมขู่มันทันที อยากให้ผมไปด้วยก็ไปหาข้ออ้างให้คุณหญิงแม่ของผมก็แล้วกัน

"โห แม่มึงโหดอ่ะเพื่อน กูจะไม่ตายก่อนใช่ไหม" คีตะคิดถึงหน้าแม่ของปริ้นซ์ก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว เคยมีวันหนึ่งที่คีตะไปทำงานที่บ้านของปริ้นซ์แล้วเผลอเอาเมจิกไปเขียนบนพื้นกระเบื้องที่เป็นหินอ่อน วันนั้นโดนแม่ของปริ้นซ์สวดยับอยู่ประมาณสามชั่วโมง

"ไปๆ แยกย้าย" ปริ้นซ์ไล่คีตะไปไกลๆก่อนจะขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์และบิดออกจากโรงเรียนด้วยความรวดเร็ว

มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่พุ่งทะยานสู่ท้องถนนด้วยความเร็วเกินที่กฎหมายกำหนดไว้ แต่คนที่ขี่รถคันนั้นหาสนใจเรื่องกฎหมายไม่ ไม่นานทั้งปริ้นซ์และบิ๊กไบค์คู่หูคู่ใจก็ขับเคลื่อนเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังโตทันที

"กลับมาแล้วครับ"

"อ้าวตาปริ้นซ์กลับมาแล้วหรอลูก" คุณหญิงมารตีที่กำลังนั่งกินคุกกี้อยู่ห้องโถงรับแขกพร้อมกับดูละครสุดโปรดอยู่ก็หันมาทักทายลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตนทันที

"ครับแม่ แม่กำลังทำอะไรอยู่ครับ"

"แม่กำลังกินคุกกี้อยู่น่ะสิ พอดีแม่ครัวทำออกมาให้ชิม ตอนนี้แม่ชิมหมดไปเป็นจานแล้ว" ไม่พูดเปล่า พร้อมกับยกจานที่ว่างเปล่าให้ลูกชายดูด้วย

"ระวังน้ำตาลในเลือดถามหานะครับคุณแม่กินเยอะขนาดนั้นนะ"

"ตาปริ้นซ์! แกแช่งแม่แกหรอ" คุณหญิงมารตีแห้วใส่ลูกชายทันที

"ฮ่าๆๆๆ ผมไม่ได้แช่งครับแม่" ปริ้นซ์รีบวิ่งหนีแม่ขึ้นไปบนบ้านทันทีพร้อมกับเสียงหัวเราะ

สองชั่วโมงผ่านไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณหนูขา เพื่อนคุณหนูมาหาตอนนี้รออยู่ที่ด้านล่างค่ะ" สาวรับใช้ที่คุณหญิงมารตีใช้ให้มาเรียกลูกชายลงไปหาเพื่อนที่ด้านล่าง

"ครับๆ เดี๋ยวผมตามลงไป" ปริ้นซ์รีบเก็บข้าวของลงกระเป๋าพร้อมกับชุดนักเรียนที่ไม่ได้ปักตราของสถาบัน 1ชุดและชุดที่ปักตราของสถาบันอีก1ชุด เพื่อใส่ไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้

"อ้าวปริ้นซ์ลงมาพอดีเลย รีบไปจ้ะเดี๋ยวคีตะรอนานนะลูก"

"ครับๆ" ปริ้นซ์ตอบรับแม่แบบงงๆ ไอ้คีตะมันไปคุยกับแม่ของผมคำไหน ทำไมถึงยอมปล่อยให้ผมออกจากบ้านง่ายขนาดนี้

ปึก

"โย่วเพื่อน เตรียมชุดมาป่ะ" คีตะทักทายปริ้นซ์ยังอารมณ์ดีทันทีที่ขึ้นรถมา

"มึงไปคุยกับแม่กูยังไงวะ ทำไมแม่กูถึงปล่อยให้ออกมาง่ายขนาดนี้" ที่จริงเรื่องนี้ผมจะขอเองก็ได้ แต่ผมอยากที่จะแกล้งไอ้คีตะก็เท่านั้น เลยแกล้งให้มันไปคุยกับแม่ของผม

"เออ มึงไม่ต้องรู้หรอก มึงรู้ไว้แค่ว่ากูทำได้ก็แล้วกัน" ก่อนที่ทั้งสองจะขับรถออกจากคฤหาสน์ในเวลาต่อมา และตรงไปที่ผับซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายของทั้งสองในทันที

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • เจ๊บังเอิญได้ผัวเด็ก   68 ตลอดไป(จบ)

    เจ็ดปีผ่านไป “พ่อครับผมรักพ่อที่สุดเลยครับ ผมจะเป็นเด็กดีของพ่อกับแม่ทุกวันเลยนะครับ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ” ปริ้นซ์โน้มหน้าลงไปหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาที่กำลังบอกรักเขาเนื่องในโอกาสวันพ่อแห่งชาติอยู่ ก่อนที่เขาจะจุ๊บลูกคืนกลับไปด้วย “ครับลูก ไปจำคำพวกนี้มาแต่ไหนครับ” เขาก็ไม่คิดว่าลูกชายแก่นเซี้ยวคนนี้จะพูดบอกรักพ่ออย่างเขาดีๆเป็น “ผมพูดตามที่ครูบอกครับฮี่ๆ” เด็กก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำไม่ว่าใครจะถามอะไรก็เลือกจะพูดความจริงออกมาทุกอย่าง “โถ่ลูก โกหกพ่อหน่อยก็ได้ บอกว่าผมคิดเองครับอย่างนี้ก็ได้น่ะลูก” “ไม่ได้ครับ แม่บอกว่าถ้าใครโกหกจะเป็นเด็กไม่ดีแล้วแม่ก็จะให้นอนนอกบ้านด้วยครับ” “อึก” ปริ้นซ์สะอึกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเจอลูกชายของตนพูดแบบนั้นออกมา สงสัยเมียเขาจะสอนลูกมาอย่างดีเลยแหะ เขาไม่สามารถหลอกล่ออะไรได้เลยเพราะเจ้าแสบเอาแต่เชื่อฟังเมียเขาอย่างเดียว “วันนี้ไปไหนดีครับน้องธีร์” ลูกชายของผมและเมียสุดที่รักอย่างบังเอิญมีชื่อว่าน้องธีร์ หรือ เด็กชายอิทธิกร ธัญญธราทรัพย์ โดนนามสกุลนั้นเป็นนามสกุลของครอบครัวของผมเอง “ไปห้างครับคุณพ่อ ผมอยากไปกินเค้ก” นั่นแหละคือสิ่งที่ลูกเขาชอบที

  • เจ๊บังเอิญได้ผัวเด็ก   67 วันที่มีความสุขที่สุด

    “เฮ้อ พวกกูละช็อคมากเลยน่ะอีเจ๊ มึงหายไปแป๊บเดียวกลับมาก็ท้องซะแล้ว” เพื่อนๆต่างก็บ่นให้เธอฟังหลังจากที่เธอเล่าเรื่องราวต่างๆให้พวกมันฟัง “เอ่อน่า อย่าบ่นกูนักเลย แล้วนี่วันนี้ไม่มีงานหรอ” เธอถามทุกคนออกไปเพราะพวกมันมานั่งคุยกับเธออยู่นี่ก็นานมากพอสมควรแล้ว “ไม่อ่ะ เคลียร์งานลูกค้าเสร็จหมดแล้ว ช่วงนี้น่าจะว่างแหละมั้งถ้าไม่มีลูกค้าเข้า” “อุ๊ย ต๊ายตาย นึกว่าใคร ที่แท้ก็อีบังเอิญนี่เอง มาที่นี่ทำไมไม่ทราบ” “อะไรอีปูขาเป๋ อีเจ๊มาแล้วมึงมาเสือกอะไร ห๊ะ” นัททำท่าจะพุ่งเข้าไปหาปูเป้ที่เป็นคู่กัดของทีมพวกเธอแต่ก็โดนเพื่อนๆดึงตัวห้ามเอาไว้ก่อน “อะไรอีนัท มึงนี่โง่เนาะ กฎเขามีไว้ปฏิบัติตามไม่ใช่หรอ ผู้ใดที่ไม่ใช่พนักงานไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่นี่ แล้วอีบังเอิญมันก็ลาออกไปแล้วไม่ใช่หรอ กูว่ากูก็ไม่ได้ความจำเสื่อมน่ะ” “แล้วมึงมายุ่งอะไรด้วยห๊ะ” “ก็ไม่ได้อยากยุ่งเท่าไหร่หรอก แต่ในเมื่อพวกมึงไม่ทำตามกฎที่บริษัทตั้งไว้กูคงต้องไปฟ้องท่านประธานสักหน่อยแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆๆๆ” แกร๊ก “ใครจะฟ้องอะไรฉันไม่ทราบ” “ท….ท่านประธาน” ทั้งนัท อาร์ตี้ เก๋และชมพู่ต่างก็พากันเหงื่อตกเมื่อคนที่เปิดประตูเข้

  • เจ๊บังเอิญได้ผัวเด็ก   66 ท้องได้ไง

    “ตัวเอง เร็วๆหน่อยไหม” “ครับๆๆ เร็วแล้วครับที่รัก” ปริ้นซ์ใสเสื้อผ้าอย่างรีบเร่ง ก็เมียเขาน่ะสิตื่นขึ้นมาบอกว่าวันนี้จะเข้าไปที่บริษัท เขาเลยต้องมารีบแบบนี้ให้เธอนั่นแหละ แถมยังดื้อไม่กินข้าวด้วยน่ะ บอกจะไปกินที่ร้านประจำข้างๆบริษัทแทน เขากลัวเธอจะหิวเลยต้องรีบใส่เสื้อผ้าให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้พาเมียไปกินข้าวในร้านที่เธออยากกิน “เร็วๆ เขาหิวแล้วตัวเอง” “ป่ะครับ ค่อยๆเดินน่ะที่รัก” “แทบจะต่อเท้ากันเดินแล้วเนี่ยตัวเอง เร็วๆเลย” บังเอิญยังคงเร่งปริ้นซ์ไม่หยุด วันนี้เธอรู้สึกขัดหูขัดตาเขาเป็นพิเศษเพราะเธอบอกให้เขารีบก็ไม่รีบสักที เดี๋ยวแม่ก็งอนให้เข็ดซะหรอก “ครับ เชิญครับคุณผู้หญิง” เมื่อเดินมาถึงรถปริ้นซ์ก็รีบวิ่งไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้เมียอย่างรวดเร็วก่อนที่องค์แม่จะลงประทับมาในร่างของเมียเขา “ขอบคุณค่ะ” บังเอิญรีบสอดตัวเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว วันนี้เธอแต่งตัวน่ารักเป็นพิเศษเพราะเป็นชุดที่คุณแฟนเป็นคนเลือกให้นั่นเอง วันนี้มาในชุดเดรสระบายลูกไม้สีชุมพูอ่อนพร้อมกับเข็มกลัดที่ติดไว้ตรงหน้าท้องเพื่อบ่งบอกให้คนที่เห็นรู้ว่าตัวเธอนั่นกำลังตั้งท้องอยู่ ถึงท้องจะนูนออกมานิดหน่

  • เจ๊บังเอิญได้ผัวเด็ก   65 เลือกที่อยู่

    “อยู่นี่” “อยู่ที่กรุงเทพครับ” “ฉันบอกว่าให้อยู่นี่” “ไม่ได้ครับต้องอยู่กรุงเทพ” “ลูกฉัน ฉันจะให้ลูกอยู่กันฉันที่นี่” “แต่นั่นก็เมียผม ต้องไปอยู่กรุงเทพเท่านั้น” “พอค่ะ!!!!” ทั้งสองที่มีปากเสียงกันอยู่หันไปหาคนที่ตะโกนขัดขึ้นมา “ลูกเลือกมาเลยว่าจะอยู่ที่ไหน / ที่รักเลือกมาเลยว่าที่รักจะอยู่ที่ไหน” ทั้งลูกเขยและพ่อตาต่างก็หันไปขอความคิดเห็นจากบังเอิญที่นั่งทำหน้าเอือมระอาอยู่บนโซฟา นี่เธอนั่งฟังทั้งสองคนเถียงกันมาได้ประมาณสิบนาทีแล้ว ไม่รู้ว่าปริ้นซ์ไปพูดอะไรไม่เข้าหูพ่อของเธอก็ไม่รู้ ถึงได้มาลงเอยด้วยการเถียงกันอย่างที่เห็นนั่นแหละ “พ่อคะ พ่อก็รู้ว่าหนูจะเลือกที่ไหนอยู่แล้วนี่คะ จะมาเถียงกันทำไมอีก” “ลูกอ่ะ ไม่คิดจะเปลี่ยนใจกลับมาอยู่บ้านเราเลยหรอลูก” “พ่อขา~ หนูชอบกรุงเทพมากกว่านี่คะ พ่อก็รู้ว่าหนูชอบช็อปปิ้งจะตาย” บังเอิญเดินไปหาพ่อของตัวเองที่อยู่โซฟาอีกตัว พร้อมกับเข้าไปกอดออดอ้อนคนเป็นพ่อใหญ่ “ก็ได้ลูก เห็นว่าเป็นความชอบของลูกหรอกนะ ไม่งั้นพ่อไม่ยอมแน่ๆ” คุณบดินทร์ลูบหัวลูกสาวอย่างรักใคร่ พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเขาไม่สำเร็จในการต่อรองกับลูกสาว บังเอ

  • เจ๊บังเอิญได้ผัวเด็ก   64 ดูเพศ

    สามเดือนผ่านไป วันเวลาเลื่อนผ่าน ความสุขของทั้งสองยังเพิ่มขึ้น “ค่อยๆเดินนะที่รัก” ปริ้นซ์พยายามประคองใต้แขนของบังเอิญอย่างระมัดระวัง วันนี้ก็เป็นเวลาสามเดือนแล้วหลังจากที่เมียเขาต้องนอนเป็นผักเปื่อยอยู่บนเตียงผู้ป่วยมานาน วันนี้เมียของเขาได้รับอนุญาตให้ขยับร่างกายได้แล้ว และต้องเริ่มมากายภาพบำบัดเล็กน้อยเพราะว่านอนนานเกินไปจนกล้ามเนื้อบางส่วนอ่อนแรง ตอนนี้เขารู้สึกสงสารเมียเขาเหลือเกิน ที่กำลังทำหน้าตางอแงเหมือนจะร้องไห้อย่างนั้นแหละเพราะได้รับอนุญาติทั้งทีแต่ตัวเองดันกลับมาเดินเหินแบบปกติยังไม่ได้ “หงึ ปริ้นซ์ งื้ออออ” “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับที่รัก สู้ๆน่ะ แป๊บเดียวเดี๋ยวที่รักก็เดินได้แบบเดิมแล้ว จุ๊บ” ปริ้นซ์หอมไปที่กลางหน้าผากของบังเอิญอย่างให้กำลังใจ “งื้อก็ได้ แต่ตัวเองต้องพยุงเขาน่ะ ห้ามปล่อยน่ะเดี๋ยวเขาล้ม” เธอกลัวว่าตัวเองจะแข้งขาอ่อนแรงแล้วล้มลงไปเนี่ยสิ ถ้าเธอยังตัวคนเดียวเธอคงไม่กังวลเรื่องนี้หรอก “ครับ ผมไม่มีทางปล่อยให้ที่รักล้มแน่นอน” ปริ้นซ์พยุงบังเอิญเดินกายภาพบำบัดอยู่นานนับชั่วโมงก่อนจะให้คนตัวเล็กนั่งวิวแชร์กลับมาที่ห้องพัก ตอนนี้เขาแทบจะมาอยู่โรงพยาบ

  • เจ๊บังเอิญได้ผัวเด็ก   63 ตกลง

    “……….” “ว่าไงครับที่รัก” “ม…เมื่อกี้ตัวเองพูดว่าอะไรน่ะ” บังเอิญยังอึ้งไม่หายกับสิ่งที่คนตรงหน้าเธอพูดออกมาก่อนหน้านี้ “ที่รักเรามาแต่งงานกันน่ะครับ” จะให้เขาพูดอีกกี่สิบรอบก็ยอมได้ ขอแค่เธออย่าปฏิเสธเขาเลย “อื้ออตกลง แต่งสิ ป่องแล้วไม่แต่งได้ไง” ตอนแรกก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้หรอก แต่งตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วไง ในท้องเธอเขาก็เสกปริ้นซ์น้อยเข้ามาใส่แล้ว จะให้โอกาสนี้หลุดมือไปได้ยังไง “จริงหรอ ผมดีใจมากๆเลยนะที่รัก จุ๊บๆๆๆ” “อื้อออ พอแล้วมันจั๊กจี๊” นี่เขาอยู่เฝ้าเธอจนไม่มีเวลาไปโกนหนวดเลยหรอเนี่ย ปกติเธอเป็นคนโกนให้เขาเองแหละ “ผมอยากทำมากกว่านี้อีก แต่มันยังทำไมได้ ผมดีใจมากๆเลยที่ที่รักไม่ปฏิเสธผม” เขาอยากดึงเธอมากอดรัดฟัดเหวี่ยงเสียด้วยซ้ำ แต่มันก็ยังทำไม่ได้ เลยทำให้ต้องจุ๊บแค่ริมฝีปากบางของเธอเท่านั้น “จะปฏิเสธทำไมล่ะ ปริ้นซ์น้อยก็นอนอยู่ในนี้แล้วไม่ใช่หรอคะคุณพ่อ” “ใช่ครับคุณแม่” ปริ้นซ์นั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงก่อนจะยื่นมือมาลูบที่หน้าท้องของเมียเบาๆราวกับขนนก เขาไม่กล้าที่จะแตะต้องตัวของเธอแรงมากเพราะกลัวว่าจะกระทบกระเทือนจนถึงลูกในท้อง “จริงด้วยตัวเอง” อยู่ดีบั

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status