หลี่หลันฮวาได้รับบาดเจ็บ

“ภรรยาตื่นแล้ว”

ชายหนุ่มวิ่งเหยาะๆ เข้ามาหานาง หากตาไม่ฝาดเซี่ยชิงหลีราวกับมองเห็นหางน้อยๆ ที่ติดอยู่ด้านหลังของเขากำลังกระดิกไปมา ร่างบางยกยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเอ็นดู ในใจคิดว่าหากเขาหายดีกลับมาเป็นปกติจะมีนิสัยเช่นไรกันนะ นางนึกไม่ออกจริงๆ

“อื้ม...ข้าตื่นแล้ว อาเหิงหิวหรือไม่ วันนี้เราขึ้นเขาหาไก่ป่ากันดีไหม”

“ดี! อาเหิงเชื่อภรรยา กินไก่ป่าย่างหอมฉุย”

แม้จะมีท่าทางเหมือนเด็ก ทว่านางกลับรู้สึกว่าชายหนุ่มนั้นช่างบริสุทธิ์ประดุจน้ำใส ไม่อยากให้มีสิ่งใดมาทำให้แปดเปื้อน แม้แต่ตนเองก็ตามที

คนทั้งสองเดินออกจากเรือนตระกูลเซี่ยพร้อมกัน เซี่ยจิ่งเฉิงที่พึ่งทะเลาะกับมารดาเดินกระทืบเท้าออกมานอกเรือนทันได้เห็นด้านหลังของสองคนที่กำลังเดินขึ้นเขา

“เหอะ! ไอ้พวกสวะ”

ชายหนุ่มสบถออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ วันนี้เป็นวันที่เขาต้องกลับไปยังสำนักศึกษา ทว่าเมื่อขอเงินจากมารดาห้าตำลึงนางกลับมีให้เพียงสองตำลึงเท่านั้น แล้วอย่างนี้เขาที่นัดเหล่าสหาย ให้มารวมตัวกันที่หอกุ้ยเซียงจะไม่เสียหน้าแย่หรือ

“เฉิงเอ๋อ! ฟังแม่พูดก่อน! ถึงแม้แม่จะไม่มีเงินห้าตำลึงให้ลูกแต่ท่านย่ามีไม่ใช่หรือ ลูกไปพูดหวานๆ กับนางสักสองสามคำมีหรือสามตำลึงนั้นนางจะงัดออกมาไม่ได้”

จางซุนโหรวเมื่อเห็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตนแสดงท่าทางไม่พอใจ นางจึงรีบวิ่งตามมา

“แต่ตอนนี้ท่านย่ากำลังอารมณ์ไม่ดีเพราะบ้านอารอง ท่านแม่คิดจะให้ข้าไปรองรับโทสะจากนางหรือ”

ชายหนุ่มสะบัดแขนเสื้อแสดงท่าทางโมโหกว่าเดิม

“ได้!ได้! เช่นนั้นลูกก็ไปอ่านกลอนให้ท่านปู่ฟังสักสองสามบท ลูกก็รู้ท่านปู่ของลูกชมชอบคนมีความรู้ขนาดไหน เรื่องเงินสามตำลึงก็ฝากให้ท่านเป็นคนจัดการ เช่นนี้เป็นอย่างไร”

เมื่อได้รับคำแนะนำจากมารดา เซี่ยจิ่งเฉิงราวกับพบเส้นทางแห่งแสงสว่าง เงินห้าตำลึงนี้เขาจะต้องเอามาให้ได้ ในเมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องใช้กลวิธีที่จะได้มา

“เป็นท่านแม่ที่ฉลาดจริงๆ”

สองแม่ลูกพูดคุยด้วยสีหน้าเบิกบาน จากนั้นเซี่ยจิ่งเฉิงก็ทำตามที่มารดาแนะนำทันที ไม่นานเขาก็ได้เงินสามตำลึงจากมือของผู้เฒ่าเซี่ยมาอย่างง่ายดาย

ชายหนุ่มเก็บของออกเดินทางกลับไปยังสำนักศึกษาเต๋อชุ่นที่ตั้งอยู่ในอำเภอหลิงหนาน ห่างจากหมู่บ้านสือซานกว่าห้าสิบลี้

เซี่ยชิงหลีไม่สนใจว่าคนบ้านเซี่ยจะทำอะไร ตอนนี้นางกำลังขะมักเขม้นทำกับดักวางเอาไว้หลายจุดในภูเขา กับดักเหล่านี้ล้วนเป็นหนึ่งในวิชาพื้นฐานที่ท่านอาจารย์ของนางเคยสอนในชาติก่อน

แม้จะคิดว่าตนไม่มีโอกาสได้ใช้เพราะยุคปัจจุบันล้วนรณรงค์ให้อนุรักษ์สัตว์ป่าหายาก หากต้องการกินเนื้อก็แค่เดินเข้าตลาด ไม่เหมือนที่นี่ ไม่มีเงินก็เหมือนเส้นโลหิตถูกตัดขาด

“มาเถอะอาเหิง พวกเราไปดูทางนั้นกัน”

หญิงสาวกวักมือเรียกชายหนุ่มที่กำลังเก็บผักป่าตามคำสั่งของนาง ชายหนุ่มรีบวางมือวิ่งตรงมายังหญิงสาวอย่างกระตือรือร้น

แม้จะมิได้คาดหวังทว่าในตะกร้าไม้ไผ่ของชายหนุ่มก็มีผักป่ามากกว่าครึ่ง แต่จะให้มาหาของกินเช่นนี้ทุกวันก็คงไม่ไหวอาจต้องหาอาชีพที่มั่นคงเพื่อเลี้ยงครอบครัว

ถึงอย่างนั้นตนเองนอกจากรักษาคนได้บ้างก็ทำอย่างอื่นไม่ค่อยเป็น เรื่องสมุนไพรจีนก็รู้เพียงเล็กน้อย ไม่รู้ยุคโบราณจะมีสมุนไพรเหมือนในยุคปัจจุบันหรือไม่

“เก่งจริงอาเหิง”

หญิงสาวทำท่าจะลูบหัวเขา ทว่าครั้งนี้นางไม่จำเป็นต้องเขย่งเท้า เพราะชายหนุ่มคว้าร่างบางเข้าหาตัว จากนั้นอุ้มนางด้วยแขนข้างเดียวเพื่อให้ตัวของเซี่ยชิงหลีสามารถลูบหัวเขาได้อย่างถนัดมือ

“ภรรยาลูบหัวอาเหิงเร็วเข้า”

ร่างบางหัวเราะเบาๆ ด้วยท่าทางขบขัน เจ้าลูกหมาของนางช่างเป็นคนมักน้อยเสียจริง เพียงชมเขาสองสามประโยคเจ้าหมาน้อยก็ดีใจเสียยิ่งกว่าอะไร

หญิงสาวจูงมือชายหนุ่มเดินเลียบลำธารหวังว่าจะได้อะไรติดมือกลับไปบ้าง เมื่อเห็นผักกูดป่าที่ขึ้นริมน้ำนางก็คิดรายการอาหารเย็นได้ในทันที

“อาเหิง เจ้าช่วยข้าเก็บผักป่าเหล่านี้ได้หรือไม่ ยิ่งมากยิ่งดี”

ร่างบางชี้ไปยังกอผักกูดเหล่านั้นด้วยสีหน้าดีใจ หน้าฝนช่างเป็นช่วงเวลากอบโกยเสียจริง ในระหว่างที่ปล่อยให้ชายหนุ่มเก็บผักป่า สายตาคมกริบของนางก็มองเห็นบางอย่างกำลังดิ้นไหวๆ อยู่อีกฟากหนึ่ง

ลำธารที่ใสกระทั่งมองเห็นก้อนหินและปลาที่กำลังแหวกว่าย หญิงสาวคว้ามีดพร้าที่นำติดตัวมาด้วยเดินลุยน้ำข้ามไปยังฝั่งตรงข้าม เมื่อไปถึงจุดที่มองเห็นเจ้าสิ่งมีชีวิตนั้นได้ถนัดตา นางก็ส่งแรงทั้งหมดฟันฉับลงไปทันใด

ร่างยาวเหยียดลายพร้อยขนาดเท่าแขนเด็กดิ้นพล่าน เลือดสดๆ ไหลไปตามแรงไหวของน้ำ เซี่ยชิงหลีใช้ปลายมีดช้อนร่างที่กำลังจะครึ่งของมันขึ้นมา ปรากฏว่าเจ้าอสรพิษยังคาบปลาตัวเขื่องเอาไว้ในปาก

“อาเหิงเจ้าดูนี้”

หญิงสาวชูร่างงูสิงขึ้นให้ชายหนุ่มดู อาเหิงเห็นงูตัวใหญ่ในมือของนางก็ทำท่าจะวิ่งหนี เซี่ยชิงหลีหัวเราะชอบใจไม่คิดว่าผู้ชายตัวโตจะกลัวงู

หลังจากลอกหนังทำความสะอาด หญิงสาวก็ใช้ใบกล้วยป่าห่อเก็บเอาไว้ในตะกร้า ทั้งสองเก็บผักริมน้ำจนกระทั่งดวงอาทิตย์ลอยเหนือศีรษะ เมื่อแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าคะเนจากสายตาน่าจะใกล้เที่ยงจึงได้วางมือ

“อาเหิงหิวหรือยัง เราไปตรวจดูกับดักก่อนดีหรือไม่”

ชายหนุ่มทิ้งผักป่าในมือวิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาหญิงสาว

“ภรรยาอาเหิงไม่กินงู”

ท่าทางของเด็กหนุ่มดูเหมือนจะเข้าใจว่าเที่ยงนี้เซี่ยชิงหลีจะย่างงูให้เขากิน หญิงสาวหัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างขบขัน

“เด็กโง่ ใครเขาจะให้เจ้ากินงู ข้าหมายถึงเราไปตรวจดูกับดักกัน จะได้ทำไก่ป่าย่างให้เจ้ากิน ดีหรือไม่”

“ดี! อาเหิงจะกินไก่ป่าย่าง ภรรยาดีที่สุด”

ก่อนหน้านี้เซี่ยชิงหลีได้โรยรำข้าวเอาไว้ที่กับดักไม่คิดว่าจะสามารถจับไก่ป่าได้ทั้งหมด ไก่ป่าแปดตัวถูกหญิงสาวมัดรวมกันเพราะพวกมันยังไม่ตาย

สองตัวนางจัดการถอนขนลอกหนังย่างให้อาเหิงกิน น่าเสียดายที่ไม่มีเกลือทำให้เนื้อไก่ป่าจืดชืดไปสักหน่อย แต่อย่างน้อยวันนี้คนทั้งสองก็อิ่มท้องก่อนลงจากเขา

เซี่ยชิงหลีจูงมืออาเหิงเดินผ่านใจกลางหมู่บ้าน ตอนนี้ชาวบ้านยังไม่มีใครรู้ว่านางสามารถพูดได้แล้ว หญิงสาวพาอาเหิงแวะที่เรือนของหัวหน้าหมู่บ้าน

บนภูเขาก่อนหน้านี้นางได้สอนให้อาเหิงพูดเรื่องแลกเปลี่ยนเกลือกับหัวหน้าหมู่บ้าน หญิงสาวใช้ไก่ป่าสามตัวและเนื้องูสิงแลกเกลือครึ่งจินและข้าวสารสามจินเอากลับเรือน

“อาเหิงกลับมาแล้ว”

ชายหนุ่มถือตะกร้าวิ่งตรงไปยังกระท่อมหลังเรือนพบว่าภายในยังคงเงียบเชียบ มารดาพี่ชายและน้องสาวยังไม่กลับมา เซี่ยชิงหลีสังหรณ์ใจบางอย่างจึงคิดออกตามหาพวกเขา

“อาเหิงเฝ้าของเอาไว้ให้ดี ถ้ามีใครคิดแย่งไปภรรยาขอสั่งให้เจ้าทุบตีพวกเขาได้เลย”

หญิงสาวสั่งความเพียงเท่านั้นก็รีบพุ่งออกจากเรือนตระกูลเซี่ยไปอีกครั้ง

เซี่ยชิงหลีกำลังกลับขึ้นเขาพบว่ามีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังหามร่างของใครบางคนกลับลงเขามา ร่างบางวิ่งตรงไปยังคนกลุ่มนั้น ทันทีที่ได้เห็นร่างที่ถูกหามชัดเจนกายของหญิงสาวชาดิกไร้ความรู้สึกไปทันที

หัวใจของนางเต้นกระหน่ำรัว ไม่คิดว่าผ่านสมรภูมิมากมายพบเห็นคนถูกฆ่าก็ไม่น้อย ไม่เคยมีความรู้สึกหนักหน่วงและหวาดกลัวมากมายขนาดนี้ ดวงตากลมโตทอดมองร่างของมารดาที่บัดนี้มีเลือดอาบไปทั่วทั้งกาย บริเวณช่องท้องและขาของนางดูเหมือนจะมีบาดแผลฉกรรจ์