EP.11 : คำถามของแม่ 2/2

เอิร์ธ...

" เอ่อคือตอนนี้ผมกับ... "

" คือตอนนี้ไอ้เอลฟ์กับน้ำแข็งกำลังคบกันอยู่ครับแม่" ยังไม่ทันที่ไอ้เอลฟ์จะบอกแม่ไปผมก็สวนขึ้นมาก่อน ขอโทษนะน้ำแข็งพี่ยืมตัวแป๊บนึง ไหนๆน้ำแข็งก็ไม่มีแฟนอยู่แล้วคงไม่เป็นไรหรอก

" ห๊ะ มึงว่าไงนะ!! / จริงหรอลูก!!" ไอ้เอลฟ์กับแม่พูดพร้อมกันพลางหันหน้ามาทางผมแต่แววตาดุดันเหมือนโกรธแค้นผมมาเป็นร้อยปีของมันทำให้หัวใจผมกระตุกวูบแต่ช่างเหอะเอาที่แม่สบายใจก่อน เรื่องอื่นค่อยเคลียร์ทีหลัง

" ใช่ครับแม่สองคนนี้คบกันได้สักพักแล้วครับ " ผมพูดเสริมเข้าไปอีกส่วนไอ้เอลฟ์ได้แต่จ้องหน้าผมอย่างไม่วางตา กูขอโทษ...

" แม่ดีใจด้วยนะเอลฟ์ หนูน้ำแข็งเป็นเด็กดีน่ารักใครอยู่ใกล้ก็ต้องตกหลุมรักทั้งนั้นแหละ ว่าแต่ที่กลับมาไทยครั้งนี้อย่าบอกนะว่ากลับมาเพราะหนูน้ำแข็งน่ะ " แม่พูดยิ้มๆ

" ครับแม่ " ไอ้เอลฟ์ตอบรับพลางส่งยิ้มเจื่ิอนๆให้แม่ แต่สายตาดุๆที่มองมาทางผมทำให้ผมต้องหลบตามัน ก็ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงอีกอย่างถ้าบอกไปแล้วแม่ไมโอเคนี่คือจบเลยนะต้องวางแผนก่อนดิวะ

" แม่ก็คิดว่าลูกชายสองคนของแม่จะขึ้นคานซะแล้วสิไม่งั้นความฝันที่จะได้เลี้ยงหลานของแม่คงพังพอดี" แม่ส่งยิ้มพลางกุมมือไอ้เอลฟ์ไว้ ผมรู้สึกผิดนะที่ทำแบบนี้กับมันและรู้สึกผิดมากที่ต้องโกหกแม่ของตัวเองแต่เพื่อความสบายใจของแม่ผมก็ต้องทำ

ผมเป็นลูกชายคนเดียวถ้าแม่รู้ว่ามีแฟนเป็นผู้ชายแล้วไม่สามารถมีหลานให้แม่ได้คงอกแตกตายพอดี เอาเป็นว่าผมขอเวลาสักพักแล้วจะบอกแม่เรื่องระหว่างผมกับมันก็แล้วกัน

" แล้วเอิร์ธล่ะลูกเมื่อไหร่จะมีแฟนสักที ดูตาเอลฟ์สิเห็นเงียบๆแบบนี้ไม่คิดว่าจะคบกับหนูน้ำแข็งอยู่ นี่ถ้าไม่บอกแม่ก็ไม่รู้เลยนะว่าไปแอบคบกันน่ะ" แม่พูดพลางหันมาถามผมทำผมแทบพูดไม่ออก

" เอ่อ คือว่าผม..."

" ไอ้เอิร์ธมันก็มีแฟนแล้วนะครับแม่แต่มันยังไม่กล้าบอกแม่" ไอ้เอลฟ์พูดขึ้นพลางทำสายตาดุๆใส่ผมนี่มึงจะเล่นแบบนี้ใช่มั้ยเอลฟ์คราวนี้มึงจะบอกว่าใครเป็นแฟนกูล่ะ

" จริงหรอลูก ใครล่ะตาเอิร์ธแม่รู้จักมั้ยคนใกล้ตัวเหมือนตาเอลฟ์หรือเปล่าแล้วเขาเป็ฯลูกเต้าเหล่าใคร" แม่ถามผมต่อด้วยความสงสัย พอเห็นสีหน้าและท่าทางดีใจของแม่ที่รู้ว่าผมมีแฟนแล้วก็ทำเอาผมพูดไม่ออก

" คือว่าผม " ผมจะทำยังไงดี

" กูพูดแทนก็ได้นะถ้ามึงไม่กล้าอะ " ไอ้เอลฟ์กระตุกยิ้มมุมปากทีหนึ่งแล้วหันมาสบตากับผม มันจะทำบ้าอะไรวะ

" แม่ครับ คือว่าผม " ตอบว่ายังไงดี

" เอิร์ธเป็นเกย์หรอลูก " แม่หันมาถามผมด้วยสีหน้าและแววตานิ่งๆทำเอาผมไปต่อไม่ได้

" ... "

" ใช่ครับแม่ " เป็นไอ้เอลฟ์ที่พูดกับแม่ ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าแม่เพราะรู้ว่าแม่จะต้องเสียใจแน่ๆ

" เอิร์ธ..." แม่เรียกชื่อผมเบาๆพลางเอื้อมมือมาแต่แขนผมเอาไว้แต่ผมก็ยังคงไม่กล้ามองหน้าแม่อยู่

" ผมขอโทษครับแม่ " ผมลุกจากโซฟาแล้วเคลื่อนตัวลงมานั่งคุกเข่าตรงหน้าแม่ แม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังไม่กล้าที่จะมองหน้าแม่ด้วยซ้ำความรู้สึกตอนนี้เหมือนเด็กที่โกหกแม่ว่าครูไม่ได้สั่งการบ้านแล้วถูกจับได้ วูบๆโหวงๆหน่วงๆ

" แม่อย่าโกรธไอ้เอิร์ธมันเลยนะครับ " ไอ้เอลฟ์กุมมือแม่เอาไว้ทั้งสองข้างพลางทำท่าจะอธิบายต่อ

" จะไม่ให้แม่โกรธได้ยังไง นี่ปิดปังแม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่นานแค่ไหนแล้วที่แกเป็นแบบนี้ " คำพูดของแม่ยิ่งทำให้ผมรู้สึกจุกที่อกเหมือนมีคนมาบีบมาอัดเข้าที่ก้อนเนื้อข้างซ้าย ผมได้แต่นิ่งเงียบอยู่แบบนั้นเพราะปากผมมันไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะพูดออกไปและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

" ได้ยินที่แม่ถามมั้ยเอิร์ธ " แม่ถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดุๆ

" แม่ครับคือผม..."

" ก่อนหน้านี้ไอ้เอิร์ธมันไม่ได้เป็นแบบนี้นะครับแม่ผมผิดเอง ผมทำให้มันต้องเป็นแบบนี้ ถ้าแม่จะโกรธจะเกลียดมันแม่เกลียดผมโกรธแทนมันนะครับ" ไอ้เอลฟ์ที่นั่งอยู่ข้างๆแม่เคลื่อนตัวจากโซฟาลงมาคุกเข่าต่อหน้าแม่ข้างๆผมพลางเอื้อมมือมากุมมือผมเอาไว้แน่น

" เราสองคนเห็นแม่เป็นอะไร ยังเห็นแม่เป็นแม่อยู่มั้ยทำไมไม่มีใครบอกอะไรแม่เลย"

" ผมขอโทษ " คำเดียวที่ผมคิดออกเพราะไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร

" แม่โกรธแกสองคนมากเลยนะรู้มั้ยทำไมถึงปิดบังเรื่องแบบนี้กับแม่ นี่ถ้าแม่บังคับให้พวกแกแต่งงานกับผู้หญิงแล้วจะทำยังไง ชีวิตพวกแกก็พังก็ไม่ความสุขต่อไปงี้หรอ"

"..."

" พวกแกเป็นลูกแม่นะมีอะไรก็บอกแม่บ้างสิ นี่เห็นแม่เป็นยัยแก่หัวโบราณที่ไม่เปิดใจรับความเปลี่ยนแปลงหรือไง เฮ้อไอ้เด็กพวกนี้ นี่ดีนะที่ไม่ไปตกลงนัดดูตัวให้น่ะไม่งั้นแม่คงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆ" คำพูดยาวเหยียดที่แฝงไปด้วยความน้อยใจทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดที่ทำให้แม่คิดว่าผมไม่ไว้ใจแม่ ผมแค่กลัวว่าถ้าบอกความจริงแม่ไปแล้วแม่จะไม่โอเคก็แค่นั้น แค่นั้นจริงๆ แต่ผมคิดน้อยไปไม่คิดว่าแม่จะโอเคกับเรื่องนี้