เข้าสู่ระบบแชร์
ตัวตนใหม่
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-08-01 19:58:18ก๊อก..ๆ
"พี่แฉล้มเกิดอะไรขึ้น" เสียงเคาะประตูรัว ๆ และหนักแน่น ตะโกนถามสามีว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นจอมขวัญก็ไม่รอช้ารีบพยุงจ่าแฉล้มนั่งพักบนเตียงชั่วคราว เธอคว้ากุญแจสำรองใต้ลิ้นชักเร่งฝีเท้ามาไขกุญแจหน้าห้อง "แม่ค่ะ" เสียงเรียกสั้นๆในขณะที่กำลังไขกุญแจ เมื่อประตูถูกเปิดออก ดวงใจสะดุ้งตัวดวงตาเบิกกว้างรีบเดินตามลูกสาวไปโดยไม่พูดอะไร เมื่อเห็นร่างของสามีมีใบหน้าที่ซีดสามีมีเลือดไหลหยดลงตลอดเวลา กริ๊ด.. ดวงใจกรีดร้องสุดเสียงรีบพุ่งตัวเข้าไปคุกเข่านั่งข้างๆจ่าแฉล้มมือสั่นระริกประคองจ่าแฉล้มขึ้นมากอดแนบอก ดวงตาของจ่าแฉล้มค่อยๆ ปรือลงลมหายใจหอบถี่..และกำลังจะหายไป...... "ไม่นะอย่าหลับ" จ่าแฉล้มยิ้มบางๆมือจ่าแฉล้มค่อยๆยื่นมาสัมผัสใบหน้าดวงใจก่อนที่ดวงตาจะปิดลงอย่างช้า ๆ "แม่ค่ะรีบพาพ่อไปโรงบาล" จอมขวัญร้องเสียงสั่นรีบเข้าไปประคองพ่อช่วยแม่ลงไปข้างล่างบ้านทันใดนั้นพ่อบ้านก็มาพอดี "คุณหนูเกิดอะไรขึ้น?" ตาโสมเดินออกจากที่พักด้วยความตื่นตระหนกจากสียงปืนที่ดังขึ้นมา "ตาโสมพ่อถูกทำร้าย" จอมขวัญน้ำเสียงสั่นเครือในขณะที่กำลังเร่งรีบ ตาโสมกวาดตามองไปรอบๆจ่าแฉล้มให้ชัดๆจึงรู้ทันทีว่านายท่านได้รับบาดเจ็บหนัก "รีบไปโรงบาล" ตาโสมตกใจจึงรีบเปิดประตูรถพยุงจ่าแฉล้มตามด้วยจอมขวัญและแม่จอมขวัญหรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า คุณดวงใจภรรยาเพียงคนเดียวของจ่าแฉล้ม "อีกนิดเดียวนะพ่อ...อีกนิดเดียว" คันเร่งเหยียบแรงท่ามกลางถนนดินทรายในยามค่ำ จอมขวัญกับแม่ได้แต่อธิฐานในใจตลอดทาง ส่วนตาโสมกำพวงมาลัยแน่นจนข้อนิ้วซีดในขณะนั้นดวงตาปรือเบิกกว้างเมื่อเห็นป้ายโรงพยาบาลในตัวเมือง "ถึงแล้วขอรับ...นายหญิง...คุณหนู" จอมขวัญรีบเปิดประตูรถ ปัง! เธอตะโกนเรียกพยาบาลจนเสียงสั่นสะท้อนบริเวณรอบๆ ไม่นานนักเจ้าหน้าที่เวรแปลที่หน้าห้องฉุกเฉินสะดุ้งรีบกดสัญญานเตือน เสียงล้อเตียงเข็น...แกร๊กๆ กำลังเคลื่อนที่มารับผู้บาดเจ็บ พยาบาลอีกคนกางแขนตะโกนบอกในขณะวิ่งนำ พวกเจ้าหน้าที่ช่วยกันยกจ่าแฉล้มขึ้นเตียงในขณะนั้นจอมขวัญพร้อมกับแม่ของเธอยังจับจ้องจ่าแฉล้มไม่คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว "ญาติผู้ป่วยรอข้างนอกนะคะ" เสียงพยาบาลบอก ก่อนเข็นเตียงหายลับเข้าไปในประตูห้องฉุกเฉินที่เปิดรอ จอมขวัญและดวงใจยืนชะงักอยู่หน้าประตูเหมือนวันเวลานั้นหยุดหมุนเหลือแค่หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เธอค่อยๆ พยุงแม่ไปนั่งที่เก้าอี้ยาวริมผนังมือสองข้างกุมกันแน่น จนเล็บจิกลงในฝ่ามือ "ขอให้คุณพ่อนั้นปลอดภัย" เสียงสวดอ้อนวอนในใจดังซ้ำๆไม่หยุด ทุกนาทีผ่านไปเหมือนยาวนานหลายชั่วโมงเสียงเข็มวินาที ติ๊ก..ติ๊ก..ดังราวกับกับหัวใจเต้นอยู่ข้างหู เธอทั้งนั่งทั้งยืนเดินวนไปมาผ่านประตูห้องฉุกเฉินที่มีไฟสีแดงยังคงสว่าง เธอมองมันทุกครั้งที่เดินผ่านในใจเธอนั้นกำลังภาวนาให้ไฟนั้นดับลงเสียที ขาทั้งสองข้างเริ่มอ่อนแรง เวลาผ่านไปอย่างช้าๆจนกระทั่ง...... แกร๊ก.. เสียงเปิดประตูห้องฉุกเฉินดังขึ้นด้านหลัง เธอหยุดนิ่งในทันที ดวงตาเบิกกว้างหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว...ในวินาทีนั้นเธอมองหน้าคุณหมอรอข่าวดีที่อยากจะได้ยิน "ญาติคนไข้ใช่ไหมครับ" "ค่ะ" เธอพยักหน้า คุณหมอยกมือขึ้นช้าๆ ประหนึ่งให้เธอได้หายใจ รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าพร้อมดวงตาใต้หน้ากากอนามัยที่ถูกดึงลงครึ่งหนึ่ง "พ่อของคุณพ้นขีดอันตรายแล้วครับ" ทันใดนั้น..น้ำตาที่อดกลั้นมานานไหลหยดลงโดยไม่รู้ตัว เธอยกมือขึ้นปิดปากพูดอะไรไม่ออกนอกจากเสียงสะอื้นแผ่วเบา เวลาผ่านไปเพียงเจ็ดวันพ่อของเธอนั้นอาการดีขึ้นมากๆแต่ก็ยังออกปฏิบัติหน้าที่ไม่ได้เต็มร้อยจอมขวัญจึงอยากช่วยพ่อทำงานถึงแม้ว่าจ่าแฉล้มจะสั่งห้ามกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับลูกสาว เช่นนั้นจ่าแฉล้มจึงฝากให้ลูกน้องตำรวจสองนายค่อยติดตามลูกสาวไม่ให้คลาดสายตา งานที่เธอนั้นอาสาทำแทนจ่าแฉล้ม คือ..การสวมรอยเป็นสาวชาวบ้านธรรมดาเรียกอย่างก็คือสาสสืบนั้นเอง ภายใต้ตัวตนที่สร้างขึ้นมาใหม่เธอปลอมตัวเป็นผู้ชาย ชื่อว่าไอ้จอม ชายหนุ่มกำพร้าพ่อแม่ เสื้อเชิ้ดสีซีดมีรอยขาดตรงไหล่และกางเกงยีนส์ที่ขาดเข่าทั้งสองข้างหมวกเก่าๆ ปิดหน้าผากรองเท้าผ้าใบเก่าแสนเก่าที่ชื้อมาจากร้านมือสองในตลาด ก้าวแรกที่เธอนั้นก้าวเข้าไปในหมู่บ้านที่ไม่รู้จักในสภาพทรุดโทรมถือกระเป๋าผ้าเก่าเดินเหมือนคนไม่มีเรียวแรง "ไอ้หนุ่มนั้นใคร" ชาวบ้านหยุดมองด้วยความสงสัยวางสิ่งของที่อยู่ในมือลงแล้วค่อยๆเดินเข้าไปถามไถด้วยความเป็นห่วง
บทล่าสุด
เมียเสือหาญจอมโจร ค่าผ่านทาง
ทางเดินที่ทอดยาวผ่านทางหลวงโดยไม่มีม้า ลาดเข้าสู่ทางหลวงสายหลักที่มุ่งหน้าไปพระนคร แสงแดดสายเริ่มแรงขึ้น ลมเช้ากลายเป็นลมอุ่น ฝุ่นดินติดตามรองเท้าของทั้งสี่คนจนกลายเป็นคราบแดงคล้ำไอ้กระบาน สะพายห่อเสบียงและหันมาบ่นเบาๆ"พระนครนี่อีกไกลแค่ไหนพี่เสือหาญ เดินจนตีนแทบพองแล้ว"เสือหาญ: เสียงนิ่ง "อดทนหน่อย อีกไม่นานก็จะถึงท่าเรือใหญ่ พอถึงนั่นค่อยขึ้นเรือต่อเข้าเมือง จะได้พักตีนสักหน่อย"แก้วตาเดินตามหลังเงียบๆ สายตาสำรวจทางข้างหน้าอย่างระแวดระวัง เธอรู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบๆ ป่าเริ่มเปลี่ยนจากโล่งสว่างเป็นเงามืดครึ้มของต้นไม้ใหญ่เมื่อเดินลึกเข้าไปในเส้นทางสายป่ารก เสียงฝีเท้าม้าดังขึ้นจากด้านหน้า ทำให้เสือหาญยกมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุดเดินทันทีฝุ่นคละคลุ้งก่อนที่ม้าสามตัวจะหยุดตรงกลางทาง ชายฉกรรจ์สามคนแต่งกายหยาบๆ มีดสั้นและดาบพกอยู่ข้างเอว ใบหน้ามีรอยแผลเก่า ดูแล้วไม่ใช่คนดีนักหนึ่งในนั้น ซึ่งดูเหมือนหัวหน้า ยักคิ้วยิ้มแสยะ"ไปพระนครกันรึ…ทางนี้ต้องเสียค่าผ่านทางหน่อยว่ะ ไม่งั้นไปต่อไม่ได้”ไอ้สันขวาน: กระซิบกับไอ้กระบาน "ค่าผ่านทาง? นี่มันพวกดักปล้นชัดๆ"เสือหาญ: ก้าวออกมายืนข้างหน
เมียเสือหาญจอมโจร แก้วตาอยากไปด้วย
ตีห้า ฟ้ายังสลัวอยู่แต่ลมเช้าพัดเย็นเยียบ เสือหาญสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างมีสติ แสงไฟตะเกียงที่เหลือจากเมื่อคืนยังริบหรี่ เขารีบลุกขึ้นจากเสื่อ หยิบมีดพกและตรวจดาบที่พาดไว้ข้างตัวทันที ความคิดเรื่องการเดินทางเข้าพระนครยังคงกดดันอยู่เต็มหัวเสียงฝีเท้าแผ่วๆ จากหน้าบ้านทำให้เสือหาญหันไปมอง ด้วยความสงสัย เขาเห็นเงาร่างเล็กในแสงเช้าสลัว แก้วตา กำลังเดินหอบห่อผ้าพะรุงพะรังเข้ามาหน้าบ้าน รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าเธอเหมือนตั้งใจมารอแต่เช้า"แก้วตา…เอ็งมาทำไมแต่เช้า" เสือหาญถามเสียงเรียบ น้ำเสียงแฝงความงุนงงแก้วตาวางห่อผ้าลงหน้าประตู หอบหายใจเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นยิ้ม ฉันจะไปกับพี่เสือหาญด้วย ให้น้องไปด้วยเผื่อพี่ต้องการคนช่วยนะ"เสือหาญนิ่งไปชั่วครู่ ใบหน้าคมเข้มปราศจากรอยยิ้ม เขาไม่เคยบอกแก้วตาเลยว่าจะให้ตามไป การที่เธอมาปรากฏตัวพร้อมข้าวของส่วนตัวเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกแปลกใจปนไม่สบายใจนักเสียงกุกกักจากด้านหลังดังขึ้นเมื่อไอ้กระบานกับไอ้สันขวานออกมาจากเรือน เห็นแก้วตาหอบห่อผ้าก็หันมามองหน้ากันแล้วกระซิบเบาๆ อย่างงงๆแก้วตา: ยกคางขึ้นเล็กน้อย "ฉันจะไปกับพี่หาญด้วย ฉันไม่อยากอยู่หมู่บ้านคนเดียว
เมียเสือหาญจอมโจร จากกัน
เสือบุญยืนกอดอก มองน้องชายด้วยสายตาคมกริบ ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำหนักแน่น"หาญ…ตอนกูเดินเข้ามาหน้าหมู่บ้าน กูเห็นไอ้คนหนึ่ง…แต่งตัวสะอาด ดูเหมือนพวกมีฐานะ ไม่ใช่ชาวบ้านเราแน่ มันยืนแอบมองเอ็งกับจอมขวัญอยู่…"เขาหยุดเว้นช่วงเล็กน้อย ก่อนจ้องลึกเข้าไปในตาของเสือหาญเหมือนจะบีบให้สารภาพ"มันเป็นใคร…มาจากไหนวะ?"เสือหาญชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจเต้นแรงทันทีเมื่อรู้ว่าเสือบุญพูดถึง "นายภัทร" ชายแปลกหน้าที่มาตามหาจอมขวัญเสือหาญหลบตาเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงทุ้มขรึม "มันชื่อภัทร…บอกว่ามาตามหาคนคนที่มันหาก็คือจอมขวัญ ฉันเห็นแก่จอมขวัญเลยให้มันมาพักชั่วคราว"เสือบุญหัวเราะในลำคอเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ "ตามหารึ เขาสองคนมีฐานะอะไรเกี่ยวดองกัน…ดูจากกิริยาท่าทางของมันแล้วไม่เหมือนธรรมดาทั่วไป กูเห็นแววตามันแล้ว มันแม่งคนละชั้นกับพวกชาวบ้านทั่วไปแน่นอน"บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดขึ้นทันที เสือบุญก้าวเข้ามาใกล้ เอียงหน้าไปกระซิบเสียงต่ำ“กูถามตรงๆ เลยเวือหาญ…มึงแน่ใจนะ ว่ามันไม่ได้เข้ามาเพราะแย่งชิงคนรักของมึงคำพูดนั้นแทงเข้าไปกลางอกเสือหาญทันที เขากำมือแน่น ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นโดยไม่รู้ตัว…เสือบุญเงียบไป
เมียเสือหาญจอมโจร จุดสุดยอด
แรงกระแทกของเสือหาญหนักหน่วงขึ้นทุกที ร่างสูงใหญ่บดเบียดอย่างไม่ปรานี น้ำเสียงหอบพร่ากับคำสบถสั้นๆ หลุดจากริมฝีปากทุกครั้งที่เขาเร่งเอว "จอมขวัญ…พี่จะไม่ไหวแล้ว"จอมขวัญตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าแดงซ่านเปียกชื้นเพราะน้ำตาผสมกับหยาดน้ำใสที่เกาะบนแก้ม เธอครางกระเส่าไม่ขาดปาก เสียงหวานดังสะท้อนก้องไปทั่วป่า "อ๊า…พี่หาญ…ฉันไม่ไหวแล้ว…!"มือเล็กจิกหลังเขาแน่น เล็บข่วนลากเป็นรอยยาวตามแรงกระแทก สะโพกขาวกระตุกตามจังหวะที่ถูกกดลงกับโขดหิน แขนขาเกร็งจนแทบชา ความร้อนวาบแผ่ซ่านกลางกายเหมือนระเบิดจากข้างในเสือหาญกัดฟันแน่น ก้มซุกไซ้ซับเหงื่อและครางต่ำในลำคอ เอวหนากระแทกครั้งสุดท้ายแรงจนโขดหินสั่นสะเทือน แล้วร่างทั้งคู่ก็ระเบิดแตกพร้อมกันจอมขวัญสะดุ้งเฮือก ร่างเกร็งกระตุก เสียงครางยาวหลุดออกมาเหมือนปลดปล่อยทุกอย่างในอก ส่วนเสือหาญก็กดกายทับแน่น หอบหายใจหนักราวกับเพิ่งผ่านศึกใหญ่ กล้ามเนื้อเกร็งชัดทุกมัดก่อนจะค่อยๆ คลายตัวลงน้ำเย็นจากลำธารยังคงไหลผ่าน แต่ไฟปรารถนาที่โหมไหม้เมื่อครู่เพิ่งดับลง ทิ้งไว้เพียงร่างสองร่างที่กอดกันแน่นบนโขดหิน ลมหายใจถี่กระชั้นยังสั่นสะท้านไม่หายเสือหาญซบหน้าลงบนซอกคอขาว ส
เมียเสือหาญจอมโจร ลูบ
เสือหาญกดจูบหนักขึ้น ลิ้นร้อนตวัดกวาดทุกซอกทุกมุมในโพรงปากของจอมขวัญ จนเธอหอบหายใจติดขัด มือเล็กเผลอโอบรัดต้นคอเขาไว้แน่นเหมือนกลัวจะหลุดลอย"อือ…" เสียงครางสั้นๆ หลุดจากลำคอหญิงสาว ทำให้เสือหาญแทบคลั่งเขาเลื่อนริมฝีปากไล่ลงมาที่คางขาวเนียน จากนั้นก็ลากจูบลงสู่ลำคอระหง ดูดหนักๆ จนเกิดรอยแดงเร่าร้อน จอมขวัญสะท้านเฮือกไปทั้งร่าง ขาเรียวในน้ำแทบยืนไม่ไหว ต้องยึดแขนเขาไว้แน่น"พี่เสือหาญ…อย่า…"เธอพยายามเอ่ยห้าม แต่เสียงกลับแผ่วพร่าเหมือนยิ่งยั่วให้เขารุกแรงขึ้นริมฝีปากหนาเลื่อนไปตามไหล่เปียกชื้น ไล่จูบกัดเบาๆ จนร่างบางสะดุ้ง มือหนาของเขาเลื่อนไปกอบกุมหน้าอกอิ่มเต็มไม้เต็มมือ บีบคลึงอย่างไม่อาจห้ามใจ ความนุ่มหยุ่นทำให้เสือหาญขบฟันแน่นแทบขาดสติ"แม่ง…นุ่มชิบหาย" เขาพึมพำเสียงพร่า ขณะใช้ริมฝีปากดูดกลืนยอดอกที่แข็งชูสู้ลมหนาวจอมขวัญครางกระเส่า ร่างกายบิดเร่าในอ้อมแขนเหมือนถูกสะกด เสียงน้ำกระเซ็นดังทุกครั้งที่เธอขยับตัวในอ้อมกอดเขามืออีกข้างของเสือหาญเลื่อนไปโอบสะโพกกลมแน่น บีบเต็มแรงก่อนจะดึงเข้าหาตัวเอง ร่างสองร่างแนบชิดจนท่อนล่างแข็งตึงของเขากดแนบเข้ากับกลางกายเธอ ความร้อนทะลุผ่านน้ำบาง
เมียเสือหาญจอมโจร จูบ
เสือหาญเดินตามรอยเท้าของจอมขวัญเข้าไปในป่าลึก เสียงลำธารไหลเอื่อยดังแว่วมาให้ได้ยินตั้งแต่ไกล เขาก้าวช้าลงโดยไม่รู้ตัว เหมือนถูกบางอย่างดึงดูดให้เดินต่อไปอย่างระมัดระวังเมื่อพ้นพงหญ้าออกมา เขาก็ต้องชะงักค้าง หัวใจเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ ภาพตรงหน้าทำให้ลมหายใจติดขัด จอมขวัญยืนอยู่ริมน้ำ ร่างเปลือยขาวสะท้อนกับแสงแดดยามเช้า เธอค่อยๆ ก้าวลงน้ำอย่างไร้เดียงสา น้ำใสเกาะตามเส้นผมยาวสลวยที่พลิ้วไปตามลมเสือหาญอึ้งเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ตระกร้าผ้าที่เขาถืออยู่หลุดมือร่วงลงพื้นโดยไม่รู้ตัว เสียงไม้กระทบหินดัง "โครม" แต่เจ้าของร่างงามกลับไม่ทันหันมา เธอกำลังย่อตัวลง ลูบน้ำขึ้นประพรมผิวขาวเนียนของตนเองสายตาคมคู่นั้นไม่อาจละไปไหนได้ ความรู้สึกมากมายประดังเข้ามา ทั้งตกใจ ทั้งห้ามใจ และทั้งหลงใหลในเวลาเดียวกัน ร่างสูงยืนนิ่งเหมือนถูกสะกด ขณะหัวใจพุ่งพล่านจนแทบทะลุออกจากอก...เสือหาญที่ยืนนิ่งราวกับถูกตรึงด้วยภาพตรงหน้า พยายามบังคับตัวเองให้หันหลังกลับ แต่ยิ่งพยายามเท่าไร ขากลับเหมือนกลับเดินไปข้างหน้าแทน หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบทะลุอก ความร้อนวิ่งแล่นไปทั่วร่างตระกร้าที่ร่วงลงพื้นเมื่อครู่ยังคงนอนอ
บางทีคุณอาจจะชอบ
สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด
กิตติรวิชญ์69.1K viewsพิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่230.2K viewsเกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน71.5K viewsเมียขัดดอก
ชะนีติดมันส์77.5K viewsเมียของขวัญ
SOLO'SS / ซอลโซ45 viewsทะลุนิยายไปเป็นนางร้ายของพระรอง
เพียงเม็ดทราย1.6K viewsเด็กลับสัมพันธ์ร้าย (NC 18+)
กาแฟหอมกรุ่น4.5K viewsเสน่หาหญ้าอ่อน
จินต์พิชา163 views
