บทที่ 4

"นี่ลูกมึง?" เขาชี้ไปยังกระต่ายตัวอ้วนที่นอนซบอยู่บนเบาะเน่าๆของเธอ พัชชาพยักหน้าหงึกๆ เสียงสะอื้นดังออกมาเป็นระยะๆ 

"พัชเอ้ย ดูแลตัวเองดีๆนะลูกนะ" ยายหอมเอ่ยบอกหลานสาวที่ยืนข้างๆมาเฟียหนุ่ม 

"ยายจ๋า อึก " พัชชาเดินเข้าไปกอดยายไว้แน่น เมื่อคิดว่าต้องจากกัน คงเป็นเวรกรรมกระมังถึงทำให้เธอต้องมาชดใช้ในชาตินี้ "หนูไม่อยู่ยายดูแลตัวเองดีๆนะ ถ้าหนูมีเงินหนูจะมารับยายไปอยู่ด้วยนะ" 

"โธ่~ หลานยาย อึก" ยายหอมน้ำตาไหลอาบแก้ม ใจหายเหมือนกันที่หลานจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว แต่อีกใจหนึ่งยายกลับรู้สึกว่าหลานจะปลอดภัยหากอยู่กับผู้ชายคนนี้ ความรู้สึกบอกแบบนั้น 

"ยายอย่าร้องสิ หนูจะร้องตาม" พัชชาร้องกระซิกๆ พลางปาดขี้มูกที่ไหลเยิ้มออกจากใบหน้า 

"ล่ำลากันเสร็จยัง? กูมีงานต้องทำต่อนะ!" ลีวายตะโกนออกมาจากในรถ มองเด็กสาวที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งอย่างหงุดหงิด เขาเป็นคนขี้รำคาญและไม่ชอบเด็ก

"หนะ..หนูขอไปเอาเสื้อผ้าก่อนได้ไหมคะ" เด็กสาวสะอื้นเบาๆ ก่อนจะหันไปถามมาเฟียหนุ่มอย่างขออนุญาต

"มึงนี่เรื่องมากชิบ!.. ห้านาที เร็ว!" 

"หนูขอสิบนะ..."

"เหลือสาม!" คนอะไรโหดชะมัด พัชชาบ่นอุบในใจ ก่อนจะรีบวิ่งแจ้นไปเก็บเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว 

"ยายจ๋า หนูไปก่อนนะ หนูจะกลับมาหายายบ่อยๆ" เธอหันไปกอดยายแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว กลัวว่าจะโดนดุ 

"โชคดีนะลูก ทำให้เขาเอ็นดูนะ อย่าดื้อ ยายเชื่อว่าเขาดูแลเอ็งได้" ยายหอมเอ่ยยิ้มๆ ปาดน้ำตาที่เอ่อคลอ รู้สึกใจหาย

"บ๊ายบาย ดูแลพ่อด้วยนะยาย" เออแหนะ เธอยังมีกะใจห่วงพ่อเลี้ยงอีก เขาล่ะเชื่อเธอเลยจริงๆ มาเฟียหนุ่มบังคับเธอทางสายตาเชิงบอก 'ถ้ามึงยังไม่มา มึงตาย'  

"เร็ว!" ลีวายเร่งหญิงสาวที่ทำท่าอิดออด

"รู้แล้วๆ ทำไมต้องเสียงดังด้วย หนูไม่ชอบ" พัชชาบ่นอุบอิบ ก่อนจะแทรกตัวเข้ามานั่งในรถ ของพะรุงพะรังจนเกะกะไปหมด 

"ใครให้มึงสะเออะมานั่งกับกู นู้น" เขาบุ้ยใบ้ไปด้านหน้ารถเป็นเชิงบอกให้เธอไปนั่งตรงนั้น พัชชาย่นจมูกเล็กน้อย ก่อนจะอุ้มกระต่ายตัวอ้วนของเธอไปนั่งด้านหน้าคู่คนขับ 

"นั่งด้วยคนนะคะ" พัชชาฉีกยิ้มให้คนขับ ก่อนจะนั่งกอดกระต่ายของเธอไว้แน่น "หิวไหมลูก" 

"ออกรถ" 

"เดี๋ยวแม่ป้อนน๊าา เรากำลังจะได้ไปอยู่บ้านใหม่ ดีใจไหม แต่แม่ไม่ดีใจเลย ไม่รู้เขาจะทำอะไรเราบ้าง" พัชชาบ่นไปเรื่อยตามประสา ลืมว่ามาเฟียหนุ่มนั่งอยู่ด้านหลัง

"จะนินทาอะไรกูก็เกรงใจที่กูนั่งหัวโด่ตรงนี้ด้วยนะ!" ลีวายเอ่ยเสียงเรียบ เขาล่ะอยากเอาเข็มมาเย็บปากเธอจริงๆ พูดตลอดทาง 

"คุณลุงพูดไม่เพราะเลย" เธอหันมายกนิ้วโป้งให้ชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ 

"ฮ่าๆๆๆ " คนขับถึงกับระเบิดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กสาว ไม่เคยมีใครพูดกับมาเฟียหนุ่มแบบนี้ 

"หัวเราะเหี้ยอะไร! ไอ้แม็ก!" มาเฟียหนุ่มตวาดใส่คนขับอย่างหัวเสีย แม็กถึงกับหุบปากทันทีทันใด กลัวว่าลูกปืนจะได้มาอยู่ในปาก 

"คุณลุงพูดไม่เพราะอีกแล้วนะคะ" 

"หยุดเรียกกูว่าลุงซะที! กูไม่ใช่ญาติมึง แล้วหน้าตากูมันแก่มากนักหรือไง!" ลีวายสบถอย่างไม่พอใจ คนออกจะหล่อ ดารายังอายอย่างเขา ต้องมาถูกเด็กกะโปโลเรียกลุง มันน่าเพ่นกระบาลจริงๆ 

"แก่" 

"พรืดด~ ฮ่าๆๆ" 

คนขับถึงกับขำพรืดกับคำตอบของพัชชา เธอมองอย่างงุนงง ขำอะไรกัน ต่างกับมาเฟียหนุ่มที่นั่งหน้าดำหน้าแดงอย่างโกรธเคืองหญิงสาว พาลหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าเธอที่วางข้างๆโยนทิ้งลงข้างทาง 

"อ๊ะ! ลุงทิ้งของหนูทำไม!" เธอหันมาแห้วใส่ชายหนุ่ม เมื่อเขาโยนกระเป๋าเธอทิ้ง 

"เกะกะ" เขาเอ่ยเสียงเรียบ จากนั้นต่างคนก็ต่างนั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ของมาเฟียหนุ่ม 

"ว้าววว~ สวยจังเลย กรี๊ดด~ มีน้ำพุด้วย สโนว์ไวท์ดูสิ" พัชชาร้องดังลั่นอย่างตื่นตาตื่นใจทันทีที่ลงจากรถ จากใบหน้าบึ้งตึงเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มกว้าง เธอไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

"เว่อร์" เสียงราบเรียบของชายหนุ่มไม่ได้ทำให้เธอสนใจ พัชชาหมุนตัวดูรอบบ้านที่ใหญ่โตราวกับพระราชวัง มันเหมือนฝันเลย 

"สวยจัง งื้อออออ~ นี่เราฝันไปรึเปล่าเนี่ย โอ๊ยย!" ประโยคหลังเธอร้องออกมาเมื่อมือหนาเขกลงมาที่หน้าผากเธอไม่เบานัก 

"จะได้รู้ไงว่าไม่ฝัน" เขาปลายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไป 

"รอด้วยค่าา" พัชชาอุ้มกระต่ายตัวอ้วนพลางวิ่งตามชายหนุ่มเข้าไปในบ้าน แต่เธอก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง เมื่อเห็นภายในบ้านเป็นสีเหลืองทองอร่ามแทบทั้งหลัง "หู้ววว เหมือนวังเลย" 

"ตามมาสิคะ" สาวใช้คนนึงเดินมาสะกิดหญิงสาว พลางมองเหยียดๆ ที่เด็กสาวทำราวกับไม่เคยเห็น 

"คะ?" ไปไหน เธอมองไม่เห็นชายหนุ่มแล้ว ไม่รู้เขาหายไปไหน

"ตามมา" สาวใช้เอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเดินนำเธอไปยังห้องพักคนรับใช้ด้านหลังบ้าน เป็นส่วนของคนรับใช้โดยเฉพาะ พัชชาเดินตามมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่ง เธอมองเข้าไปด้านในที่รกสกปรกมีแต่สิ่งของเต็มไปหมด

"ให้หนูอยู่ที่นี่หรอคะ" เธอถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะมันรกและสกปรกมาก ทั้งฝุ่นและหยากไย่เต็มไปหมด 

"อืม เหลือว่างแค่ห้องเก็บของนี่แหละ ทำความสะอาดเอาเองแล้วกัน ไม้กวาดอยู่ในครัว" ว่าจบสาวใช้ก็เดินออกไป 

พัชชาเดินเข้าไปในห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ ห้องไม่เล็กมาก มันกว้างกว่าห้องที่บ้านเธออีกทำไมเธอจะอยู่ไม่ได้ พัชชาคิดในแง่บวก 

"รอแม่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวแม่มา" เธอวางกรงกระต่ายไว้ข้างห้องก่อนจะเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดในครัว พัชชาเริ่มจากเก็บของที่ไม่จำเป็นออกจากห้องก่อนจะเริ่มปัดหยากไย่ ฝุ่นคละคลุ้งเต็มไปหมด 

"แค่กๆๆ!! แค่กๆ" เธออกมาสูดอากาศหายใจหลายรอบเมื่อฝุ่นตลบอบอวลเต็มไปทั้งห้อง เวลาผ่านไปสองชั่วโมงเธอก็เก็บกวาดเสร็จ เป็นเวลาใกล้ค่ำพอดี พัชชาหยิบหมอนและผ้าห่ม เสื่อที่สาวใช้เอามาวางไว้ให้จัดให้เข้าที่ 

"ทำไมเราจะอยู่ไม่ได้... เราต้องอยู่ได้สิ อึก" เด็กสาวนั่งกอดเข่ามองรอบห้อง รู้สึกคิดถึงยายขึ้นมากระทันหัน น้ำตามันเอ่อคลอจนร่วงเผาะลงมาอาบแก้มนวล