ตอนที่ 3

ไช่เหมยฮวาทำความสะอาดจนเห็นว่าพอจะให้พวกนางอยู่ได้แล้วจึงออกมาตามท่านแม่กับน้องชายซึ่งกำลังนั่งคุยกันอยู่

“ท่านแม่ ซิวเอ๋อ เข้าบ้านได้แล้วเจ้าค่ะ ข้าทำความสะอาดเสร็จแล้ว” นางยิ้มแป้นอย่างร่าเริงเพื่อไม่ให้ท่านแม่เป็นห่วง ตอนนี้ท่านพ่อจากไปแล้ว นางจึงต้องเป็นกำลังใจให้ท่านแม่อยู่ต่อไป นางรู้ดีว่าท่านพ่อกับท่านแม่รักกันมากเพียงใด ระหว่างเดินทางมายังเมืองชายแดนแห่งนี้ นางยังเห็นท่านแม่แอบไปร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อย ๆ ไช่เหมยฮวาจึงไม่วางใจให้ท่านแม่ของนางอยู่คนเดียวอีก

“ลูกแม่โตขึ้นแล้วจริง ๆ ไปกันเถอะซิวเอ๋อ ดูสิว่าพี่ใหญ่เจ้าทำความสะอาดเป็นอย่างไรบ้าง หากว่ายังไม่สะอาดพอ เราสองคนจะได้ช่วยพี่สาวเจ้าทำความสะอาดอีกสักหน่อย ดีหรือไม่” หม่าซูลูบหัวไช่ซิวพร้อมกับยิ้มตอบบุตรสาว

“ท่านแม่อย่าได้ดูถูกข้านะเจ้าคะ ข้าบอกเลยว่าในบ้านสะอาดมากเจ้าค่ะ ฮิ ฮิ”

“จ้า แม่เชื่อเจ้า ตอนนี้พวกเจ้าหิวกันหรือไม่ ในครัวไม่รู้ว่าพอจะมีสิ่งใดใช้ทำอาหารได้บ้าง แม่จะได้ทำให้พวกเจ้ากิน”

“ข้าดูในครัวแล้วไม่มีเสบียงเลยเจ้าค่ะ เมื่อครู่ผู้ใหญ่บ้านบอกว่าจะเอาเสบียงมาแจกพวกเราไม่ใช่หรือเจ้าคะ” ไช่เหมยฮวาเอ่ยเตือนความจำผู้เป็นมารดา

“อืม เช่นนั้นพวกเราก็รอก่อนเถอะ ไม่รู้ว่าคนอื่น ๆ จะหิวกันหรือไม่”

“พวกท่านลุง ท่านป้า น่าจะไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ ท่านแม่ก็รู้ว่าพวกเขาคอยแบ่งอาหารให้เรามาตลอดทางน่ะ” ไช่เหมยฮวาไม่กังวลเรื่องบ่าวไพร่เหล่านั้น นางเป็นห่วงเพียงท่านแม่และน้องชายของนางที่ไม่เคยลำบากมาก่อน

หม่าซูพาไช่ซิวเข้าไปดูในบ้านก็พบว่าบุตรสาวทำความสะอาดได้ดีจริง ๆ ตอนแรกนางคาดว่าจะต้องช่วยทำความสะอาดกันอีกรอบ พอเห็นบุตรสาวรู้ความเช่นนี้ก็ทำให้นางสบายใจขึ้นมาก นางเป็นลูกคุณหนูมาตั้งแต่เกิดจึงไม่เคยทำงานหนักเหล่านี้เหมือนบ่าวไพร่ แต่หลังจากนี้นางจะต้องหัดทำเพื่อดูแลลูก ๆ ให้เติบใหญ่ขึ้นในอนาคตให้ได้ ไม่ว่านางจะต้องลำบากเพียงใด หม่าซูก็จะทำทุกอย่างเพื่อลูก ๆ ที่เหลืออยู่ของนาง

“ฮวาเอ๋อเก่งมาก เจ้าพาน้องไปนอนพักสักหน่อย แม่จะไปดูว่าในครัวมีฟืนหรือไม่”

“ข้าตรวจดูหมดแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่กับน้องพักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะรอผู้ใหญ่บ้านนำเสบียงมาให้ที่หน้าบ้านเอง” ไช่เหมยฮวาที่ยังไม่เหนื่อยเอ่ยปากอาสา

“แต่เจ้าเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ เจ้ากับน้องไปพักผ่อนก่อนไม่ดีหรือ ส่วนเสบียงนั่น ประเดี๋ยวแม่จะออกไปรอเอง”

“อืม เช่นนั้นท่านแม่ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ ในหมู่บ้านถึงจะไม่ค่อยมีใคร แต่เราก็ยังไว้ใจใครไม่ได้ ยิ่งช่วงหน้าแล้งนี้ยิ่งต้องระวังเจ้าค่ะ” ไช่เหมยฮวาเตือนมารดา นางเองก็ได้รับการสั่งสอนจากบิดามาตั้งแต่เด็ก เรื่องราวต่าง ๆ ในแคว้นนั้น นางซึ่งมีความจำเป็นเลิศย่อมจดจำได้ดีว่าเมืองใดเป็นอย่างไร

“ตกลง พวกเจ้ารีบไปนอนพักก่อนเถอะ แม่จะไปรอที่แคร่หน้าบ้าน”

หม่าซูนั่งคิดถึงสามีและเหม่อมองไปบนท้องฟ้าพร้อมกับน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลลงมาตั้งแต่เมื่อใด นางปาดน้ำตาออกและพยายามเข้มแข็งไม่ให้ลูก ๆ เห็นว่านางปวดใจเพียงใดที่ต้องสูญเสียสามีอันเป็นที่รัก

“ฮูหยิน ๆ ข้าเอาเสบียงมาให้” เสียงผู้ใหญ่บ้านดังมาจากหน้าบ้านหลังจากหม่าซูรออยู่นานถึงสามเค่อ

“รอสักครู่ท่านผู้ใหญ่บ้าน ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ” หม่าซูลุกขึ้นไปเปิดประตูรั้ว

“นี่เป็นเสบียงสำหรับ 10 วัน ท่านเจ้าเมืองจะส่งคนมาแจกทุกเดือน นี่เป็นส่วนแบ่งของเดือนที่ผ่านมา พวกเจ้าจัดสรรให้ดีเล่า ครอบครัวอื่น ๆ ที่ติดตามพวกเจ้ามาก็ได้รับเท่า ๆ กัน หากพวกเจ้าแม่ลูกต้องการให้ข้าช่วยสิ่งใดก็ไปหาที่บ้านข้าได้” ผู้ใหญ่บ้านส่งถุงข้าวฟ่างที่มีไม่ถึงห้าจินให้นาง เขาเองก็มีเสบียงเหลือเพียงเท่านี้

“ขอบคุณท่านผู้ใหญ่บ้านมากเจ้าค่ะ พวกข้าแม่ลูกจะจัดสรรให้ดีจนกว่าจะถึงเดือนหน้านะเจ้าคะ” หม่าซูรับถุงข้าวฟ่างที่นางไม่เคยกินมาก่อนในชีวิตเอาไว้ในอ้อมแขน อย่างไรนี่ก็เป็นของกินเพียงอย่างเดียวที่ครอบครัวเล็ก ๆ ของนางได้รับ นางไม่รู้ว่าคนอื่น ๆ จะได้เสบียงพอกินกันหรือไม่

ชาวบ้านในหมู่บ้านเปียนจิ่วที่ตอนนี้เหลือเพียง 10 ครัวเรือน พอพวกเขารู้ว่ามีคนมาแบ่งเสบียงของพวกเขาอีก ทุกคนก็ไม่พอใจและไปโวยวายที่บ้านผู้ใหญ่บ้านกันทั้งหมด พวกเขาที่เหลืออยู่นี้ล้วนแต่เป็นครอบครัวที่เห็นแก่ตัวจึงสามารถมีชีวิตรอดมาได้จนถึงตอนนี้

“ผู้ใหญ่ทำเช่นนี้ได้อย่างไร เสบียงพวกนั้นต้องเป็นของพวกเราชาวบ้านที่อยู่มาก่อนสิ ท่านนำไปแบ่งให้คนนอกพวกนั้นได้อย่างไรกัน” แม่เฒ่าหยานเอ่ยเสียงดัง

“ใช่ ๆ ผู้ใหญ่บ้านทำเช่นนี้ก็ไม่ถูก เสบียงเหล่านั้นทางการมอบให้ท่านเป็นคนจัดสรร เหตุใดจึงไม่แบ่งให้พวกเราเพิ่มด้วยเล่า นี่มันไม่ยุติธรรม” สะใภ้เพ่ยเอ่ยขึ้น

เสียงโวยวายดังอยู่นานเกือบสองเค่อ ก่อนที่ผู้ใหญ่บ้านจะตวาดกลุ่มคนตรงหน้าอย่างโมโห

“พวกเจ้าหุบปากเสีย!! เสบียงที่ข้าแบ่งให้พวกเขาเป็นท่านเจ้าเมืองสั่งเอาไว้และให้คนนำมามอบให้ ส่วนของพวกเจ้าก็รอสิ้นเดือนค่อยรับไปเท่าเดิม หากข้ารู้ว่าพวกเจ้าแอบไปขโมยเสบียงผู้อื่นอีกล่ะก็ คราวนี้ข้าจะส่งพวกเจ้าให้ทางการเสียจะได้จบเรื่องสักที พวกเจ้าไม่สงสารชาวบ้านที่ตายไปก่อนหน้านี้เลยหรือจึงได้แต่คิดจะเอาเปรียบผู้อื่นอีกน่ะ อย่าคิดว่าครั้งนี้พวกเจ้าจะรอดตัวไปได้อีก ในเมื่อท่านเจ้าเมืองสั่งการมา”

“ชิ ใครบอกให้พวกมันอ่อนแอเองเล่า พวกข้าไม่ผิดสักหน่อย เพื่อความอยู่รอด พวกข้าก็ต้องทำทุกอย่างให้ไม่ต้องอดตายอยู่แล้ว” หยานเอ้อเอ่ยอย่างไม่สนใจใคร

“นั่นสิผู้ใหญ่บ้าน ท่านดูหน้าตา ผิวพรรณคนพวกนั้นสิ พวกเขาเหมือนชาวบ้านอย่างเราที่ไหนกัน มอบเสบียงให้พวกเขาไม่เท่ากับเสียของหรือ” ผู้เฒ่าเจ้ยกล่าว

“อย่าหาว่าข้าไม่เตือน คนที่มาอยู่ใหม่เหล่านั้นมีท่านเจ้าเมืองคุ้มกันอยู่ พรุ่งนี้ข้าจะเข้าไปส่งข่าวว่าพวกเจ้าคิดจะรังแกพวกเขา ท่านเจ้าเมืองจะได้ส่งทหารมาคุ้มกันที่หมู่บ้าน ข้าจะดูสิว่าพวกเจ้าใครอยากตายก่อนเป็นคนแรก” ผู้ใหญ่บ้านตัดสินใจที่จะไม่อ่อนข้อให้ชาวบ้านพวกนี้อีก เขาเสียใจมาตลอดที่ปกป้องชาวบ้านคนอื่นจากพวกใจจืดใจดำเหล่านี้ไม่ได้ ครั้งนี้เขาจะต้องปกป้องลูกบ้านที่มาใหม่ทั้งหมดตามคำสั่งท่านเจ้าเมืองให้ได้ไม่ว่าจะต้องทำวิธีใดก็ตาม

“เพ้ย! ผู้ใหญ่บ้านช่างลำเอียงนัก ท่านเห็นคนนอกดีกว่าพวกเราที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านมานับร้อยปีเช่นนั้นหรือ?” ผู้เฒ่าลั่วกระแทกไม้เท้าอย่างโมโห

“ผู้เฒ่าลั่วพูดถูก คนพวกนั้นเป็นคนนอก พวกเราไม่ยอมรับ” เพ่ยเหวินรีบพูดบ้าง

“ฮึ! หากพวกเจ้าเป็นคนดีข้าก็คงไม่ต้องทำเช่นนี้ กรรมที่พวกเจ้าก่อ ข้าจะรายงานท่านเจ้าเมืองให้หมด ดูสิว่าพวกเจ้าจะถูกลงโทษอย่างไร” ผู้ใหญ่บ้านคร้านที่จะต่อล้อต่อเถียงกับชาวบ้านไร้เหตุผลพวกนี้ เขาเดินกลับเข้าบ้านและปิดประตูอย่างแน่นหนาเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวบ้านบุกเข้ามา ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ใหญ่บ้านก็จริง แต่เขาก็มีเพียงลูกชาย ลูกสะใภ้กับหลานชายเท่านั้น หากชาวบ้านพวกนั้นคิดจะทำร้ายคนในครอบครัวของเขาจริง ๆ ตัวเขาเองก็คงต้องหนีเข้าเมืองไปพึ่งทางการ