เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่8 การมาของเงา
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-07 19:51:00ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อปรับอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นให้สงบลง เพราะนับตั้งแต่เขาได้รับรู้เรื่องอันเลวร้าย ที่เกิดกับพี่สาวบุญธรรม เมื่อสามเดือนก่อน จนถึงวันนี้ ความโกระแค้นที่เขามีต่อหรงจิ่ง หาได้ลดน้อยลงไม่
ฟงทอดสายตามองไปที่กระท่อม ด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย จนแสงเทียนส่องสว่างได้ดับลง ชายหนุ่มจึงได้ก้าวเข้าไปในบริเวณกระท่อม ก่อนจะนั่งลงยังท่อไม้ที่พิงอยู่ข้างเสาเรือน
ชายหนุ่มสะบัดผ้าคลุมห่มกาย ก่อนจะหลับตาลงอย่างช้า ๆ ทว่าประสาทสัมผัสทั้งหมดยังคงเปิดรับทุกความเคลื่อนไหว
‘ได้อยู่ใกล้เท่านี้ ข้าก็ดีใจมากแล้ว’
ยามเช้า ณ กระท่อมชายป่าเมืองชีเป่ย
หยางเจี่ยนยืนมองคนจากจวนของบิดา ที่นำยามาส่งให้แก่มารดา สายตาที่คนพวกนั้นที่มองไปรอบบริเวณกระท่อม เหมือนกำลังหาพวกเขาพี่น้องอยู่ เด็กหนุ่มหันไปสบตากับน้องสาวฝาแฝด ก่อนจะหันกลับไปหาลุงสือที่เพิ่งเดินมาถึง
“ท่านฟงมาถึงแล้วขอรับ”
“เร็วดีนี่! พบกันที่น้ำตก ขอข้าดูคนพวกนี้อีกสักหน่อย”
หยางเจี่ยนมองกลับไปที่ลานกระท่อม สิ่งที่เห็นคือบ่าวรับใช้จากจวนสกุลหรงหาได้ยำเกรงต่อมารดาของเขาแม้แต่น้อย ในเมื่อยุคนี้ยึดคนมีอำนาจและฐานะ เขาก็จะใช้มันให้คุ้มค่า
“จะไหวไหมล่ะ”
“ความตายก็เคยผ่านมาแล้ว แค่นี้จะไม่ไหวได้รึ”
สองพี่น้องคุยกันหลังจากลุงสือจากไปแล้ว หมากกระดานนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด ต้องมาดูกันว่าครอบครัวของมารดา จะมอบสิ่งใดมาให้บ้าง
หลังจากบ่าวในจวนของหรงจิ่งจากไปแล้ว ทั้งคู่จึงเดินไปหาลุงสือ ที่รออยู่ไม่ไกลนัก
“เราไปกันเถอะ หากหายไปนานท่านแม่จะเป็นกังวลเอาได้”
สามนายบ่าวหายเข้าไปยังทิศทางของน้ำตก ซึ่งเป็นที่โปรดปรานของหยางเจี่ยน
“เดินต่อไป แต่ไม่ต้องเร็วมาก เด็กน้อยผู้นี้ไม่คิดจะห่างข้าบ้างเลยหรืออย่างไร”
เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้ม ๆ เพราะตอนนี้ด้านหลังของพวกเขา มีใครอีกคนกำลังแอบตามมาอยู่นั่นเอง ใช้เวลากว่าครึ่งก้านธูป จึงมาถึงยังที่นัดหมาย พวกเขามาก่อนเวลาเล็กน้อย
หยางเจี่ยนนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เพื่อรอน้องชายที่ยังแอบอยู่ไม่ไกล ในป่าใช่จะไม่มีอันตราย หยางไท้มิคุ้นชินเขาก็เป็นห่วงอยู่บ้าง
“รอพี่อยู่นี่ เดี๋ยวจะไปดูไท้เอ๋อร์สักหน่อย”
เมื่อเห็นว่าน้องชายยังไม่ยอมออกจากที่ซ่อน หยางเจี่ยนจำต้องลุกออกไปดูให้แน่ใจ ว่าไม่มีสัตว์พิษอะไรทำร้ายน้องชายของเขาหรือไม่
“ไยไม่เข้าไปหาพี่ หืม! นั่งรออยู่ตั้งนาน”
หยางไท้สะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกพี่ชายจับได้ว่าแอบติดตามเข้ามาในป่า เด็กชายเดินไหล่ตกก้มหน้ามองพื้น ออกจากหลังต้นไม้ ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ชาย
“ไท้เอ๋อร์ทำผิด มิเชื่อฟังคำสั่งของพี่ใหญ่”
“กล้าทำก็ต้องกล้ารับรู้หรือไม่ มาเถอะเราไปนั่งดูน้ำตกกันดีกว่า วันนี้พี่จะพาเจ้าลงจับปลาดีหรือไม่”
“จริงหรือขอรับ”
เด็กชายยิ้มกว้าง ก่อนจะโผเข้ากอดพี่ชายแน่น ๆ แล้วผละวิ่งตรงไปยังทิศทางที่เขาหมายตาเอาไว้ หยางเจี่ยนได้แต่หัวเราะในลำคอ เด็กก็คือเด็ก และมันไม่ใช่แค่หยางไท้ที่ยังเด็ก เพราะน้องสาวฝาแฝดของเขาในเวลานี้ ก็เหมือนจะกลายเป็นเด็กอีกครั้งแล้วเช่นกัน
หยางเจี่ยนดูแล้วเขายังมีเวลาอีกพอสมควร ก่อนจะถึงเวลานัดหมาย จึงได้พาน้อง ๆ ลงจับปลา เหมือนจะได้ความสนุกมากกว่าจะได้ปลาเสียอีก เพราะน้อง ๆ ของเขากระโดดไปมาบนโขดหินเล็ก ๆ ด้วยความร่าเริง
“ระวังลื่นด้วย ฮวาเอ๋อร์ อย่าลงไปตรงโน่นนะน้ำลึกมาก พาไท้เอ๋อร์เล่นอยู่แถวนี้พอ พี่จะขึ้นไปทำปลาให้กินกัน”
ลุงสือที่ยืนรออยู่ไม่ไกล รีบวิ่งเขามารับปลาในมือของผู้เป็นนาย ก่อนจะไปช่วยหาไม้มาเสียบปลา หยางเจี่ยนก่อไฟอย่างใจเย็น ก่อนจะชะงักมือเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่ตามลำพังอีกต่อไป
“คารวะคุณชาย”
เสียงทรงพลังดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา หยางเจี่ยนหันกลับไปมอง ก่อนจะเลิกคิ้วสูงด้วยไม่อยากจะเชื่อสายตา โลกใบนี้ช่างมีแต่คนหน้าตาดีเหลือเกิน ขนาดเจ้าของร่างที่เขาอาศัยอยู่นี่ อายุเพิ่งสิบสี่ยังหล่อเหลาเสียจนเขา ที่มาจากอีกโลกให้รู้สึกอิจฉา แล้วนี่คนของท่านตายังหล่อว่าพระเอกละครในโลกที่เขาจากมาเสียอีก
หยางเจี่ยนมองเลยชายหนุ่มตรงหน้าไปเล็กน้อย มีชายหนุ่มหญิงสาวอีกแปดคน ยืนประสานมือโค้งกายให้แก่เขาอยู่เช่นกัน
“ไม่ต้องมากพิธีกับข้าหรอกขอรับ”
“หามิได้ขอรับคุณชาย เราเป็นเพียงบ่าวมิอาจตีเสมอนาย”
“ข้านึกว่าพวกท่านจะมาเป็นอาจารย์ของข้าเสียอีก มีที่ใดกันที่อาจารย์คำนับศิษย์”
ฟงยืนตัวตรงก่อนจะมองเด็กหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะรู้สึกภูมิใจในตัวของผู้เป็นพี่สาว ที่สอนบุตรได้ยอดเยี่ยมเช่นนี้
“คุณชายกล่าวเกินไปแล้วขอรับ”
หยางเจี่ยนรู้สึกเหนื่อยใจกับคำพูดที่ต้องใช้คำให้สิ้นเปลือง แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะพูดในแบบของชีวิตเก่าได้เช่นกัน เพราะยิ่งมากคนสงสัยยิ่งมากความให้ต้องหาคำมาแก้ตัว
“เอาเถอะอย่าคิดอะไรให้มากเลย ข้าหวังว่าคงจะมีข่าวดีสำหรับข้าและน้อง ๆ”
“นี่ขอรับ จดหมายและสิ่งของสำคัญ จากนายท่านใหญ่และคุณชายใหญ่ขอรับ”
ฟงยื่นส่งจดหมายพร้อมกล่องไม้ ที่มีของสำคัญหลายอย่างอยู่ภายใน ให้แก่หยางเจี่ยน
หยางเจี่ยนรับของจากฟง ก่อนจะนั่งลงข้างกองไฟ ซึ่งตอนนี้ลุงสือกำลังเสียบปลา เพื่อย่างให้แก่คุณหนูและคุณชายน้อย ทุกคนต่างพากันนิ่งเงียบ เพื่อมิให้รบกวนผู้เป็นนาย เพียงครู่เดียวหยางเจี่ยนก็ได้พับจดหมาย ก่อนจะเปิดกล่องไม้ออกดูของด้านใน หยางเจี่ยนเงยหน้าส่งยิ้มให้แก่ฟง
บทล่าสุด
แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ) บทที่93 ก็แค่ข่าวลือ
ห้าวันถัดมา ณ ร้านผ้าสกุลจาง จางเหลียนฮวา ได้ก้าวเข้ามาภายในร้าน พร้อมสาวใช้ข้างกายสองนาง การมาของหญิงสาว เรียกสายตาของเหล่าสตรีน้อยใหญ่ ที่อยู่ภายในร้านผ้า ให้หันมองเป็นจุดเดียว ด้วยความงามที่โดดเด่น และเป็นหญิงสาวแปลกหน้า สำหรับใครหลายคนในเมืองหลวง หากจะมีคนรู้จักนาง ก็คงเป็นคนที่ไปร่วมงานวันเกิด ของท่านราชครูหรงเท่านั้น จึงจะรู้ว่านางคือบุตรสาวคนโต ที่กำเนิดจากภรรยาเอกของท่านเสนาบดีหรงจิ่ง “นางงดงามยิ่งนัก ข้าไม่แปลกใจเลยว่าทำไม ท่านแม่ทัพจ้าวหมิงเยี่ย จึงรอนางโดยไม่คิดถอนหมั้น” หญิงสาวนางหนึ่งเอ่ยขึ้นเบาๆ ทว่ากลับไม่เบาสำหรับหญิงสาวอีกคน ที่ยืนอยู่ด้านหลัง ต้วนชิงชิงกำหมัดแน่น หากไม่เพราะหรงเหลียนฮวา มีหรือคนรักของนาง จะเอาใจออกห่าง จนทำให้นางต้องแต่งกับคนอื่น “คุณหนู เชิญด้านในขอรับ” ผู้ดูแลร้านก้าวเข้ามาโค้งกายให้นายสาว ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญผู้เป็นนาย ให้เข้าไปนั่งด้านใน “ท่านอาเมิ่งสบายดีนะเจ้าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามผู้ดูแลร้าน “ข้าน้อยสบายดีขอรับ คุณหนูกับคุณชายมาถึงเมืองหลวง ข้าน้อยเสียมารยาทนัก มิได้เข้าไปคาร
แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ) บทที่92 มิควรสืบพันธุ์
“หากเจ้ายินยอมแต่โดยดี ข้าจะมอบตำแหน่งที่คู่ให้” “กระบี่เจ้า! ควบคุมมันมิให้สั่นได้เสียก่อน ค่อยคิดสิ่งอื่นดีกว่าไหม…” หญิงสาววางถ้วยชาลง บนโต๊ะอย่างใจเย็น พรึ่บ! ปึก! เคร้ง! รวดเร็วจนชายหนุ่ม ขาสั่นจนแทบยืนไม่อยู่ กระบี่ในมือร่วงลงพื้น ก่อนที่เขาจะเบนสายตา ไปมองยังหญิงสาว ซึ่งตอนนี้กลับไปนั่งยังที่เดิม เสมือนกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาเมื่อครู่ มันมิใช่ฝีมือของนาง “จะลงมือกับใครก็ตาม เจ้าต้องศึกษาอีกฝ่ายให้แจ่มแจ้ง หึๆ ยังดีที่ตรงนี้เป็นข้า ถ้าเป็นผู้ติดตามของข้าทั้งสอง เจ้าคงไม่ได้ยืนต่อคำ เกินชั่วอึดใจ...” ชายหนุ่มถึงกับใบหน้าถอดสี เขาไม่คิดว่าแผนการที่แยบยล จะถูกล่วงรู้จนหมดสิ้นเช่นนี้ “ผู้ใดอยู่ข้างนอก เข้ามานี่เร็ว!” อ๋องน้อยโหว ตะโกนเรียกเหล่าองครักษ์ ทว่ากลับไร้ซึ่งวี่แวว ชายหนุ่มรีบย่อกายลงเก็บกระบี่ โดยที่สายตา หาได้ละไปจากร่างงาม ที่นั่งดื่มชาอย่างเพลิดเพลิน ราวกับเขาที่อยู่ร่วมห้อง เป็นเพียงอากาศธาตุ “หึๆ มิใช่เจ้าสั่งห้ามใครมารบกวนหรอกหรือ แต่คนของข้าอยู่ข้างนอกนะ เรียกได้...” “หญิงแพศยา! สตรีมีคู่หมาย
แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ) บทที่91 มอบบทเรียน
ยิ่งไม่เคยรู้ถึงฝีมือของคู่ต่อสู้ เขายิ่งต้องรีบเผด็จศึก ให้ได้โดยไว จึงมิคิดที่จะลีลาให้ตนเอง กลายเป็นฝ่ายเสียท่า สิ้นคำของชายหนุ่ม เงาร่างในชุดสีดำสองคน ก้าวออกจากหลังฉากกั้น ซึ่งเป็นส่วนด้านหลังห้องที่มีหน้าต่าง “อือๆ” เจ้าของจวนทำได้แค่...ส่งเสียงทัดทานในลำคอ ทว่ากลับไม่สามารถต่อต้านการกระทำใดๆ ของชายชุดดำได้เลย อาภรณ์เนื้อดีถูกถอดออก จนแหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่า ก่อนที่ชายชุดดำจะดึงมีดเล่มเล็กออกมา “นายหญิง โปรดพักผ่อนรอสักครู่ขอรับ” ชายผู้ถือมีดเอ่ยกับผู้เป็นนาย จินอู่หันหลังให้ พร้อมสะบัดมือเล็กน้อย เพื่อให้คนของเขา ลงมือได้แล้ว หากไม่ติดว่าที่นี่ คือถิ่นศัตรู...คำว่าเงียบเสียง จะไม่มีเลยสำหรับเขา ความเจ็บปวดของศัตรู ควรประกาศให้โลกรู้ แต่เมื่อสถานที่ไม่อำนวย เขาก็ไม่ติดที่จะลงมืออย่างเงียบๆ โหวอ๋องดวงตาเหลือกลาน แต่ก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้ เมื่ออาวุธคู่กายของเขา กำลังถูกเฉือดเฉือนประหนึ่งหนูถูกถลกหนัง แม้มันจะไม่รู้สึกเจ็บ ทว่าใจของบุรุษแท้เยี่ยงเขา มันแหลกละเอียดจนมิเหลือชิ้นดี “สกุลโหว ควรสิ้นสุดที่เจ้าสองพ่อลูก อย่าได้สร้าง
แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ) บทที่90 ก้าวเท้าผิด
“คุณหนูเฉินเป็นอย่างไรบ้าง” เป็นสาวใช้อาวุโส ที่เอ่ยถามกับสาวใช้สกุลเฉิน และผู้ติดตามหนุ่ม “คุณหนูดื่มยาแก้เมา และหลับอยู่เจ้าค่ะ” เจินจู ตอบสาวใช้สูงวัย ก่อนจะเหลือบตามองไปยัง สาวใช้ของอนุหรู สตรีผู้เพียรพยายามรั้ง ให้คุณหนูของนางพักในจวน “ข้าจะมาเชิญคุณหนูเฉิน กลับเข้าพักยังเรือนรับรอง ด้วยตอนนี้เฉินฮูหยิน ได้พักผ่อนรออยู่แล้ว” “หากไม่มีคำสั่งใดจากปากของฮูหยิน ข้าคงมิอาจปล่อยให้คุณหนูห่างสายตา เอาเป็นว่าข้าจะให้เจินจู ติดตามท่านเข้าไปพบฮูหยินของเราก็แล้วกัน” “นี่เป็นประสงค์ของท่านอ๋อง ที่มิอยากให้ผู้ใดตำหนิ ว่าดูแลแขกไม่ดี” หญิงชราตวัดสายตาดุใส่ชายหนุ่ม ผู้ไร้ความยำเกรงในอายุและฐานะของนาง ยิ่งเห็นใบหน้าเรียบเฉย แม้เพียงครึ่งเสี้ยงของใบหน้า นางก็รู้ดีว่าคนผู้นี้ ไม่ได้สะท้านต่อคำของนางเลย “งานเลี้ยงกับคนเมามาย ย่อมเป็นของคู่กัน และมิใช่ทุกคนที่ต้องการพักในจวนของเจ้าภาพ คุณหนูอยู่ในรถม้าแล้ว รอเพียงฮูหยินกลับออกมา เราก็พร้อมกลับจวน” จากความอ่อนน้อม พลันเป็นดุดัน จนทำให้ชายหนุ่มหลายคน ที่ยืนอยู่เบื้องหลังส
แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ) บทที่89 เฉินฮูหยิน
“สามหาว! เจ้ากล้าข่มขู่ท่านอ๋องเยี่ยงนั้นรึ!” “ทำไมข้าต้องขู่ผู้ใดด้วย อีกอย่างถ้าท่านบริสุทธิ์ใจจริง จะเป็นเดือดเป็นร้อนไปไย แค่คุณหนูเฉินจะกลับบ้านตนเอง หรือมีสิ่งใดเป็นนอกในอย่างนั้นรึ! ดูรั้งนางจนออกหน้าเยี่ยงนี้” ชายหนุ่มเอียงหน้าช้า พร้อมมุมปากบิดขึ้นน้อยๆ การกระทำนั้นชวนให้อนุคนงาม หนาวสะท้านไปทั้งกาย บุรุษที่น่ากลัวย่อมเป็นคนที่มีหลากหลายบุคลิก ซึ่งปกติแล้วหรงเล่อถงสุขุมนุ่มลึก ทว่าตอนนี้...เขายิ่งกว่าคนจิตวิปลาสอย่างไรอย่างนั้น “นอกในอันใดกัน นางเป็นแขกของสามีข้า การดูแลเอาใจใส่ ย่อมเป็นเรื่องที่ข้าต้องทำอยู่แล้ว” “เช่นนั้นหลีกทางข้าเถิด อนุหรู” หรงเล่อถง กดน้ำเสียงให้ลึก และชัดเจนว่าเขาพร้อมขัดขวางเรื่องนี้ อย่างไม่คิดยินยอมปล่อยผ่าน ต่อให้สตรีที่กำลังตกที่นั่งลำบาก มิใช่พี่น้อง เขาก็คงปล่อยให้สตรีเหล่านั้น แปดเปื้อนจากคนโสมมได้เป็นอันขาด ถึงเขาจะมิใช่คนดีไปเสียทุกเรื่อง แต่เขามีพี่สาวน้องสาว พวกนางจะเป็นเช่นหากต้องอยู่อย่างอดสู แบกรับความอัปยศไปทั้งชีวิตเฉินหนิงฮวาในตอนนี้ ดวงตาปรือจนแทบจะปิดแล้ว ชายหนุ่มพอจะเดาได้ ว่าเกิดจากสาเ
แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ) บทที่88 ข้าคงดื่มมากไป
“หยุดนะ! เจ้าจะทำอะไรลูกข้า!” เจียงชูเหนียง รีบผลักร่างของคนสนิทออก ก่อนจะหันไปหาบุตรชาย มือบางหมายจะเอื้อมไปแตะ ที่ข้างแก้มของผู้เป็นลูก ทว่าร่างสูงกลับเบี่ยงกายหลบ “อย่าล้ำเส้นข้าอีก มิเช่นนั้น...ข้าจะไม่ใจดีเช่นครั้งก่อน” “ครั้งก่อน...” เจียงชูเหนียง ถึงกับเซถอยหลัง คนของนางไม่เคยลงมือกับบุตรชาย มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ที่ทั้งคู่เคยปะทะกัน เมื่อปีก่อนที่อารามบนเขา แววตาแตกตื่นทำได้เพียง มองตามแผ่นหลังของบุตรชาย ที่กลืนหายไปในความมืด “ไหนเจ้าบอกว่า เขาไม่เห็นเจ้าอย่างไรเล่า แล้ว...หรือเจ้าทำนอกเหนือจากที่ข้ารู้” “เขาก็แค่หยั่งเชิงเรา เจ้าอย่าได้เผยพิรุธจะดีกว่า เลือดในกายเขามีของเจ้าแค่ครึ่งเดียว อย่าคาดหวังให้มาก ว่าเขาจะเหมือนเจ้า เพราะขนาดพ่อแท้ๆ เขายังไม่เหมือนเลย กลับไปได้นิสัยของยายแก่ แม่สามีเจ้ามาแทบทั้งสิ้น” “พูดเรื่องนี้ก็ดี เจ้าหานางพบรึยัง!” “ยัง! หรงเล่อถงไม่เคยเผยร่องรอย ให้ข้าตามไปจนถึงตัวยายแก่นั้นได้เลย” “อย่าช้า! นางรู้เรื่องมากเกินไป หากปล่อยไว้ เล่อถงต้องคิดแปรพักตร์” “เหม
บางทีคุณอาจจะชอบ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง
ป่าดอกท้อ31.1K viewsท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ
สกุลหยางมีบุตรสาว339.5K viewsข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์
เทียนสื่อ9.6K viewsสามีชาตินี้เราหย่ากันแล้ว
บ้านเขมปัณณ์10.0K viewsกลัวแล้วเจ้าค่ะ! อย่าหย่าข้าเลย
ซาชิกิวาราชิ102 viewsคุณหนูข้ามเวลามาพลิกชะตาชายาจอมมาร
เทียนสื่อ1.4K viewsวิศวะข้ามภพกับองค์รัชทายาท
กุหลาบดิน3.6K viewsไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ
รอยหยัก - หนิงอัน1.8K views
