EP 2/1 เพราะรักจึงยอม

[2]

เพราะรักจึงยอม

 ________________

เกล็ดมุกตื่นแต่เช้าตรู่ อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสบายๆ คือเสื้อโปโลสีครีมอ่อนกับกางเกงผ้านิ่มสีเดียวกัน มันถูกคาดทับด้วยเข็มขัดหนังริ้วเล็กๆ สานจนเป็นเส้นโต เส้นผมสีนิลสนิทเป็นลอนสวยถูกเจ้าของจับยกช่อขึ้นไปลวกๆ ลูกผมบางส่วนเลยคลอเคลียที่ลำคอเรียวระหง

วาคิมยืนนิ่งที่หน้าประตู นัยน์ตาสีนิลของเขาถูกตรึงไว้ด้วยวงหน้าหวานหยดและเรือนร่างนาฬิกาทรายตรงหน้า ใบหน้าเนียนใสของหล่อนเกลี้ยงเกลาดุจสาวรุ่น จมูกโด่งรั้นได้รูป พวงแก้มแดงระเรื่อน่าดมดอม และท้ายสุดริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบสีชมพูเหลือบมุกมันวาว มันช่างน่าจุมพิตหนักๆ ให้หนำใจสักที

“เธอจะไปไหน”

เสียงเรียบเย็นเอ่ยขึ้นเมื่อได้สติ ความน่ารักน่าใคร่ของหล่อนกำลังปลุกบางส่วนในร่างกายเขาให้ตื่นเพริดพร้อมรบ

เกล็ดมุกสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกไป

“ไป...ไปวัดค่ะ ไปทำบุญวันเกิด”

เขาพยักหน้ารับรู้ เกล็ดมุกลอบถอนหายใจ หันไปจัดการกับสำรับอาหารที่เตรียมไปใส่บาตร หัวใจดวงน้อยแห้งเหี่ยวอับเฉา บางทีเธอก็แอบหวังจะได้ยินเขาพูดว่า...ให้ฉันไปส่งไหมมุก หรือว่า ตอนกลับเดี๋ยวฉันไปรับนะ อะไรประมาณนี้ ทว่าเธอก็รู้ดีอยู่แก่ใจ มันไม่มีทางเป็นไปได้

 “รอสักสิบนาทีได้ไหม เดี๋ยวฉันพาไป”

มือเรียวที่กำลังหยิบข้าวของลงตะกร้า หยุดชะงัก ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มส่งมาให้เขาด้วยยินดี ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเอ่ยประโยคนั้น ทั้งๆ ที่วันนี้เขามีนัดสำคัญกับคนพิเศษ บางทีอาจเป็นรอยยิ้มของเกล็ดมุก มันทำให้เขากลับคำไม่ลง

“โอ...จริงหรือคะ ขอบคุณค่ะคุณวา เป็นของขวัญวันเกิดที่วิเศษที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณจริงๆ” เกล็ดมุกพร่ำบอกวาคิมด้วยความตื้นตัน หยดน้ำใสๆ ไหลมาขังคลอในหน่วยตาคู่สวยของหล่อน หัวใจดวงเดิมที่แห้งเหี่ยวอับเฉาอยู่เมื่อครู่ ก็พลันชุ่มฉ่ำเพียงเพราะคำพูดประโยคนั้น

‘สักวันหนึ่งเกล็ดมุกบางๆ อย่างฉัน จะละลายน้ำแข็งในใจคุณให้ได้ วาคิม!’

_________________

วันคล้ายวันเกิดปีนี้เกล็ดมุกมีความสุขเหลือเกิน ไม่มีนักข่าว ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีสายตาอยากรู้อยากเห็นกึ่งเย้ยหยันของพนักงานที่บริษัท ที่สำคัญสามีทางพฤตินัยผู้เฉยชา ยังแอบอมยิ้มให้เธอได้เห็นบ่อยๆ เธออยากให้เขาเป็นแบบนี้ อยากเห็นเขายิ้มเพราะมีเธอเป็นต้นเหตุ

‘ขอให้บุญกุศลที่ลูกได้ทำในวันนี้ ช่วยหนุนนำให้ความรักของลูกสุขสมหวังทีเถิด หากแม้ว่าหนทางข้างหน้าลูกต้องเผชิญต่ออุปสรรคใดๆ ลูกก็พร้อมจะสู้ ขอเพียงให้ลูกและชายที่รักได้ครองคู่อยู่กันจนแก่เฒ่า...สาธุ’

เกล็ดมุกตั้งจิตอธิษฐาน ยกขันข้าวขึ้นเหนือกระหม่อม วาคิมอาสาเป็นคนคดข้าว เธออมยิ้มยินดี เมื่อวาคิมยินยอมให้มือของเธอเกาะกุมมือเขาเหนือด้ามทัพพี พวกเธอบรรจงตักข้าวสวยหอมกรุ่นลงในบาตร ตามด้วยสำรับคาวหวานที่เตรียมมา หลังจากนั้นก็ไปถวายสังฆทาน ตบท้ายด้วยการปล่อยนก ปล่อยปลา ตามแต่เจ้าของวันเกิดอย่างเธอจะบัญชา

วันนี้วาคิมช่างมีความอดทนเป็นเลิศ แม้ว่าเปลวแดดแรงร้อนจะลามเลียเนื้อตัวขาวผ่องจนแดงเรื่อ เขาก็ไม่แยแส ไม่มีปริปากบ่น ชายหนุ่มยอมทนในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะทนได้ด้วยซ้ำ

 เกล็ดมุกมองตามแผ่นหลังกว้างของวาคิม เมื่อเขาบอกว่าต้องกลับไปเอาของที่ลืมไว้บนศาลา แต่ทว่าตอนที่เธอหันหลังกลับเพียงเสี้ยววินาที...

โครม!

“ว้าย!” ถึงกับหวีดร้องเมื่อร่างเล็กๆ ของเด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งมาชนเสียเต็มรัก เธอเจ็บจุกลุกไม่ขึ้นไปหลายนาที แต่เสียงร้องของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้เธอต้องข่มความเจ็บแล้วลุกไปดู

วาคิมรีบวิ่งมาที่เกิดเหตุ ทันได้เห็นแม่หนูจอมซุ่มซ่ามทำให้คนของเขาต้องเจ็บตัว แต่ที่น่าโมโหคือเกล็ดมุก หล่อนไม่ได้ห่วงอาการบาดเจ็บของตนสักนิด กลับกุลีกุจอช่วยปลอบแม่หนูน้อยที่กำลังร้องระงมนั่นแทน น่าโมโหนัก เขาหรืออุตส่าห์เป็นห่วง

 “โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะคะคนดี แค่เข่าถลอกเท่านั้นเอง เดี๋ยวพี่มุกเป่าคาหายเจ็บให้นะ ฟู่ๆ เพี้ยง! หายแล้ว”

เกล็ดมุกเป่าลมเบาๆ ลงบนเข่าของแม่หนู มือเรียวปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากกระโปรงให้สาวน้อยขี้แย โดยรวมแล้วร่างกายภายนอกไม่มีอะไรน่าห่วง แม่หนูคงแค่ตกใจ แต่เอ...รองเท้าน้องหายไปไหนก็ไม่รู้

“คุณวาคะ ช่วยมุกหารองเท้าแตะให้น้องทีสิ” ออกคำสั่งกลายๆ เมื่อวาคิมยังยืนนิ่งไม่ยอมเข้าช่วยเหลือ เขาคงสนุกละมั้งที่ได้ละลายลมหายใจทิ้งกลางแดดเปรี้ยงๆ

สั่งกันอีกแล้วนะเกล็ดมุก เขาไม่คุ้นชินกับการรับคำสั่ง แต่ก็ยังทนฝืน ร่างสูงใหญ่ออกเดินตามหารองเท้าแตะ ก้มๆ เงยๆ ทั่วบริเวณ ทั้งพุ่มไม้ใบหนาและพงหญ้าเตี้ยๆ ข้างทาง เพียงชั่วครู่ก็เดินกลับมาหาสองสาวอีกครั้ง เขายื่นรองเท้าเจ้ากรรมให้เกล็ดมุก ไม่รู้ว่าเดินชนกันท่าไหน รองเท้าแตะบ้าๆ คู่นี้ ถึงได้กระเด็นเข้าป่าเข้าพง เดือดร้อนเขา

เจ้าชายน้ำแข็งละลายทีละนิดแล้ว ความอดทนของเขาเริ่มต่ำลงๆ ยิ่งกลางแดดเปรี้ยงๆ อย่างนี้ พระเพลิงแห่งโทสะมันยิ่งพร้อมจะทะลุจุดเดือด

ชายหนุ่มใบหน้าตึงเรียบไร้อารมณ์ มีเพียงนัยน์ตาเขียวขุ่นของเขาเท่านั้นที่บ่งบอกเกล็ดมุกว่าเขากำลังไม่พอใจ หญิงสาวหน้าม่อย เมื่อครู่นี้ก็ยังดีอยู่แท้ๆ ความผิดใครล่ะทีนี้ หรือว่าเป็นเพราะดวงตะวันสาดแสงใส่เจ้าชายน้ำแข็งจนเริ่มละลายเข้าใกล้จุดเดือด

เธอสวมรองเท้าให้แม่หนูแล้วพาเดินไปนั่งใต้ร่มไม้ รอคอยกระทั่งแม่หนูน้อยมีผู้ปกครองมารับ ก่อนจะหันกลับมาสนใจวาคิมอีกครั้ง ใบหน้าบึ้งตึงของเขายังคงสภาพอยู่เช่นเดิม ราวกับว่าเจ้าของพยายามรักษามันเอาไว้

“คุณวาเป็นอะไรคะ หรือว่าโกรธที่มุกทำให้เสียเวลา ขอโทษนะคะ...นะ” เธออ้อนหน้าซื่อตาใส สองมือเกาะกุมแขนแกร่งอย่างประจบ

“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง”

เขาถามเสียงขุ่น ใบหน้าบึ้งตึงเปลี่ยนเป็นเรียบสนิทเมื่อรู้ตัวว่าเอาเรื่องของหล่อนมาเป็นอารมณ์

เกล็ดมุกคลี่ยิ้มสดใส เมื่อรู้ถึงสาเหตุของเสียงขุ่นๆ นั้น

“ที่แท้คุณวาก็ห่วงมุก”

“อย่าสำคัญตัวเองมากไป ฉันไม่เคยมีความรู้สึกบ้าๆ แบบนั้น ฉันแค่เวทนาที่เธอไม่รู้จักประมาณตน เสนอตัวช่วยเด็กนั่นทั้งที่ตัวเองก็เจ็บมากกว่าด้วยซ้ำ เธอคิดว่าตัวเองเป็นแม่พระผู้อารีหรือไง!” เขากล่าวโทษในความดีที่หล่อนกระทำ

เกล็ดมุกยิ้มค้างหน้าชา ประหนึ่งถูกฉีดยาชาสักร้อยเข็ม ทำไมคำตอบที่ได้ฟังมันถึงห่างไกลเหลือเกินกับที่เธอคิดเอาไว้ ห่างไกลราวคนละซีกโลก

“ขอโทษค่ะ มุกพูดไร้สาระไปหน่อย มุกสำนึกอยู่เสมอว่าความห่วงใยของคุณไม่เคยเหลือเผื่อแผ่มาถึงมุก มุกคิดไปเองว่าคนที่นอนเตียงเดียวกันก็คงจะมีความห่วงใยเล็กๆ น้อยๆ ให้กันบ้าง แต่มุกคงลืมคิดไปว่าคนคนนั้นคงไม่ใช่คุณ” เอ่ยวาจาประชดประชันด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะความรักตัวเดียวแท้ๆ ที่ทำให้เธอต้องอดทน ทนกับวาจา ท่าที และสายตาของเขาที่ไม่เคยสะท้อนเงาของเธอเลย

วาคิมล้วงเอาสมาร์ตโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกง เมื่อมันส่งเสียงกรีดร้อง ยังผลให้เจ้าของร่างบางที่ยืนคอแข็งเมื่อครู่เดินหนีไปขึ้นรถ เขาเดินตามไปติดๆ ขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยในขณะที่มือถือเครื่องบางยังแนบหู

“ได้สิ...อย่างเดียวใช่ไหม น้องจะเอาอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่า” เขาถามคนปลายสาย ทั้งสีหน้าและแววตาอ่อนโยนจนคนที่นั่งเบาะข้างๆ นึกอิจฉา

“ได้จ้ะ เย็นนี้เจอกันนะคนสวย”

วาคิมวางสายน้องสาวสุดที่รัก สองมือขาวจัดจับหมุนพวงมาลัยรถยนต์เพื่อให้มันได้เคลื่อนออกจากตัววัด และเมื่อผ่านไปหลายนาทีความเงียบงันก็ยังเป็นเสียงเดียวที่หูของเขาได้ยิน

ดวงตาคู่คมเหลือบแลเกล็ดมุกเล็กน้อย เขาอยากรู้นักว่าต้นไม้รายทางนอกหน้าต่างรถ มันมีอะไรดี หล่อนถึงได้มองมันแทนที่จะหันมามองเขา

“วันนี้ฉันค้างที่บ้าน เธอคงรู้ใช่ไหม” ถามเสียงเรียบ ความไม่พอใจลดลงไปกว่าครึ่งเมื่อแลเห็นเสี้ยวหน้าหงอยๆ ของหล่อน มันคงเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่เขายังคุยโทรศัพท์กับน้องสาว

“ค่ะ มุกว่าจะขออนุญาตคุณวากลับบ้านเหมือนกัน ถ้ายังไงวันจันทร์เจอกันที่ GB เลยก็แล้วกันนะคะ” เธอหันมามองหน้าเขา แต่เขากลับเพ่งสายตาตรงไปยังถนนเบื้องหน้า

“อืม...ก็ได้ ความจริงเธอไม่จำเป็นต้องขออนุญาต อยากไปไหนก็ไป เธอก็รู้ว่าฉันไม่ใส่ใจ” เขาพูดโดยไม่หันมองคนที่นั่งข้างๆ สายตายังจดจ่ออยู่กับท้องถนนเบื้องหน้า

เกล็ดมุกน้ำตาซึม ต้องหันหน้ากลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง เก็บเอาความเศร้าความสุขที่เกิดขึ้นภายในวันเกิดปีนี้ บันทึกเอาไว้ในความทรงจำเพื่อรอวัน...ทวงคืน!