24. He’s back 🧳

วันที่ธีทัตเรียนจบกลับมาจากอังกฤษซึ่งใกล้กับวันเกิดของเขาพอดี แต่เขาโดนกันท่าจากพ่อและแม่ทำให้ไม่สามารถไปที่บ้านซึ่งพรรณนาราอยู่ที่นั่นได้

เขาอยากเจอเธอที่ตอนนี้อายุได้สิบแปดแล้ว แต่ก็ทำได้แค่คิดฝัน สามวันตั้งแต่กลับมาธีทัตได้พักผ่อนอยู่ที่บ้านเพื่อปรับเวลาและปรับสภาพร่างกายโดยอยู่ในสายตาของแม่อยู่ตลอด

“วันนี้ครอบครัวแบมกับครอบครัวเรามีนัดทานข้าวเย็นกันที่ Lacal Bangkok นะลูก แต่งตัวดีๆล่ะ”

บรรยากาศการดินเนอร์ของสองครอบครัวเป็นไปด้วยดี มีเพียงธีทัตที่พูดน้อย เน้นพูดและแสดงออกตามมารยาท

เสียงเคาะประตูทำให้พรรณนาราตกใจทุกครั้ง แต่ก็เดินไปเปิดให้

“ไงลูกรัก คุณอาชรันกับภรรยาเก่ามีนัดทานข้าวกับครอบครัวคู่หมั้นคุณธี ถึงเวลาที่ลูกต้องดึงเขาอย่าให้แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น แทนที่จะมานั่งจับเจ่าเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่แบบนี้”

“หนูมัวคุยกับเพื่อนเรื่องเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ ไม่ได้สนใจเรื่องคนอื่นหรอก พรุ่งนี้วันศุกร์ก็ต้องไปอยู่บ้านพ่อด้วย คงไม่ได้เจอใครหรอกค่ะ”

“ใกล้วันเกิดพี่ธีแล้ว แม่จะลองพูดให้เขาจัดงานวันเกิดที่นี่ดู”

“แล้วแต่แม่เถอะค่ะ ขอตัวคุยกับเพื่อนต่อนะคะ”

เมื่อจบจากดินเนอร์ ธีทัตไปส่งแม่ที่บ้านแล้วอ้างว่านัดเจอเพื่อนที่บาร์เพื่อสังสรรค์กันนิดหน่อย แต่ที่จริงแล้วเขาแอบไปจอดรถไม่ไกลจากบ้านพ่อแล้วมายืนเกาะรั้วมองไปที่หน้าต่างห้องของเธอ

“พี่ฟ้า บอกน้องพู่ได้มั้ยว่าผมอยู่ที่รั้วข้างบ้าน ขอแค่เห็นเธอก็ยังดี ช่วยผมหน่อยนะ”

ฟ้าที่นั่งอยู่ในห้องของพรรณนาราเมื่อได้รับข้อความก็ได้กระซิบบอกทันที ทำให้เธอถึงกับทำหน้าเหวอ แล้วพูดถามเบาๆ

“พี่ฟ้าทำไมติดต่อเขาโดยตรงได้น่ะ? ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ชู่วว..เอาน่าน้องพู่ ไปให้เขาเห็นสักหน่อย อย่าพึ่งถามตอนนี้”

ฟ้ากระซิบตอบแล้วเดินไปนั่งซ่อนตัวตรงฉากกั้นสำหรับแต่งตัว

พรรณนาราถอนหายใจกับตัวเองที่ทั้งอยากเจอเขาและยังเกลียดเขาที่โกหกว่าเลิกกับแฟนแล้ว

เธอแง้มฟ้าม่านแล้วมองลงไป ธีทัตที่ชะเง้อดูเห็นว่าเธอมองลงมาทางเขา จึงยิ้มและโบกมือให้ ทั้งสองสบตากันอยู่ไกลๆแบบนั้น จนกระทั่งเสียงประตูเปิดเข้ามา พรรณนารายืนนิ่งเพื่อไม่ให้มีพิรุธก่อนจะหันหลังกลับไปยิ้มหวานให้

ธีทัตเห็นแบบนั้นจึงกลับไปหลบและแอบมอง เขาใช้กล้องจากโทรศัพท์ซูมดูจึงเห็นว่าพ่อของเขาหอมแก้มและใช้นิ้วมือลูบไล้ต้นคอเธออยู่

เขายืนตัวชา หัวใจเหมือนถูกบดขยี้ มือที่ลดโทรศัพท์ลงและกำมันไว้แน่น เหมือนกับที่พรรณนาราเองก็รู้สึกเศร้าเช่นกัน

ดีแล้วล่ะ..ที่เขาเห็นแบบนี้..จะได้จบกันไปเสียที..

เธอหูอื้อไม่ได้ฟังที่ชรันพูดสักนิดได้แต่ก้มหน้า ฟ้าที่แอบดูอยู่ตรงฉากกั้นถึงกับสงสารจนน้ำตาซึม ก่อนจะพิมพ์บอกธีทัตให้กลับบ้านไปก่อน

“คุณธี ไม่ต้องห่วงนะ พี่อยู่ช่วยน้องพู่มาตลอด ครั้งนี้ก็เหมือนกัน”

พรรณนาราที่อายุครบสิบแปดแล้วและเข้ามหาวิทยาลัยปีแรก เธอได้ขอของขวัญจากพ่อคือคอนโด เพื่อจะทำให้เธอไม่ต้องไปๆมาๆระหว่างสองบ้านอีก

“พ่อคิดว่าเด็กอายุแค่สิบแปด อย่าพึ่งไปเลยนะ รอขึ้นปีสองปีสามค่อยไป ดีมั้ย?”

“ไม่สะดวกค่ะ ไกลมหาวิทยาลัย”

“น้องพู่ก็ขับรถได้แล้วนี่คะ นอนสองบ้านเหมือนเดิมพ่อแม่ยังได้เจอหน้า”

ปริมออกความเห็นด้วยท่าทางใสซื่อ แต่พรรณนารานั้นต้องการหนีจากพ่อเลี้ยงเต็มแก่ จึงโมโหขึ้นมา

“โอเคค่ะ งั้นก็ได้”

เธอลุกจากโต๊ะอาหารขึ้นไปร้องไห้ด้วยความเก็บกดในใจ พร้อมกับตั้งปณิธานว่าต้องยืนด้วยลำแข้งตัวเองให้ได้

พิชามญช์ที่พูดจาหว่านล้อมสามีให้จัดงานวันเกิดให้ธีทัตที่บ้านนี้จนได้ โดยที่ชรันเชิญให้แบมมาร่วมงานด้วย ซึ่งแน่นอนว่าแม่แท้ๆของธีทัตอย่างกชกรนั้นปฏิเสธการมาร่วมงาน

“ก็ดีนะ ทุกคนจะได้รู้จักลูกชายคนใหม่ และประกาศเรื่องดีๆทีเดียวไปเลย”

งานวันเกิดอายุครบ 25 ปีของธีทัตถูดจัดขึ้นในสวนข้างบ้านรวมถึงห้องรับแขกและห้องสันทนาการ เพื่อนฝูงของเขามากันมากมายรวมถึงคู่หมั้นอย่างแบมที่แต่งตัวแต่งหน้าได้สวยพริ้งเยี่ยงดารา แต่ในความคิดของพิชามญช์กลับมองว่า “หน้าตาดีแต่ไม่มีเสน่ห์”

ธีทัตรู้ว่าพรรณนาราอยู่บ้านในวันนี้ด้วย สายตาเขาพยายามมองหาเธอแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา นั่นเพราะชรันสั่งห้ามไม่ให้เธอลงมาเด็ดขาด

ฟ้าเห็นใจพรรณนารามาก แม้กระทั่งตัวเธอเองก็ไม่มีสิทธิ์เสนอหน้าเข้าไปในงานเพราะพิชามญช์ไม่อนุญาตให้เธอมาบริการใครในงานนี้เช่นกัน

“น้องพู่ จะไม่ให้ของขวัญคุณธีสักหน่อยหรือคะ พี่แอบเอาให้ได้นะ”

ข้อความของฟ้า ทำให้เธอที่นั่งเงียบๆในห้อง ได้ยินแต่เสียงเพลง เสียงหัวเราะสนุกสนานของทุกคนแว่วมาเท่านั้น สุดท้ายเธอตัดสินใจหากระดาษสวยๆธรรมดาใบหนึ่ง เขียนข้อความอวยพรวันเกิด และส่งข้อความให้ฟ้านำไปให้ธีทัต

ฟ้าที่ด้อมๆมองๆแล้วเห็นว่าทุกคนกำลังทานอาหาร ดื่มกินพูดคุยกันระงมไปหมด จึงแอบขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองของบ้านเพื่อเอากระดาษอวยพรจากพรรณนาราที่ฝืนยิ้มบางๆด้วยแววตาที่หม่นหมอง

“น้องพู่..มีอะไรอยากฝากบอกกับเขามั้ย?”

เธอส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วปิดประตูโดยไม่พูดแม้แต่คำเดียว ฟ้าทำได้แค่สงสารและเห็นใจ ก่อนจะเดินลงบันไดมาก็เจอพิชามญช์ที่ยืนกอดอกรออยู่ตรงกลางบันไดบ้าน

“เอามาให้ฉันดูซิ”

เธอกระชากเอากระดาษจากมือแม่บ้านสาวมาอ่าน พลางมองหน้าฟ้าที่ก้มหน้าด้วยความสิ้นหวัง

พิชามญช์ยื่นมันคืนให้ฟ้าที่มีสีหน้าโล่งใจ

“จงรักภักดีกับพู่กันจังเลยนะ ถึงกับยอมขึ้นมาบนนี้เพื่อมาเอาแค่เศษกระดาษโง่ๆนี่”

เธอพูดจบก็เหลือบตามองไปชั้นบน ก่อนจะพูดกับฟ้าต่อ

“หาทางให้คุณธีได้มาพบกับพู่กันบนนี้ ให้พวกเขาได้คุยกัน อยู่ด้วยกันในห้องได้ยิ่งดี เธออยากเห็นพวกเขารักกันไม่ใช่เหรอฟ้า? คุณธีจะได้เลือกลูกสาวฉันแทน ฉันเชื่อว่าลูกสาวฉันมีดีกว่าคู่หมั้นที่คุณรันหามาทุกอย่าง”

ฟ้าพยักหน้าและหันหลังเดินลงไป พลางคิดว่าพิชามญช์เคยรักลูกสาวของตัวเองบ้างหรือไม่

แม่บ้านสาวส่งข้อความให้ธีทัตว่าพรรณนาราฝากกระดาษให้เขาใบหนึ่งและอยากเจอเขาแต่เธอลงมาไม่ได้

“คุณธีต้องเป็นฝ่ายไปหาน้องพู่ค่ะ คุณชรันไม่อนุญาตให้น้องลงมาเป็นอันขาด แต่คุณธีแอบขึ้นไปได้พักหนึ่งค่ะ แค่อย่านานจนทุกคนสงสัย คุณพิชาจะช่วยดึงความสนใจของคุณพ่อคุณไว้ก่อนค่ะ กระดาษใบนี้ฟ้าจะพับวางไว้ในกระถางต้นไม้ตรงบันไดนะคะ”

ธีทัตใจเต้นรัวแต่เก็บอาการแล้วขอตัวไปห้องน้ำ เขารีบเดินเข้ามาในบ้าน หยิบกระดาษจากกระถางต้นไม้ที่ตีนบันไดใส่กระเป๋ากางเกง แล้ววิ่งขึ้นชั้นสองทันที พร้อมกับเคาะประตูรัวๆ นั่นทำให้พรรณนาราสะดุ้งตกใจว่าพ่อเลี้ยงมาทำไมตอนนี้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจโดยไม่เปิดประตู

“มาทำไมตอนนี้!? นี่มันอยู่ในเวลาปาร์ตี้วันเกิดลูกคุณอานะ”

“พี่เองพู่ เปิดให้หน่อย”

เธอตกใจจนตาเบิกกว้าง หายใจแรงจนตัวโยน

“พี่กลับไปเถอะ คุณอาไม่ให้เจอหน้ากัน คู่หมั้นพี่ก็อยู่”

“ไม่เปิดพี่จะพังประตูนะ”

ประตูแง้มเปิดเพียงเล็กน้อย ใบหน้าเพียงครึ่งเดียวของเธอทำให้เขาตะลึงเพราะดูต่างจากเดิมเป็นสาวสวยไปแล้ว

เธอตาโตกลมและหางตายาว คิ้วเรียวสวยเป็นระเบียบ ขนตาที่หนา ยาว ทำให้ดวงตาเธอสวยมาก ที่สำคัญดูสูงขึ้นจากเดิมจนรู้สึกได้

“สวยขึ้นเยอะเลย..สูงขึ้นด้วยนะ”

แววตาของธีทัตที่ยังมั่นคงในรักกับเธอไม่เปลี่ยนแปลง แต่สำหรับพรรณนารา ความอ่อนโยนของเขาคือยาพิษ

…………………………………💕🧳