7 อวดเก่ง

เช้าวันต่อมา...

ขณะที่พราวดาวกำลังนั่งใส่หูฟังฟังเพลงอยู่เงียบ ๆ คนเดียวอยู่ภายในโต๊ะเรียนของตัวเอง

พรึบ!

เสียงใครบางคนเดินเข้ามานั่งลงยังด้านข้างของหญิงสาวพร้อมกับถือวิสาสะเอื้อมมือไปดึงหูฟังออกจากหูเล็ก

'เอาแต่ฟังเพลงอยู่ได้ คนคุยด้วยก็ไม่ตอบ' แพทริคเอ่ย พราวดาวก็นิ่งพยายามทำตัวเป็นปกติ

'มีอะไร' เรียวปากบางถาม

'ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย หิว'

'ครูจะมาแล้ว'

'ก็ช่างดิ...'

'ฉันไม่ว่าง' เจ้าของใบหน้าเรียวสวยตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาหมายจะใส่เข้าอย่างเดิม ทว่าก็ต้องถูกมือแกร่งของคนด้านข้างแย่งไป

'แพทริค!'

'ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย'

'ก็บอกว่าไม่ว่างไง'

'ไม่ว่างอะไรวะ ก็เห็นอยู่ว่าเธอเอาแต่นั่งฟังเพลงไม่ได้ทำอะไร

'ไม่อยากไป ขี้เกียจ' พราวดาวบอก

'แค่ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันเอง'

'แล้วทำไมไม่กินมาก่อน'

'จะกินได้ยังไง ก็เมื่อเช้าฉันแวะไปรับณิชามาโรงเรียน...'

'อืม นั่นมันก็คือปัญหาของนายไง ฉันไม่ไป' พูดจบ พราวดาวก็ใส่หูฟังตามเดิมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่สนใจ แพทริคที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ทำหน้างุนงงไปกับท่าทีของเพื่อน แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรคนตัวเล็กต่อ เอาแต่นั่งทำสีหน้าหงุดหงิดโมโหหิวอยู่อย่างนั้น กระทั่งคุณครูสาวประจำห้องเดินเข้ามา ทุกคนจึงหยุดทำนั่นนี่หันไปสนใจคนที่เข้ามาใหม่

'สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้ครูมีเรื่องจะมาแจ้งให้ทราบกันหน่อยนะ...'

'...พวกเรารู้แล้วใช่ไหมคะว่าอาทิตย์หน้าโรงเรียนของเราจะมีการจัดกิจกรรมประกวดชุดรีไซเคิล'

'ค่ะ/ครับ'

'เราจะใช้เวลาตั้งแต่วันนี้ในการเริ่มประดิษฐ์ และจะใช้วิชาโฮมรูมในทุก ๆ วันหลังเลิกเรียนในการช่วยกันทำชุดขึ้นมา ทุกคนเห็นด้วยไหมคะ'

'ค่ะ/ครับ'

'โอเค แต่สิ่งที่ครูจะต้องแจ้งให้ทราบกันในวันนี้ก็คือ เรื่องของคนที่จะถูกส่งเข้าประกวดเป็นตัวแทนของห้อง โดยในตอนแรก พวกเราลงมติกันว่าจะให้ทรายเป็นคนลงประกวด แต่ว่าเมื่อวานที่ผ่านมา ทรายได้เกิดอุบัติเหตุทำให้ไม่สามารถที่จะเข้าร่วมประกวดได้ทัน วันนี้ครูจึงจะมาสอบถามว่าใครอยากที่จะอาสาลงประกวดแทนทรายไหมคะ' สิ้นเสียงครูสาวเอ่ย เหล่าบรรดานักเรียนผู้หญิงก็ต่างเกี่ยงกันไปมา กระทั่ง...

'หนูขอเสนอ พราวดาวค่ะ' เสียงหนึ่งในนักเรียนผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นเสนอครูสาว ทุกคนจึงหันไปมองยังร่างสวยหุ่นดีที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่

'ไม่นะ ตอนประกวดดาวรอบที่แล้ว ฉันก็ลงไปให้แล้ว' พราวดาวปฏิเสธอย่างไม่ยอม

'แต่ในห้องนี้ เธอสวยแล้วก็หุ่นดีสุดแล้วนะ' หญิงสาวคนเดิมเอ่ย ซึ่งพราวดาวก็ยังคงจะทำท่าถกเถียงไม่ยอม ทว่า...

'ผมเห็นด้วยครับ ผมขอเสนอพราวดาวด้วย' แพทริคยกมือขึ้นเห็นด้วยไปกับเพื่อนผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับไม่วายหันแสยะยิ้มใส่พราวดาวที่นั่งอยู่

'เธออยากทำให้ฉันโมโหหิวเอง'

'แพทริค!'

'หึ' หลังจากที่แพทริคแสดงตัวว่าเห็นด้วย เพื่อน ๆ ภายในห้องก็ไม่รอช้าที่จะยกมือขึ้นสมทบ จนในที่สุดครูสาวก็ต้องลงมติให้พราวดาวได้ลงประกวดเป็นตัวแทนของห้องอีกครั้ง

'นี่...เลิกเมินฉันได้แล้วน่า' เสียงแพทริคเอ่ยขณะที่พวกเขากำลังเดินออกจากห้องในช่วงเวลาพักกลางวัน โดยหลังจากที่ถูกลงมติให้ลงประกวดเป็นตัวแทนห้องอีกครั้ง พราวดาวก็เอาแต่ทำหน้ามุ่ยไม่ยอมพูดคุยกับเพื่อนตัวสูง แถมยังเอาแต่ส่งสายตาเกรี้ยวโกรธไปให้อีกคนไม่หยุด

'มึงก็ไปแกล้งมัน รู้ว่ามันไม่ชอบ' มอสพูดพร้อมหัวเราะ ทว่าแพทริคก็ไม่สนใจ ยกมือขึ้นไปโอบคล้องคอเล็กเหมือนอย่างทุกครั้ง

พรึบ!

'เอาน่า ถือว่าช่วยงานห้องไง'

'แล้วทำไมนายไม่ไปประกวดเองล่ะ'

'ก็เขาเอาแต่ผู้หญิง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย'

'เหอะ!' เรียวปากสวยทำเสียงใส่เพื่อนตัวสูงด้วยท่าทียังคงหัวเสีย

'เออ ๆ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษ' เจ้าของใบหน้าหล่อบอก ทำเอาร่างบางตอบกลับทันควัน

'โอ๊ย ข้าวแค่นี้ มันจะไปช่วยอะไร'

'แล้วเธอจะเอาอะไรล่ะ'

'ได้หมดทุกอย่างเลยไหมล่ะ'

'อืม'

'...' พราวดาวก็นิ่งมองหน้าคนเป็นเพื่อนอย่างใช้ความคิด

'มันต้องจริงจังขนาดนั้นเลยหรือไง'

'เออสิ มันจะได้คุ้มค่ากับหน้าที่...ที่ฉันไม่ต้องการ'

'เออ ๆ จะเอาอะไรก็บอก'

'โทรศัพท์'

'ฮะ?'

'โทรศัพท์ฉันช่วงนี้ไม่ค่อยดีเลยอะ ความจำเต็มง่าย นายซื้อให้ใหม่หน่อยได้ปะ เอาที่ความจุเยอะ ๆ อะ'

'มันไม่มากไปเหรอวะ'

'เออ ถ้างั้นก็ไม่ต้อง...' ว่าแล้ว สองเท้าเล็กก็ทำท่าจะเดินออกไป ทว่าก็ต้องถูกมือแกร่งคว้าคอเล็กไว้ไม่ยอมให้เดินออกไป

'เออ ๆ ก็ได้ เดี๋ยวหลังประกวดเสร็จ ซื้อให้' สิ้นเสียงทุ้มบอก รอยยิ้มพอใจก็ฉายขึ้นมาบนใบหน้าเรียวสวยทันที แต่ยิ้มได้ไม่นาน...

'แพทริค' เสียงหวานของใครบางคนเดินเข้ามาเอ่ยทักทายยังร่างสูงที่ยืนโอบคล้องคอเล็กอยู่ โดยทันทีที่ได้ยิน มือแกร่งก็ค่อย ๆ ผละออกจากคอเพื่อนสนิท

'ณิชา...'

'...กินข้าวที่นี่ด้วยเหรอ' แพทริคถามด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นผิดจากที่ใช้พูดคุยกับแก๊งเพื่อน

'อืม เรานั่งโซนร้อนไม่ไหวนะ วันนี้ฝนตกด้วย' ใบหน้าเรียวใสยิ้มตอบ

'อ๋อ งั้นนั่งอยู่ตรงไหนล่ะ'

'...' ณิชาชี้ไปทางที่เธอนั่ง

'งั้นวันนี้แพทกับเพื่อนขอไปนั่งด้วยนะ'

'ได้สิ' สิ้นเสียงณิชายิ้มบอก แพทริคก็พาเพื่อนเขาเดินไปนั่งยังโต๊ะนั้นทันที พราวดาวที่ไม่สามารถที่จะปฏิเสธอะไรได้ก็ต้องจำใจเดินเข้าไปนั่ง

'ได้ข่าวว่าปีนี้ ห้องหกส่งพราวดาวลงประกวดชุดรีไซเคิลเหรอ' เสียงณิชายิ้มหวานเอ่ยถามร่างสวยหุ่นดีที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ขึ้น

'อืม' เจ้าของใบหน้าสวยตอบกลับ

'ว้าว ดีจังเลย...ปีนี้ณิชาก็ลงประกวดด้วยนะ' ทันทีที่ริมฝีปากบางพูดจบ

'ว่าไงนะ...' แพทริคที่นั่งอยู่หันถามคนตัวเล็กทันทีเสียงเข้ม

'...ณิชาลงประกวดด้วยงั้นเหรอ'

'อื้ม'

'ใครให้ลง แพทบอกแล้วไงว่าไม่...'

'แพทริค ณิชาจำเป็นต้องลงนะ คุณครูเป็นคนเลือกเองด้วย ณิชาคัดค้านไม่ได้'

'แต่แพททำได้ เดี๋ยวแพทไปคุยกับครูณิชาให้เอง'

'แพทริค ไม่เอาน่า'

'แต่แพทไม่ชอบ แพทไม่อยากให้ณิชาฮอตไปมากกว่านี้'

'เฮ้อ...'

'แพทหวง' ว่าแล้ว ใบหน้าหล่อก็ส่งสายตาจ้องมองไปยังร่างบางอย่างไม่ปกปิด เป็นสายตาที่แสดงออกมาถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อหญิงสาวที่เขาคอยตามติดอยู่ไม่ห่าง ซึ่งสายตาพวกนั้นทำเอาร่างบางอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามชะงักนิ่ง ภายในใจเริ่มจุกหน่วงขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าก็ยังคงพยายามทำตัวเป็นปกติ

แต่ว่ามันก็ไม่ง่ายอยู่ดี

พรึบ

เสียงพราวดาวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารด้วยท่าทียิ้ม ๆ ปกติ

'ขอตัวก่อนนะ ต้องไปอ่านหนังสือต่อ'

ตึก

ตึก

หลังจากที่เดินมาจนถึงโต๊ะเรียน พราวดาวก็ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ประจำของตัวเองพร้อมกับเสียงเพลงในท่อนฮุกจากหูฟังที่ดังขึ้นมาพอดี

'...อวดเก่งทำไมไม่รู้ ก็ไม่เห็นมีใครแคร์ อุตส่าห์ทำเป็นไม่แพ้ ทั้ง ๆ ที่มันเจ็บมากมาย...'

ใบหน้าสวยได้แต่นั่งนิ่งไปอยู่กับเพลงโปรดที่มักจะอยู่ในเพลย์ลิสต์ของเธอในตอนนี้ ยิ่งฟังก็ยิ่งอิน...

'พราว!' เสียงเรียกจากกันต์ทำให้ร่างบางที่เอาแต่นั่งจมอยู่กับเนื้อหาเพลงได้สติหันไปมอง

'ฮ ฮะ' มือเล็กดึงหูฟังออกจากเรียวหูสวย

'กว่าจะได้ยิน...วันนี้กลับไง'

'วันนี้เหรอ?'

'อืม'

'ก็...'

'ไอ้แพทมันนัดว่าจะพาไปกินเนื้อย่างใช่ไหม' กันต์ถาม

'อ อ้อ เออใช่' เรียวปากเล็กตอบกลับเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้แพทริคนัดไว้ว่าจะเลี้ยงเนื้อย่างเธอ

'มันไปไม่ได้แล้วนะ มันเลยให้ฉันพาเธอไปเลี้ยงแทน'

'หื้อ?'

'มันต้องไปส่งณิชา ช่วงนี้เห็นว่าพ่อณิชาเข้าโรงพยาบาลบ่อย' ทันทีที่กันต์พูดจบ พราวดาวก็ชะงักนิ่งไปกับสิ่งที่ได้ยิน ความน้อยใจแล่นเข้ามาในความรู้สึกของหญิงสาว รวมถึงความรู้สึกจุกแน่นภายในอก แต่แล้วสุดท้าย...ร่างบางก็ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่ดี

'อ๋อ งั้นเหรอ...'

'...งั้นก็ไม่เป็นไรหรอกมึง กูไม่อยากกินแล้วอะ'

'ทำไมวะ กูพาไปได้'

'ไม่เป็นไร ช่วงนี้กูต้องลดน้ำหนักลงด้วย เดี๋ยวใส่ชุดรีไซเคิลไม่ได้'

'อย่างมึงเนี่ยนะยังต้องลด?'

'เออ มึงไม่เข้าใจหรอก ว่าแต่ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม'

'อืม' กันต์พยักหน้าตอบ ทำให้พราวดาวยักไหล่ตอบกลับหยิบหูฟังขึ้นมาใส่หูอีกครั้ง พร้อมกับเพลงโปรดที่ยังคงดำเนินต่อไป...

'...อยากให้ใครเห็น ว่าเราหัวใจแข็งแกร่ง ทำเป็นปากแข็ง นั่นน่ะฝืนใจ...'