บทที่ 115 : เหงา & วังเวง

"ซึบ!!!"

.

เสียบ ๆ ๆ ! กระซวก ๆ ๆ ! ย้ำแผลเดิมอีกราวสิบกว่าครั้ง ทำให้ร่างเปลือยของชายที่แน่นิ่งอยู่แล้วกลายเป็นเหมือนหมูที่อยู่บนเขียง กงเล็บของมิวท์ถูกดึงขึ้นมา ความแหลมเฟี้ยวดังกล่าวถูกฉาบเคลือบไว้ด้วยลิ่มเลือดที่หยดติ๋ง ๆ ไหลซึมลงมาถึงข้อศอก

.

แววตาแดงก่ำไม่เห็นแม้แต่ลูกตาดำ ขนาดฟันเขี้ยวด้านหน้ายังยื่นแหลมงุ้มออกมาพ้นมุมปาก ไม่มีทางเลยที่มิวท์ตัวจริงจะต่อต้านตัวตนใหม่เฉกเช่นปีศาจนี้ได้ มันบังคับร่างกายเธอให้เคลื่อนไหวไปไหนต่อไหนตามอำเภอใจ และครั้งนี้ก็คงจะหิวถึงได้เริ่มคอนโทรลมืออีกข้างของมิวท์ให้ควักลงไปในปากแผล พลันดึงเอาเครื่องในอวัยวะสด ๆ ออกมาจากลำตัว

.

"ควัก!!!"

"หมึบบบ! , หมับบบ!!!"

.

ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา ไม่ถามดินถามฟ้า พอได้ออกมาก็จับยัดเข้าปากแล้วก็เคี้ยวตุ้ย ๆ แทบจะทันที ซึ่งนั่นก็คือภาพสุดท้ายที่มิวท์หวนคิดถึง..

.

.

ตัดภาพกลับมา ณ เหตุการณ์ปัจจุบันในเฮลิคอปเตอร์

.

หญิงสาวลุคคุณหนูกลับมาสวมใส่เสื้อผ้าแล้ว เธออยู่ในอาภรณ์มิดชิด ปากยังคงเคี้ยวเอื้องเอาเศษอวัยวะของพี่พลขับลงคอไปเป็นอาหาร.. อึก.. อึก..

.

ตอกย้ำว่ามิวท์รู้ทุกอย่างว่าที่ผ่านมานั้นคืออะไร เธอถูกเชื้อโควิดกลืนกิน ณ ปัจจุบันมันสามารถยึดครองร่างของเธอไว้ได้ในกรณีที่หิว และมิวท์เองก็ต่อต้านได้บ้างในบางครั้ง แถมระยะเวลาในการฝืนแต่ละครั้งก็มีแต่จะห้วนลงเรื่อย ๆ จากครั้งแรกที่ทำได้ร่วม 2 ชั่วโมงกว่า ๆ ถึงตอนนี้กลับเหลือแค่เที่ยวล่ะ 30 นาทีกับอีกนิดหน่อยเท่านั้น

.

“เฮ้อ.. เราคงหมดสิ้นหนทางแล้วล่ะ หมดเนื้อจากศพพี่คนขับนี่เราเองก็คงต้องตายอยู่ในนี้เหมือนกัน”

"ขอโทษจริง ๆ นะพี่ มันเป็นความผิดของหนูเอง.."

"ไม่น่าเลย.. ย.. ย"

“เฮ้อ.. ก็ได้แต่หวังว่าคงไม่มีผู้ติดเชื้อหน้าไหนโผล่เข้ามา แล้วกินศพหนูคืนหรอกนะ”

.

มิวท์พูดกับตัวเองแบบติดตลก ยิ่งอยู่คนเดียวจิตใจก็มีแต่จะฟุ้งซ่าน เพราะเหตุผลก็ทนโท่อยู่แล้วว่าการใช้เซ็กส์ต้านเชื้อนั้นไม่ใช่คิดจะทำก็ทำได้ มันต้องเป็นคนที่มียีนและฮิโมโกลบินในเลือดแบบเดียวกัน มิหนำซ้ำปัจจัยต่าง ๆ ก็ต้องเป๊ะแบบพอดิบพอดีอีก

.

หลายวันผ่านไปห้องโดยสารใน ฮ. ลำนี้ก็เลยกลายสภาพเป็นห้องปิดตายตามที่วางแผนไว้ ประตูหน้าต่างทุกบานถูกล็อคลงกลอนหมด มิวท์ใจเด็ดมากที่ตัดสินใจทำลงไปจริง ๆ จะไม่มีใครรู้เรื่องราวในนี้ และต่อให้เชื้อโควิดจะยึดครองร่างเธอไปจนหมดสิ้น จนฝืนเอาตัวเองกลับคืนมาไม่ได้ มันก็จะถูกขังอยู่ในนี้ไปตลอดกาลจวบจนกาลปาวสาน

.

.

ตัดภาพไปที่อีกฟากของภูเขา ณ วันและเวลาเดียวกัน

.

“เจนิส! ระวังหน่อยสิ! ใจลอยไปถึงไหนต่อไหนแล้วนั่น?”

.

เสียงพี่พลลาดตระเวนจากวิลเลจตะโกนด่าเสียงดังลั่น เขาซึ่งเป็นผู้นำกำลังก้มหน้าลงเก็บของป่าใส่ลงในตะกร้า โดยมีทีมงานคนอื่น ๆ คอยระวังหลังให้ จะมีก็แต่เด็กสาวผู้เป็นตัวแทนของหัวหน้าแคลนเพียงคนเดียวที่เหม่อไม่เข้าพวก เจนิสจึงรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

.

“ขอโทษค่ะ.. มาค่ะเดี๋ยวหนูช่วยเอง”

.

สืบเท้ากระหยิ่มย่องเข้ามาหา พลางปลดตะกร้าที่สะพายอยู่ลงจากหลัง ในนั้นมีปลอกกระสุนปืนที่เก็บมาตลอดเส้นทางเพื่อเตรียมจะเอาไปรีไซเคิล แล้วก็มีผักใบเขียวเล็ก ๆ น้อย ๆ กองอยู่ตรงก้นตะกร้า ระหว่างที่กำลังช่วยเจนิสก็ได้แทรกขึ้น

.

"เอิ่ม.. ม.. ม"

“ว่าแต่พี่คะ? ช่วงหลังมานี้ตอนลาดตระเวนพี่เจอคนบ้างไหมอ่ะ?”

“เดินมาค่อนวันหนูยังไม่เห็นใครหลงมาเลยสักคน?”

.

ชะงักงันนิดนึง แต่พี่เขาก็ยังอุตส่าห์ตอบ

.

"จะว่ามีมันก็มีแหละเพราะสัญญาณวิทยุที่แพรวกระจายข่าวออกไปแผ่ไปไกลมาก เรามักจะพบผู้คนที่หนีตายมาอยู่เสมอ เพียงแต่ยังไม่ใช่พื้นที่ตรงนี้"

"โซนตรงนี้ดินมันดี เธอจะเห็นเลยว่ามีหญ้าสีเขียวขึ้นปกคลุมหน้าดินเต็มไปหมด แล้วก็มักจะมีของป่าจำพวกเห็ดภูเขาหรือหน่อไม้ขึ้นกันเยอะ เราก็เลยต้องแวะเก็บเสบียงเข้าสต็อกให้ทางวิลเลจด้วย"

"นี่ละน้าทำแต่งานธุรการบนโต๊ะ ห่างเหินงานลาดตระเวนไปนาน คอยดูเหอะถ้าแพรวกลับมาฉันจะฟ้องเรื่องนี้ให้เธอรู้"

.

หัวหน้าหน่วยกระเซ้าเล่น บางทีเขาอาจจะทนเห็นภาพความเก้ ๆ กัง ๆ ของเจนิสไม่ไหว สุดท้ายก็เลยไล่เธอไปพ้น ๆ พลางบอกให้สลับเอาคนอื่นมาเก็บเห็ดใส่ตะกร้าแทน

.

"เช๊อะ! เข้าใจแล้วค่ะ หนูวางตะกร้าไว้ตรงนี้นะคะ เดี๋ยวจะไปตามพี่คนอื่นมาแทนให้"

"ไว้ถึงโซนที่พบคนเมื่อไหร่บอกหนูด้วยล่ะกัน!"

"เช๊อะ!"

.

สะบัดหน้างอนพอน่ารัก สาวใสวัยมัธยมเดินดุ่ม ๆ แหวกแมกไม้กอหญ้าไปสลับหน้าที่กับพี่หน่วยลาดตระเวนอีกคน เธอได้เฝ้าระวังผืนป่าฝั่งเหนือโดยมีเพียงหน้าไม้อาบยาสลบถือไว้ในมือ คิดว่าน่าจะใช้เวลาราว 10 - 15 นาทีเห็นจะได้ กว่าจะเก็บของป่าในละแวกนี้เสร็จ และกว่าขบวนลาดตระเวนจะเคลื่อนที่ได้อีกครั้ง ก็น่าจะใช้เวลาอีกกว่า 5 - 10 นาที

.

ซึ่งระหว่างรอและกำลังใช้สายตาสอดส่ายไปมานั้นเอง เจนิสก็หาได้พบกับสิ่งปกติใด ๆ ไม่ ไม่มีฝูงผู้ติดเชื้อบุกเข้ามาโจมตี ไม่มีการเคลื่อนไหวที่ผิดแปลกไปของต้นไม้ใบหญ้า แต่กลับเห็นสัญลักษณ์และรอยขีดข่วนเป็นรูปหัวลูกศรและข้อความต่าง ๆ ปรากฏอยู่ตามต้นไม้เป็นจำนวนมากแทน ต้นไหนเล็กหน่อยก็จะมีการหักกิ่งไม้และดึงใบไม้ให้เป็นรอยขาดเอาไว้

.

“โห.. นานแล้วเหมือนกันนะเนี่ยะที่ไม่ได้เจอเครื่องหมายพวกนี้เลย.. พวกพี่ ๆ หน่วยลาดตระเวนเป๊ะกับหน้าที่ตัวเองมาก”

.

ใช่! เจนิสรู้ได้โดยพลันว่ามันคืออะไร? มันก็คือสัญลักษณ์บอกทางกันหลง ที่จะใช้บอกทางกลับไปยังวิลเลจในกรณีฉุกเฉิน หน่วยลาดตระเวนทุกคนรู้ถึงสิ่งนี้ การออกทำงานแต่ละครั้งก็จะมีการเพิ่มเติมเครื่องหมายใหม่เข้าไป เพื่อบอกเส้นทางใหม่ ๆ ที่เพิ่งสำรวจเจอด้วย

.

แพรวเป็นผู้ออกแบบเอาไว้ เธอเคยใช้กลวิธีนี้มาตั้งแต่เมื่อครั้งเป็นแคลนผู้รอดชีวิตในเมืองหลวง ศาสตร์ความรู้ดังกล่าวจึงถูกนำมาถ่ายทอดให้แก่ชาววิลเลจ และหน่วยลาดตระเวนก็ใช้มันได้คล่องจนบางคนแทบไม่ต้องใช้แผนที่เลย ทั่วทั้งผืนป่าจึงมีของแบบนี้เต็มไปหมด ข้อดีคือไม่มีใครอ่านออกนอกจากหน่วยลาดตระเวนด้วยกันเอง ข้อเสียคือ..!

.

"มีสิ!"

“ก็ฉันนี่ไงที่อ่านไม่ออก.. เหอะ ๆ ”

เจนิสพร่ำบ่นใส่ตัวเอง

.

แล้วก็เห็นจะจริงอย่างที่พี่หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนบอก ว่าเธอนั้นล้างสนามมานานเจนิสแทบจำไม่ได้แล้วว่าสัญลักษณ์แต่ละอย่างหมายถึงอะไร และถ้าพลัดหลงจากกลุ่มไปก็คงจะดูไม่จืดเลยทีเดียว

.

“ก็ช่างสิ! ใครสนล่ะ! ฉันก็แค่จะมาตามหาพี่มิวท์ของฉัน แค่หาเธอให้เจอแล้วบอกความลับเกี่ยวกับการต้านเชื้อให้ฟัง แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว"

"พวกพี่ ๆ ต่างหากล่ะที่ใช้เวลาเก็บเสบียงนานเกินไป ขืนช้ากว่านี้ก็พลบค่ำก่อนพอดีน่ะสิ”

.

เต็มที่ก็ได้แค่ด่าทอในใจ เพราะกว่าคาราวานจะเคลื่อนตัวได้ก็ปาเข้าไปกว่าค่อนชั่วโมง เสบียงเต็มเข่งตะกร้าโยกโยนแบกน้ำหนัก เจนิสที่ตัวเล็กกว่าใครก็ไม่ได้รับการยกเว้น กระเป๋าเป้ของเธอถูกยัดแน่นไปด้วยแท่งหน่อไม้กับเปลือกไม้แห้งที่ใช้ทำฟืนได้ดี แม้แต่กระเป๋ากางเกงก็ยังเต็มไปด้วยปลอกกระสุนเก่าที่พวกพี่ ๆ เขาเก็บกันมาได้

.

ลำตัวหนักอึ้งเดินติดสอยห้อยตามมาด้วยความยากลำบาก จนในทีสุดทั้งกลุ่มก็ได้เดินมาถึงโซนป่าที่มักจะเจอผู้พลัดหลงหนีตายกันออกมา ป่าบริเวณนี้มีลักษณะแห้งและเปิดโล่ง ต้นไม้ใบหญ้าแห้งตายขาดความเขียวขจี มันดูน่าขนลุกขนพองอยู่ทีเดียว กลิ่นของความตายสาบโชยโบยจมูก อากาศก็แห้งและเหนียวเหนอะหนะ

.

ถัดจากตรงนี้ลึกเข้าไปราว 2 กิโลเมตรจะเป็นเขตของอำเภอเมือง ดังนั้นป่าแถบนี้จึงเปรียบได้กับแนวตะเข็บชายแดนที่มักจะมีทั้งผู้อพยพที่หนีรอดออกมา แล้วก็ผู้ติดเชื้อที่ปะปนเข้ามาด้วย

.

“ไหวไหมเจนิส?”

พี่หัวหน้าหน่วยผินหน้ากลับมาถาม

.

“จากตรงนี้ไปอาจมีการปะทะนะ! เตรียมตัวให้พร้อมด้วย! เราไม่ได้มีหน้าที่ปกป้องเธอกรุณาดูแลตัวเองด้วย”

.

จากปลายแถวเจนิสชูมือเป็นสัญลักษณ์ว่าโอเค เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ

.

“อึก!!!”

.

“ไหวอยู่ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง!”

.

ปากพูดไปงั้น ๆ ทั้งที่แผ่นหลังแม่งหนักอึ้ง ปลอกกระสุนเก่าเต็มกระเป๋าแต่ในมือดันมีแต่ปืนหน้าไม้ สถาพเธอไม่พร้อมเหี้ย ๆ นี่ถ้าตายไปจริง ๆ ไม่รู้จะคุ้มค่าไหม กับอีแค่การจะออกมตามหาพี่สาวในฝัน นอกจากความบ้าแล้วก็คงจะมีแต่ความปัญญาอ่อนเท่านั้นแหละ ที่ผลักดันเจนิสให้มาไกลขนาดนี้

.

“ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง!”

กระสุนตับแรกเปิดฉากยิงในเสี้ยวอึดใจ!

.

มันดังอยู่ใกล้หูเจนิสมาก ๆ จนเธอต้องยกมือปิดป้อง ก่อนที่เสี้ยววาบต่อมาร่างของผู้ติดเชื้อรายหนึ่งที่วิ่งกรูออกมาจากหลังต้นไม้จะล้มคะมำลงแน่นิ่ง

.

"ฟุบ.. บ.. บ.. บ!"

.

“กรี๊ดดดดดด!!!”

หญิงสาวร้องเสียงหลง

.

และแน่นอนว่าพี่คนที่ยิงก็รีบปรี่เข้ามาทันทีในจังหวะต่อเนื่อง เขาจ้วงขาด้วยความรวดเร็วพลางกระโดดสุดเหยียดชนิดที่ลอยสูงข้ามหัวเจนิสไปเลย!

.

“ก้มลงเจนิส!!!”

.

“อ่ะ..ค่ะ”

“ฮึบ!”

.

เส้นยาแดงผ่าแปด! แม่งเอ๊ย! เลือดแดงสด ๆ นี่สาดรดลงมาเต็มตัวเจนิสเลย ร่างของผู้ติดเชื้ออีกหนึ่งรายขาดครึ่งเป็นสองซีก ศพหล่นลงที่ข้าง ๆ เธอ คราวนี้กรี๊ดไปออกแต่อ้วกออกมาแทน ตะกร้ากับเป้หนัก ๆ ที่แบกอยู่บนหลังดึงรั้งร่างบางให้นั่งลงก้นจ้ำเบ้า เจนิสหอบหายใจรัว แฮ่ก ๆ แฮ่ก ๆ

.

“อย่าเหม่อเจนิส มีไหวพริบหน่อย!”

“มองหาผู้มีชีวิตรอดแล้วช่วยเขา!”

“ถ้าทำไม่ได้! ก็ไปหลบหลังแนวนู่นไป๊! มันเกะกะ!!!”

.

พี่คนเดิมสำทับดูแกไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่มากโข เพราะคมดาบที่ถืออยู่ในมือนี่ถึงกับสั่นพับ ๆ เลย!