เธอหายไปจะมีคนรู้ไหม ปกติเธอก็ไม่ค่อยกลับบ้านด้วยสิ ก็เพราะชอบเที่ยวกลางคืนแล้วเปิดโรงแรมนอนจนทุกคนที่บ้านชินชากับการกระทำนี้ไปแล้ว
‘ขอให้ลูกรอดกลับไปในคืนนี้ด้วยนะคะ ลูกยังไม่อยากตาย’ เธออ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายให้คุ้มครอง เพนท์เฮ้าส์ E-van บอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสองพาขนมปังมายังเพนท์เฮ้าส์สุดหรูหรา จอดรถที่ชั้นใต้ดินพื้นที่ส่วนตัวของ vip ระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดมากกว่าปกติของผู้อาศัยทั่วไป “เชิญทางนี้ครับ” อามอร์อ้อมมาเปิดประตูรถให้ขนมปัง ร่างบางเดินออกมาแต่ก็หยุดชะงัก “เจ้านายคุณใจร้าย ไม่สิ เขาเคยใจดีไหมคะ” อยากถามว่าใจร้ายมากไหมแต่จากที่เธอฟังแล้วคงต้องถามหาความใจดีจากเขาเสียมากกว่า “เรื่องนั้น ผมไม่ได้มีหน้าที่ตอบคำถามครับ” อามอร์ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไม่ค่ะ คุณควรตอบฉันมาก่อน แล้วเขาจะทำอะไรฉันบ้าง ฉันจะรอดไปถึงพรุ่งนี้เช้าไหม” “ไว้คุณผู้หญิงเก็บไว้ถามกับนายท่านจะดีกว่าครับ” อามอร์เอ่ย ส่วนฮาร์ทก็ดันหลังเบา ๆ ให้ขนมปังขยับตัวเดิน “เชิญครับคุณผู้หญิง” ‘อะไรเนี่ย ไม่ใช่ว่าฉันต้องโดนฆ่าตายเพราะสองคนนี้ก่อนหรอกนะ..’ “ฉันควรเขียนจดหมายสั่งเสียก่อนไหม ให้ฉันเขียนจดหมายสั่งเสียก่อนได้ไหมล่ะคะ!” “เขาจะกลับมาเมื่อไหร่คะ แล้วที่ว่าเตรียมตัว ฉันต้องเตรียมตัวอะไรบ้าง” “ฮือ ขอเขียนจดหมายก็ไม่ได้เหรอคะ” “ฉันตายแน่เลย ถ้าฉันตายส่งข้อความบอกพ่อแม่ให้ด้วยได้ไหม” “หรือว่าพวกคุณจะทำลายหลักฐานหลังฆ่าฉันกันคะ?!!” เสียงพูดเจื้อยแจ้วราวกับนกแก้วนกขุนทองขับร้องในยามเช้า “ใจเย็นนะครับ ไม่มีเรื่องอย่างนั้นเกิดขึ้นกับคุณผู้หญิงหรอกครับ ทำให้เจ้านายพอใจก็พอครับ” ฮาร์ทพยายามบอกให้เธอใจเย็น “คะ!!?” “แล้วคุณผู้หญิงจะปลอดภัยเองครับ” “เชิญคุณผู้หญิงเข้าลิฟต์ครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสองพาเธอเข้าไปในลิฟต์ กดไปชั้นเพนท์เฮ้าส์ ซึ่งอยู่ชั้นด้านบนสุดของตึกสูง58 ชั้น และนอกจากทั้งชั้นนี้ อีกสามชั้นลงไปยังเป็นของอีวานทั้งหมด.. รวมก็ 4 ชั้น.. เพราะคำว่า ‘หวงความเป็นส่วนตัว’ อีวานทุ่มเงินกว่า 790 ล้านบาท ซื้อ 4 ชั้นมาครอบครองคนเดียว โดยชั้นบนสุดคือ พื้นที่ส่วนตัวที่อีวานใช้เป็นที่พักผ่อน ชั้นที่2 เป็นชั้นสำหรับที่พักให้เพื่อนและดื่มสังสรรค์ ชั้นที่3 เป็นที่ไว้พูดคุยงาน ธุรกิจ และให้พื้นที่สำหรับพักผ่อนของเหล่าลูกน้อง ชั้นสุดท้าย ยังไม่ได้คิดว่าจะทำอะไร จึงปล่อยว่างเอาไว้ก่อน.. มากกว่านั้นคือเพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดมีสี่ชั้นแยกในตัวมากกว่าเพนท์เฮ้าส์ชั้นอื่น ๆ ติ๊ง! “OMG!” “เจ้านายคุณเขาทำอาชีพอะไรกันแน่คะ!” ขนมปังตาโต ตื่นเต้นเมื่อได้มายืนอยู่ในห้องเพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของตึกสูง 58 ชั้น คือต่อให้เธอจะรวยหรือที่บ้านพอมีฐานะ ก็ใช่ว่าใครจะสามารถซื้อเพนท์เฮ้าส์ใจกลางกรุงเทพมหานครสุดหรูที่ราคาแพงยิ่งกว่าทำบ้านหนึ่งหลังที่ว่าหรูหราเสียอีก เดินวิ่งพล่านไปทั่วทั้งชั้นล่าง จนเผลอลืมความกลัวไปชั่วขณะ ขนมปังไปยืนชิดกระจกจ้องมองแสงระยิบระยับของไฟตึก คอนโด รถยนต์ที่อยู่ต่ำกว่าและเมืองที่ไม่มีวันหลับใหลนั้น “ฉันขึ้นไปชั้นสองได้ไหมคะ” ขนมปังหันมาถามบอดี้การ์ดหน้าขรึมสองคนที่ยืนกุมมือยืนเฝ้าเธอ “เกรงว่าจะไม่ได้นะครับ” อามอร์ตอบขนมปังไปเสียงเรียบ เวลาผ่านไปนานพอสมควร จนความกลัวเริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ว่า ‘หงุดหงิด!’ ติกต่อก ติกต่อก ความรู้สึกเหมือนมีนาฬิกาจับเวลาระเบิดอยู่ในหัวขนมปัง มันดังก้องจนเธอแทบระเบิดอารมณ์ “แล้วนี่เจ้านายคุณจะมาเมื่อไหร่คะ” “คือต้องให้ฉันรอเขาไปทั้งคืนเลยไหมคะ!” “มาขู่ให้กลัวไม่พอ ยังมาปล่อยให้ผู้หญิงรออีกเป็นชั่วโมง ถ้าเจอนะจะ..!” “จะทำไม ถ้าฉันให้รอทั้งคืนจะทำไม?” ความรู้ชาไปทั้งตัวเพียงแค่ได้ยินเสียง ขนมปังหันไปตามเสียง “ทำไม” -รบกวนเขียนจดหมายสั่งเสียเมื่ออยู่ต่อหน้าอีวาน..-25 ธันวาคม 2025 เป็นวันสำคัญอีกวันที่ทุกคนได้มาร่วมแสดงความยินดีในพิธีมงคลสมรสระหว่างอีวานกับขนมปัง จัดขึ้นในวันขอบคุณพระเจ้าหรือคำเรียกติดปากว่าวันคริสต์มาส วันดี ๆ แบบนี้เหมาะจัดงานสำคัญอย่างมาก งานแต่งครั้งนี้ค่อนข้างจัดอลังการเจ้าบ่าวตั้งใจให้สมเกียรติเจ้าสาวผู้หญิงที่เขารัก แขกจากฝั่งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวรวมกันแล้วประมาณ 250-300 คน ถึงจะคัดเลือกส่งการ์ดเชิญให้แค่คนสนิทกับคนสำคัญก็ยังมีแขกเยอะมากพอสมควรด้วยความที่ขนมปังก็มีเพื่อนเยอะ อีวานก็เป็นตระกูลใหญ่นักธุรกิจที่คนรู้จักหลายแวดวง “ทำตัวไม่ถูกเลยว่ะ เพื่อนในกลุ่มแต่งงานกับนักธุรกิจหมื่นหรือแสนล้านใช่ไหม คนคงมากันเยอะมากเลยอะ” ฟิสิกส์เอ่ยแล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ งาน ไม่รู้ว่าเขาต้องอะไรอึ้งก่อนดีระหว่างเรื่องที่เพื่อนสนิทแต่งงานกับมาเฟีย จำนวนโต๊ะมากมายสำหรับแขก และในความสวยงามอลังการของงานแต่งเพื่อนสาวคนสวยซึ่งเหมาะสมมาก “จริง เรื่องขนมปังกับผิงอันทำกูช็อคทุกครั้งที่รับรู้” ต้นปาล์มพูดต่อ เพราะเวลาที่ขนมปังหรือผิงอันทักเข้ามาเล่าเรื่องชีวิตให้เพื่อนในกลุ่มฟังจะต้องเป็นเรื่องพีค ๆ ตลอดเลย “อืม ดีนะเพื่อนได้คู่ช
4 เดือนต่อมา.. เวลานั้นผ่านไปเรื่อย ๆ จนเข้าใกล้วันกำหนดการคลอดเจ้าตัวเล็กที่เป็นเหมือนกาวใจผสานความสัมพันธ์ของพ่อกับแม่ที่มาต่อติดให้ทั้งสองได้เรียนรู้และใกล้ชิดกันมากกว่าที่ผ่านมา แม้ว่าระหว่างทางอาจจะล้มลุกคลุกคลานมีบททดสอบให้อีวานกับขนมปังได้พิสูจน์ความรักเยอะมาก แต่อยากบอกว่าลูกชายคนนี้เกิดขึ้นมาจากความรักพวกเขาจริง ๆ แล้วตอนนี้อีวานก็กำลังพิสูจน์ตัวเองให้ขนมปังได้เห็นว่าตัวเขานั้นสามารถเป็นทั้งคนรักและพ่อที่ดีได้ ‘ดีใจที่มีลูกเข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในชีวิต’ 22:35 PM เป็นเวลาเข้านอนของขนมปังกับอีวาน แต่ก่อนจะนอนก็มีกิจวัตรที่เขาคอยทำให้เธอมาตลอดตั้งแต่ได้อยู่ด้วยกันมา “ที่รักมาทาครีมก่อนนอนนะครับ” “คืนสุดท้ายแล้วสิที่พี่จะมาคอยทาครีมที่ท้องโต ๆ ให้ขนม” ขนมปังเอ่ยเสียงหวานเมื่อคิดว่าพรุ่งนี้ก็ถึงวันที่เธอจะต้องไปโรงพยาบาลเพื่อเตรียมตัวคลอดลูกชาย “ไม่ครับ คืนต่อ ๆ ไปพี่ก็จะยังทำเหมือนเดิม ถึงที่รักจะคลอดลูกแล้วพี่ก็ไม่หยุดดูแลที่รักหรอกนะครับ” “พี่อีวานทำให้ขนมรู้สึกเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดเลยรู้ไหมคะ” “พี่ก็คือผู้ชายที่โชคดีที่สุดเหมือนกันที่มีว่าที่ภรรยาแสนดีอ
PC Hospital 🏥 ขนมปังดูศึกษามาก่อนจะวางแผนย้ายที่อยู่ ซึ่งตัวเลือกแรกคือ พีซีโรงพยาบาลเอกชนในตัวอำเภอปากช่องมีเครื่องมือแพทย์ทันสมัยและบริการครบครัน ดูแลอย่างดีตั้งแต่ฝากครรภ์ไปถึงคลอดบุตร คุณหมอในโรงพยาบาลก็มีรางวัลการันตี ซึ่งเธอก็เลือกฝากพิเศษ“เอารถเข็นไหม”“ไม่ค่ะ เดินไหว”อีวานประคองขนมปังไปห้องตรวจ นั่งรอเข้าห้องตรวจไม่ถึงห้านาทีก็มีพยาบาลเดินมาเชิญให้เข้าไปพบหมอ คุณหมอสาววัยสามสิบต้น ๆ เริ่มอธิบายเรื่องต่าง ๆ ที่อีวานควรทราบ ระยะเวลากำหนดคลอด สุขภาพของแม่และเด็ก เรื่องที่ต้องระวัง การควบคุมอาหารให้กินอย่างเหมาะสม อีวานตั้งใจฟังและจำได้ทั้งหมด“ผลเลือกปกตินะคะไม่มีภาวะเบาหวานแทรกซ้อนแต่ก็ต้องควบคุมการกินให้พอดี แต่หมอวางใจดูคุณพ่อคุณแม่จะสายดูแลสุขภาพกันอยู่แล้ว”“ต่อไปเป็นการอันตร้าซาวด์นะคะ”มาถึงขึ้นตอนที่คุณพ่อคุณแม่มือใหม่รอคอย การได้รู้ว่าลูกในท้องนั้นเป็นเพศอะไร เมื่อคืนขนมปังก็คุยกับอีวานว่าจะเก็บผลไว้จัดงานเซอร์ไพรส์รู้พร้อมทุกคนไหม แต่พอตกตะกอนความคิด ช่วงนี้เพื่อนสนิททั้งเขาและเธอค่อนข้างยุ่งเลยเลือกว่าจะไม่จัดงานเลี้ยง แต่จะเป็นการทักไปบอกเพื่อนทุกคนแทน ส่วนในตอนนี
อีวานยังคงนอนมองขนมปังหลับอยู่เงียบ ๆ จนเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงเมื่อขนมปังได้นอนพักผ่อนจนเพียงพอ ก็ตื่นจากการหลับใหลและสิ่งแรกที่เธอเห็นก็คืออีวานเขานอนตะแคงหันมองเธอนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลดูเศร้าหมอง และเขายังปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มแต่กลับไร้เสียงสะอื้น “เป็นอะไรไปคะ ร้องไห้ทำไม” เธอยันกายลุกขึ้นนั่งเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง อีวานก็ลุกนั่งตามเขายิ้มเล็กน้อย ขนมปังยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้อีวานลูบแก้มเขาเบา ๆ เป็นการปลอบใจ “พี่..แค่รู้สึกดีใจที่ได้กลับมาอยู่ข้างเธอ” “ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอ? แปลกมาก” ขนมปังไม่คิดว่าคนที่จิตใจเข้มแข็งที่โดนปืนยิงมีดแทงจนเกือบตายยังไม่แสดงความรู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย แต่ตอนนี้เขากำลังนั่งร้องไห้ต่อหน้าเธอ เธอสัมผัสได้ว่านี่ไม่ใช่การร้องไห้ของความรู้สึกดีใจ แต่เขากำลังเศร้าอยู่ต่างหาก ‘แล้วเขาเศร้าเรื่องอะไรล่ะ..’ “พี่ไม่สบายใจหรือ..” “ไม่ พี่โอเค หิวหรือยังครับเดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กินนะ” อีวานรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ไม่อยากให้เธอมากังวลใจไปกับความรู้สึกที่มันตีกันไปมาในจิตใจเขา ตอนนี้สิ่งที่เขาควรทำที่สุดคือ ทำให้เธอมีความสุขและได้เห็นว่าเขาเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ
อีวานยกตัวขนมปังขึ้นอุ้มเธอใช้มือกอดคอและขาเกี่ยวลำตัวเขาแน่นกลัวจะตก แต่ไม่มีทางหรอกเพราะอีวานใช้ท่อนแขนแกร่งประคองใต้ก้นสวยพาเดินออกจากห้องอาบน้ำมายังโซฟาในห้องรับแขก เขาวางเธอลงอย่างเบามือ “ที่รักสวยจัง”ขนมปังเอนตัวพิงโซฟายกขาตั้งขึ้นเป็นตัวเอ็ม อีวานคุกเข่าลงสอดมือไปถอดแพนตี้ตัวจิ๋วออกโน้มใบหน้าลงไปยังช่องทางรักเขาส่งลิ้นอุ่นแทงเข้ารูเล็กที่ได้ใช้นิ้วไปก่อนหน้านี้“อีวานอ๊าส์ สะ..เสียว”“อืมอ่าส์ จ๊วบ” อีวานครางเสียงต่ำ ลิ้นร้ายละเลงเลียติ่งเสียวจนเธอยกสะโพกขึ้น มือหนึ่งยกขึ้นมาปิดปาก อีกมือขยุ้มผมสีดำขวับของเขาระบายความเสียวซ่านออกมาโดยกำผมเขาแน่น อีวานลุกขึ้นถอดกระโปรงแสนสวยของขนมปังออก ทำให้เหลือเพียงบราเซียลายลูกไม้สีดำที่ยังคงบดบังเต้านมใหญ่“โคตรเซ็กซี่..”อีวานขึ้นมานั่งหันเข้าหาเธอบนโซฟาแทรกตัวอยู่ตรงกลาง เขาจับท่อนเอ็นร้อนจ่อไปที่ช่องทางรักแต่ยังไม่เอาเข้าไป ใช้เพียงส่วนหัวปลายหยักบานถูขึ้นลงตามกลีบรอยแยก จนหัวชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวาน“อื้อ อีวาน..”“อยากให้ใส่เข้าไปไหมครับ”“อยากค่ะ”“จากนี้ไปเรียกฉันว่าพี่อีวาน”“อื้ออ พี่..พี่อีวาน ช่วยกระแทกเข้ามาในตัวฉันสักทีค่ะ ได้โป
“อย่าทำหน้าโกรธสิเดี๋ยวลูกก็ทำตามหรอก”“ก็คุณมันเจ้าเล่ห์”“ก็ฉันอยากใช้เวลากับเธอนี่นา รวมถึงเวลากับเจ้าตัวเล็กด้วย”อีวานเดินเข้ามาโอบกอดเอวคลอดกิ่วแล้วพูดเสียงออดอ้อนมือหนาลูบท้องนูน ๆ ของเธอไปด้วยความเอ็นดู ยิ่งได้เข้ามาแนบชิดเขาก็ได้กลิ่นหอมหวานคล้ายดอกไม้ที่ออกมาจากเธอนั้นทำให้เขาอยากจะสูดดมมันทุกส่วนของขนมปังไปจนหมดเลยล่ะ เพราะอีวานนั้นโหยหาเธอแบบสุด ๆ แล้วมันคงจะดีถ้าเขาจะได้สัมผัสไออุ่นจากเธออีกครั้ง..“ในบ้านก็เหลือแค่เราสองคนแล้วนะ จะทำอะไรกันต่อดีล่ะครับ”“แผนคุณแน่นอนเลย ไอ้มาเฟียเจ้าเล่ห์กะล่อนที่สุด..” เธอบ่นพึมพำเบา ๆ แต่ก็พอจะทำให้อีวานได้ยินแต่เขาไม่รู้สึกโกรธเลยกับคำด่าของเธอมีแต่ความรู้สึกเอ็นดู“คุณอยากทำอะไรก็ไปทำสิคะ ส่วนฉันจะไปอ่านหนังสือ” เธอตอบแล้วพยายามแกะมือปลาหมึกที่เกาะแน่นไม่ยอมปล่อยจากเอว“ฉันอยากอาบน้ำจังเลย เธอช่วยอาบให้ได้ไหมหมอบอกว่าแผลห้ามโดนน้ำน่ะ ฉันทำไม่ถนัด” อีวานขยับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ข้างใบหูเล็ก ความจริงเขาโกหกเขาอาบน้ำเองได้แค่อยากให้เธอทำ“ก็อาบแบบที่เคยอาบไปสิคะ”“พยาบาลเป็นคนทำให้ตลอดเลย ฉันยังไม่เคยได้ลองอาบเองน่